ตอนที่ 2 ค่อยๆ พิสูจน์ 2

ส่วนกวินน่ะเหรอ พูดเพราะ ครับทุกคำเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือเธอเดาถูกหมดว่าเขาจะพูดจะทำอะไร อย่างตอนนี้เขาก็เลือกหันไปงัดข้อกับปรัชญาที่อยู่อีกฝั่งอย่างตั้งใจมาก

แทนที่จะหันมาถามไถ่อาการของเธอสักคำ!

ลลนามองการกระทำของกวินอย่างจริงจังมากขึ้น ซึ่งต่างจากในฝัน ตอนนั้นเธอที่ไม่เคยถือสาหาความเขา ยิ่งไม่ใส่ใจปรัชญา

จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายกลับออกไปตอนไหน

“นายไม่ควรขี่รถเร็วในเขตชุมชน ถ้านาเป็นอะไรไป จะรับผิดชอบยังไง? ระวังหน่อยสิ แฟนผมทั้งคนนะครับ”

เยี่ยมมาก น่ารักที่สุดเลย

นั่นคือความคิดแต่ก่อน

แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่...

เดิมทีลลนาคิดว่ากวินต้องการทำตัวเป็นแฟนที่ดี ทว่าเธอเริ่มมองออกแล้ว

เขาจงใจแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอตามฐานะแฟนที่ดีน่ะใช่ แต่ที่มากกว่านั้นคือ ทำเพื่อต้องการอวดเบ่งข่มปรัชญาต่างหาก

ตอนนั้นคิดว่าเขาห่วงเธอมากไปหน่อยก็เลยกล้าเข้าไปต่อว่าปรัชญาอย่างที่ไม่เคยกล้า แต่ตอนนี้เท่าที่เห็น คือกวินน่ะกำลังใช้โอกาสตอนที่ปรัชญานั่งแล้วเขายืนทำให้ตัวเองดูสูงกว่า มีอำนาจเหนือกว่า และเรื่องที่ต่อว่า ก็สมเหตุสมผลอย่างหาได้ยากมาก

ทำเอาปรัชญาน่ะ เงียบกริบไปเลย

จังหวะนั้นจู่ๆปรัชญาก็ลุกขึ้นพรวดยืนเต็มความสูง ทำเอากวินที่เตี้ยกว่าต้องถอยหลังถึงสองก้าวอย่างตกใจ เขาเงยหน้ามองสองมือยกขึ้นมากำเป็นหมัด ทำท่าชกมวย แต่เหมือนตั๊กแตนตำข้าวมากกว่า

“คุณปัดจะทำอะไรครับ”

“จะกลับบ้าน ถอยไป”

กวินถอยกรูดอย่างไว หลบซะไกล

ลลนาที่มองอยู่ไม่รู้จะสังเวชหรือสงสารกวินดี

เธอละสายตาจากกวินหันมองปรัชญา เห็นเขาเองก็มองมา ตาเงี้ยะขวางเชียว สุ้มเสียงเย็นยะเยือกขั้นสุดเหมือนอยากฆ่าศพอำพรางใครสักคนตอนบอกเธอว่า

“หายไวๆ อย่าเพิ่งรีบตาย คนที่ควรตายไม่ใช่เธอ”

“...!?”

หญิงสาวมองตามแผ่นหลังของเขาจนหายออกไปจากประตูห้อง

น่ากลัวอยู่นะ

เธอสูดลมหายใจลึกยาว ไม่รู้หรอกความหมาย

แต่ว่า...

ทำไมท่าเดินหันหลังของปรัชญาถึงดูคุ้นตานัก!

ทันใดนั้นภาพภิกษุในฝันอันยาวนานก็โผล่ขึ้นมาในห้วงความคิดของลลนาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หากปรัชญาโกนผมห่มจีวรนะ

ใช่เลย!

เฮ้อ...

ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว ยัยนาเอ๊ย...

จะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นอนาคตซุปตาร์ตัวท้อป ระดับดาวค้างฟ้าเลยนะ

หลังจากปรัชญาออกไป กวินที่ควรจะอยู่เฝ้ากลับออกไปอีกคน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาห้ามเลท และต้องดื่มนมทานวิตามินก่อนนอนตามสูตรที่แม่สั่งไว้อย่างเข้มงวด

เฮ้อ...กวินก็ยังคงเป็นกวิน

เป็นลูกที่ดี มีความรับผิดชอบสูงลิบลิ่ว

ลลนาจึงนอนโรงพยาบาลคนเดียว

เดิมทีเธอก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะอยู่คนเดียวชินมากๆ แต่วันนี้กลับฟุ้งซ่านสุดๆ

บางทีเรื่องที่คาดเดาต่างๆ นานาว่าจะเกิดขึ้นเมื่อกี้ สุดท้ายก็แค่อาจบังเอิญ

ทุกอย่างที่คิดว่าเคยเจอ ทั้งตกตึกอะไรนั่นก็แค่ฝัน ดังนั้นยังคงต้องใจเย็น ค่อยๆ คิด ค่อยๆ พิสูจน์แล้วกัน