บทที่ 3

แต่อยู่ๆ เซดริคก็ออกวิ่งสุดกำลัง เด็กชายวิ่งกลับไปยังจุดเกิดเหตุเมื่อครู่ กวาดสายตามองหาบางสิ่งบางอย่างที่น่าจะหล่นอยู่บนพื้น แต่ทว่ากลับไม่เห็น กระทั่งเกือบจะถอดใจ สายตาก็มองไปเห็นสิ่งที่ตามหา ที่ลมคงพัดมันให้ปลิวไปซ่อนอยู่ใต้พุ่มไม้

แม้จะผ่านมาหลายปี แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ทำให้เซดริคอดที่จะยิ้มไม่ได้ ตอนเด็กๆ เขาอ่อนแอจึงถูกรังแกบ่อยๆ แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่มาช่วยจะเป็นแค่เด็กผู้หญิง ที่เขาได้พบเธอครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เพราะวันรุ่งขึ้น เขาก็บินกลับอิตาลีพร้อมครอบครัว

หลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้มาเมืองไทยอีก กระทั่งเมื่อสองปีที่แล้ว เขาเริ่มต้นการเป็นนายแบบและนั่นทำให้เขามีโอกาสมาทำงานที่เมืองไทย แต่ไม่ว่าจะมากี่ครั้ง เขาก็ไม่เคยได้พบเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกเลย

มือหนาคว้าผ้าเช็ดหน้าสีซีดที่พกติดตัวมาตั้งแต่ตอนนั้นขึ้นมาดู ตรงมุมถูกปักเป็นรูปดอกบัวและตัวอักษร บีใหญ่ในภาษาอังกฤษ เธอจะรู้ไหมว่าวันนี้เด็กชายตัวเล็กคนนั้นได้เติบโตขึ้นมาก เติบโตขึ้นทั้งจิตใจและร่างกาย

ไอดารี่ ที่เขียนบันทึกความรู้สึกไว้ตอนจบมัธยมต้น จากปกสีขาวแต่เพราะผ่านมาหลายปีทำให้สีขาวนั้นกลายมาเป็นสีหม่น แต่ไม่ว่าปกมันจะเปลี่ยนสีเป็นสีอะไร ความทรงจำของเพื่อนมากมายก็ยังคงถูกบันทึกผ่านปลายปากกาหลากหลายสีสัน

นอกจากไดอารี่ในมือขณะนี้แล้ว ยังมีไดอารี่อีกเล่มที่วางอยู่บนตักของบัวบูชา มันคือไดอารี่ที่เขียนไว้ตอนเรียนจบชั้นมัธยมปลาย สองเล่มนี้มีอะไรที่คล้ายกัน เพราะมันล้วนแต่บันทึกความทรงจำ มิตรภาพของเพื่อนไว้ให้หวนคิดถึงในวันเก่าๆ

“เห็นแล้ว อยากกลับไปเด็ก” บัวบูชาเอ่ยยิ้มๆ นั่นเพราะชีวิตตอนเรียนมัธยมคือช่วงที่เธอสนุกและมีความสุขมาก

มือเล็กๆ ไล่เปิดไดอารี่ออกดู หน้าแรกที่เขียนหนีไม่พ้นสาวเรียบร้อยที่เป็นหัวหน้าห้องมาตั้งแต่ม.หนึ่ง ถึงม.หก อย่างณัชชา และคนที่ชอบจองหน้าสุดท้ายตั้งแต่วันแรกที่ได้จับไดอารี่ แต่กลับเป็นคนสุดท้ายที่เขียนคือ‘พรกัลยา’ หรือกัลเพื่อนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด

ขณะที่กำลังนั่งยิ้มกับรูปภาพ รวมทั้งไล่อ่านข้อความบนไดอารี่ เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ตัวก็ดังขึ้น รูปที่โชว์อยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

“เสริมสวยเสร็จแล้วเหรอยะแม่คนงาม” เมื่อกดรับสาย บัวบูชาก็เอ่ยถามเพื่อนสนิท ที่ขับรถมาจากพัทยาเมื่อเช้าแทนที่จะพักให้หายเหนื่อย กลับไปเดินช้อปปิ้งเสียหลายชั่วโมง แล้วไหนจะแวะไปเสริมสวยร้านโปรด ซึ่งก็อยู่แถวๆ คอนโดมิเนียมของเธอนั่นเอง

“อื้อ… แกลงมาได้เลย คนสวยกำลังยืนรอแถวๆ ล็อบบี้คอนโด” พรกัลยาเอ่ยบอก ตัดผมยาวๆ ออกไปบ้างก็เบาหัวดีเหมือนกัน ตัดผมที่ไหนก็ไม่ถูกใจเท่าที่ร้านพี่ไก่คนสวย บริการดี ฝีมือเยี่ยม ไปหาทำเลเปิดร้านกาแฟที่เชียงใหม่ครั้งนี้ จะให้เธอกระเซอะกระเซิงไปได้ยังไง เผื่อปุบปับเจอเนื้องอก เอ้ย! เนื้อคู่ขึ้นมา เธอจะได้สวยพร้อม ไหนจะแวะไปเที่ยวไร่ชาของบัวบูชาอีก

ส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มขำ ก่อนจะตอบทิ้งหางเสียงแนวหมั่นไส้ให้คนที่มั่นอกมั่นใจว่าตัวเองสวย

“ย่ะ… รอห้านาที เดี๋ยวคนสวยกว่าลงไปหา” เอ่ยจบก็วางสาย พร้อมกับเก็บไดอารี่ใส่ลิ้นชัก คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาถือ จากนั้นก็ลงไปสมทบกับพรกัลยาที่ตอนนี่แอบหมั่นไส้คนที่บอกว่าตัวเองสวยกว่าอยู่

ทันทีที่เธอก้าวออกจากลิฟต์ สายตาของใครต่อใครก็ต่างจับจ้องมายังผู้หญิงตัวเล็ก เพราะเธอสูงแค่ร้อยหกสิบนิดๆ ผมสั้นประบ่าที่ถูกเซ็ตให้มีวอลลุ่มน่ามอง ผิวนั้นก็ออกสีแทนใช่ว่าจะขาวโอโม่อย่างที่สาวๆ สมัยนี้ชื่นชอบ

เพราะการแต่งตัวทำให้บัวบูชา สาวชื่อไท้ยไทยแถมไซส์มินิดูน่ามอง เธอมีรสนิยมในการเลือกเสื้อผ้ามามิกซ์แอนด์แมทช์ได้อย่าลงตัว อย่างวันนี้เธอก็หยิบเดรสผ้าฝ้ายพื้นเมืองภาคเหนือมาใส่คู่กับรองเท้าผ้าใบแฟชั่นเสริมส้น เพิ่มความสูงให้ร่างกายอีกสองสามนิ้ว

“แหม… แต่งตัวยังกับสาวชาวดอย นี่ไม่บอกไม่รู้นะยะว่าเป็นเจ้าของร้านเพชร” พรกัลยาได้ทีเอ่ยแซว ยิ่งบัวบูชาแต่งตัวแบบนี้ยิ่งดูเหมือนเด็กเข้าไปอีก

“เอานะ ช่วงนี้แทรนด์ผ้าพื้นเมืองกำลังมา จะไปกันยังเดี๋ยวตกเครื่องแล้วจะหาว่าไม่เตือน” บัวบูชาเร่ง นั่นเพราะต้องไปรอขึ้นเครื่องอีกหลายชั่วโมง และกว่าจะลงเครื่องที่เชียงใหม่ก็คงเย็นๆ

“ไปสิ” สาวสวยนัยน์ตาสีน้ำผึ้งอย่างพรกัลยาเอ่ยรับ เธอรู้สึกสนุกที่จะได้ไปพบครอบครัวบัวบูชา เพราะพ่อและแม่ของเพื่อนคนนี้น่ารักและเอ็นดูเธอเหมือนลูก

และเพราะชอบเชียงใหม่ เธอจึงหมายมั่นปั้นมืออยากเปิดร้านกาแฟที่นั่นสักร้าน อากาศหนาวๆ นั่นจิบกาแฟ คงจะฟินอยู่ไม่น้อย และเมื่ออะไรๆ ลงตัว เธอจึงชวนบัวบูชาขึ้นไปสำรวจทำเล ซึ่งเพื่อนเธอก็โอเคที่จะมาเป็นเพื่อน แถมยังเอ่ยชวนให้ไปเที่ยวไร่ชาของที่บ้านอีก ซึ่งมีหรือที่เธอจะปฏิเสธ

ทั้งคู่เดินตรงไปยังรถของบัวบูชาที่จอดอยู่หน้าคอนโดมิเนียมสุดหรู ความสูงของคอนโดมิเนียมที่นี่มีแค่สิบกว่าชั้น ซึ่งแต่ละชั้นก็มีเก้าห้องเท่านั้น แถมแต่ละห้องยังมีสองชั้น เล่นระดับประหนึ่งยกทาวน์โฮมมาอยู่ในรูปแบบของคอนโดมิเนียม เรียกได้ว่าเปลี่ยนความคิดเรื่องคอนโดต้องมีชั้นเดียวไปเลย

เจ้าของและคนออกแบบคอนโดมิเนียมแห่งนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือบัวบูชา คนที่ใส่ชุดผ้าพื้นเมือง เป็นเด็กชาวดอยข้างๆ เธอนี่แหละ ตัวเล็กแถมผิวสีแทนเนียนสวย นี่ถ้าไม่คบกับมานาน ไม่บอกไม่รู้แน่ๆ ว่าบัวบูชาคือคนกรุงเททฯ ไม่ใช่สาวปักษ์ใต้เหมือนเธอ

“มองอะไรฉันยะ” บัวบูชาละสายตาจากถนน หันมาถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะสังเกตเห็นว่าพรกัลยาเอาแต่จ้องเธออยู่นาน นี่ถ้าเป็นผู้ชาย เธอคงทึกทักไปแล้วว่าเขาแอบมองเพราะชอบเธออยู่

“แกก็เพียบพร้อมไปทุกอย่างทั้งฐานะ การศึกษา ทำไม๊ ทำไมถึงไม่มีแฟนสักที หืม” คนถูกถามหันมาเบ้ปากใส่คนถาม นั่นเพราะพรกัลยาเองก็ใชว่าตอนนี้กำลังมีแฟน

“เอ้า! แก คนมันจะโสด มันก็โสดสิ อีกอย่างฉันไม่รีบมีแฟน อยู่โสดๆ แบบนี้ก็สนุกดี”

“ไม่ใช่ว่าแกเป็นโรคพวกหวงความโสดหรอกนะ”