บทที่ 6 ข้ามีคนรักอยู่แล้ว

“จริงสิไป่หลาน ลูกมีอะไรจะมอบให้กับคุณชายซีเหริน” ใต้เท้าตงซันเห็นเป็นจังหวะจึงรีบกล่าวขึ้นทันที

“ข้า...” นางอ้ำอึ่งทำทีไม่มั่นใจ ก่อนจะค่อย ๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักด้วยลายดอกไม้สีชมพูอ่อนหวานออกมา แล้วเลื่อนสายตามองตรงมายังซีเหรินอย่าง กล้า ๆ กลัว ๆ

“ถือไว้เช่นนั้น..คุณชายซีเหรินจะรู้ฤาไม่ว่าเจ้าคิดเช่นไร” สิ้นคำของใต้เท้าตงซัน หญิงสาวจึงค่อย ๆ ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้กับชายหนุ่มทันที ซีเหรินก้มมองดูผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะจำใจรับมาตามมารยาท

“เจ้าปักเองฤา” ชายหนุ่มถาม ก่อนที่รอยยิ้มของไป่หลานจะคลี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย

“ข้าปักให้กับท่านพ่อ ท่านแม่ และก็คุณชายซีเหรินเจ้าค่ะ ฝีมืออาจจะยังไม่เรียบร้อยนัก แต่ข้าก็ทำอย่างตั้งใจ” ซีเหรินก้มมองผ้าเช็ดหน้าอีกครั้ง แล้วพยักหน้ารับตามมารยาท

“ไหน ๆ เราก็พูดกันถึงเรื่องนี้แล้ว มีหลายอย่างที่ข้ากับพ่อของคุณชายได้ตกลงกันเอาไว้ระหว่างที่คุณชายไม่อยู่” หวงซีเหรินได้ยินดังนั้น จึงเลื่อนสายตามองตรงมายังอู่เจ๋อที่กำลังส่ายศีรษะไปมา ไม่ให้เขารับข้อเสนอใด ๆ จากใต้เท้าตงซัน

“ข้าขอพูดตามตรงเลย ว่าอยากให้สองตระกูลเราเกี่ยวดองกัน มันอาจจะแปลกไปเสียหน่อยที่ข้าเป็นฝ่ายหญิงแล้วต้องเอ่ยคำนี้เสียเอง” อู่เจ๋อแสดงสายตาไม่มั่นใจ ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วยืนลุ้นกับเหตุการณ์ต่อไปอย่างเงียบ ๆ

“ใต้เท้าตงซันพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” เมื่อหวงเฉิงเซ่อเห็นเช่นนั้น จึงเอื้อมมือมาจับไหล่ของลูกชาย แล้วกล่าวขึ้นไปตามความจริง

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าหากกลับมาจากวังหลวงเมื่อใด ข้าต้องการสู่ขอหนูไป่หลานมาเป็นภรรยาของเจ้า จำมิได้ฤา” คำพูดของบิดาคล้ายบังคับ ทำให้ชายหนุ่มวางผ้าเช็ดหน้าในมือลง แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ท่าทางของเขาในเวลานี้ทำให้ใต้เท้าตงซันถึงกับขมวดคิ้วแปลกใจ

“มีอันใดให้เจ้าไม่สบายใจฤาไม่ จึงลังเลเช่นนี้ หรือว่าลูกสาวของข้าไม่คู่ควรกับเจ้าเช่นนั้นฤา”

“มิได้เป็นเช่นนั้น แม่นางไป่หลานเป็นหญิงที่งดงามอย่างมาก หากแต่ข้า....”

“มีอันใด..” หวงเฉิงเซ่อเอ่ยขึ้น ก่อนที่หวงซีเหรินจะตัดใจทำบางอย่าง

“ยามนี้ข้ามีคนรักอยู่แล้ว ข้าไม่อาจแต่งงานกับแม่นางไป่หลานได้”

“เมื่อใดกัน” หวงเฉิงเซ่อวางถ้วยชาลงแล้วเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับอู่เจ๋อเบิกตากว้างในฉับพลัน ซีเหรินสังเกตสีหน้าทุกคนในเวลานี้ ต่างมีท่าทีตระหนกตกใจไม่น้อย รวมถึงแม่นางไป่หลานด้วยเช่นกัน ทุกอย่างรอบกายคล้ายหยุดนิ่งรอฟังคำตอบเขาเพียงผู้เดียว

“ข้าต้องขออภัยท่านอาด้วย ที่พูดตรง ๆ หาไม่แล้ว แม่นางไป่หลานคงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ในเมื่อข้ามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ข้าจึงไม่อาจแต่งงานกับแม่นางไป่หลานได้ เช่นนี้แล้วขอให้ท่านอาโปรดเข้าใจข้าด้วย” ไป่หลานหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่หวงไป๋เยี่ยนจะถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“แม่นางผู้นั้นเป็นใคร”

“นางเป็น...” ซีเหรินส่ายดวงตาคมไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนเสียงของใต้เท้าตงซันจะเอ่ยบางอย่างขึ้นมาขัดจังหวะ

“แม้ข้าจะรู้สึกผิดหวังอย่างมาก แต่ใช่ว่าข้าจะไม่เข้าใจเจ้า เสียดายนัก ช่างน่าเสียดาย” เขาส่ายศีรษะไปมาด้วยความผิดหวัง จนถึงกับวางถ้วยชาลง ในขณะที่หวงเฉิงเซ่อเอาแต่นิ่งเงียบ พร้อมกับสายตาแน่นิ่งทอดมองตรงมายังลูกชาย และมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในใจ

หวงซีเหรินเลื่อนสายตา มองตรงมายังแม่นางไป่หลานที่หลุบตาต่ำลงกำลังผิดหวังและเสียหน้าอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความจำเป็นทำให้เขาต้องใจแข็ง หักหาญน้ำใจกันเช่นนี้ ดีกว่าปล่อยให้เรื่องราวบานปลายจนแก้ไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นานใต้เท้าตงซันจึงขอตัวกลับในทันที ก่อนที่ชายหนุ่มจะยืนมองดูบิดาค้อมตัว เฝ้าขอโทษใต้เท้าตงซันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ห่าง ๆ

“คุณชาย เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้นออกไป” อู่เจ๋อกระซิบถาม ก่อนชายหนุ่มจะสะกิดให้เขาเงียบปากลง แล้วทอดสายตามองตรงไปยังประตูหน้าจวน

“ข้าต้องขอโทษใต้เท้าอีกครั้ง ข้าไม่ทราบจริง ๆ ว่าซีเหรินมีคนรักอยู่แล้ว หาไม่..ข้าจะไม่รับปากท่านส่งๆ ให้ต้องผิดคำมั่นกันเช่นนี้” หวงเฉิงเซ่อค้อมตัวลงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ ก่อนที่ใต้เท้าตงซันจะพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ

“ข้าไม่ถือโทษผู้ใด ความรักห้ามกันมิได้ ในเมื่อคุณชายซีเหรินมีคนรักของเขาอยู่ก่อนแล้ว ข้าก็จำเป็นต้องปล่อยมือ มิอาจฝืนให้สองคนนี้แต่งงานกันได้ วางใจเถิด เราสองตระกูลยังมีสัมพันธ์ที่เหนียวแน่น มิอาจผิดใจกันด้วยเรื่องเพียงเท่านี้ ข้าขอตัวก่อน” เมื่อพูดจบ จึงหันตัวขึ้นไปยังเกี้ยวที่รอรับอยู่ด้านนอก หลังจากเกี้ยวของท่านผู้ว่าเดินทางออกจากจวนตระกูลหวงออกมาได้สักระยะ ใต้เท้าตงซันสังเกตเห็นลูกสาวเงียบผิดปกติได้ จึงเอื้อมมาจับมือนางไว้อย่างแนบแน่น

“เพราะข้ามิใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของท่านพ่อใช่ฤาไม่ คุณชายจึงปฏิเสธข้า” น้ำเสียงเศร้านั้นทำให้ใต้เท้าตงซันดึงตัวนางเข้ามาสวมกอด แล้วจับจ้องไปยังใบหน้าอ่อนหวานของนาง