ตอนที่ 4 เสียงกระซิบจากบันไดลั่น

เสียงฝีเท้าดัง "ก๊อก... ก๊อก..." แผ่วเบาจากชั้นบนของคฤหาสน์ เสียงนั้นไม่ได้ดังมาจากน้ำหนักของการเดิน แต่เหมือนเสียงไม้แห้งกรอบที่ถูกเหยียบลงไปโดยบางสิ่งที่ไม่มีตัวตน

เพลงพราวยืนอยู่ที่ชั้นล่างสุดของบันได มองขึ้นไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง

เมื่อคืนเธอฝันถึงหญิงสาวในชุดไทยอีกครั้ง คราวนี้ร่างของหญิงสาวค่อย ๆ ถูกแรงบางอย่างลากลงไปใต้พื้น ขณะเธอกรีดร้องเรียกหาใครสักคน

เสียงในฝันยังดังก้องอยู่ในหัว

“อย่าขึ้นไป... อย่าขึ้นไป...”

แต่ในตอนนี้... เสียงกระซิบที่แผ่วเบากว่าเดิม กำลังเชิญชวนให้เธอทำตรงกันข้าม

“ขึ้นมาเถอะ... ขึ้นมา...”

เพลงพราวกัดฟันแน่น สูดหายใจลึก ก่อนยกเท้าก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น เสียงไม้ลั่นกรอบรับกับน้ำหนักตัวของเธอ

ขณะก้าวถึงขั้นที่เจ็ด เสียงกระซิบดังชัดเจนยิ่งขึ้น

“เธอเห็นใช่ไหม... เธอได้ยินเสียงฉันใช่ไหม...”

เพลงพราวหยุดนิ่ง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก เธอหันกลับไปมองด้านล่าง แต่ไม่พบใคร ทุกอย่างเงียบงันราวกับทั้งคฤหาสน์กลั้นลมหายใจรอฟังคำตอบของเธอ

และเมื่อเธอเหยียบขึ้นถึงขั้นที่สิบสอง

ประตูห้องขวามือก็เปิดออกเองโดยไม่มีลม

เธอก้าวเข้าไปข้างในอย่างเชื่องช้า ห้องนั้นคือห้องนอนเก่า... ผ้าม่านซีดเก่า กรอบรูปบนผนังมีฝุ่นจับหนาเตอะ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักคือ กล่องไม้โบราณ บนโต๊ะเครื่องแป้ง

กล่องนั้นเปิดอยู่เล็กน้อย และมีกระดาษแผ่นหนึ่งโผล่ออกมา

เธอค่อย ๆ หยิบมันขึ้นมา

บนนั้นเขียนด้วยหมึกซีด ๆ

“ฉันชื่อพลอยนิล ฉันไม่ตาย ฉันยังอยู่ที่นี่... มันขังฉันไว้... จนไม่มีใครจำได้ว่าฉันเคยมีตัวตน”

ดวงตาของเพลงพราวเบิกกว้าง เธอจำชื่อนี้ได้ดี — พลอยนิล น้องสาวของคุณภูที่หายตัวไปเมื่อสิบปีก่อน

เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้... มันอยู่ใกล้มากจนเธอสัมผัสได้ถึงแรงลมที่พัดผ่าน

เธอรีบเก็บกระดาษใส่กระเป๋า ก่อนรีบวิ่งออกจากห้องและตรงไปยังห้องสมุดของคฤหาสน์

ห้องสมุดเก่าแก่ เต็มไปด้วยหนังสือปกแข็งและไฟสลัว ๆ เธอเปิดแฟ้มประวัติครอบครัวบ้านนี้ที่เก็บไว้ในตู้

และพบรายชื่อของ "ชลาธร - มาลินา" มีบุตร 3 คนจริง ๆ

แต่... บันทึกส่วนของ พลอยนิล กลับถูกลบออกจนแทบไม่เหลือร่องรอย เหลือเพียงชื่อที่ถูกขีดฆ่าไว้ด้วยหมึกแดง

เธอลูบบริเวณนั้นเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเย็นวาบ

“มันพยายามลบเธอออกจากโลกนี้จริง ๆ...”

ทันใดนั้น ประตูห้องสมุดก็ปิดลงเองด้วยเสียงดัง ปัง!

เสียงกรีดร้องแผ่วเบาดังขึ้นจากผนังด้านในห้อง

“มันอยู่ข้างหลังเธอ...”

เพลงพราวหันขวับไปทันที แต่ไม่พบใคร

แต่เงาของเธอในกระจก… กลับหันมาสบตากับเธอ พร้อมรอยยิ้มอำมหิต