รอยรักในคืนฝัน

ร่างสูงระหงในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนก้าวลงจากบันไดของเครื่องบินชั้นธุรกิจ สู่พื้นสนามบินนานาชาติคันไซ แสงไฟสว่างจ้าของอาคารผู้โดยสารสะท้อนกับใบหน้าสวยหวานที่ดูอ่อนล้า แววตาหม่นเศร้าฉายออกมาอย่างชัดเจน แม้ริมฝีปากบางจะยังคงไร้รอยยิ้มใด พะพายสูดอากาศเย็นๆ ของโอซาก้าเข้าปอดลึก พร้อมกับเสียงถอนหายใจเบาๆ ที่แทบไม่ได้ยิน

"เราจะต้องเข้มแข็ง จะไม่หันหลังกลับไปเจ็บอีก"

เธอพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ขณะที่มือเรียวขยับเกร็งเล็กน้อยราวกับพยายามยึดเหนี่ยวบางสิ่ง ฝูงชนที่เดินขวักไขว่ดูราวกับภาพเบลอในสายตา

"ทำไมทุกคนดูมีความสุขกันนะ..."

ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปยังผู้คนเหล่านั้นอย่างว่างเปล่า ความรู้สึกโดดเดี่ยวค่อยๆ ก่อตัว ราวกับเงาที่ทอดตามยามค่ำคืน

ในฟากฝั่งที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก จากประตูทางออกของเครื่องบินชั้นประหยัด หญิงสาวร่างเล็กในชุดผ้าฝ้ายสบายๆ ก้าวลงสู่พื้นสนามบินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง สัมภาระในมือมีเพียงกระเป๋าลากขนาดกะทัดรัด

"เอาล่ะ น้ำริน มาถึงญี่ปุ่นแล้วนะ!"

เธอคิดอย่างตื่นเต้น ดวงตาคมกริบเป็นประกายวาววับ มองสำรวจสิ่งรอบข้างอย่างรวดเร็ว จดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของป้ายบอกทาง ต้นไม้ประดับ และผู้คนที่เดินผ่าน ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ

"เราต้องเก็บเกี่ยวความรู้ ให้ได้มากที่สุด"

ความรักในงานจัดสวนคือพลังขับเคลื่อนสำคัญ ที่ทำให้เธอบินลัดฟ้ามาไกลถึงญี่ปุ่น น้ำรินเป็นเจ้าของบริษัทรับจัดสวน ชื่อ ธารดาว แลนด์สเคป แพลนเนอร์ (Tandaw Landscape Planner) หญิงสาวรับช่วงต่อบริษัทนี้หลังจากนายธารินบิดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ครอบครัวเหลือเพียงนางดารัตน์มารดา และนางมณีผู้เป็นย่า ทั้งสองเปิดร้านคาเฟ่ขนมไทยเล็กๆ สร้างรายได้อีกทางให้ครอบครัว

การมาญี่ปุ่นครั้งนี้นอกจากมาดูงานและร่วมอบรมการจัดสวนแล้ว ยังถือโอกาสท่องเที่ยวไปด้วย ครั้งนี้หญิงสาวคิดจะไปเที่ยวงานเทศกาลกิองมัตสึริที่เกียวโต เธอมีเวลาหนึ่งวันก่อนจะเริ่มการอบรม

บริเวณทางออก พนักงานโรงแรมในชุดสูทสีดำสนิท ชูป้ายชื่อ ‘คุณพะพาย พิริยะ’ ยืนรออยู่ด้วยรอยยิ้มสุภาพ เมื่อเห็นลูกค้าคนสำคัญเดินตรงมาก็รีบโค้งคำนับ พร้อมกับแนะนำตัวเอง

"ผมชื่อ ทาเคชิ ซาโต้ครับ เป็นตัวแทนจากโรงแรม... เชิญทางนี้ครับคุณพะพาย"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะผายมือเชิญนางแบบสาวไปยังรถลีมูซีนสีดำเงาวับที่จอดรออยู่ด้านนอก พะพายก้าวขึ้นรถอย่างเงียบเชียบ ไหล่บางลู่ลงเล็กน้อย ปล่อยให้ความนุ่มสบายของเบาะหนังโอบล้อมแผ่นหลัง ภายในใจกลับมีความรู้สึกอ้างว้างเกิดขึ้นมา

"สบายก็จริง...แต่ทำไมมันถึงได้เงียบเหงาขนาดนี้นะ"

รถลีมูซีนคันหรูแล่นออกไป ขณะที่พะพายเดินทางออกไปจากสนามบินแล้ว อีกด้าน หลังจากน้ำรินมาถึงอาคารผู้โดยสาร 1 ของสนามบินคันไซแล้ว ได้ขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้น 2 และข้ามสะพานลอยมาที่สถานีสนามบินคันไซ เธอพบ สำนักงานจำหน่ายตั๋วรถไฟ จึงเดินเข้าไปเพื่อซื้อตั๋ว

“เคียวโท อิคิโนะ ชิเก็ตโตะโอ๊ะ คุดาไซ” (ขอตั๋วไปเกียวโตหนึ่งที่ค่ะ)

เธอบอกจุดหมายปลายทางด้วยภาษาญี่ปุ่นอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่แสนสดใส ก่อนจะจ่ายเงินรับตั๋วโดยสาร แล้วเดินเข้าไปนั่งเอนหลังรอเวลารถไฟออก สายตาทอดมองออกไปรอบตัวด้วยความตื่นเต้น

///

แสงของดวงตะวันของเมืองโอซาก้าในยามเช้า เริ่มฉาบทอบนท้องฟ้า

ขณะที่รถลีมูซีนเคลื่อนตัวออกจากสนามบิน พะพายปล่อยให้ห้วงความคิด ล่องลอยกลับไปยังฉากสุดท้ายของความรัก ที่จบลงอย่างเจ็บปวด ภาพของคนรักตอนกำลังอยู่ในอ้อมแขนใครอีกคน สองร่างเปลือยเปล่าพัวพันกันบนเตียง เสียงครางครวญ หอบกระเส่า ด้วยอารมณ์เร่าร้อน ฉายซ้ำในมโนนึก ดวงตาคู่สวยระริกไหวเล็กน้อย พยายามปัดภาพน่ารังเกียจนั้นออกจากหัว

"ทำไม...ทำไมทำแบบนี้"

ความรู้สึกรวดร้าวแล่นริ้วไปทั่วอก มือเรียวกำเข้าหากันแน่นบนตัก

"คนสารเลว..."

นางแบบสาวหลับตาลง เม้มริมฝีปากแน่น

"ไม่... เราต้องเข้มแข็งไว้"

หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอหน่วย ไม่ให้ไหลรินออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง เธอเลือกหนีความอัปยศมายังแดนไกล หวังว่าที่นี่จะช่วยเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำนี้

บนรถไฟ น้ำรินนั่งเอนหลังอย่างสบายอารมณ์ ทบทวนตารางการเข้าชมสวนสวยต่างๆ ที่เธอวางแผนไว้อย่างละเอียดในหัว

"สวนริคุงิเอนต้องไปให้ได้เลย...แล้วก็สวนเค็นโรคุเอนด้วย"

เธอพึมพำกับตัวเองอย่างกระตือรือร้น พลางใช้นิ้วแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากราวกับกำลังครุ่นคิด เธอจดจำชื่อพันธุ์ไม้หายากที่เธอตั้งใจจะไปดูให้เห็นกับตา และวาดภาพการจัดสวนในสไตล์ญี่ปุ่นที่เธอจะได้สัมผัส

"เทคนิคการจัดวางหินแบบนั้น น่าสนใจมาก"

ราวกับกำลังร่างแบบแปลนสำหรับอนาคต มือเล็กขยับไปมาในอากาศเบาๆ ตามจินตนาการ

"กลับไปต้องลองเอาไปปรับใช้ดูบ้างแล้ว"

น้ำรินรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆ และนำกลับไปต่อยอดธุรกิจจัดสวนของเธอที่เมืองไทย

"ธุรกิจของเราต้องก้าวหน้าไปอีกขั้นให้ได้!"

ดวงตาของน้ำรินเป็นประกายมุ่งมั่น การเดินทางไกลครั้งนี้ เธอจะไม่ยอมให้เวลาเสียเปล่า เธอจะต้องได้เทคนิคดีๆ กลับไปใช้ให้ได้

///