บทที่ 17 นางน่าสงสารไม่น้อย

ในขณะที่รถม้าของหวงซีเหรินวิ่งผ่านหุบเขามาเรื่อย ๆ ระยะทางกินเวลาไปเกือบอาทิตย์หมดแสง ก่อนทั้งหมดตัดสินใจแวะกินอาหารมื้อเย็นกันที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

“เราจะกินอาหาร และหาที่นอนพักกันบริเวณนี้ก่อน รุ่งขึ้นจะได้เดินทางเข้าตลาดกวางผู” หวงซีเหรินพูดพลางกระโดดลงจากรถม้า

หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มทั้งสอง เข้ามายังโรงเตี๊ยมที่ว่า นางเกิดมาไม่เคยได้กินอาหารในโรงเตี๊ยมเช่นนี้มาก่อน จึงนั่งมองซีเหรินสั่งอาหารมากองเรียงรายเต็มโต๊ะ พลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ด้วยความที่นางรู้ตัวว่าเป็นแค่นางโจรไร้คุณค่า จึงได้แต่นั่งมองทั้งสองกินอย่างเอร็ดอร่อย

“เหตุใดเจ้าจึงไม่กิน” อู่เจ๋อเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก่อนที่หวงซีเหรินจะสังเกตนาง แล้วหยุดคีบอาหารเข้าปาก

“ข้ากินกับพวกท่านได้ด้วยเช่นนั้นฤา” น้ำเสียงอ่อนหวานกล่าวถามขึ้นด้วยความเกรงใจ หวงซีเหรินได้ยินดังนั้นจึงเลื่อนสายตามองถ้วยข้าว พบว่ามีเพียงสองจากที่สั่งมาสามถ้วย เขาจึงหันไปท้วงเถ้าแก่ร้าน ไม่นานนักข้าวก็มาเพิ่ม

“เจ้ากินได้มากเท่าที่ต้องการเลย” เมื่อได้รับอนุญาตหญิงสาวจึงคีบกับข้าวแล้วกินด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย ในขณะที่หวงซีเหรินคิดพิจารณาถึงนิสัยประหลาดของนางอย่างเงียบ ๆ

“นางเป็นคนเช่นใดกันแน่ บางมุมดูเหมือนไม่สนใจผู้ใด หากแต่บางมุมนางเองก็รู้จักเกรงใจผู้อื่น บางมุมดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่ก็แสนบอบบาง” ซีเหรินนั่งมองหลันฮวานั่งกินข้าวจนอิ่มท้อง

ก่อนนางจะหันไปเห็นลูกสุนัขตัวหนึ่งเดินหากินอยู่บริเวณนั้นด้วยความหิวโหย หญิงสาวรีบหันกลับมายังอู่เจ๋อ แล้วมองข้าวที่เขากินเหลือคาไว้

“ท่านกินอิ่มแล้ว ข้าขอเอาให้สุนัขตัวนั้นกินได้บ้างฤาไม่” อู่เจ๋อหันมองหน้าหวงซีเหริน ก่อนเขาจะหันไปยังลูกสุนัขตัวหนึ่งที่กำลังเดินดมกลิ่นอาหารไปเรื่อย ๆ ในลักษณะที่ผอมโซ

“ก็แล้วแต่เจ้า” หลังจากซีเหรินอนุญาตแล้ว หลันฮวาก็ปล่อยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ นางรีบหยิบถ้วยข้าวไปเทให้กับลูกสุนัขตัวนั้นในทันที

“คุณชาย ดู ๆ ไปนางก็น่าสงสารไม่น้อย ไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรเลย เราจะส่งนางให้กับทางการลงโทษนางจริง ๆ ฤา” อู่เจ๋อเห็นหญิงสาวพูดคุยกับลูกสุนัขด้วยหัวใจที่อ่อนลง พร้อมกับสายตาของซีเหรินที่มองตรงมายังนางกับลูกสุนัข

“ใครจะคิดว่าโจรที่ออกอาละวาดทำความเดือดร้อนให้กับชาวเมืองนั้น จะเป็นหญิงตัวเล็กถึงเพียงเท่านี้...อู่เจ๋อ เจ้ารู้ฤาไม่ว่าทำไมนางจึงเอาอาหารไปให้กับลูกสุนัขตัวนั้น” คนถูกถามส่ายศีรษะไปมา

“เจ้าดูลูกสุนัขตัวนั้นกับนางสิ มีหลายอย่างที่คล้ายกัน ลูกสุนัขตัวนั้นหิวโซ อดอาหารจนผอมแห้ง มันก็ไม่ต่างจากนางที่ต้องอยู่แบบอดมื้อกินมื้อโดดเดี่ยวปราศจากครอบครัว” อู่เจ๋อทอดสายตามองหญิงสาว ที่กำลังพูดคุยพร้อมลูบหัวสุนัขตัวนั้นด้วยความเห็นใจ

“นางเมตตาสุนัขตัวนั้น เพราะมันมีชีวิตเหมือนนาง ข้าเข้าใจถูกหรือไม่” หวงซีเหรินพยักหน้า พลางรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องส่งนางให้กับใต้เท้าตงซัน

“คุณชาย..ข้านึกอะไรออกแล้ว” หวงซีเหรินขมวดคิ้ว พลางยกชาขึ้นดื่ม ด้วยแปลกใจในท่าทีของอู่เจ๋อ

“เจ้านึกอะไรออกเช่นนั้นฤา” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามขึ้น

“คุณชายจะคิดเห็นเช่นไร หากจะแอบอ้างนายท่านกับนายหญิง ว่านางคือคนที่ท่านรัก” หวงซีเหรินได้ฟังดังนั้นจึงพ่นน้ำชาออกมาทันที พลางเบิกตากว้างแล้ววางถ้วยชาลง

“อู่เจ๋อ! เจ้าคิดอะไรออกมารู้ตัวฤาไม่” ท่าทางดุดันของคุณชายซีเหริน ทำให้อู่เจ๋อยกมือขึ้นด้วยความรีบร้อน

“คุณชายอย่าพึ่งเข้าใจผิด..ข้ามิได้มีเจตนาลบหลู่ท่าน..ข้าเพียงแต่หาทางออกให้กับท่านเท่านั้น ยามนี้ปัญหาของท่านยังไร้ทางแก้ หลังกลับจากส่งสินค้าให้กับตระกูลจิวแล้ว ท่านจะทำอย่างไรหากนายท่านทวงถามเรื่องการแต่งงาน” หวงซีเหรินได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจ แล้วส่ายศีรษะไปมา ก่อนอู่เจ๋อจะกล่าวเสริมขึ้นอีก

“หากเราทำความตกลงกับนาง เสนอข้อแลกเปลี่ยนกัน ให้นางกลับไปพร้อมกับเราในฐานะคนรักของท่าน โดยไร้ข้อผูกมัดใด ๆ ต่อกันแล้ว นอกจากท่านจะไม่ต้องแต่งงานกับแม่นางไป่หลาน นางเองก็ไม่ต้องออกอาละวาดให้เป็นที่เดือดร้อนของผู้อื่น และพ้นโทษทัณฑ์จากทางการ ที่อาจหนักหนาเกินไปสำหรับนาง” เมื่อซีเหรินฟังเหตุผลของอู่เจ๋อแล้ว จึงทบทวนครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคล้ายไม่เห็นด้วยนัก

“เจ้าจะให้ข้ารับนาง เข้าไปยังตระกูลหวงด้วยเช่นนั้นฤา”

“ถูกต้องแล้ว..” อู่เจ๋อตอบด้วยน้ำเสียงตั้งมั่น

“แต่ข้าไม่ได้รักนาง เรามิได้รักกัน จะให้นางไปในฐานะคนรักของข้านั้น ข้าก็หนักใจนัก”

“เพียงแค่ตบตานายท่าน กับนายหญิงเท่านั้น เพื่อยื้อเวลาอีกสักสองสามปี ถึงเวลานั้นหากท่านพบคนที่ท่านรักแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยอยู่จวนตระกูลหวงอีก”

“มันไม่ง่ายเช่นนั้น ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องบังคับให้ข้าแต่งงานกับนางอย่างแน่นอนไม่ช้าก็เร็ว”

“ท่านก็เพียงแต่งไปตามความต้องการของนายท่านเท่านั้น เมื่อแต่งงานกันได้ ก็สามารถเลิกรากันได้เช่นกัน แต่ต่างกันตรงท่านมิได้หลอกให้ผู้ใดรัก” เมื่อเหตุผลของอู่เจ๋อ เริ่มทำให้หวงซีเหรินลังเล เขาจึงรีบกล่าวเสริมขึ้นอีก