ตอนที่ 3 ไม่อยากซ้ำรอยเดิม 2

แผงไม้ไปกระแทกมีดทำให้กระเด็นออกไปที่ถนน

ส่วนเด็กอาชีวะอีกฝ่ายพอเห็นว่าไอ้นั่นไม่มีอาวุธ เลยควักมีดคัตเตอร์ออกแล้ววิ่งเข้าใส่ไอ้คนนั้นแทน สู้กันตรงไหนไม่สู้ดันสู้กันตรงที่ลลลนากับอาจารย์แม่ยืนอยู่

เรียกได้ว่าอยู่บนเส้นทางคมมีดพอดีทีเดียว

“ระวังค่ะ”

ลลนากระโจนตัวตะครุบหญิงสูงวัยจนหงายหลังล้มกลิ้งไปด้วยกัน หลบทางเจ้าพวกวัยรุ่นอาชีวะเลือดร้อนเหวี่ยงมีดใส่มันหยด

แล้วเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังมาอีกระลอกจากฝั่งมุมตึก เป็นเสียงทุ้มห้าวของผู้ชายหลายคน ทั้งตะโกนด่าทอท้าตีท้าต่อย เสียงคนแถวนั้นร้องตกใจสับสนปนเป

“กรี๊ด คนตีกัน”

“มันฆ่ากันแล้ว”

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

เมื่อเสียงของกลุ่มวัยรุ่นไล่ฟันกันทิ้งห่างออกไป ลลนาที่ฟุบอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งรอจนแน่ใจว่าปลอดภัยก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนข้างใต้ที่เธอเผลอทับทั้งตัว

“น่ะ หนัก อั่ก”

ปรากฏว่าอาจารย์แม่สลบเหมือดไปแล้ว!

สงสัยต้องลดน้ำหนักลงหน่อย

คนรอรถเมล์และร้านค้าแถวนั้น ต่างกรีดร้องและโทรเรียกตำรวจเรียกรถพยาบาลกันยกเสียยกใหญ่ โชคดีที่มีคนใจดีพาเธอกับอาจารย์แม่ไปส่งที่โรงพยาบาล

โรงพยาบาล K

“ดีนะที่อาจารย์ไม่เป็นไรมาก หายไวๆนะคะ หนูรอเรียนอยู่ค่ะ”

กล่าวอย่างเป็นห่วงยังไม่วายพูดจาเอาใจซะหน่อย กำลังใจคนป่วยเนอะ ปกติไม่ชอบเรียนหรอกวิชานี้

อาจารย์ยิ้ม “มีดแค่ถากๆ น่ะ แต่ก็หวิดนิ้วขาดอยู่ ขอบใจเธอมากนะลลนา ดูจากทิศทางแล้วถ้าเธอไม่ช่วย แขนฉันต้องขาดแน่ๆ”

“อาจารย์พักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูอยู่เฝ้าจนกว่าแฟนอาจารย์จะมา ค่อยกลับค่ะ”

“ใครจะมา ไม่มีหรอก ฉันไม่มีแฟน”

“อ้าว เหรอคะ แหม! อาจารย์ออกจะสวยขนาดนี้ ไม่มีแฟนได้ไง”

อาจารย์ส่ายหน้า “ฉันสวยก็เพื่อตัวเองหรอกย่ะ เธอน่ะยังเด็กไม่รู้อะไร การเป็นโสดน่ะ ดีจะตาย”

ลลนาที่เคยตั้งมั่นว่าต้องมีแฟนต้องแต่งงานแล้วก็สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นมาตลอดในชาติที่แล้ว เริ่มเห็นด้วยในชาตินี้

“ใช่ค่ะ อาจารย์พูดถูก”

แล้วทั้งสองก็พูดคุยถูกคอกันสุดๆ ผิดปกติจากเดิมที่ฝ่ายหนึ่งไม่ตั้งใจเรียน อีกฝ่ายก็จ้องแต่จะหักคะแนน

“แต่เรื่องที่เธอช่วยฉันไม่มีผลกับเกรดนะยะ” อาจารย์ว่าพลางคิดในใจ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนี้ที่ปกติดูเป็นคนแรงๆ นิสัยไม่ค่อยดี เหมือนพวกไร้สมอง แต่งตัวสวยไปวันๆ กลับมีน้ำใจมากทีเดียว สงสัยต้องมองใหม่

ลลนาหัวเราะ “เรื่องเกรดหนูรู้แล้วค่า แค่อาจารย์ทำเป็นไม่เห็นตอนหนูแอบฟุบหลับก็พอค่ะ”

“ย่ะ หล่อนก็ควรเลิกเที่ยวดึกๆดื่นๆจะได้มีแรงตื่นไปนั่งเรียนสบายๆ”

“โธ่! อาจารย์ขา หนูไม่ได้เที่ยว”

“แล้วทำท่าง่วงตลอดเวลา แค่คอนเทนต์รึไง?”

“โอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ หนูทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน ถ้าไม่มีเรียนเช้าก็ทำที่คาเฟ่ ไม่มีเรียนบ่ายก็ร้านไอศรีม พอค่ำๆก็ทำร้านบุพเฟ่ แล้วก็ขายของออนไลน์ตอนดึก”

คนฟังเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม “อย่างเธอเนี่ยเหรอทำงานพิเศษ แถมทำซะเยอะ บ้านรวยไม่ใช่เหรอเราน่ะ”

ลลนาก้มหน้างุด “บ้านที่รวยของแม่กับพ่อเลี้ยงค่ะ ไม่ใช่ของหนูซะหน่อย อีกอย่างหนูชอบชีวิตที่มีเงินเยอะๆ หนูไม่อยากให้เงินขาดมือก็เลยต้องขยันหน่อย”

“อย่าบอกว่าถูกไล่ออกจากบ้านอีกแล้ว”

“โห่! อาจารย์ก็พูดซะตรง”

ลลนาเบ้ปาก ไม่เสียแรงที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเบอร์ต้นๆสำหรับนิสิตเลยนะคะอาจารย์แม่ ก่อนหน้านี้ เธอไม่น่าขอเข้าพบตอนอยากจะดรอปเรียนเล้ย

คิดแล้วก็ตอบเสียงเบา “หนูแค่ทะเลาะนิดหน่อยจนถูกตัดเงินทั้งหมดก็เลยต้องออกมาดิ้นรนเองเท่านั้น ครั้งนี้ก็จะไม่กลับไปแล้ว คิดว่าค่าเทอมก็จะจ่ายเองด้วย”

“จ่ะ แม่คนหยิ่ง...ไม่ง้อว่างั้น” อาจารย์ว่าอย่างรู้ทัน

“ก็...” ลลนาอ้ำอึ้ง “ไม่ได้เรียกว่าหยิ่ง แค่ทะนงตน แต่คงจะเกินไปหน่อย ตอนนี้ไม่ได้คุยกับแม่เลยค่ะ”

อาจารย์ได้ฟังก็ถอนหายใจ เอื้อมมือจับบ่าลูกศิษย์ “นิสิตเอ๋ย อีกสิบปีข้างหน้า ถ้าเธอมองย้อนกลับมา จะรู้ซึ้งว่าที่ทำอยู่น่ะผิดไป ตอนนั้นนึกอยากแก้ไขก็ไม่ทันแล้วนะ หลายคนมักจะเห็นผลลัพธ์ชีวิตก็เมื่อสายไป เธออย่ารอจนถึงช่วงที่ต้องมานึกเสียดายภายหลังจะดีกว่า”

คำพูดนี้ของอีกฝ่าย ทำเอาลลนาถึงกับอึ้ง

เพราะอีกสิบปีต่อจากนี้ลลนารู้สึกผิดกับแม่จริงๆ อยากแก้ไขอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง

อาจารย์แม่เป็นหมอดูญาณทิพย์ผู้หยั่งรู้อนาคตปลอมตัวมารึเปล่าคะเนี่ย?