บทที่ 4

“ไม่ได้เป็น” บัวบูชารีบแย้ง เธอไม่ได้เป็นโรคพวกหวงความโสดอะไรนั่นหรอก ‘เอ๊ะ! หรือว่าเธอเข้าข่ายโรคนี้’ คิดไปคิดมาก็ชักไม่แน่ใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

“หรือแกเป็นเลสเบี้ยน” พรกัลยายังคงตั้งข้อสันนิษฐานต่อ

“นั่นก็ไม่ได้เป็น เพราะถ้าเป็น ป่านนี้ฉันปล้ำแกทำเมียไปนานแล้ว นอนแก้ผ้าด้วยกันก็เคย อาบน้ำด้วยกันก็บ่อย แกคิดเหรอว่าถ้าฉันเป็นเลสเบี้ยนจริงๆ แกจะรอดนะยัยกัล”

“เออ”

“ว่าแต่ฉัน แล้วแกอ่ะ เลิกกับแฟนเก่าไปก็ตั้งนาน เมื่อไหร่จะมีแฟนใหม่” บัวบูชา ยิงคำถามเรื่องโสดไม่โสดใส่คนข้างๆ บ้าง

“ก็หมายมั่นปั้นมืออยู่ นี่ที่ฉันไปเปิดร้านกาแฟแถวๆ พัทยาก็เพื่อหาเป้าหมายมาทำซะมี บอกเลย!” คำว่าสามีที่พรกัลยาเอ่ยดูจะน่ารักน่าหยิก แต่ก็ออกแนวชวนขนลุกแปลกๆ อยู่ในตัว

“แกก็จริงจังไป๊” คนที่ทำหน้าที่ขับรถส่ายหน้าให้เพื่อน เพราะรายนี้หมายมั่นปั้นมืออยากได้สามีเป็นฝรั่งจริงจังมาก

ส่วนเธอนะเหรอ จะชาติไหนก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าให้เป็นชาตินี้เลย เพี้ยง!

“เออสิ ฉันต้องหาสามีตาน้ำข้าวหล่อๆ สุดแสนจะเฟอร์เฟคแล้วร่อนการ์ดสีชมพูก่อนแกให้ได้” นี่คือมิชชั่นระดับสิบ ที่พรกัลยาต้องทำให้สำเร็จ ไม่งั้นอย่ามาเรียกว่าไอ้กัลเด็ดขาด ฮึ่ย!

“ย่ะ… ขอให้ได้ขอให้โดนของใหญ่นะแก”

“อะไรยะ ของใหญ่” ถามไปก็หน้าแดงซ่านไป นั่นเพราะกำลังคิดลึกถึงอะไร ใหญ่ๆ ที่ได้ยิน ‘อร๊ายยย!’

“ก็ฝรั่งเขาสูงใหญ่ ตัวใหญ่ มือใหม่ ขาใหญ่ แกคิดอะไร” บัวบูชายิ้มกริ่ม พอจะรู้หรอกว่าพรกัลยานั้นกำลังคิดอะไร ‘แหม… ทำมาเป็นเขิน’

“เปล่าคิดเล๊ย” พรกัลยา ปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด ส่วนคนฟังได้แต่ขำก๊ากออกมาอย่างยากจะห้ามได้

“ย่ะ… เสียงแกน่าเชื่อถือมาก”

“ที่อยากได้ปั๋วฝรั่งคือไม่ได้นึกถึงตัวเองเลยนะ ทำเพื่อลูกที่จะเกิดมาล้วนๆ” คนข้างๆ เอ่ยคำว่าผัวได้อย่างน่าหมั่นไส้ จนบัวบูชาต้องหันมาเบ้ปากใส่

“จ้ะหล่อน”

“โอ๊ย! คิดถึงหน้าลูกแล้วก็อยากมีปั๋ววันนี้พรุ่งนี้” พรกัลยายิ่งเพ้อ นั่นเพราะเธออยากมีลูกหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลหรือสีเขียวมรกตเหมือนพ่อ จมูกโด่งๆ ผมสีน้ำตาลอ่อน

“เพ้อมากไปแล้วยัยกัลบ้า เอายาสลายมโนมั้ย ฉันจะจอดซื้อให้”

“ไม่เอา” คนถูกถามหันมาเบ้ปากใส่คนที่ตอนนี้ทำหน้าที่ขับรถอยู่ บัวบูชาได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของเพื่อนสนิท ก่อนจะถามถึงธุรกิจของเพื่อนบ้าง

“แล้วร้านแกเป็นไง กิจการโอเคดีใช่มั้ย”

“ก็ถือว่าโอเค” พรกัลยาพยักหน้าให้ เธอเปิดร้านกาแฟและเบเกอรี่อยู่ ตอนนี้ขยายเป็นสองสาขาแล้ว สาขาแรกอยู่ที่พัทยา สาขาสองคือภูเก็ตบ้านเกิด แม้จะเป็นธุรกิจเล็กๆ แต่ทุกอย่างมันก็ถูกสร้างมาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอทั้งสิ้น แม้กำไรจะไม่ได้มากมายจนทำให้เธอรวยล้นฟ้า แต่กำไรที่เรียกกว่าความสุขของเธอกลับสูงลิ่ว นั่นเพราะได้ทำในสิ่งที่รัก

“ดีแล้ว แกขยายสาขามาเปิดในกรุงเทพฯ บ้างสิ เดี๋ยวฉันช่วยหาทำเลดีๆ ให้”

“ได้ แต่รอฉันเปิดสาขาสามที่เชียงใหม่ให้ได้ก่อนนะ ให้ฉันฟันกำไรสักล้านสองล้าน จะได้เอากำไรมาเปิดสาขาที่สี่ที่กรุงเทพตามใจแกเลย”

“ย่ะ” บัวบูชาหันมาแยกเขี้ยวให้คนข้างๆ อย่างหมั่นไส้

“แล้วแกอ่ะเป็นไง วันก่อนเห็นบอกจะเปิดร้านจิวเวลรี่อีกสาขา เสร็จยัง?” พรกัลยาเอ่ยถามถึงธุรกิจหลักของเพื่อนบ้าง แม้จะเป็นธุรกิจเดียว แต่ก็ใช่ว่าจะมีเพียงแค่หนึ่งหรือสองสาขา เพราะตอนนี้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างบัวบูชาได้ขยายร้านจิวเวลรี่สิบกว่าสาขาเข้าไปแล้ว

“ใกล้แล้วแหละ วันแกรนด์โอเพ่นนิ่ง แกมาด้วยนะ”

“อื้อ… ของพรีเมียม ขอเป็นเพชรสักเม็ดได้มะ” คนข้างๆ หันมาแซวยิ้มๆ

“ให้สองเม็ดเลย แกเอาป่ะล่ะ”

“ไม่เอา”

“แล้วทำมาเป็นพูด ชิ” บัวบูชาเบะปากใส่เพื่อน ทำมาเป็นขอ พอเธอจะให้ก็บอกปัดทุกทีไป จากนั้นก็ตั้งสติเพื่อขับรถต่อ

“ขอบใจจนะแก ที่หนีงานขึ้นไปดูทำเลเป็นเพื่อนฉัน” พรกัลยาหันมาเอ่ยเสียงซึ้งๆ

“ไม่มีปัญหา แค่นี้สบายมาก”

“ฉันนี่มีแกเป็นเพื่อนแท้คนเดียว ดีกว่ามีเพื่อนจอมปลอมเป็นสิบ”

“มาอวยฉันแบบนี้ แกคิดไรกับฉันป่ะเนี่ย” บัวบูชาละสายตาจากถนนแล้วหันมาถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้ยิ้มโชว์ฟันขาวๆ อยู่

“คิด” สายตาของพรกัลยาดูหยาดเยิ้มพิกล

“อย่า… อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ขนลุก”

“บ้า… ฉันแค่มองแกแล้วคิด ว่าวันหนึ่งเราอายุหกสิบ เจ็ดสิบ ถึงตอนนั้น เรากำลังทำอะไรกันอยู่”

“โห… แกคิดไปไกลมากกก” ที่ถามแบบนี้ เพราะตอนนี้เธอสองคนพึ่งจะยี่สิบห้าเท่านั้น

“เอ้า! คิดสิ แกจะทำอะไร ไหนว่ามาสิ” พรกัลยาเอ่ยถาม

“อืมม… ถึงตอนนั้นถ้าเรายังมีแรง เราไปเที่ยวรอบโลกกันมะแก แบบหนีเที่ยวตามประสาคนแก่งี้” บัวบูชานำเสนอความคิด

“หนีเที่ยวตามประสาคนแก่ แกนี่คิดได้”

“เอ้า… นี่ฉันทำจริงๆ นะ”

“เออๆ งั้นฉันเอาด้วยก็ได้อ่ะ” คำตอบของพรกัลยา ทำให้คนฟังยิ้มขำ เพราะนึกว่าจะค้านเสียอีก กลับจะไปด้วยซะอย่างนั้น

“เอาจริงๆ นะ สัญญา”