ย้อนชะตา

“เจ้ากล้ามองข้าด้วยสายตาเช่นนี้หรือ” เป็นหมิ่นเยว่เอ่ยขึ้นอีกครา ยามคิดว่าตัวเองถูกเหยียดหยาม เพราะนอกจากฟางซินจะไม่ได้เอ่ยอันใดแล้ว นางเพียงจ้องหน้าสาวใช้ตรงหน้าด้วยท่าทีเรียบเฉย

“ข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้งถึงคำว่าตายทั้งเป็น ว่าเป็นเช่นไร” ว่าแล้วก็เอาน้ำเกลือที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักราดลงที่หลังของหญิงสาว

ฟางซินร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว เพราะถูกน้ำเกลือราดลงไปกับแผลที่ยังสดใหม่ทำให้นางรู้สึกแสบสันอย่างถึงที่สุด

“หึ สมน้ำหน้า”

หญิงสาวพยุงร่างกายเดินกลับเรือนหลังเก่าด้วยความทุรนทุรายเพราะแผลที่ถูกแส้ฟาดนั้นกินพื้นที่เกือบทั้งหลังของนาง ในขณะที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณบาดแผล จนท้ายที่สุดนางไม่อาจก้าวเดินต่อไปได้ไหวอีกแล้ว ร่างเล็กทรุดตัวล้มลงกับพื้นอย่างน่าอนาจ ทำให้เนื้อตัวของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนตม

“ข้าทำกรรมอันใดไว้กัน เหตุใดข้าถึงได้พบเจอแต่เรื่องโหดร้ายเช่นนี้” น้ำเสียงสั่นระริกเอ่ยขึ้นพร้อมกับตั้งคำถาม ทำไมสวรรค์ถึงได้ใจร้ายกับนางเช่นนี้ สูญเสียครอบครัวไม่พอ ซ้ำร้ายยังต้องมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็นก็มิปาน

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ซานเฉิง ลี่ผิง ข้าจะไปหาพวกเจ้าแล้ว” ถ้อยคำแต่ละคำที่ดังจากปากนางค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ คล้ายกับว่านางไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงที่จะใช้ชีวิตต่อไปได้อีกแล้ว

หากสวรรค์มีจริงนางขอได้พบหน้าน้องชายกับสาวใช้คนสนิทอีกสักครั้ง ขอแค่เพียงหนเดียวนางสาบานว่าจะไม่ให้พวกเขาต้องตายเช่นนั้นอีก สิ้นความคิดใบหน้าซีดเซียวก็หมดสติพร้อมกับสิ้นใจท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

ราวกับว่าสวรรค์ต้องการปลอบใจนาง หญิงสาวฝันเห็นทุกคนที่จากไปพวกเขาทุกคนต่างส่งยิ้มมาให้นาง เป็นอีกครั้งที่ ฟางซินน้ำตาไหลอาบแก้ม ยามคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

“ทะ...ท่านพี่” เสียงเด็กน้อยสะอึกสะอื้น เมื่อไม่เห็นพี่สาวของตัวเองลืมตาตื่นขึ้นมา

“ลี่ผิง ท่านพี่จะตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่” เขาหันไปถามสาวใช้วัยรุ่นเดียวคราวเดียวกันกับพี่สาวทั้งน้ำตา

“คุณหนูแค่หลับไปเท่านั้นเจ้าค่ะ อีกไม่นานก็ตื่นแล้ว” แม้ปากเอ่ยตอบเช่นนั้น ทว่าในใจของนางกลับไม่มั่นใจสักนิด ว่าคุณหนูของตนจะฟื้นขึ้นมาอีกหรือไม่ นี่ก็ผ่านมาห้าวันเศษแล้วที่นางนอนนิ่งไม่ไหวติง

“คะ...คิดถึง” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเพ้อ พร้อมน้ำตาไหลออกจากตา ขณะที่ยังไม่ได้ลืมตาเสียด้วยซ้ำ

“คุณหนู”

“ท่านพี่!”

ทั้งสองคนต่างดีอกดีใจเป็นการใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงของคนที่นอนหลับใหล พลางเขย่าแขนของนางเพื่อเรียกสติ

“พวกเจ้า” ฟางซินลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นทั้งลี่ผิงและน้องชายยังมีชีวิตอยู่ นัยน์ตาแสนเศร้าเบิกโพลงด้วยความตกใจ นี่เป็นความฝันงั้นหรือ นางควรจะตายไปแล้วมิใช่หรือ มือเล็กตบเข้าที่หน้าตัวเองทันทีราวกับต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“คุณหนู ท่านทำอะไรหรือเจ้าคะ” ลี่ผิงถามขึ้นเสียงดัง

“ที่แท้ข้าไม่ได้ฝันไป ขอบคุณสวรรค์”

“ท่านพี่ ไม่สบายหรือขอรับ” ซานเฉิงใช้มืออังที่หน้าผากของพี่สาว หลังจากได้ยินคำพูดแปลกประหลาดจากปากนาง

“พี่สบายดี” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับสวมกอดน้องชายและสาวใช้พร้อมกัน ในเมื่อนางมีโอกาสได้ย้อนกลับมาอดีต ได้หวนกลับมาพบคนที่นางอยากพบแล้ว นางจะดูแลทั้งคู่ให้ดีไม่ให้ถูกทำร้ายจนต้องตายเช่นนั้นอีก

ฮูหยินเสิ่นได้รู้ข่าวว่าหลานสาวของตนฟื้นขึ้นมาแล้ว นางได้เรียกใช้หญิงสาวทันทีไม่มีผ่อนปรน

“ฮูหยินเรียกข้ามามีธุระอันใดหรือเจ้าคะ”

“หึ ยังดีที่เจ้ายังจำได้ว่าข้าให้เจ้าเรียกเช่นไร” นับตั้งแต่ยึดจวนสกุลฟู่มาเป็นของตัวเอง สามคนพ่อแม่ลูกตระกูลเสิ่นได้เปลี่ยนป้ายชื่อจวนตระกูลฟู่เป็นตระกูลเสิ่นทันที