รักซ่อนเร้น...ใต้แสงจันทร์

เสียงฝนโปรยปรายลงบนพื้นดินอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เย็นจนดึก ในความเงียบงันของค่ำคืน คฤหาสน์ใหญ่กลางป่าลึกที่ดูเงียบเหงา ก็ยังคงมีแสงสว่างลอดออกมาจากบางหน้าต่างอย่างประหลาดตา

เพลงพราวก้าวลงจากรถแท็กซี่มือหนึ่งหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเก่าๆ อีกมือถือซองเอกสารที่เจ้าของคฤหาสน์ส่งให้เป็นสัญญาว่าจ้าง ท่ามกลางความเหนื่อยล้าและไม่มั่นใจ เธอเงยหน้ามองประตูรั้วเหล็กบานใหญ่ที่ปิดสนิท แววตาสั่นไหวด้วยความรู้สึกหลากหลาย

'แค่หกเดือน...อดทนหกเดือน แล้วชีวิตเธอจะเปลี่ยน'

คำพูดของตัวเองเมื่อเช้าดังแว่วในหัวอีกครั้ง

ย้อนกลับไปเมื่อไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก่อน เพลงพราวเพิ่งจะได้รับโทรศัพท์จากตัวแทนบริษัทจัดหางาน ที่เธอสมัครผ่านเว็บฟรีแลนซ์ราคาถูก งานดูแลผู้ป่วยสูงวัยในคฤหาสน์ห่างไกล แลกกับค่าตอบแทนสูงถึงหกหลักต่อเดือน มันเกินกว่าที่เธอเคยฝันไว้ และแน่นอน มันต้องแลกมาด้วยอะไรบางอย่าง...

ชีวิตของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ พ่อแม่แยกทางตั้งแต่เด็ก เธอต้องทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียน ตั้งแต่เป็นเด็กเสิร์ฟ พนักงานพาร์ตไทม์ ยันผู้ช่วยแม่บ้านตามโรงแรมราคาถูก และหลังจากเรียนจบปริญญาตรี เธอก็ต้องแบกหนี้การศึกษากว่าแสนบาทไว้บนบ่า

“ถ้าไม่เอางานนี้ ก็คงต้องกลับไปทำงานโรงแรมที่หัวหน้าชอบลวนลาม” เธอบอกกับเพื่อนสนิทที่ทัดทานการรับงานในที่ห่างไกลอย่างคฤหาสน์แห่งนี้

เพื่อนของเธอส่งลิงก์ข่าวคดีแปลกประหลาดเกี่ยวกับคนหาย ที่ดูเหมือนจะเกิดในละแวกเดียวกับคฤหาสน์นี้ แต่เพลงพราวเลือกปิดตาข้างหนึ่ง... เพราะเงินคือทางรอดสุดท้ายของเธอ

ประตูคฤหาสน์เปิดออกเสียงเอี๊ยดด... เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปอย่างลังเล

ผู้ชายในชุดสูทสีดำสนิท ร่างสูง หน้าตาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง กำลังยืนรออยู่หน้าประตูไม้โอ๊คอย่างพอดิบพอดี เขาคือ "ภูริน" เจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ ผู้เป็นคนว่าจ้างเธอผ่านตัวแทนโดยตรง

“คุณเพลงพราวใช่ไหมครับ?” เสียงเรียบนิ่งแต่หนักแน่นเอ่ยถาม

เธอพยักหน้าพร้อมยื่นซองเอกสารให้ “ค่ะ...ดิฉันมาในฐานะผู้ดูแลคุณหญิงมาลินา”

“ตามผมมา” เขาไม่ได้ยิ้ม ไม่มีแม้แต่จะยื่นมือรับกระเป๋าช่วยด้วยซ้ำ

คฤหาสน์ภายในเงียบสงบจนน่ากลัว ผ้าม่านสีเข้มปิดหน้าต่างทุกบาน เฟอร์นิเจอร์ไม้โบราณดูแข็งกระด้างและเย็นยะเยือก กลิ่นอับบางอย่างลอยตลบจางๆ ในอากาศ

“คุณหญิงไม่ได้พบใครมาหลายปี” ภูรินเอ่ยขึ้นขณะเดินนำทาง “อย่าเข้าไปยุ่งกับห้องฝั่งตะวันตกโดยไม่ได้รับอนุญาต”

เพลงพราวรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจุกแน่นในอก เสียงหัวใจเต้นดังจนได้ยินชัดในความเงียบนี้

“ดิฉัน...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”

ภูรินหยุดเดิน หันมามองด้วยดวงตาเข้มดุ “ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ก็เก็บคำถามนั้นไว้”

คำพูดเย็นชานั้นสะกดเธอให้เงียบกริบ

‘ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคนอ่อนแอ’ เธอพึมพำในใจ

หกเดือนต่อจากนี้ เธอต้องอยู่ร่วมกับชายหน้านิ่งไร้หัวใจ กับคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยเงาและความลับ

แต่เงินจำนวนหนึ่งล้านบาทที่อยู่ปลายทาง จะพาเธอหนีจากชีวิตแร้นแค้นนี้ไปตลอดกาล...

หรือบางที มันอาจเป็นกับดัก ที่ไม่มีใครเคยหนีรอดออกไปได้เลย