บทที่18 ตกลงจะเป็นคนรักของท่าน

“หากท่านแต่งงานกับแม่นางไป่หลานล่ะก็ ผลจะไม่ออกมาอย่างที่เราวางแผนไว้แน่นอน ร้ายแรงที่สุดตระกูลหวงกับตระกูลตง อาจผิดใจกันไปตลอดชีวิต คุณชายไม่มีทางเลือกมากนัก โอกาสนี้จะไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวด ทุกฝ่ายมีแต่ได้กับได้ นางเองก็มิต้องออกไปรอนแรมให้ลำบากอีก ท่านเองก็ไม่ต้องอึดอัดเรื่องการแต่งงานอีก ข้าเชื่อว่านางจะตอบรับข้อตกลงนี้อย่างแน่นอน” หลังจากอู่เจ๋อพูดจบ หวงซีเหรินจึงหันไปยังหลันฮวา ที่กำลังลูบศีรษะสุนัขด้วยความเอ็นดู หารู้ไม่ว่าแผนการของทั้งสอง ดำเนินไปไกลถึงขั้นให้นางแต่งงาน

หวงซีเหรินครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเดินไปยังหญิงสาวที่นั่งเอามือลูบศีรษะสุนัขตัวนั้นไม่ยอมปล่อย สองเท้าของชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดด้านข้าง แล้วย่อตัวลงนั่งเสมอกับนาง พลางเลื่อนสายตาจับจ้องไปหญิงสาวอย่างมีความหมาย

“หากข้ามีข้อแลกเปลี่ยน เพื่อที่เจ้าจะไม่ต้องติดคุกหลวง เจ้าจะยอมรับข้อตกลงฤาไม่” หลันฮวาละมือจากลูกสุนัข แล้วนั่งมองมันเฉย ๆ

“ขอแค่มีข้าวกิน แลไม่ต้องติดคุกหลวง ในยามนี้ข้าล้วนยอมสิ้น” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หากข้าให้เจ้า เข้าไปอยู่กับข้าที่ตระกูลหวง ในฐานะคนรักของข้า เพื่อแลกกับการที่เจ้าไม่ต้องติดคุกหลวง เจ้าจะยอมฤาไม่” หลันฮวาเบิกตากว้าง มองนัยน์ตาของชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

“ทะ..ท่านว่าอย่างไรนะ จะให้ข้าไปในฐานะ..คน..รักเช่นนั้นฤา” หญิงสาวทวนคำอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกะพริบตาถี่ ๆ อย่างไม่ทันตั้งรับ หวงซีเหรินพยักหน้ายิ้ม ในท่าทางตลกนั้น พลันยื่นมือดึงนางลุกขึ้นยืน

“หากเจ้าตกลง ข้าจะไม่ส่งเจ้าให้กับใต้เท้าตงซัน เจ้าได้ประโยชน์ ส่วนข้าก็ได้ประโยชน์ ที่สำคัญเจ้าก็จะอยู่ในสายตาของข้า ไม่มีโอกาสออกไปก่อความวุ่นวายให้กับผู้อื่นอีก” ใบหน้าของหญิงสาวยังคงตกตะลึงไม่จางหาย ก่อนชายหนุ่มจะจับไหล่ของนางหันมา

“เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น ข้ามิได้ให้เจ้ามาเป็นคนรักของข้าจริง ๆ เสียเมื่อไหร่ เพียงแค่ตบตาท่านพ่อกับท่านแม่เท่านั้น” หวงซีเหรินอธิบายช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อได้ยินดังนั้งหลันฮวาจึงเข้าใจความหมาย และคลายสีหน้าเป็นปกติ

“หากข้าตกลงแล้ว ข้าจะมีอาหารกินทุกมื้อ ไม่ต้องอดอยากแล้วใช่ฤาไม่” หวงซีเหรินพยักหน้า ก่อนที่หญิงสาวจะค่อย ๆ ปล่อยยิ้มออกมา ด้วยผ่อนคลายและดีใจในเวลาเดียวกัน จนเผลอจับมือเขาแล้วตอบตกลงในทันทีโดยไม่คิดไตร่ตรอง

“ข้าตกลง ข้าจะเป็นคนรักของท่าน ข้าไม่ต้องเร่ร่อนแล้ว เป็นหญิงไร้บ้านไร้อาหารอีกแล้ว” นางหมุนตัวเป็นวงกลม แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความหวัง ก่อนที่จะนึกบางอย่างได้จึงหันใบหน้ามอมแมมกลับมายังเขา

“เป็นคนรัก ที่ไม่ได้รักกันจริง...เกิดมาก็พึ่งเคยได้ยิน” นางพูดพร้อมทำหน้าแปลกใจ ก่อนที่อู่เจ๋อจะเดินเข้ามาสมทบ แล้วอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ พร้อมกับข้อตกลงที่หญิงสาวต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ นางยืนฟังอู่เจ๋อพลางพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

ในเวลานี้ไม่มีสิ่งใด สำคัญเท่ากับการมีที่ซุกหัวนอนพร้อมกับอาหารอร่อย ๆ ในทุกมื้ออีกแล้ว

“เจ้าเข้าใจข้อตกลงของเราทั้งหมดแล้วใช่ฤาไม่” อู่เจ๋อถามย้ำกับนาง ก่อนที่หญิงสาวจะพยักหน้าขึ้นลง

“ที่สำคัญ เรื่องนี้จะมีเพียงแค่เราสามคนที่รู้เท่านั้น เจ้าแน่ใจฤาไม่ว่าจะเก็บความลับนี้ได้”

“ข้าจะเก็บความลับนี้เท่าชีวิต แลจะเป็นคนรักของเขาให้แนบเนียนที่สุด จนไม่มีผู้ใดสามารถจับได้” หลังจากหญิงสาวพูดจบ หวงซีเหรินและอู่เจ๋อกันหันมองหน้ากันอย่างเข้าใจความหมาย

ก่อนที่หญิงสาวจะหันใบหน้ากลับไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินเข้ามายังโรงเตี๊ยมนั้น พลันเบิกตากว้างเมื่อเห็นยายฝูเดินตามหลังชายฉกรรจ์เข้ามาใกล้ หลันฮวาทำท่าทางเลิ่กลั่ก แล้วรีบหลบหลังซีเหริน พลางก้มหน้ามุดพร้อมเขี่ยผมมาอำพรางตัวเองในทันที

“คุณชายซีเหริน อู่เจ๋อ ไม่คิดว่าจะพบกันที่นี่” ซีห่าวพร้อมกับชายอีกสองคน ค้อมตัวลงเล็กน้อยแล้วกล่าวทักทายด้วยความนอบน้อม

“ซีห่าว..เป็นท่านเองหรอกเหรอ...” อู่เจ๋หันไปพบจึงเผยรอยยิ้มออกมาตอบรับอย่างเป็นกันเอง พวกเขาพูดคุยสอบถามความเป็นมากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนอู่เจ๋อจะเลื่อนสายตามองยายแก่ที่เดินมาด้วยพลางขมวดคิ้วสงสัย

“พวกเจ้าจะไปที่ใดกัน” อู่เจ๋อเอ่ยถาม ก่อนที่ซีห่าวจะหันมองหน้ายายฝู แล้วหันมาตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก

“ข้ามาตามหาเฒ่าเกอไห่” หวงซีเหรินขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อย พร้อมกับหลันฮวารีบยกมือปิดปากด้วยความกลัว นางบีบตัวเอง พลางก้มหน้าหลบมุดอยู่ด้านหลังของหวงซีเหรินไม่ยอมออกมา

“ชื่อนี้ข้าพอคุ้นหูอยู่บ้าง หลายปีก่อนท่านพ่อนำสินค้ามาส่งให้กับตระกูลจิว เห็นเฒ่าเกอไห่ชอบมาแบ่งสินค้าไปขายอยู่บ่อยครั้ง” เมื่อได้ยินดังนั้นซีห่าวจึงรีบกล่าวถามขึ้นในทันที

“เช่นนั้นแล้ว ท่านพบเขาบ้างฤาไม่”