ตอนที่ 4 เริ่มแก้ไข 1

เมื่อญาติของอาจารย์แม่โทรมาบอกว่าเดินทางมาใกล้ถึงแล้ว ลลนาจึงขอตัวกลับก่อน

เธอรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมดจึงอยากกลับไปพักสักสิบห้านาทีแล้วค่อยไปทำงานพิเศษต่อ

ในลิฟต์ที่คนเบียดกันแน่น ลลนาก้มหน้าเช็คยอดขายของออนไลน์อยู่ดีๆ มีมือเด็กมาดึงผมของเธออย่างแรง พอเธอปลดมือเด็กออกเด็กก็ยังกลับมาดึงอีก แถมดึงแรงกว่าเดิมด้วย

หญิงสาวจึงเหลือบตามอง จงใจทำตาให้ดุที่สุดเพื่อไม่ต้องใช้เสียงปรามดังๆ เกรงใจคนอื่นในลิฟต์

แต่เด็กกลับไม่กลัวดวงตาหวานๆ ของลลนาสักนิด ยังทำท่าจะดึงผมเธออีก หญิงสาวจึงเอียงหัวหลบอย่างไว จับอีกก็หลบอีก

พอจับไม่ได้ดังใจเท่านั้นแหละเด็กพลันร้องไห้จ้า แม่เด็กที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะมัวดูคลิปสั้นในมือถือ ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นนางยักษ์หันมาตวาดเธอ

“แกล้งลูกฉันทำไม โรคจิตรึไงเธอน่ะ”

“อ้าว” ลลนามีเหรอจะยอม “พูดงี้ก็สวยดิ ลูกคุณดึงผมฉัน”

“ไม่มีทาง ลูกฉันเป็นคนดี” แม่เด็กเริ่มโวยหาเรื่อง “ฉันจะแจ้งความเรียกค่าทำขวัญข้อหาที่เธอทำร้ายลูกฉัน”

ลลนาเบิกตาโต “โอ้โห เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอ หน้าด้านนะเราอ่ะ เป็นแม่คนได้ไง แบบนี้จะสอนลูกยังไง”

“ไม่รู้แหละเธอแกล้งลูกฉัน ต้องรับผิดชอบจ่ายมา”

ทุกคนในลิฟต์เริ่มหันมอง สายตาสื่อออกมาชัดเจน คิดว่าลลนาแกล้งเด็กจริงๆ

จังหวะนั้น ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมด้านในสุดของลิฟต์พลันพูดขึ้นเสียงเนิบๆ ว่า “ผมมีหลักฐานให้คุณแม่เอาไปใช้ที่โรงพักด้วยครับ อยากได้มั้ย”

แม่เด็กรีบหันมากระดี๊กระด๊า “จริงเหรอคะ ดีจัง” แบมือขอดู “ขอบคุณมากๆเลยค่ะ”

ลลนาหันขวับมองตามเห็นเป็นวัยรุ่นใส่หมวกสีดำแว่นตาสีดำ แมสที่สวมปิดจมูกปากยังสีดำ

ใคร?

คุ้นๆ

แล้วผู้ชายคนนั้นก็ชูโทรศัพท์มือถือให้ทุกคนดู

เป็นคลิปของลลนา

แน่นอนว่าเห็นชัดว่าเด็กกระชากผมของเธอเล่นอย่างไร้มารยาท โดยที่แม่ของเด็กก็ไม่คิดจะอบรมสั่งสอน เอาแต่ดูคลิปสั้นไม่สนใจลูกตัวเอง

เท่านั้นแหละ คนแม่พลันเงียบกริบ พอประตูลิฟต์เปิดออกรีบพาลูกหนีอายไปอย่างไว

หลายคนนึกคำด่าหยาบคายอยู่ในใจไล่หลัง

มีแม่เป็นเปรตลูกคงโตไปเป็นเปรต!

คล้อยหลังทุกคน ลลนาค่อยๆเดินออกจากลิฟต์พร้อมผู้ชายคนนั้น

ตอนเห็นใกล้ๆ เธอก็พลันนึกออก

“นายปัด”

ปรัชญาหันมอง “จำได้ด้วย?”

“ใช่ แต่ก็เกือบจำไม่ได้ นายแต่งตัวมิดชิดเกินมั้ย”

“ก็มาโรง’บาล”

“อ๋อ เชื้อโรคเยอะ กลัวติดนี่เอง พ่อหนุ่มอนามัย”

“กลัวเอาเชื้อโรคข้างนอกมาติดคนป่วยต่างหาก”

“อ้อ” เป็นครั้งแรกที่ลลนายิ้มหวานให้ปรัชญา “ที่ช่วยเมื่อกี้ ขอบใจนะ แต่นายจิตป่ะ แอบถ่ายคลิปฉัน”

ปรัชญาเสมองทางอื่นปากก็บอก “เปล่า มือปัดไปโดนปุ่มกล้องพอดี”

..เหรอ....

เชื่อตายแหละ

หญิงสาวว่า “แล้วนี่จะเดินตามฉันมาทำไมมิทราบ หรือว่าเยี่ยมญาติเสร็จแล้วกำลังจะกลับพอดีเหมือนกัน”

“เปล่า เพิ่งมา แต่ลืมของไว้ที่รถเลยลงมาเอา”

“อ่อ”

ก่อนแยกย้าย ลลนายังไม่วายแซวว่า “ต่อไป ห้ามแอบถ่ายใครอีกล่ะ”

“...?”

ปรัชญาเลิกคิ้วสูง “คนอุตส่าห์ช่วย”

“รู้น่า” ทำท่ายกมือบอกให้โทรนัด

“เดี๋ยวเลี้ยงข้าว”

ปรัชญาส่ายหัว ทำหน้าระอา

“ใครอยากกินข้าวกับเธอ...”

ในห้องพักฟื้น

อาจารย์แม่กำลังนอนดูทีวี พอหลานชายเปิดประตูเข้ามาก็รีบอ้อน

“มาเสียที ป้าปวดเนื้อตัวไปหมด มานวดให้หน่อย”

ปรัชญาถอดหมวกถอดแว่นวางของเยี่ยมบนโซฟา เดินไปนวดแขนนวดขาให้สองทีก่อนแบมือขอเงิน “ค่านวด จ่ายมา”

ประภัสสรตีมือหลานชาย “ค่านวดแสนห้าล้าน แปะโป้งไว้ก่อน”

ชายหนุ่มถอนหายใจ “แปะตลอด”

ปรัชญาเดินไปนั่งลงที่โซฟา “รถป้าไปไหน ทำไมขึ้นรถเมล์ คิดว่าตัวเองยังเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มแข็งแรงว่องไวเหรอ”

“รถเสีย ซ่อมอยู่อู่”