บทที่ 10 เสนอน้องสาวให้

“ทำไมล่ะ” เทวทิณณ์ยกแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มแล้วเอ่ยถามเพื่อนรัก

“ถ้าฉันหาผู้หญิงบริสุทธิ์ให้นายได้ นายยังจะให้ค่าตอบแทนเธอสามแสนบาท อย่างที่พูดกับฉันไว้หรือเปล่า” เทวทิณณ์ปล่อยยิ้มแล้วเอนกายพิงโซฟาตัวใหญ่ พลางถอนหายใจออกมา

“ก็ถ้านายหาได้ ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมนะ แต่...” เทวทิณณ์ชี้มือมายังเพื่อนรัก

“ผู้หญิงคนนั้นต้องเกินสิบแปด เพราะฉันไม่อยากติดคุก และที่สำคัญ เธอต้องเต็มใจที่จะนอนกับฉันด้วย”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันมีในใจอยู่คนหนึ่ง ที่จะพามาให้นาย” เทวทิณณ์ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“ใครวะ”

“ลูกพี่ลูกน้องฉันไงล่ะ ชื่อว่าพิมพ์มาดา” ได้ยินดังนั้นเทวทิณณ์จึงวางแก้วเหล้าลง

“นายจะบ้าหรือเปล่า นั่นมันน้องสาวนาย นายจะเอามาให้ฉันทำไม”

“ลูกพี่ลูกน้องฉันคนนี้ ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเท่าไหร่หรอก แค่เด็กพ่อแม่ตาย ไม่มีใครคุ้มครอง ต้องอาศัยบ้านของฉัน ถ้านายเอามาเลี้ยงดูได้ฉันก็ยิ่งสบายใจ”

“ถึงขนาดให้ฉันเลี้ยงดูก็ไม่ไหวนะ ฉันไม่ชอบมีพันธะ ไม่ชอบให้ผู้หญิงมาผูกมัดหรือตีกรอบ ลำพังแค่พ่อตีกรอบให้ฉัน ฉันก็จะบ้าตายอยู่ละ” เทวทิณณ์พูดพร้อมกับยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มแล้วส่ายศีรษะไปมาปฏิเสธ

“แต่พิมพ์มาดาเป็นเด็กซื่อ ๆ เธอไม่วุ่นวายกับชีวิตของนายอย่างแน่นอน กลับกันนายอยากตีกรอบให้เธอยังไง เธอก็จะยอมทำตามนายทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ แต่นายต้องจ่ายสามแสนให้เธอตามข้อตกลง เพราะเงินมันหอมหวาน ใคร ๆ ก็อยากได้” ชนกันต์พูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

“นายพูดแบบนี้ หมายความว่าน้องสาวของนายเป็นคนเห็นแก่เงินงั้นสิ”

“ไม่ใช่แค่น้องสาวฉันหรอก ผู้หญิงเกือบทุกคนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ เอางี้แล้วกันนายลองเอาเธอมาอยู่ด้วยสักสองสามวัน ถ้าพิมพ์มาดาเรียกร้องเหมือนคนอื่นล่ะก็ ฉันยินดีรับน้องสาวฉันกลับ” คำพูดของชนกันต์ทำให้เทวทิณณ์เผลอหลุดยิ้มออกมา

“แต่ฉันไม่ชอบเก็บใครไว้ข้างกายด้วยสิ”

“ก็แล้วแต่นาย...จะเก็บไว้ข้างกายหรือไม่ เอาที่นายสบายใจละกัน” เทวทิณณ์พยักหน้า ทั้งสองนิ่งดื่มแอลกอฮอล์ที่นำมาตั้งทิ้งไว้ ก่อนที่ชนกันต์จะนึกบางอย่างได้จึงหันมาถามเพื่อนรักด้วยความอยากรู้

“ถามอะไรหน่อยสิ”

“ว่ามา”

“นายคิดยังไงกับดาราคนนั้น ตอนนี้ฉันเดินไปที่ไหน ก็มีแต่คนถามถึงความสัมพันธ์ของนายกับปุยนุ่นทั้งนั้น” เทวทิณณ์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง พลางยกแก้วขึ้นดื่ม

“อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ฉันยังไม่รู้หัวใจตัวเองด้วยซ้ำ ว่ารู้สึกยังไงกับเธอ ในฐานะเพื่อนฉันยอมรับว่าเธอเป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด มีหลายเรื่องที่คิดตรงกัน แต่ถ้าในฐานะคนรัก...ฉันยังไม่มั่นใจตัวเองว่ะ กลัวว่าจะทำให้ปุยนุ่นเสียใจ เพราะฉันรู้ว่าฉันยังไม่หยุดง่าย ๆ” เขาตอบชนกันต์ไปตามความจริง

“ปุยนุ่นรักนายมากเลยนะ”

“ข้อนั้นฉันรู้ ฉันถึงรักษาเธอไว้ เพราะไม่อยากทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ไง”

“น้องสาวฉันพอแก้ขัดให้ได้นาย” ชนกันต์พูดพร้อมรอยยิ้มของเทวทิณณ์จะเผลอยิ้มออกมา

เสียงเคาะประตูกลางดึก ทำให้พิมพ์มาดาที่นอนหลับไปแล้ว ต้องงัวเงียเดินมาเปิดห้อง พบว่าชนกันต์ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“พี่กันต์” หญิงสาวขยี้ตาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง แล้วให้พิมพ์มาดาปิดประตูให้สนิท ท่าทางของเขาทำให้ความง่วงของหญิงสาวค่อย ๆ จางหายไป

สองเท้าเล็กเดินตามกลับมา ขมวดคิ้วมองไปยังพี่ชายของเธอ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งด้านข้าง ทำตาแป๋วมองเขาอย่างไม่เข้าใจความหมาย

“พี่กันต์มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ บอกพิมพ์ได้นะ พิมพ์มาอยู่บ้านของพี่ ถ้ามีอะไรพอช่วยได้ พิมพ์ยินดีค่ะ” น้ำเสียงอ่อนหวานทำให้ชนกันต์เลื่อนสายตามองเธอ แล้วตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“พ่อกับแม่ของพิมพ์ติดต่อพี่มาแล้วนะ” สิ้นเสียงของเขาพิมพ์มาดาเบิกตากว้างด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด

“พ่อกับแม่ของพิมพ์ท่านเป็นไงบ้างคะ สบายดีใช่ไหมคะ” คำถามของพิมพ์มาดาแสดงความตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทว่าสีหน้าของชนกันต์ ทำให้พิมพ์มาดาชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง

“ทำไมพี่กันต์ทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า พ่อกับแม่ของพิมพ์เป็นอะไรคะ”

“คุณป้ากับคุณลุงกำชับพี่ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับพิมพ์เด็ดขาด แต่พี่มาทบทวนดูแล้ว พี่ไม่อยากปิดบัง อย่างน้อยพิมพ์เป็นลูก ก็ควรจะรู้ความเป็นอยู่ของท่าน”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ บอกพิมพ์มาเถอะค่ะ พิมพ์อยากรู้ค่ะ แค่พ่อกับแม่ไม่ยอมติดต่อพิมพ์ด้วยตัวเอง เท่านี้พิมพ์ก็รู้สึกแย่พอแล้ว พี่กันต์อย่าปิดบังอะไรพิมพ์อีกเลยนะคะ” สายตาของหญิงสาวฉายประกายความเสียใจออกมา จนทำให้ชนกันต์จำใจบอกบางสิ่งบางอย่าง

“ตอนนี้พ่อกับแม่ของพิมพ์ลำบากมาก ท่านแอบเข้าไปทำงานเกี่ยวกับธุรกิจผิดกฎหมาย จนโดนเจ้าหน้าที่จับได้ แต่โชคดีที่เพื่อนของคุณลุงกับคุณป้าช่วยเจรจาไว้ โดยต้องเอาเงินสามแสนไปปิดปากเจ้าหน้าที่จีนพวกนั้นภายในสิ้นเดือน ไม่งั้นคุณลุงกับคุณป้าก็จะโดนจับติดคุกจีนทันที” พิมพ์มาดาได้ยินดังนั้นหัวใจของเธอหล่นวูบ น้ำตาค่อย ๆ เอ่อขึ้นด้วยความเป็นห่วงบิดามารดา

“สามแสนเหรอคะ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่จะหาเงินได้จากที่ไหน”

“พี่ถึงกลุ้มใจอยู่นี่ไง เพราะพ่อกับแม่ของพี่ก็เดือดร้อนเรื่องหนี้สินไม่ต่างกัน จึงช่วยเหลืออะไรไม่ได้ ครั้นจะไม่บอกพิมพ์ก็ไม่ได้ เพราะพี่ทบทวนว่าเรื่องนี้พิมพ์ควรมีสิทธิ์ได้รับรู้” หญิงสาวได้ยินดังนั้นหัวใจของเธอแทบแตกสลาย พร้อมกับสายตาสั่นไหวพยายามคิดหาทางช่วยบิดาและมารดา