ตอนที่ 4.บทสนทนาใต้แสงดาวและดอกไม้ไฟ/2

"โมมิจิ...เคยได้ยินชื่อค่ะ แต่ไม่เคยเห็นของจริงเลยค่ะ แล้วการจัดสวนแบบญี่ปุ่นมีเอกลักษณ์ยังไงบ้างคะ"

"การจัดสวนแบบญี่ปุ่นจะเน้นความเป็นธรรมชาติและความเรียบง่ายค่ะ"

น้ำรินอธิบายด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

"เขาจะให้ความสำคัญกับองค์ประกอบต่างๆ เช่น หิน ตะเกียงน้ำ และพืชพรรณที่ดูเป็นธรรมชาติ ไม่ปรุงแต่งมากนัก อย่าง สวนหิน ที่มีแค่หินและทราย ก็สื่อถึงความสงบและสมาธิได้ดีมาก หรือ สวนชา ที่จะเน้นความเงียบสงบเพื่อให้ผู้มาเยือนได้ดื่มด่ำกับรสชาติของชาอย่างแท้จริง"

ระหว่างที่เดินชมงานเทศกาลไปเรื่อยๆ น้ำรินแวะซื้อขนมญี่ปุ่นที่ขายตามแผงลอยมาแบ่งให้พะพายลองชิม

"ลองชิมนี่ดูสิคะ ทาโกะยากิ ค่ะ ข้างในเป็นปลาหมึก อร่อยมาก"

เธอยื่นไม้จิ้มที่มีลูกกลมๆ สีน้ำตาลทองส่งให้พะพาย

"อืม...อร่อยจริงๆ ค่ะ" พะพายรับมาลองชิมอย่างเกรงใจ

"แล้วนี่ ยากิโซบะ ค่ะ ผัดร้อนๆ หอมมาก"

น้ำรินยื่นถ้วยกระดาษที่มีเส้นบะหมี่ผัดคลุกเคล้ากับผักและเนื้อสัตว์ส่งให้

"ขอบคุณค่ะ" พะพายรับมาอีกครั้ง กลิ่นหอมของยากิโซบะทำให้เธอรู้สึกหิวขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

นอกจากนี้ น้ำรินยังซื้อ ดังโงะ เสียบไม้ราดซอสหวานๆ เค็มๆ มาแบ่งกัน และไม่ลืมที่จะซื้อสาเกอุ่นๆ ในถ้วยกระเบื้องเล็กๆ มาคนละถ้วยด้วย

"สาเกอุ่นๆ ดื่มในบรรยากาศแบบนี้เข้ากันดีมากเลยค่ะ"

น้ำรินยิ้มพลางยกถ้วยสาเกขึ้นจิบเบาๆ

"ค่ะ รู้สึกอุ่นขึ้นมาเลย"

พะพายจิบสาเกตามบ้าง รสชาติหวานอมขมเล็กน้อยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย

ทั้งสองคนหาที่นั่งบนม้านั่งยาวริมทางเดินที่ประดับประดาด้วยโคมไฟกระดาษรูปดอกซากุระ แสงไฟสีส้มนวลส่องสว่างใบหน้าของพวกเธอ กินขนม ดื่มสาเกอุ่นๆ และพูดคุยกันไปเรื่อยๆ อย่างออกรส

"คุณน้ำรินรู้จักต้นไม้เยอะมากเลยนะคะ" พะพายเอ่ยชมด้วยความสนใจ

"ฉันอยากจะลองปลูกต้นไม้ดูบ้าง ควรจะเริ่มต้นจากต้นอะไรดีคะ"

"ถ้าเพิ่งเริ่มต้น ลองปลูกพวกไม้กระถางเล็กๆ ที่ดูแลไม่ยากดูก่อนไหมคะ อย่าง บอนสี ก็สวยงาม เลี้ยงง่าย หรือจะเป็นพวก ไม้อวบน้ำ เช่น กระบองเพชร หรือกุหลาบหิน ก็ทนทานดีค่ะ ถ้าชอบดอกไม้ อาจจะลอง ดาวเรือง หรือ แพรเซี่ยงไฮ้ ก็ได้ค่ะ พวกนี้จะออกดอกให้เราได้ชื่นชมเรื่อยๆ"

พะพายฟังอย่างตั้งใจ ถามคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการดูแลดิน การรดน้ำ และแสงแดดที่เหมาะสม น้ำรินตอบอย่างละเอียดและมีความสุขที่ได้ถ่ายทอดความรู้และความรักในต้นไม้ให้ผู้อื่นฟัง

พวกเธอเริ่มสนิทสนมและรู้สึกถูกคอกันอย่างประหลาด ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นและมีชีวิตชีวาของเทศกาล ความอบอุ่นในหัวใจของพะพายค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ราวกับได้พบเพื่อนที่เพิ่งรู้จักแต่กลับรู้สึกรู้ใจกันอย่างน่าประหลาด ความเหงาและความเศร้าในใจเริ่มจางหายไป

ความรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมานาน หลังจากการเผชิญเรื่องราวอันหนักหน่วง ทำให้พะพายอยากจะดื่มด่ำบรรยากาศเทศกาลกิองมัตสึริ ที่แสนอบอุ่นนี้ให้นานยิ่งขึ้น

แสงไฟที่ส่องสว่างใบหน้าของน้ำริน ยามที่หญิงสาวตรงหน้ายิ้มบางๆ ขณะชมแสงไฟประดับประดาสองข้างทางนั้น ช่างดูสดใสและไร้กังวล จนพะพายอดที่จะรู้สึกดีตามไม่ได้

"คุณน้ำรินคะ...ฉันรู้สึกดีมากเลยที่ได้คุยกับคุณ"

พะพายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นของเธอ

"อยากจะดื่มสาเกเพิ่มอีกหน่อยไหมคะ ฉันเลี้ยงเองค่ะ วันนี้ฉันรู้สึก...อยากจะดื่มอะไรที่ทำให้ลืมเรื่องแย่ๆ ไปให้หมด"

ในความคิดของพะพาย เธอรู้สึกขอบคุณน้ำรินอย่างจริงใจ ที่เข้ามาในค่ำคืนที่แสนโดดเดี่ยวของเธอ

น้ำรินหันมามองพะพายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและเข้าใจ

"ได้สิคะ ขอบคุณมากค่ะ ฉันเองก็รู้สึกดีใจที่ได้รู้จักคุณพะพายค่ะ คุยกับคุณแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก"

ในใจของน้ำรินเองก็รู้สึกผูกพันกับพะพายอย่างประหลาด แม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่กลับรู้สึกราวกับรู้จักกันมานาน

พะพายลุกขึ้นเดินไปยังแผงขายสาเกที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงสดใส แสงไฟส่องสว่างใบหน้าสวยที่เริ่มมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบ้างเล็กน้อย เมื่อกลับมาที่ม้านั่งก็ถือขวดสาเกอุ่นๆ และถ้วยกระเบื้องใบใหม่อีกสองใบ เธอรินสาเกใส่ถ้วยให้ตัวเองก่อน แล้วจึงรินให้น้ำรินอย่างใส่ใจ

ทั้งสองคนนั่งลงบนม้านั่งอีกครั้ง ไออุ่นจากถ้วยสาเกแผ่ซ่านมาสู่มือ พะพายยกถ้วยขึ้นจิบเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสาเกลอยมาแตะจมูก ความรู้สึกผ่อนคลายค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ในขณะนั้นเอง เสียงดังเปรี้ยงปร้างก็ดังขึ้นบนท้องฟ้า ตามมาด้วยแสงสว่างวาบ ดอกไม้ไฟหลากสีสันเริ่มจุดประกายขึ้นอย่างต่อเนื่อง วาดลวดลายงดงามบนผืนผ้าใบสีดำสนิท แสงสีแดง เขียว เหลือง ส้ม ส่องสว่างใบหน้าของทั้งสองคนที่เงยหน้ามองด้วยความตื่นตาตื่นใจ

พะพายสังเกตเห็นแสงสีต่างๆ ที่สาดส่องบนใบหน้าของน้ำริน ดวงตาคมของหญิงสาวตรงหน้าเป็นประกายระยิบระยับด้วยความมุ่งมั่นและความสดใส รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้านั้นดูจริงใจและไร้เดียงสา มันเป็นประกายที่ทำให้พะพายรู้สึกถึงพลังและความเข้มแข็งที่ซ่อนอยู่ในตัวน้ำริน

ในขณะเดียวกัน น้ำรินก็อดชื่นชมความสวยงามที่แท้จริงของพะพายไม่ได้ แสงจากดอกไม้ไฟขับเน้นโครงหน้าสวยคมชัดเจนยิ่งขึ้น ดวงตาคู่สวยที่เคยหม่นแสงกลับมามีประกายแห่งความผ่อนคลายและความสุขเล็กน้อย ริมฝีปากบางที่เคยเม้มแน่นคลายออกเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆ ที่ดูอ่อนหวาน มันเป็นเสน่ห์ที่น่าค้นหาและดึงดูดใจอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่นและนุ่มนวลเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของน้ำรินอย่างเงียบๆ

พะพายยกถ้วยสาเกขึ้นจิบอีกครั้ง รสชาติอุ่นๆ และความรู้สึกผ่อนคลายทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมานาน เธอหันไปยิ้มให้น้ำรินอย่างจริงใจ รอยยิ้มที่มาจากส่วนลึกของหัวใจ

"ขอบคุณนะคะ คุณน้ำริน สำหรับทุกอย่างในวันนี้...ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนเดินชมงานด้วยกัน ขอบคุณที่รับฟังเรื่องของฉัน"

น้ำเสียงของพะพายมีความซาบซึ้งอย่างแท้จริง

"ฉันก็ต้องขอบคุณคุณพะพายเหมือนกันค่ะ ที่เปิดใจคุยกับฉัน ทำให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่พิเศษมากๆ สำหรับฉันเหมือนกันค่ะ"

น้ำรินยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขที่ได้เป็นที่พักพิงทางใจให้กับพะพาย

สายตาของทั้งสองสบกัน ท่ามกลางแสงดาวและแสงดอกไม้ไฟ ความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่น ลึกซึ้ง และยากที่จะอธิบายเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในหัวใจของพวกเธอ ราวกับเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่อาจจะพัฒนาไปไกลกว่าคำว่าเพื่อน

///