ตอนที่ 1 ย้อนเวลากลับมา 1

“เฮือก!”

ลลนาสะดุ้งสุดตัวจนหัวโขกหัวเตียงดังโป๊ก

“โอ้ย!”

เธอพลันตื่นเต็มตา

แล้วภาพที่เห็นก็คือฝ้าเพดานสีชา

อา...ที่นี่ที่ไหน?

เธอตายไปแล้วไม่ไช่หรือไง?

หญิงสาวนิ่วหน้า คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ

เธอตายแล้วและกำลังอยู่ในงานศพของตัวเอง ยืนมองยัยเพื่อนพวกนั้นนินทา พูดจามั่วซั่วไม่เลิก ยิ่งพูดยิ่งหาความจริงไม่เจอสักอย่าง บอกว่าเธอจีบผู้ชายไปทั่ว อ่อยไม่เลือกหน้า

ตอนงานศพเลิก เพื่อนสนิทยังมีหน้าไปบอกแม่ว่าเธอติดเงินนางอยู่หลายหมื่น พอแม่รู้จึงบอกไม่อยากให้ลูกเป็นหนี้ติดตัวไปชาติหน้าก็เลยโอนเงินให้เพื่อนสนิทพร้อมดอกเบี้ย ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นหนี้ใครเลยสักบาท ตรงกันข้าม ยัยนั่นยืมเงินเธอไป ยังไม่เคยใช้คืนแม้แต่ครั้งเดียว

แถมร้ายกว่านั้นคือเพื่อนสนิทบางคนยังเสแสร้ง ทำทีอาลัยอาวรณ์ขอติดรถแม่ไปที่บ้านเธอ อยากไปรำลึกความหลังที่ห้องของเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย พอเข้าไปในห้องได้ก็ทำทีว่าเสียใจมากทำใจยาก ขออยู่สักพักได้เห็นของใช้ส่วนตัวก็ยังดีจะได้คลายคิดถึง แต่พอลับหลังแม่กลับแอบฉกเครื่องประดับแหวนเพชรกระเป๋าแบรนด์เนมยัดใส่ในกระเป๋าตัวเองไปหน้าตาเฉย ชั่วมาก!

หลังจากวนเวียนในบ้านอยู่หลายคืน ตื่นมาอีกทีเธอก็ย้ายไปที่ใหม่คือในวัด คอนโดเดี่ยวติดกำแพงสีขาว โดดเดี่ยวเงียบเหงา รูปที่เอาติดก็ไม่สวย

แล้วเมื่อกี้ ตอนก่อนจะตื่น เธอยังกลายเป็นผีเร่ร่อนเพราะตายตาไม่หลับ ตามเฝ้าเกาะติดสถานการณ์ทุกคนแบบมีห่วงเต็มคอ

กระทั่งได้เจอกับภิกษุหนุ่มรูปหนึ่งซึ่งกำลังเดินกรรมฐานอยู่ เธอเฝ้าดูพระรูปนั้นหลายสิบปี กระทั่งท่านแก่ชราเดินหลังงอก็ยังไม่ลาสิกขา

ใบหน้าของท่านคุ้นๆ แต่เธอเห็นไม่ชัดจึงนึกไม่ออก เห็นแค่ลำแสงทอดยาวที่เปล่งประกายจากตัวพระ

จู่ๆ แสงนั้นก็สาดเข้ามาที่เธอ ทำแสบตาแทบบอด

แต่ความรู้สึกกลับเด่นชัดสว่างไสว เหมือนกับว่า ผลบุญที่พระรูปนั้นสร้างไว้ เขาทำเพื่อเธอ!

ใครกันที่บวชให้?

ตอนนั้นสงสัยก็ส่วนสงสัย แต่ไม่รู้อะไรดลใจ เธอรีบวิ่งไปตามลำแสงนั่นอย่างไม่คิดชีวิต

แล้วก็ตื่น!

อดรู้เลยว่าพระรูปนั้นเป็นใคร หน้าตาแบบไหน

ลลนายกมือขยี้ตาเพ่งมองเพดานห้องอีกที ดูคุ้นๆ เหมือนที่เคยเห็นในโรงพยาบาล

เอ๊ะ โรงพยาบาล?

หลังจากฉุกคิดก็ร้องอ้อในใจ ที่แท้เธอยังไม่ตาย แค่ฝันไปนี่เอง

โอย พลัดตกจากที่สูงนี่เนอะ ก็เลยต้องมานอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล แล้วก็ฝันเป็นตุเป็นตะว่าตาย

ลลนายกมือกุมหัวตัวเองตามสัญชาตญาณ พบว่ามีผ้าพันแผลเล็กๆ ตรงหน้าผากเท่านั้น

เอ๊ะ! หญิงสาวขมวดคิ้วงุนงง

“คนตกตึกจากชั้นสามเชียวนะ ทำไมแผลน้อยจัง”

พอเอามือลูบๆ คลำๆ เนื้อตัว ก้มมอง ถกกระโปรง เลิกเสื้อ ก็พบว่าผิวพรรณที่ขาวจัดยังเนียนเรียบปกติ ไม่มีบาดแผลจากการตกตึง ไม่มีกระทั่งริ้วรอยขีดข่วน

“ไม่ถลอกเลยรึไง คนตกตึกนะเฟ้ย”

คิ้วเรียวยิ่งนานยิ่งขมวดแน่นขึ้น งงหนักมาก

“แถมยังกลิ้งแถดๆ ไถพื้นคอนกรีตลานจอดรถอีก ไม่มีรอยข่วนอะไรเลยได้ไง”

บ่นไปก็เปิดเสื้อสำรวจตัวเองไป

“โอ๊ะ! เสื้อในลายกระต่าย!”

ยังใส่อยู่ได้ไง? หน่อมแน้มขนาดนี้

ลลนาเริ่มมีเรื่องให้สงสัยมากมาย และยิ่งงุนงงหนักไปใหญ่ เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง

เสื้อชั้นในลวดลายที่เลิกใส่เมื่อหลายปี!

เธอเลิกใส่แนววัยรุ่นวัยใสแบบนี้ไปนานแล้ว หันมาใส่ลายลูกไม้เซ็กซี่ขยี้ใจตามสไตล์ผู้ใหญ่

ถัดจากเรื่องชุดชั้นใน ลลนายิ่งตกใจหนัก

เพราะ เธออยู่ในชุดนักศึกษา!

บ้าน่า! เรียนจบแล้วนี่

ที่สำคัญตอนตกตึก เธอใส่ชุดราตรีสีแดงต่างหากเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง ไม่ใช่เพิ่งไปเรียนมาซะหน่อย

อะไรเนี่ย?

หญิงสาวแหวกอกดูชั้นในลายกระต่ายสลับกับพลิกดูเสื้อและเปิดกระโปรงอย่างเอาเป็นเอาตาย เผื่อว่ามีชุดราตรีซ่อนอยู่ที่ไหนสักที่ของร่างกาย

“เป็นบ้าอะไรของเธอ?”

จู่ๆ เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นจากมุมห้อง