ตอนที่ 1 ย้อนเวลากลับมา 2

ทำลลนาสะดุ้งเฮือก เงยหน้ามอง

เห็นเป็นผู้ชายตัวสูง หล่อเข้ม มาดเท่ห์ขั้นสุดเหมือนหลุดมาจากอนิเมะคนหนึ่งกำลังนั่งเหยียดเอนหลังพิงพนักโซฟาในท่วงท่ากร้าวใจ ทว่าสีหน้าขรึมเข้มดุดันนั้นแฝงความเอือมระอากับมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิง

“คิดจะยั่วควรดูสถานที่หน่อยไหม ที่นี่โรง’บาลครับ ไม่ใช่โรงแรม”

ลลนารีบปิดเสื้อพรึบ “อ๊าย เปล่านะ ใครยั่ว”

ชายหนุ่มเอียงหน้าเลิกคิ้ว “เธอไง ตื่นมาก็เปิดเสื้อ ถกกระโปรง ทำไม? ของขาดรึไง”

“ไอ้บ้า”

หมอนคนไข้ข้างตัวลอยฟิ้วล็อคเป้าผู้ชายปากหมา

ฟึ่บ!

แต่เขาดันรับได้ ฮึ่ย!

ฝ่ามือใหญ่เหวี่ยงหมอนออกไปให้พ้นใบหน้าคมก่อนเดินเอื่อยเฉื่อยมายืนโดดเด่นที่หน้าเตียง

ลลนาเบิกตาเงยหน้ามองคนหล่อจนคอแทบหัก สูงจริงๆ ร้อยแปดสิบเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้งเนี่ย

“อะไร?”

เธอถามเมื่อเห็นเขาโน้มใบหน้าลงมาซะใกล้

ความหล่อมันกระแทกตากร้าวใจเกินไปเฟ้ย

“ถ้าของขาดจริง เรานัดกันได้นะ คืนนี้ที่คอนโดG ถ้าเธอจะเปิดให้ดูขนาดนี้พวกเราลองดูก็ได้” เขากดเสียงแหบพร่า “เพิ่งรู้ว่าเธอก็มีดี ทั้งขาว ทั้ง...อุ่ก”

พูดยังไม่ทันจบ เจอหมัดเล็กน็อคเสยคางเข้าให้

ชายหนุ่มเลียริมฝีปากรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือด ปากแตกเลย มือหนักชะมัด

“น่ะ นายปัด!”

ลลนาอุทานเสียงดังหลังจากจำได้ เธอเบิกตาโต มองหนุ่มหล่อหุ่นนายแบบที่มีชื่อเล่นว่าปัด ชื่อจริงว่าปรัชญาอย่างตกใจยิ่งกว่าเห็นผี

ทำไมจู่ๆ เขามาโผล่ที่นี่ได้?

“นี่นายขี่รถเฉี่ยวฉันอีกแล้วเหรอ ไม่เจอกันหลายปี ไม่ได้ขี่รถดีขึ้นเลยนะ”

“พูดมั่วอะไรของเธอ ฉันเพิ่งเฉี่ยวครั้งแรกเหอะ”

“ห๊ะ! ครั้งแรก?” ลลนายิ่งงงหนักเข้าไปอีก

ปรัชญานิ่วหน้า “แล้วอะไรไม่เจอกันหลายปี? เพิ่งทำกิจกรรมคณะด้วยกันเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอไง”

“เอ๊ะ? เพิ่งเจอเหรอ?”

ลลนาหน้าเหวอ

ได้ข่าวว่าเขาไปเป็นพระเอกซีรีย์อยู่เมืองนอก เป็นไอดอลด้วย เปิดค่ายรับงานเป็นของตัวเองอีกต่างหาก ใช้ชีวิตโสดโลดแล่นได้คุ้มเว่อร์

“เวลาเดินริมถนนควรมองรถบ้างไรบ้าง ไม่ใช่ก้มมองแต่มือถือ ฟุตบาทก็มีทำไมไม่ขึ้นไปเดินดีๆ เบี่ยงตัวออกมาชนรถแบบนั้น ดีนะที่ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เร็วมาก ถ้าวันนี้ขับรถยนต์เธอคงตายหรือไม่ก็พิการ”

ลลนาเงยหน้ามองปรัชญาที่ขี้บ่นเหมือนคนแก่ แต่หน้ายังใสกิ๊กเป็นหนุ่มแน่นวัยละอ่อนอย่างเหม่อลอย

เรื่องราวแต่หนหลังค่อย ๆ ทยอยก่อร่างสร้างตัวหลั่งไหลเข้ามาห้วงความคิดจนเต็มสมอง

ตอนเรียนมหา’ลัย เธอกับเขาอยู่คณะเดียวกัน เธอเป็นดาว เขาเป็นเดือน เจอกันที่ไรเชือดเฉือนกันตลอด พวกเพื่อนๆ ในคณะยังเชียร์ให้เธอกับเขาคบกันเป็นแฟน แล้วเขาก็เหมือนจะคล้อยตาม ยังถามเธอตรงๆ ว่าโอเคมั้ย

แต่ปรัชญาน่ะ หล่อร้ายจนสาวๆ ใจละลาย คิ้วเข้ม ตาคม หุ่นแซ่บ คาริสม่าแบบหนุ่มแบดบอย มีเสน่ห์สุดๆ ยังไม่รวมมาดลึกลับท่าทางสุขุมเย็นชาแววตาดึงดูด

โอ้ว!

สรุปก็คือเขาดูดีเกินไปไง เธอก็เลยกลัวว่าจะมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้เคลียร์ไม่หวาดไม่ไหว จึงปฏิเสธไป ไม่เอา ส่วนเพื่อนๆก็ยังเชียร์ไม่เลิก ทุกครั้งที่มีกิจกรรมยังคอยแซวคอยจับคู่ให้ เธอรำคาญก็เลยห่างๆ เพื่อนพวกนั้นไป แล้วก็เลือกคบเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ไม่เคยเชียร์เธอกับเขาอีก

จากนั้นก็คบกับกวิน ผู้ชายที่ไร้เสน่ห์ ธรรมดาสุดๆ คนที่ใครๆก็ชื่นชมว่าเรียบร้อยไร้พิษภัย

เพื่อนๆ กลุ่มใหม่เจอเขาก็ชมว่าเธอตาถึง เลือกเก่ง

แต่เธอคิดผิดไป ทุกสิ่งที่เลือกผิดพลาดทั้งหมด ยัยเพื่อนๆ ล้วนตอแหล กวินที่ใครๆ ต่างชื่นชมน่ะ ที่แท้คือผู้ชายที่ดีเกินไป ดีเสียจนเธอกลายเป็นปีศาจร้าย

น่าเสียดายที่เธอคิดได้เมื่อสาย

อา...เดี๋ยวก่อนนะ!

ลลนาพลันฉุกคิด

ถ้าตอนนี้เพิ่งถูกปรัชญาขี่รถเฉี่ยว แล้วเรื่องก่อนนี้ ที่เธอตกตึกตายแล้วยืนร้องไห้มองงานศพตัวเองคืออะไร

ฝันไปเหรอ?

ไม่สิ! ทั้งความรู้สึกรสสัมผัส เรื่องราวตลอดหลายปี และทุกคนที่ได้เจอ...

เธอรับรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นจริง แล้วก็หมือนจริงมากๆ

ลลนาเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ

ย่ะ อย่าบอกนะว่า...

เธอย้อนเวลากลับมาเหมือนในซีรีย์ที่ชอบดู!