รักจำเป็น_EP.2.2

“งั้นก็คุยกับพี่ได้นะ...พี่ไม่ได้เจ้าชู้สักหน่อย” เธอย่นจมูกใส่

ก่อนจะหันไปคดข้าวในหม้อและส่งให้แม่ผม แม่ผมหยิบจานไปและราดใบเหลียงผัดไข่ลงบนจานข้าว เธอรับและเดินไปลากเก้าอี้โต๊ะอาหารวางจานข้าวและนั่งลงกิน

ผมยิ้ม...ยืนมองเธอที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทรงสูงข้างเตาแก๊ส ก่อนจะลงมือกินข้าวแบบง่าย ๆ ไม่ต้องจัดโต๊ะมีอาหารแค่อย่างเดียว ทานในครัวได้แค่ราดกับข้าวลงไป

“มองอยู่นั่นแหละ...” ผมหันไปมองหน้าแม่

“แม่ไปบอกเธอไม่ให้คุยกับผมเหรอ?”

“ก็ฉันพูดเรื่องจริง...แกมันเจ้าชู้” ผมส่ายหัวปฏิเสธ

“พ่อแกให้คนไปสืบ รูปผู้หญิงเคยซ้ำซะที่ไหนล่ะ!” ผมหัวเราะ

“แกน่ะเหมาะกับพี่สาวเจ้าหยามันน่ะถูกแล้วสมน้ำสมเนื้อดี!” แม่ผมถอนหายใจ

“อีกอย่างมาหยามีแฟนแล้วด้วย เห็นว่าอีกสองเดือนแฟนเธอกลับมาจากเรียนต่อคงจะแต่งงานกัน” ผมนึกถึงรูปที่ผมมี แฟนเธออยู่กินกับพี่สาวเธอแล้ว เธอคงไม่รู้

“เฮ้อ...ฉันล่ะเสียดาย” ผมมองไปที่เธอที่นั่งทานข้าวไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ว่าเรากำลังคุยถึงเธออยู่

ผมมองแก้มที่เคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ นั่น แก้มแดง ๆ ที่ร้อนแดดจากด้านนอก

“และถ้าผมอยากเปลี่ยนเจ้าสาวล่ะแม่?” แม่ผมหรี่ตามอง

“ฉันก็ไม่ได้ชอบนิสัยเจ้าชู้ของแกนักหรอกนะ แต่แกกับไอ้หนุ่มที่เป็นแฟนมาหยา ฉันก็ยังเชียร์แกมากกว่า”

“คนนั้นน่ะ...ฉันไม่ชอบขี้หน้าเลย เป็นลูกเจ้าของเรือเช่าชายฝั่งนู้น ถามว่าแต่งไปมาหยาก็คงสบายแหละครอบครัวคนมีเงิน”

“แล้วทำไมพ่อเธอถึงไม่ให้ทางฝั่งนั้นช่วยเรื่องเกาะเขาล่ะ มาให้เราช่วยทำไม?” ผมถามแม่ออกไปอย่างสงสัย ก็ในเมื่อทางนู้นรักลูกสาวคนนี้ ก็ให้เขาช่วยไปก็น่าจะพยุงเกาะได้

“มีเงินแล้วยังไงล่ะ...เรารวยกว่ามากนะ! และที่ต้องการจริง ๆ คือ อิทธิพลต่างหาก แกก็อย่าไขสือ ทางพ่อผู้ชายคนนั้นยังต้องมาพึ่งพาเราอยู่เลย นับภาษาอะไรล่ะคะ นายหัว” ก็จริงของแม่ ผมมันคนเทา ๆ

“ฉันน่ะเห็นมาหยามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย...อยากให้เจอคนที่ดีกว่านี้หน่อย”

“ยังไงอะแม่” ผมแกล้งถามออกไปทั้งที่ก็รู้ว่าคงเป็นเพราะนิสัยเจ้าชู้ของผู้ชาย

“มันดูไม่จริงใจ...ขนาดมาที่นี่กับมาหยา ยังไปก้อร่อก้อติกกับลูกสาวคนปีนเก็บรังนกท้ายเกาะเป็นเรื่องเป็นราว มันมาง้อมาหยาอยู่ครึ่งปีนู้น” ผมพยักหน้ารับรู้เรื่องที่ออกจากปากแม่พลางมองไปที่เธอที่นั่งมองโทรศัพท์ตาลอยอยู่