รักจำเป็น_EP.3.1

มาหยา

ฉันติดต่อ ‘ธัญ’ ไม่ได้มาสองอาทิตย์แล้ว ฉันรู้สึกคิดถึงเขาเพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน แม่ก็ไม่คุยกับฉันอีกเลย ฉันแค่อยากคุยกับเขา อยากให้เขาปลอบใจ อยากมีคนที่พอจะพึ่งพิงได้ยามพบสถานการณ์แบบนี้

ตั้งแต่ที่เขาไปเรียนต่อเราก็เจอกันน้อยลง มากสุดก็ 3 เดือนคือไม่เจอเลย ถึงแม้เขาจะกลับบ้านแต่ก็ไม่เคยแวะเวียนมาหาฉัน

ถามว่ารู้ได้อย่างไร...ก็เด็กในเกาะบอกว่าเจอเขาที่ตัวเมือง ฉันไม่ค่อยเข้าเมืองหรอก เพราะฉันไม่มีอะไรต้องซื้อ วัน ๆ ฉันก็ขลุกอยู่แปลงผลไม้ ศูนย์เพาะพันธุ์ปลา ศูนย์อนุรักษ์สัตว์น้ำทางทะเลที่ท้ายเกาะ ฉันมีความสุขกว่าที่ต้องไปเดินเล่นในเมือง

ฉันพอรู้นิสัยเจ้าชู้ของเขา แต่ฉันก็ไม่เคยสงสัยหรือกล้าถามอะไรมาก เพราะเราคบกันนานมากแล้ว และเขาก็สัญญาว่าจะกลับมาขอฉันแต่งงาน

วันนี้ฉันมาเกาะนกเจอ ‘พี่พัด’ ลูกชายคนโตของบ้าน...ฉันไม่เคยเจอเขาหรอก เขาจะมาช่วงเก็บรังนก แต่รอบนี้มาเร็วก็เลยเจอกัน

เขาดูดีกว่าในรูปที่คุณป้าให้ดูและยังสูงมากอีกด้วย คุณป้าเคยบอกว่าห้ามไปคุยกับเขา...ให้ฉันแกล้งเขา ซึ่งฉันก็ทำตาม

ระหว่างที่อยู่ในบ้าน...ฉันก็ไลน์หาธัญเหมือนเดิมแต่เขาไม่ตอบ ฉันกดเข้าแอปพลิเคชันไอจี เจอเขาโพสต์รูปจับมือกับคนคนหนึ่ง ‘เราจะผ่านมันไปด้วยกัน’ เช็กอินเกาะXXX นั่นบ้านฉันนิ!

ฉันมองไปที่มือนั้นเป็นมือผู้หญิงแน่นอน ไม่มีผู้ชายที่ไหนทาเล็บหรอก ฉันตัวเบาหวิว...น้ำตาคลอหน่วย ก่อนจะลุกจากเก้าอี้และเดินตรงออกนอกประตู

ฉันจะต้องกลับบ้าน มือนั้น...แหวนนั้นฉันจำได้ดีมันเป็นของพี่มียาเพราะแหวนนั้นฉันเป็นคนซื้อให้เธอเอง!

“หยาเป็นอะไรลูก...” คุณป้าเข้ามาดึงแขนฉันก่อนที่ฉันจะพ้นประตู

“ฮึกกก...หยาต้องกลับบ้านค่ะ กลับ ๆ ตอนนี้”

“ทำไม! มีอะไร หยาอย่าร้องไห้ บอกป้าก่อนลูก” ฉันยืนไม่ไหวนั่งลงกับพื้นในห้องครัวอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก

พัด

ผมมองเธอที่ตาลอยก่อนจะลุกจากเก้าอี้และตรงดิ่งออกนอกประตูห้องครัว แม่ผมกำลังพูดอยู่ถึงกับชะงัก เราทุกคนรีบเดินเร็วไปหาเธอ ก่อนแม่ผมจะคว้าแขนเธอไว้

‘หยาเป็นอะไรลูก...’ ผมมองใบหน้าขาวใสที่เปื้อนน้ำตา

‘ฮึกกก...หยาต้องกลับบ้านค่ะ กลับ ๆ ตอนนี้’ เธอร้องไห้แต่ไม่ได้ฟูมฟาย

‘ทำไม! มีอะไร หยาอย่าร้องไห้ บอกป้าก่อนลูก’ เธอไม่ตอบส่ายหัวและทิ้งตัวลงกับพื้นครัว พร้อมกับโทรศัพท์ที่เปิดแอปพลิเคชันไอจีค้างอยู่

ผมมองไปที่หน้าจอ ‘เราจะผ่านมันไปด้วยกัน’ เช็กอินที่เกาะบ้านเธอ เป็นรูปคนสองคนจับมือกัน...ผมรู้เลยว่าคงจะมีเรื่องแน่ ๆ

ก่อนเธอจะตอบรับอะไร ผมจึงเอ่ยขึ้น

“กลับบ้านใช่ไหม มาสิ พี่พากลับ ปะลุก!” ผมเอื้อมมือให้เธอจับ ก่อนเธอจะเงยหน้ามองผม ๆ ยิ้มให้บาง ๆ

เธอเอื้อมมือมาจับมือผม ๆ ฉุดให้เธอลุกขึ้น เธอไปกอดลาแม่ผม ก่อนแม่ผมจะกอดตอบเธอ ผมกระซิบแม่ ‘ผมจะเอาคนนี้นะ’ แม่ผมหยิกเข้าที่สีข้างของผม

ผมจูงเธอออกไปที่เรือ...เธอไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่กลับยอมให้ผมจูงมือไปที่เรือ เราจะกลับบ้านเธอกัน

ผมขับเรือของเกาะนกไปที่เกาะบ้านเธอใช้เวลาเดินทางประมาณ 40 นาที ผมอดทึ่งไม่ได้นะ แม่บอกว่าเธอมาหาแม่ผมวันเว้นวัน เธอต้องขับเรือเก่งพอตัวและมาคนเดียวอีก นับว่าเป็นผู้หญิงที่แกร่งพอตัว