ตอนที่ 5: กรุ่นไอรักในคืนฝัน/1

ท่ามกลางเสียงดังเปรี้ยงปร้างของดอกไม้ไฟที่แตกสลายบนท้องฟ้า แสงสีทอง แดง น้ำเงิน สาดส่องใบหน้าของพะพายและน้ำรินที่โน้มเข้าหากันอย่างช้าๆ ราวกับถูกแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น ความเงียบงันปกคลุมระหว่างพวกเธอ ชั่วขณะที่เสียงอึกทึกของเทศกาลรอบข้างดูเหมือนจะเลือนหายไป

ริมฝีปากของพะพายสัมผัสกับริมฝีปากของน้ำรินอย่างแผ่วเบา เป็นจูบแรกที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นการผสมผสานของความเหงาที่สะสมอยู่ในหัวใจของทั้งสอง ความใกล้ชิดที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่ได้พูดคุยกัน และความพลั้งเผลอเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

สัมผัสนั้นนุ่มนวลและอบอุ่น ราวกับไออุ่นที่โอบล้อมหัวใจที่เหน็บหนาวมานานของพะพาย ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ปลายประสาทสัมผัสตื่นตัวอย่างที่ไม่เคยเป็น ภายในอกเต้นระรัวราวกับกลองศึก

สำหรับน้ำริน สัมผัสที่ไม่ทันตั้งตัวนั้นทำให้เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว ความอบอุ่นจากริมฝีปากของพะพายราวกับกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่าน ความรู้สึกหวั่นไหวและสับสนปะปนกันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต

จูบนั้นสั้นนัก แต่กลับทิ้งร่องรอยความรู้สึกบางอย่างไว้ในหัวใจของทั้งสองคนอย่างลึกซึ้ง เมื่อริมฝีปากแยกออกจากกัน พะพายและน้ำรินต่างก็เบิกตากว้าง มองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตกตะลึง ประหลาดใจ และสับสน

ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้อบอุ่นเหมือนก่อนหน้า แต่กลับเต็มไปด้วยความอึดอัดและความไม่แน่ใจ แสงไฟจากดอกไม้ไฟที่ยังคงแตกสลายบนท้องฟ้าส่องสว่างใบหน้าที่แดงระเรื่อของทั้งสองคน

พะพายเป็นฝ่ายถอยห่างออกมาเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำลงมองมือของตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ มันเป็นเพียงความเหงาและความอ่อนแอชั่ววูบ หรือเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น

น้ำรินเองก็รู้สึกสับสนไม่แพ้กัน เธอไม่เคยจูบกับผู้หญิงมาก่อน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันแปลกใหม่และยากที่จะอธิบายได้ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น ความนุ่มนวล และความปรารถนาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

"เอ่อ...ฉัน..."

พะพายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย พยายามทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้

“คุณพะพาย...”

น้ำรินเงยหน้าขึ้นมองพะพาย ดวงตาคมของเธอเต็มไปด้วยความสับสน และคำถามมากมายที่ยังไม่ได้เอ่ยออกมา

"ฉันขอโทษนะคะ...เมื่อกี้ฉัน..."

พะพายพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไร

"ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันเองก็..."

น้ำรินส่ายหน้าเบาๆ เธอก็พูดไม่ออกเช่นกัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันซับซ้อนเกินกว่าจะเรียบเรียงเป็นคำพูดได้

บรรยากาศรอบตัวยังคงเต็มไปด้วยเสียงดังของดอกไม้ไฟและการเฉลิมฉลองของผู้คน แต่ในโลกส่วนตัวของพะพายและน้ำรินกลับเงียบสงัด ราวกับมีเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้นที่รับรู้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไปในค่ำคืนนี้

ความร้อนรุ่มจากจูบแรกยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของพะพายและน้ำริน ท่ามกลางเสียงอึกทึกของเทศกาลและแสงสีที่สาดส่อง ทั้งสองผละออกจากกันเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยของพะพายสั่นระริก มองใบหน้าของน้ำรินที่แดงระเรื่อด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ความเขินอายแล่นปราดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พะพายรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า เธอหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้าสบตากับน้ำรินโดยตรง

น้ำรินเองก็รู้สึกประหม่าไม่แพ้กัน สัมผัสจากริมฝีปากของพะพายยังคงติดตรึงอยู่ เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกหวั่นไหวและสับสนปะปนกันจนเธอไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร

เพื่อกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วน พะพายเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเล็กน้อย

"เอ่อ...ดื่มสาเกกันต่อไหมคะ" เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"ค่ะ...ก็ดีเหมือนกันค่ะ" น้ำรินพยักหน้าเบาๆ อย่างเห็นด้วย

พะพายรินสาเกใส่ถ้วยให้ตัวเองและน้ำริน ทั้งสองจิบสาเกเงียบๆ ท่ามกลางเสียงดังของเทศกาล ราวกับต้องการหลีกหนีจากความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

แต่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และความรู้สึกที่คุกรุ่นอยู่ภายใน กลับทำให้ความเงียบนั้นอึดอัดจนทนไม่ไหว สุดท้าย ทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง หัวเราะคิกคักกับเรื่องเล็กน้อย และดื่มสาเกกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งความมึนเมาเริ่มเข้าครอบงำ

น้ำรินประคองพะพายกลับมาที่ห้องพักของเธอในโรงแรม ขาทั้งสองข้างแทบจะก้าวไม่ออก ความรู้สึกวูบไหวในท้องทำให้เธอคลื่นไส้เล็กน้อย

“คุณพะพาย คุณไหวไหม”

น้ำรินถามเสียงอ้อแ บ่งบอกว่า เธอเมาแล้วแต่ก็กัดฟันพาพะพายมาส่งจนได้

“ฉันยังไหว... เปิดประตูสิ นี่คีการ์ด”

พะพายล้วงหยิบคีการ์ดในกระเป่าส่งให้น้ำรินเป็นคนเปิดประตู อีกฝ่ายรับไปเปิดอย่างว่าง่าย เมื่อประตูเปิดออกก้พากันเดินโซเซเข้าไปด้านใน

ร่างของน้ำรินหมดแรงล้มลงบนเตียงกว้างอย่างทุลักทุเล ร่างของพะพายเองก็เซตามแรงประคอง ก่อนที่จะทับลงไปบนร่างของน้ำรินโดยไม่ได้ตั้งใจ