8 นั่งร้อยพวงมาลัยสวยๆ

“เวลาเลือกมะลิ ให้เลือกดอกใหญ่ จับเบาๆ อย่าให้ช้ำ...แบบนี้” เสียงของมาลัย รุ่งทิพย์ พี่สาวของมานี พร่ำสอนหลานสาวเพียงคนเดียวด้วยความใจเย็น ตามประสาคนชอบเข้าวัดทำบุญและเลือกที่จะไม่แต่งงานมีครอบครัว

“หูว สวยมากเลยค่ะป้า...” ว่าพร้อมชื่นชมพวงมาลัยของผู้เป็นป้า ที่ร้อยออกมาได้ประณีตสวยงาม

“วันเข้าพรรษา มีมาลัยไปคล้องมือพระประธานเสียหน่อย จะได้เป็นสิริมงคล” ทุกถ้อยคำที่ออกมาจากท่านช่างดูเย็นใจ ทำให้รจนารู้สึกเย็นตามไปด้วย

คำว่าพวงมาลัย ทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่รจนาเลือกคู่ด้วยการเสี่ยงพวงมาลัย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถถามบางอย่างกับคนตรงหน้าได้หรือเปล่า

เอาน่า ไม่ลองไม่รู้

“ป้าลัยขา...ป้าลัยคิดยังไง กับการที่รจนาใช้วิธีเลือกคู่ด้วยการเสี่ยงพวงมาลัยคะ?” ว่าพร้อมทำตาปริบๆ จนคนที่ปลงได้กลับทุกเรื่องถึงกลับต้องทำทีท่าครุ่นคิด แล้วตามมาด้วยส่ายหน้า

“ก็...ตลกดีมั้ง ชีวิตคู่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับดวงเสียหน่อย” ว่าติดไปทางขำเล็กน้อย

“แล้วป้าลัยคิดว่า ชีวิตคู่จะขึ้นอยู่กับอะไรเหรอคะ?” นักคิดผู้ช่างสงสัย รีบเก็บข้อมูลต่อในทันที

“อืม...ก็คงจะเป็นความเข้ากันได้ ความต้องการที่ตรงกัน ของคนสองคนละมั้ง”

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงละคะ ว่าเราจะเข้ากันได้กับคนไหน แล้วคนไหนที่จะมีความต้องการตรงกันกับเรา” มาลัยนิ่งไปสักพัก ราวกับครุ่นคิดไปถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา ด้วยแววตาที่เปลี่ยนเล็กน้อย

“เอาประสบการณ์ส่วนตัวตอบก็ได้นะคะ” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ราวกับตื่นเต้นหนักหนา

“ไม่ต้องมาหลอกถามป้าเลยนะ ป้าไม่มีประสบการณ์อะไรทั้งนั้นแหละ” ว่าเชิงเอียงอายหลานสาวเล็กน้อย จนแก้มร้อนผ่าว

“ไม่เชื่อหรอกค่ะ สวยขนาดนี้...ขี้คร้านว่าจะมีหนุ่มมาติดตรึม” คนช่างแซวก็ยังคงแซวต่อ จนผู้เป็นป้าหน้าแดงชัดขึ้น

“ป้าไม่ใช่แม่เรานะ รายนั้นน่ะ หัวกระไดไม่เคยจะแห้ง”

“เล่าให้ฟังนิดนึงนะคะ...นิดเดียวก็ได้” คนไม่ยอมเล่าส่ายศีรษะหนักเชิงไม่ยอม เพราะไม่เคยพูดถึงเรื่องพวกนี้มาหลายสิบปีแล้ว จนไม่รู้ว่าจะรื้อฟื้นขึ้นมาอีกเพื่ออะไร

“จะถามไปทำไม จะเอาไปใช้ทำงานเหรอ...หรือว่า จะเอาไปใช้กับเรื่องความรักของตัวเอง” ว่าอย่างรู้ทันจนหลานสาวหลบเลี่ยงไม่ได้

“ก็อาจจะใช่ส่วนหนึ่งค่ะ แต่หลักๆ แค่กำลังคิดว่า เวลาที่ผู้หญิงจะเลือกคู่จริงๆ เราจะต้องเลือกจากอะไรกันแน่ เมื่อก่อนอาจจะมาในรูปแบบคำถามที่ถามว่า ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา เราจะเลือกใครน่ะค่ะ ลองเอามาถามตัวเองดูบ้าง เอาเข้าจริงๆ ก็ตอบยากมากเลยนะคะ”

มาลัยพยักหน้า ถอนหายใจออกมา

“ก็ดันมาเลือกถามคำถาม กับคนที่ไม่เคยเลือกใครสักทีเสียด้วยซะนะเรานี่” รจนาหัวเราะออกมา รู้สึกขอโทษขอโพยมาลัยเป็นการใหญ่

“ขอโทษทีค่ะคุณป้า แต่หนูแค่เชื่อว่าการที่คนเราจะตัดสินใจไม่เลือกใครเลย ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่เคยผ่านช่วงเวลาที่จะต้องตัดสินใจเลือกใครสักคนมา และการตัดสินใจว่าจะไม่เลือก นี่มันดูยิ่งใหญ่กว่าเลือกอีกนะคะ รจนาเลยเชื่อว่าป้าลัย จะต้องมีชุดความคิดอะไรที่มันพิเศษ ที่เอาไว้ใช้เฉพาะตัวแน่ๆ ค่ะ”

คำอธิบายของหลานสาว ทำเอาคนที่กำลังจะร้อยพวงมาลัย หยุดกระทำการทุกอย่างลง แววตาครุ่นคิดไปถึงเรื่องหนึ่ง ที่ยังไม่ได้ลืมไปเสียทีเดียว

“ป้าไม่รู้หรอกนะ ว่าการเลือกใครสักคนมันสำคัญแค่ไหน แต่หลักคิดของป้าก็คือ...ป้าเลือกตัวเอง ป้าจะไม่ยอมมีคู่เพียงเพราะอยากจะมีใครสักคน อยากจะแต่งงาน อยากจะมีครอบครัว สมมติว่าป้าเป็นรจนาที่จะต้องเลือกคู่ แล้วไม่มีผู้ชายคนไหนถูกใจป้าเลย ป้าก็จะเอาพวงมาลัยไปถวายพระซะ ให้มันจบๆ ไป” ผู้เป็นหลานสาวหัวเราะออกมาจากคำเปรียบเปรยนั้น

“ขอจดแปบนะคะ ชอบค่ะชอบ ซื้อ!” ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้หญิงที่ดูจืดชืด ธรรมดาอย่างมาลัย จะมีอารมณ์ขันกับคนอื่นเขาเหมือนกัน เพราะปกติเธอจะไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ก็เลยไม่ได้สนิทกับท่านเท่าไหร่นัก

“แล้วรจนาของป้าล่ะ...ร้อยพวงมาลัยไปถึงไหนแล้ว” ถามอย่างพอจะรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่หลานสาวกำลังเจออยู่ ด้วยสายตาที่พร้อมจะรับฟังและห่วงใย

“ก็เริ่มร้อยแล้วนะคะ คิดว่าจะใจเย็นๆ ค่ะ ไม่รีบเท่าไหร่ ต่อให้เจ้าชายจะมายืนรอกันมากมาย ก็ไม่คิดที่จะเร่งมือให้เสร็จเร็วไวพร้อมโยน แต่จะดูว่าใครยืนรอไหว รอจนร้อยมาลัยเสร็จจนเราจะโยนออกไปได้ คนคนนั้นก็จะเป็นคนได้พวงมาลัยไปค่ะ ตอนนี้เราก็แค่นั่งร้อยมาลัยแบบสวยๆ ไปก่อน”

“อันนี้ป้าก็ชอบ ซื้อ! นั่งร้อยพวงมาลัยแบบสวยๆ ไปก่อน!” แล้วสองป้าหลานก็พากันหัวเราะลั่น และตั้งใจนั่งร้อยพวงมาลัยกันจนออกมาเป็นพวงใหญ่สวยงาม