ตอนที่ 2 ค่อยๆ พิสูจน์ 1

เอ...คิดอีกที

หรือว่าฝันหว่า?

ลลนาทำหน้าเลิ่กลั่ก สับสนไปหมด

“ฉันขอหมอให้เธอแอดมิทดูอาการแค่หนึ่งคืนพอ แล้วจะช่วยจ่ายค่ารักษาให้ครึ่งนึงเพราะเธอเป็นฝ่ายผิด ถือว่าเราเจ๊ากัน ห้ามเอาเรื่องที่ฉันขี่รถเฉี่ยว โอเคมั้ย”

หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่ม กระพริบตาเบาๆ แล้วจ้องเขม็ง

ปรัชญาขมวดคิ้วมองผู้หญิงตรงหน้านิ่งๆ

ลลนาดูแปลกไป ไม่โมโหโวยวายเอาแต่โต้แย้งอย่างไม่ยอมเหมือนเคย

“ได้ยินหรือเปล่า เธอเป็นฝ่ายผิด ต้องจ่ายครึ่งนึง ห้ามเอาเรื่องที่ฉันขี่รถเฉี่ยว จนเธอหัวแตกหน้าแหกเกือบเสียโฉม โอเคมั้ย”

ลลนาไม่ตอบยังคงเบิกตามองปรัชญาแทบถลน

“เงียบแบบนี้ งั้นตกลงเธอจ่ายหมดเลยแล้วกัน”

อ้าว?

หญิงสาวเบ้ปาก

กับเพื่อนๆ คนอื่นเนี่ยสายเปย์ใจกว้าง มีแค่กับเธอที่ใจแคบขี้งก แถมพูดมากปากหมา อีกอย่างปกติเขาน่ะพูดน้อยขรึมจัด นิ่งยิ่งกว่าหิน วางมาดลึกลับ มักวางตัวเว้นระยะห่างเหินกับผู้หญิง หน้าหยิ่งตลอดเวลา แต่พออยู่กับเธอที่ไร หาเรื่องต่อว่าด่าทอสารพัด จับผิดไปเรื่อยพร่ำบ่นจนหูชาไปหมด

จริงๆ เธอไม่เคยชอบ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีแปลกๆ

“เฮ้!” ปรัชญาโบกมือใกล้ตาเธอ เมื่อเห็นเงียบเกิน “ได้ยินที่พูดมั้ย”

ลลนากลอกตา เรียกสติกลับมา “ได้ยินแล้วน่า”

“แล้วยอม?”

“ใช่” พยักหน้าส่งๆ เมื่อก่อนไม่ยอมหรอกแต่ตอนนี้ เฮ้อ ลลนาถอนหายใจเหนื่อย “ยอมหมดแหละ ว่าไงว่างั้น”

“ให้หมอสแกนหัวหน่อยมั้ย เริ่มไม่ปกติล่ะ เธอควรโวยวายไม่ยอมจ่ายครึ่งง่ายๆสิ”

“ฉันปกติดีน่า นายอย่าเรื่องมาก”

“แต่เมื่อกี้เธอยังพูดว่าตกตึกมีแผลเต็มตัว ทั้งที่แค่ถูกรถมอร์’ไซด์เฉี่ยวนิดเดียว”

“ก็ฉันหลับลึกจนละเมอว่าตกตึกไง แปลกตรงไหน”

คิ้วเข้มค่อยๆ คลาย “อ้อ แล้วไป”

ลลนาถอนสายตาจากปรัชญา จมจ่อมอยู่กับความคิดของตน

ไม่หรอก ไม่ใช่ บางทีเธออาจฝันไปจริงๆ นั่นแหละ เรื่องเหนือธรรมชาติแบบนั้นไม่น่าเป็นไปได้หรอกมั้ง

สงสัยดูซีรีย์ย้อนเวลาเกิดใหม่มากไปหน่อย

กระนั้นลลนาก็ยังแอบหวัง

หวังว่าตัวเองตายไปแล้วได้ย้อนเวลากลับมาแก้ไขในสิ่งสำคัญที่ตั้งจิตอธิษฐานในใจ

อย่างน้อยก็ขอพิสูจน์อีกหน่อยแล้วกัน

หญิงสาวหันไปมองประตู แล้วนับเบาๆ

“หนึ่ง-สอง-สาม”

และกวินก็เปิดประตูเข้ามา

จริงด้วย!

ลลนาหรี่ตาเพ่งมองผู้ชายผิวขาวตัวเล็กผอมบางใส่แว่นตา บุคลิกสุภาพสมกับเป็นคุณหนูลูกคุณหมอ พลางลำดับเหตุการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ

พอกวินเข้ามา เขาก็ขยับแว่นหนึ่งทีก่อนเดินปรี่มาดึงแขนคนตัวสูงกว่าให้ออกห่างจากเตียงนอน

จากนั้นเขาก็จะพูดว่า “คุณปัดไม่น่าไว้ใจ ไปครับ ถอยเลยครับ ห้ามเข้าใกล้แฟนผมครับ”

เฮ้ย! ลลนาเบิกตากว้าง เธอเดาได้ตรงเผงอีกแล้ว!

ปรัชญาสบถในลำคอคำหนึ่ง หันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาที่มองกวินสลับกับลลนาเหมือนจะฆ่าคนได้

ลลนามองปรัชญาอย่างตกใจนิดๆ

หงุดหงิดตลอดแหละคนเนี้ย

แต่มาดนิ่งเท่ห์นี่ไม่มีใครเกิน