ตอนที่ 3 ไม่อยากซ้ำรอยเดิม 1

หลังออกจากโรงพยาบาล ลลนาก็ไปเรียนตามปกติ ทำงานพิเศษ ได้พบเจอผู้คนเพื่อนฝูงทุกวัน พูดคุยกันเหมือนเคย

หลายเหตุการณ์ที่จดจำได้จากในฝันว่าต้องเจอ ล้วนเกิดขึ้นจริงตามลำดับ

อย่างตอนนี้ ลลนากำลังเดินอยู่ริมถนนในมหา’ลัย แล้วจู่ๆ ก็มีคนเดินชนเธอจนแก้วกาแฟหกเปื้อนเสื้อนิดนึง เป็นตำแหน่งเดิมเป๊ะ

ยังมีอีกคู่ที่เดินชนกัน เหตุที่เธอจำได้เพราะบังเอิญมองอยู่โดยไม่ตั้งใจพอดี ตอนนี้พอสองคนนั้นกำลังเดินมา เธอก็มองดูแล้วคิดว่าคงชนแน่และก็ชนจริง ๆ

เป็นชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขาคุยกันแค่เล็กน้อยก่อนแยกย้าย ดูออกอยู่ว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วก็บังเอิญอีกเช่นกันที่เธอไปหาอะไรกินตอนเที่ยงก็เจออีก สองคนนี้เดทกันที่ศูนย์อาหารมหา’ลัย ผู้ชายขอหล่อนเป็นแฟนด้วยดอกไม้ช่อใหญ่กลางศูนย์อาหาร แต่เดทไม่นานกลับมีผู้หญิงอีกคนเดินมา ปรากฏว่าเป็นแฟนตัวจริงจ้า

ผู้หญิงสองคนเอาจานข้าวราดแกงโปะหัวผู้ชาย

ตอนนั้นลลนาตั้งใจมองไปงั้นๆ อย่างขำๆ แต่ครั้งนี้ลลนาตั้งใจมองเหมือนเดิมแต่กลับรู้สึกหัวเราะไม่ออก มันไม่ใช่ว่าเธอเดาได้ถูกทางแต่เธอรู้ว่าจะต้องเกิดต่างหาก

หลังจากนั้นหญิงสาวยังตามสังเกตการณ์เรื่องอื่นจนมั่นใจเต็มสิบว่ามันจะเกิดขึ้น

แล้วทุกสิ่งก็เกิดขึ้นจริงอย่างไม่น่าเชื่อ

แบบนี้ถ้าปล่อยไปเรื่อย ๆ จะเป็นอย่างไรต่อไป เธอจะต้องตายตั้งแต่ยังสาวเหมือนชาติก่อนงั้นเหรอ

ตายแบบงงๆ ตายแบบตาไม่หลับ กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนด้วยนะ

แล้วถ้าเปลี่ยนมันจะดีขึ้นเหรอ?

ดีขึ้นขนาดไหน?

บางทีอาจดีขึ้นเพียงเล็กน้อยในระยะเวลาสั้นๆ หรือไม่ก็อาจจะเลวร้ายลงไปมากกว่าเดิม

แบบว่าคนที่ตายไม่ใช่เธอแต่กลายเป็นพ่อหรือแม่อะไรเทือกนั้น

ไม่นะ! ไม่ได้เด็ดขาด!

เธอเร่งลำดับเหตุการณ์ในชีวิตที่พอจะจดจำได้ต่อ หากจำไม่ผิด ช่วงบ่ายวันนี้อาจารย์แม่ที่ปกติชอบสอนแบบเอาเป็นเอาตาย ไม่เคยขาดไม่เคยสาย แต่แล้วจู่ๆ วันนี้กลับยกคลาสกะทันหัน เพราะถูกลูกหลงจากเหตุวัยรุ่นตีกันตรงป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย

ลลนาพลันนิ่วหน้าภาวนาในใจ คงไม่เกิดหรอกมั้ง แต่กระนั้นเธอก็ยังรีบไปรอเยี่ยมที่โรงพยาบาล

เมื่อไปถึง เธอก็เข้าไปถามเจ้าหน้าที่ “ขอโทษค่ะพี่ มีผู้หญิงถูกฟันแขนขาดมั้ยคะ”

เจ้าหน้าที่ทำหน้างงหนัก “ไม่มีนะครับน้อง” เขาหันไปถามเวรเปล “พี่ๆ วันนี้มีผู้หญิงแขนขาดเข้ามามั้ย พอดีมีญาติมาหาแต่ไม่เจอ”

คนตอบส่ายหน้า “ไม่มีนะ” แล้วก็ช่วยเดินไปถามเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ คำตอบก็คือ ไม่มีเช่นกัน

“วันนี้ไม่มีเคสหนักถึงขนาดแขนขาดเลยครับ”

ลลนานิ่วหน้า นึกขึ้นได้ว่าเหตุเกิดช่วงบ่ายนี่หว่า ตอนนี้ยังแค่สิบโมงกว่าๆ เอง

“ขอโทษค่ะ จำผิด” ว่าแล้วเธอรีบเดินออกมาทันที

เป้าหมายคือป้ายรถเมล์

หญิงสาวยืนชะโงกหน้ามองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

ไม่กล้าเข้าไปใกล้หรอก เผื่อมีเหตุเกิดขึ้นจริงๆ หลบไม่ทันทำไง? ยังไม่ทันแก้ไขอะไรจะตายเร็วอีกไม่ได้

ทำใจดีสู้เสือรอครู่ใหญ่สุดท้ายลลนาก็อดใจไม่ไหว คิดว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงเธอจะเห็นไหมล่ะ? มันไกลไปมั้ย เธอจึงเดินไปรอตรงทางที่อาจารย์แม่น่าจะเดินผ่านมา

แต่ทว่ารอแล้วรอเล่าเฝ้าอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนเดินไปมาขวักไขว่ใช้ชีวิตปกติ ไร้วี่แววเรื่องร้าย

หญิงสาวถอนหายใจโล่งอก ค่อยยังชั่ว ฝันไปก็ดี ไม่มีเรื่องอะไรก็ดี

กำลังจะกลับหันไปเห็นลอตเตอรี่ที่แผงไม้ คิดว่าบางทีวันนี้เธออาจโชคดีถูกรางวัลก็ได้

น่าเสียดายที่ชาติก่อนไม่รู้ว่างวดวันนี้ออกอะไร หุ้นเอยคริปโตใดๆ เอยก็ไม่เคยสนใจจะศึกษาให้ผ่านตา เธอพลาดหลายอย่างเลยนะลลนา ไม่งั้นนะ รวยเละ!

หลังจากเลือกเลขเด็ดสักพัก มีรถเมล์มาจอด อาจารย์แม่ทำท่าลงมา ประจวบกับเด็กเทคนิคไล่ฟันกัน วิ่งมาจากไหนไม่รู้ข้ามถนนเป็นกลุ่มอย่างกับฝูงซอมบี้

ลลนาเงยหน้า เห็นเด็กอาชีวะวิ่งกรูมาป้ายรถเมล์ไอ้ตัวที่ถือมีดยาวกำลังจะฟันอริ ประจวบเหมาะตอนที่อาจารย์แม่ลงรถเมล์มาพอดี หญิงสาวเห็นว่าโดนฟันแน่ ด้วยสัญชาตญาณตัวเธอที่ตอนแรกหลบดูตอนนี้กลับรีบวิ่งเข้าไปดึงตัวอาจารย์แม่พร้อมคว้าแผงลอตเตอรี่ขึ้นบัง

“ว้าย! อะไรย๊ะ อะไร๊?”