ตอนที่ 5 ย้อนเวลามาเป็นมารดาของสามวายร้าย

โชคไม่ดีที่ห้างสรรพสินค้าปิดทำการเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน แต่มันก็เป็นเรื่องที่เธอเข้าใจได้จึงจอดรถแล้วเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ เพื่อไปซื้อของใช้ส่วนตัวที่ร้าน เช่นสบู่ แชมพู ครีมนวด แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าอนามัย น้ำหอม ครีมบำรุงผิวต่างๆที่เธอใช้เป็นประจำ ราคาไม่แพงมากแต่ก็มีคุณภาพดีเพิ่มมาอีกจำนวนหนึ่ง

ออกมาจากร้านสะดวกซื้อเธอผ่านร้านยาก็เลยเดินตรงเข้าไปเลือกซื้ออาหารเสริมที่มีอยู่ในร้านไปจำนวนมาก พร้อมกับซื้อยาที่จำเป็นเมื่อเจ็บไข้ได้ป่วย จ่ายเงินเสร็จก็พบว่าตัวเองเหลือเงินติดตัวอีกไม่มากก็เลยจำเป็นต้องกลับบ้านก่อน

พอลงจากรถเซียงเซียงก็รีบขนของกลับเข้าไปในมิติ ขนาดว่าเพิ่มปริมาณมาแล้วยังดูแน่น เหลือพื้นที่แค่ 25% เท่านั้น

ที่นู้นจะหนาวเหมือนกับที่นี่หรือเปล่านะ คิดแล้วก็ว้าวุ่นใจเดินขึ้นไปหาฟูกและชุดผ้าห่มอย่างดีที่ซื้อติดเอาไว้นำไปยัดใส่ในมิติ 2 ชุด ผ้านวมผืนหนาที่เคยพับเอาไว้ในตู้ไม่มีประโยชน์ถูกยัดใส่มิติเป็นที่เรียบร้อย

จัดของใช้ส่วนตัวที่แพ็คเอาไว้เป็นอย่างดีเข้าไปอีก 3 ชุดใหญ่ ก่อนหน้านี้เธอเดินทางบ่อยจึงต้องมีของพวกนี้เตรียมพร้อมเอาไว้เสมอ

บริษัทมักจะเชิญให้เธอเป็นตัวแทนเสมอ เธอไม่มีแฟน ไม่มีลูกก็เลยไม่มีภาระอะไร ได้เดินทางไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศอยู่บ่อยๆ ตอนนี้เธอนั่งเก็บของฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ได้ของมาจำนวนมากพอที่จะอยู่รอดได้อย่างสบายๆหลายเดือนเลย

ถุงมือ ถุงเท้า หมวกไหมพรม ผ้าพันคอที่ดูเรียบง่ายไม่สะดุดตาก็น่าจะใช้ได้ เซียงเซียงใส่ของที่มีอยู่จนในมิติไม่มีที่สำหรับวางอะไรเพิ่มเติมได้แล้ว

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอใส่น้ำปลา ซีอิ๊ว พริกไทยและซอสปรุงต่างๆที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อเพิ่มมา ถ้าขาดของพวกนี้ไปแล้วทำอาหารไม่อร่อยเหมือนเดิมคงเสียใจแย่ เซียงเซียงจึงซื้อมาเป็นจำนวนประมาณ 3 ลัง ถึงแม้ว่าในมิติจะเต็ม ยัดของต่อไปอีกไม่ได้เธอก็ตั้งใจว่าจะยัดลงไปให้จงได้ ต่อให้ปริก็ต้องยัด!

หลินอี้หรานเห็นว่าบุตรสาวกลับมาได้พักหนึ่งแล้วจึงตั้งใจจะเดินขึ้นมาตาม

“เซียงเซียง มากินข้าวได้แล้วลูก”หล่อนเดินขึ้นชั้น 2 เพื่อมาตามบุตรสาว แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังก้องจนต้องยกมือขึ้นปิดหู

“โครม!!!” หลังคาบ้านที่เคยแข็งแรงกลับถูกพายุหิมะลูกใหญ่ถล่มลงมาจนพังพินาศ ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด

ร่างของเจิ้งฉานที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับจิบชาอยู่เพลินๆนั้นถูกหิมะสีขาวปกคลุมร่างในบัดดล

เซียงเซียงอยู่ในห้องได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่ก็รีบวิ่งออกมาดู หิมะสีขาวปกคลุมเต็มบ้านเธอไปหมด

“พ่อ แม่! ยังอยู่ดีไหมคะ”เธอตะโกนถามออกไปเสียงสั่น สองเท้าน้อยๆค่อยๆก้าวไปอย่างระมัดระวัง ลมหนาวพัดผ่านมาจากทุกทิศทุกทางจนเธอลืมตาไม่ขึ้น ลมแรงเหลือเกิน เวลานี้เธอยืนอยู่บนชั้น 2 จึงมองเห็นว่าทั้งหมู่บ้านเองก็ถูกหิมะถล่มยับเยินเช่นกัน

“พ่อคะ แม่คะ อยู่ตรงไหนกัน”น้ำเสียงของเธอขาดห้วงไป เพราะขณะนี้ร่างของเซียงเซียงถูกพายุหิมะที่พัดมาอีกระลอกหนึ่งเล่นงาน ร่างของเธอกระแทกกับผนังห้องเข้าอย่างจัง ความรู้สึกปวดไปหมดทั้งตัวแล่นไปทั่วร่างสติสัมปชัญญะของเธอกำลังหลุดลอย ภาพค่อยๆมืดลง

ชีวิตหนึ่งกำลังดับลง ขณะที่อีกชีวิตหนึ่งกำลังตื่นขึ้น

“แม่ครับ แม่ครับ ผมหิว”เขาพร่ำเรียกแม่มาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้แม่ก็ยังไม่ตอบอะไร ร่างกายของแม่เย็นกว่าปกติ ลมหายใจอ่อนลงเรื่อยๆสิ่งเหล่านี้มันหมายความว่าอย่างไร?

“แม่เป็นอะไรครับพี่ ทำไมนอนนิ่งไม่ขยับแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”หวังเฟิงเหมียนหันไปถามพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆตน

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน นายหิวมากไหมพี่จะไปต้มผักที่เหลืออยู่ให้กินนะ”

“พี่ใหญ่ ฮือ ผมไม่อยากกินผักต้มแล้ว ผมอยากกินเนื้อ ฮือ”น้องเล็กวัย 4 ขวบร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร แม้ปกติมารดาจะไม่ค่อยดูแลพวกตนแต่ก็ยังไม่เคยปล่อยให้อดข้าวมานาน 3 วันแบบนี้

ก่อนหน้านั้นแม่ทะเลาะกับย่าอย่างรุนแรง ย่าก็เลยไม่มาเหยียบที่บ้านแถมยังปิดประตูไม่ให้พวกเขาเข้าไปอีกต่างหาก ตอนนี้ไม่มีผู้ใหญ่สักคนให้วิ่งไปหา พวกเขาต้องทำอย่างไร

เสียงเด็กๆทั้งสองคนกอดคอกันร้องไห้ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัว ความรู้สึกหนาวจนสุดขั้วหัวใจทำให้เธอตัวสั่นเบาๆ บุตรชายที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นจึงไปหยิบผ้าห่มผืนบางมาให้มารดา

“นี่ครับแม่”

“อืม” ความอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกสบายขึ้น ขอนอนต่ออีกหน่อยก็แล้วกันน่าจะยังเช้าอยู่เลย

“แม่ครับ ผมหิว”เด็กน้อยพูดอีกครั้ง เขายอมโดนแม่ตบตีดีกว่าต้องทนหิวจนภายในท้องแสบไปหมดแบบนี้

แม่เหรอ? เรียกใครกัน เซียงเซียงตกใจลุกพรวดขึ้น ทำให้เด็กน้อยทั้งสองโล่งอกเป็นอย่างมาก

“ผมคิดว่าแม่ตายไปแล้วเสียอีก”

“น้องเล็กอย่าพูดอะไรเป็นอัปมงคล แม่ก็แค่เหนื่อยเลยขยับตัวไม่ได้ต่างหาก ตอนนี้แม่ก็ตื่นแล้วไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล”เขารีบพูดเพราะกลัวว่ามารดาจะโกรธแล้วทำร้ายน้องชายเข้า

เซียงเซียงกวาดสายตามองไปรอบๆ พยายามจะอ้าปากพูดแต่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน ข้างๆเตียงที่เธอนอนเต็มไปด้วยข้าวของรกรุงรัง แถมยังเหม็นและสกปรกเหลือทน

“อยู่กันเข้าไปได้ยังไงเนี่ย”

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าเธอได้ย้อนเวลากลับมาอยู่ในความฝันที่เธอเห็นอยู่ทุกคืน เด็กทั้งสองคนนี้เป็นเจ้าของลูกอมกระต่ายขาวเม็ดนั้นไม่ผิดแน่

“พยุงแม่ลุกขึ้นหน่อยนะ แม่จะเดินเข้าครัวไปทำอาหารให้”เธอพูดเสียงเครือ เด็กๆทั้งสองดีใจจึงรีบทำตามที่มารดาบอกทันที

ที่แท้นิยายที่เธอทะลุเข้ามาอยู่ก็คือเรื่องนี้เอง “ย้อนเวลามาเป็นมารดาของสามวายร้าย” ย้อนเวลาคำนี้ถูกต้องและตรงตามความจริงอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

นักเขียนท่านนี้ก็ช่างเก่งยิ่งนักทำให้คนตายมาเกิดใหม่ในโลกที่ตนต้องการได้ เซียงเซียงคิดอยู่ในใจนึกขอบคุณที่ตนยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็รู้สึกอับจนกับโชคชะตาที่บรรดาลูกน้อยของเธอเมื่อเติบโตไปจะกลายเป็นสามวายร้ายที่ถูกตำรวจจับขังคุกตลอดชีวิต

ตอนนี้หวังเฟยหรงอายุได้ 6 ขวบและหวังเฟิงเหมียนอายุประมาณ 4 ขวบ ขาดน้องสาวคนเล็กหวังอี้หลินอีก 1 คนก็จะครบทีม 3 วายร้ายของเรื่อง แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว…

แล้วตอนนี้เธอจะเริ่มจากทำอะไรได้ล่ะ เริ่มจากทำอาหารก่อนก็แล้วกัน พวกเด็กๆคงจะหิวมาก เธอเองก็หิว ก่อนจะคิดวางแผนอะไรขอให้ท้องอิ่มไว้ก่อนดีกว่า เพราะว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง!

ไม่รู้ว่าคุณพ่อคุณแม่ยังปลอดภัยดีอยู่ไหม เซียงเซียงทำได้แค่เพียงภาวนาให้พวกเขารอดพ้นจากภัยหิมะถล่ม ขนาดอยู่ในบ้านดีๆความตายยังมาเยือนได้เลย ชีวิตที่เธอได้รับใหม่นี้เธอตั้งใจจะใช้ให้ดี ทำทุกอย่างที่อยากทำอย่างไม่เกรงใจใครอีกแล้ว เพราะยามนี้เธอได้ตระหนักแล้วว่าชีวิตนั้นมีค่ามากแค่ไหน

“แม่ของกินเราหมดแล้ว คงต้องไปขออาหารที่บ้านย่ามาครับ”เจ้าใหญ่พูด เมื่อเห็นแม่เดินตรงมายังห้องครัว

“ไม่เป็นไรแม่เอาของเก็บไว้ในตู้ชั้นบน ลูกน่าจะหาไม่เจอกันเอง มีเนื้อด้วยจะเอามาทำให้กินวันหลังนะ”

“เนื้อเหรอครับ”เจ้าเล็กตาลุกวาว

“ใช่มีเนื้อด้วย แม่ไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ทำอาหารให้พวกลูกหลายวัน ขอโทษด้วยนะ”

เซียงเซียงพูดขึ้นขณะที่แสร้งกำลังควานหาของในตู้ที่ว่างเปล่า ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรติดบ้านไว้เลย ห้องครัวโล่งและสะอาดหมดจดจริงๆ

พวกเด็กๆถอยกรูไปอยู่ที่เตียงเตานี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่า“ขอโทษ”จากปากของมารดา

ที่ผ่านมาพวกเขามีชีวิตที่ยากลำบากจริงๆ ขนาดวันที่พ่อมาแม่ก็ยังไม่ทำอาหารอร่อยๆให้พวกเขาเลย มีเพียงพ่อเท่านั้นที่ออกไปซื้อเนื้อมาทำอาหารให้พวกเขา แม่ทำเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้เป็นลูกของท่าน