Chapter 13 วันแดงเดือดกับฟุตบอลแมตช์สำคัญ!?

“ฟองจันทร์ซ้อมดาวเดือนเสร็จแล้วจะไปไหนต่อไหม พอดีไออยากจะชวนยูไปหาอะไรกิน”ตอนนี้ฉันมาซ้อมการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย และตอนนี้พวกเราก็ซ้อมกันเสร็จแล้ว

“โอเคๆไปห้างใกล้มอนี้ได้ป่ะ ฟองมีการบ้านต้องกลับไปทำนิดหน่อย”ไบเลย์กำลังสะพายกระเป๋าเป้ของเขา แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากบริเวณที่ซ้อมดาวเดือนมหาลัย

“เอ่อพูดเรื่องการบ้านนี่ก็ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วยูติวแคล1ให้ไอบ้างดิ”

“ได้ๆ แล้วเรามาจับกลุ่มอ่านหนังสือด้วยกันอาทิตย์หน้าเป็นไง”

“โอเค! ไอจะถือว่ายูสัญญาแล้วห้ามผิดสัญญานะครับ”

“ค่ะๆคุณไบเลย์ ฟองสัญญา”

“เชิญขึ้นรถได้ครับฟองจันทร์”ไบเลย์กำลังเปิดประตูรถข้างคนขับให้ฉันเข้าไปนั่ง แล้วยิ้มหวานให้ฉันจนตาหยี

“ขอบคุณนะ”แล้วไบเลย์ก็อ้อมไปขึ้นรถแล้วขับออกไปห้างสรรพสินค้าตามที่เราคุยกันไว้

ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาลัย

วันนี้ที่ห้างสรรพสินค้ามีการจัดงานรับสมัครคัดเลือกการประกวดหาดาราหน้าใหม่เพื่อเล่นละครวัยรุ่นของผู้กำกับชื่อดังที่สร้างละครวัยรุ่นที่มีกระแสชื่อดังในปัจจุบัน

“ว้าว!ยูสนใจไปสมัครเป็นนักแสดงวัยรุ่นไหม ไอว่ายูน่าจะได้นะฟองจันทร์ไปลองดู” ไบเลย์พยายามดันหลังฉันให้เดินไปโต๊ะรับสมัคร ที่มีวัยรุ่นยืนต่อแถวสมัครเพื่อคัดเลือกกันอยู่มากพอสมควรมีทั้งเด็กมัธยม ทั้งเด็กมหาลัยที่ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาของมหาลัยที่อยู่ใกล้ๆ

“ไม่เอาฟองไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก! อีกอย่างคนเยอะ”

“น่าลองดูก็ไม่เสียหายนะยู”

“ไหนบอกว่าหิวข้าวไงไบเลย์!” ไบเลย์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยักไหล่

“ไปสมัครก่อนค่อยไปกินข้าว วันเสาร์เขาถึงจะมีการออดิชั่นกันเราสมัครเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน” ตามใจคุณเดือนวิศวะเลยงานนี้สุดท้ายเราสองคนก็ได้ทำการสมัครเพื่อคัดเลือกเข้าเป็นนักแสดงวัยรุ่นหน้าใหม่ พี่เขาให้เราถ่ายรูปไว้แล้วมาออดิชั่นอีกทีวันเสาร์ตามที่ไบเลย์บอกไว้

“ตกลงฟองจันทร์ยูอยากจะกินอะไร” ไบเลย์พาฉันเดินวนชั้นของร้านอาหารกลับไปมาสองรอบแล้ว พวกเราสองคนก็ยังเลือกไม่ได้ชักทีว่าอยากกินอะไร

“อยากกินแซลมอนซาซิมิ ยาโยอิ”

“โอเคงั้นร้านอาหารญี่ปุ่น” ภายในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง มีลูกค้าอยู่เกือบเต็มเพราะตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มที่ผู้คนส่วนใหญ่จะมาหาอาหารเย็นกินกันเป็นครอบครัว

“.....Trrrrrrrrrr.....”

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นหลังจากที่ฉันกับไบเลย์ได้โต๊ะนั่งและกำลังดูเมนูเพื่อสั่งอาหาร

“ฮัลโหลค่ะพี่หมอพะนาย” สายตาฉันกำลังไล่สายตามองเมนูที่อยากกิน และหูกำลังฟังในสิ่งที่ปลายสายกำลังจะพูด

“ฮัลโหลหนูฟองอยู่ไหนครับ เฮียพึ่งเลิกเรียนจะไปหา”

“ฟองอยู่ห้างใกล้ๆ มอกำลังจะกินข้าวกับไบเลย์คะ”

“ว่าไงนะ! หนูฟองอยู่กับไอ้เดือนวิศวะงั้นเหรอ!” พี่หมอพะนายเขาจะเสียงดังใส่ฉันทำไมเนี้ย เมนูในมือของฉันถึงกับร่วงลงจากในมือเพราะตกใจกับเสียงของเขา

“ฟองจันทร์ เป็นอะไร” ไบเลย์ที่กำลังบอกรายการอาหารกับพนักงานในร้านอาหารญี่ปุ่นที่กำลังยืนรอรับรายการอาหารจากโต๊ะของเรา

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” ฉันหันไปตอบไบเลย์แล้วยิ้มแห้งๆ ให้กับเขา

“ตกลงยูจะสั่งแซลมอนซาชิมิแล้วก็เอาอะไรอีกไหม”

“งั้นฟองเอาข้าวหน้าเนื้ออีกอย่างนะ แล้วน้ำก็เอาชาเขียว” ฉันกำลังไล่สายตามองเมนูในมือจนลืมว่าพี่หมอพะนายยังถือสายอยู่

“หนูฟอง!!!”

“ค่ะพี่หมอพะนาย ฟองขอโทษพอดีสั่งอาหารอยู่นะคะ ตกลงว่าไงนะคะ”

“กินเสร็จแล้วไลน์บอกเฮียด้วยนะ เฮียจะรออยู่คอนโด!” ไม่ต้องรอให้ไอ้ฟองได้ตอบกับอะไรพี่หมอพะนายก็ชิงตัดสายไปก่อนที่ฉันจะตอบสงสัยเขาจะงอนที่ฉันออกมากินข้าวกับไบเลย์โดยที่ลืมบอกเขาก่อน

คอนโด

ไบเลย์ได้มาส่งฉันที่คอนโดแล้วหลังจากที่กินอาหารญี่ปุ่นในห้างด้วยกัน ฉันกำลังเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปบนห้อง

(ในโปรแกรมไลน์)

ฟองจันทร์ ‘พี่หมอพะนายตอนนี้ฟองถึงคอนโดแล้ว กำลังจะขึ้นลิฟต์นะคะ’

พี่หมอพะนาย ‘เฮียจะรอที่หน้าห้อง’

พี่หมอพะนายตอบกลับมาแบบสั้นๆ โดยไม่ถามอะไรต่ออีก พอดีกับที่ลิฟต์ขึ้นมาบนชั้นที่ฉันอยู่พอดี ฉันต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะก้าวออกจากลิฟต์

“อ้าวพี่หมอพะนายทำไมทำหน้าอย่างงั้นละคะ” พยายามยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดเผื่อว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

“หึ! ไขประตูเข้าไปคุยกันในห้อง” สีหน้าพี่หมอพะนายตอนนี้อยู่ในโหมดโหดๆ และแปลกตาสำหรับฉันปกติเขาจะชอบอ้อนทำให้ฉันเขินแต่ตอนนี้เขากับทำหน้ายักใส่ไอ้ฟอง

“โอเค ค่ะ” ฉันถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ใส่ไปเรียนออกไว้บนชั้นวางรองเท้าแล้วใส่รองเท้าแตะสำหรับใส่อยู่บ้านเป็นรูปยูนิคอร์นสีม่วง

แล้วเดินเอากระเป๋าไปไว้บนโต๊ะหนังสือในห้องนอน จากนั้นก็เดินกลับมาหาพี่หมอพะนายที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่บนโซฟาโดยไม่พูดอะไรออกมา

“พี่หมอพะนายค่ะ ที่ฟองไม่ได้บอกว่าฟองไปกินข้าวกับไบเลย์เพราะว่าฟองเห็นว่าเวลาที่ฟองไปพี่หมอยังไม่เลิกเรียนที เลยไม่อยากรบกวน” ฉันขยับไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับเขาแล้วจ้องตาพี่หมอพะนายให้เขาได้รู้ว่าฉันพูดจริงไม่ได้โกหก

“แต่หนูฟองก็น่าจะส่งไลน์มาก็ยังดี นี่ไม่คิดจะบอกกันเลยใช่ไหมถ้าเฮียไม่ถาม!” เอากับเขาสิยังคงไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ตกลงนี่เขาไม่คิดจะเชื่อที่ฉันพูดเลยสักนิด คิดว่าไอ้ฟองคนนี้เป็นคนขี้โกหกมากเลยเหรอ

“นี่พี่หมอเห็นฟองเป็นคนยังไงคะ ทำไมถามเหมือนไม่เชื่อใจฟองเลย!!!” คิดว่าเขาโกรธเป็นอยู่คนเดียวหรือยังไงฉันก็เริ่มโกรธแล้วนะ

“ก็ฟองกับไบเลย์เป็นดาวเดือนของคณะมันแปลกมากเลยเหรอที่เราสองคนจะไปไหนด้วยกันในเมื่อเจอกันบ่อยต้องทำกิจกรรมด้วยกัน”

“หึไม่ใช่เฮียไม่เชื่อใจฟองแต่เฮียไม่ไว้ใจไอ้ไบเลย์นั้นต่างหาก”

“แต่พี่หมอพะนายไม่มีเหตุผลและฟองก็จะโกรธพี่หมอพะนายด้วย”

“ว่าไงนะนี่ตกลงเฮียผิดเหรอทั้งที่หนูฟองออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นนะ!”

“พี่หมอพะนายไม่ผิดแต่พี่หมอพะนายไม่มีเหตุผล ฟองว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วแหละวันนี้ กลับห้องไปเถอะค่ะ”

“ไม่เฮียไม่กลับและจะไม่ยอมให้เราสองคนต้องมาโกรธกันเพราะผู้ชายคนอื่นด้วย” เขามองหน้าฉันที่กำลังเชิดหน้าทำเป็นไม่มอง ไม่สนใจเขาที่กำลังเอื้อมมือมาจับข้อมือของฉันไว้แน่น

“แล้วจะเอายังไง ในเมื่อไม่เชื่อใจกันเลยแล้วจะคุยอะไรกันต่ออีกละคะ”

“โอเคเฮียผิดเองก็ได้ครับๆ” พี่หมอพะนายจากที่แรกที่เขาอารมณ์ร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาสุมในอกตอนนี้กับต้องเป็นฝ่ายง้อเธอ

“ทำไมต้องมีก็ได้!” ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธพยายามชักมือกลับจากการถูกเขากำมือไว้แน่น

“ปะเปล่าครับเอาเป็นว่าเฮียเชื่อหนูฟองนะครับ”

“ก็แค่นี่ แล้วพี่หมอพะนายกินข้าวหรือยังคะ” ฉันเปลี่ยนอารมณ์จากที่เหมือนจะโกรธเขามากมาถามเขาอย่างเป็นห่วง

“ยังเลยเฮียกำลังหิวข้าวมากไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเลยนะครับ หนูฟองทำอะไรให้เฮียกินหน่อยสิ”

“โตจนป่านนี้แล้วทำไมพี่หมอไม่รู้จักดูแลตัวเองละคะ เรียนหมอก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าไม่ควรอดข้าวมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ!” วันนี้หนูฟองของเฮียหมอบ่นเยอะผิดปกติ จนทำให้เขาเกิดอาการตามอารมณ์ไม่ทันอยู่ๆ โกรธเขาอยู่ๆ เป็นห่วง เป็นอะไรของเขาละเนี้ย

“ครับๆ ต่อไปเฮียจะไม่อดข้าวให้หนูฟองต้องเป็นห่วงนะครับคนสวย” เขาพูดอย่างออดอ้อนฉัน จากนั้นเราสองคนก็เข้าไปในครัวเพื่อช่วยกันทำอาหาร ลืมเรื่องที่ทะเลาะกันไปเลย

มหาลัย

“ทำไมวันนี้รู้สึกอยากกินขนมหวานๆ จังเลยนะ” ตอนฉันกำลังนั่งอยู่โต๊ะหน้าอาคารสาขาเครื่องกลกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม บริเวณหน้าตึกมีโต๊ะสำหรับไว้ให้นักศึกษานั่งมีต้นไม้ใหญ่เป็นร่มเงา

“เอ้าถ้าอยากกินก็เดินไปซื้อที่โรงอาหารสาขาเราดิ๊ฟองจันทร์”

ไอ้แสตมป์ที่ตอนนี้กำลังให้นิดหน่อยสอนการบ้านฟิสิกส์ทั้งที่ตัวมันเก่งขนาดเคยเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งฟิสิกส์โอลิมปิกวิชา ทำไมต้องทำเหมือนตัวเองไม่เข้าใจทั้งที่โจทย์แค่นี้มันทำแค่ไม่เกินหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ

“โอ๊ย! ขี้เกียจไป”

“เอ้าคุณเพื่อนครับถ้าขี้เกียจแล้วมาบ่นว่าอยากกินเพื่ออะไรวะ”

“ว่าแต่ฉันแล้วแกละไอ้แสตมป์โจทย์ฟิสิกส์แค่นั้นทำไมทำเหมือนตัวเองโง่ไปได้ทั้งที่…”

“ไม่ได้ทำเป็นโง่โว้ย ไม่เข้าใจจริงๆ นะนิดหน่อยช่วยสอนแสตมป์หน่อยนะครับ” แสตมป์มันพูดแทรกฉัน ก่อนที่จะพูดจบประโยค แล้วหันไปอ้อนนิดหน่อยตกลงไอ้แสตมป์กับนิดหน่อยนี่มีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า

“ก็ได้แต่นายต้องตั้งใจฟังและจดลงไปในสมุดไม่ใช้เอาแต่จ้องหน้าฉันนะ” นิดหน่อยพูดอย่างหงุดหงิด แล้วทั้งสองคนก็ก้มหน้าไปสอนการบ้านกันต่อเหมือนทั้งโต๊ะมีมันแค่สองคน

“หนูฟองครับ! เฮียซื้อโดนัทมาฝาก” พี่หมอพะนายเดินนำหน้าพี่หมอเจมส์เข้ามาที่โต๊ะของพวกเราแล้ววางกล่องโดนัทกล่องใหญ่ไว้ตรงหน้าของฉัน จากนั้นเขาก็นั่งลงเบียดฉัน ที่ตอนนี้งงว่าเขามาได้ไงก็ในเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วที่คุยไลน์กัน พี่หมอพะนายบอกว่ามีเรียนทั้งวันตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงห้าโมงครึ่งนี่พึ่งจะสิบโมงเอง แล้วเขามาได้ยังไง

“พี่หมอขยับออกไปหน่อยสิคะฟองอึดอัด” ฉันทำหน้ายับยู่ยี้ใส่พี่หมอพะนายอย่างรำคาญ

“เป็นอะไรหะเรา เฮียยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะทำไมมองหน้าเฮียแบบนั้น”

“ฟองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แต่ว่าหงุดหงิด” ตัวฉันเองยังงงกับอารมณ์ตัวเอง

“เอาอย่างนี่ หนูฟองมากินโดนัทหวานๆ จะได้อารมณ์ดีนะครับ”

“ไม่เอาช่วงนี้ฟองกำลังไดเอท กินของหวานไม่ได้เดี๋ยวอ้วน!”

“อ้าว! ไอ้ฟองเมื่อกี้แกยังบ่นอยากกินขนมหวานๆ อยู่เลยทำไมตอนนี้พูดแบบนั้นละ”

ติวเตอร์พูดขึ้นอย่างงงๆ กับอารมณ์แปรปรวนอย่างกับคนแก่ของเพื่อน

“ไม่รู้แหละ! แต่ตอนนี้ฟองจะไปเรียนแล้ว”

“ฟองไปเรียนแล้วนะคะ พี่หมอพะนายขอบคุณสำหรับขนมนะคะ” ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายกับหนังสือเรียนแล้วเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน

“พี่หมอพะนายอย่าไปถือโทษโกรธไอ้ฟองมันเลยนะครับสงสัยมันเป็นมนุษย์เมนส์แน่ๆ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ”

“ครับพี่ไม่ถือหนูฟองหรอกเพราะเมื่อคืนก็มีอาการแบบนี้มาทีหนึ่งแล้ว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่างนี้พี่หมอพะนายก็เจอยัยฟองจันทร์เวอร์ชันเอาแต่ใจสุดๆ ไปแล้วนิครับ”

“ใช่เฮียหมอเวลานางเป็นวันนั้นของเดือนอย่าเข้าใกล้นางอยู่ห่างๆ ไว้เพราะจากหนูฟองของเฮียหมอจะกลายเป็นยัยอสูรน้อยทันที”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ”

ป๊าบ!

“มึงจะหัวเราะเพื่อนกูอะไรขนาดนั้นว่ะไอ้เตี้ย” หมอเจมส์ที่ยืนมองเหตุการณ์เงียบๆ ตบหัวติวเตอร์อย่างหมั่นไส้ ไอ้เตี้ยนี่มันชักจะลามปรามใหญ่แล้วนะ

“โอ๊ย! เจ็บนะพี่ นี่มาตบหัวผมทำไมว่ะ” ติวเตอร์ทำท่าจะไม่ยอมง่ายๆ

“ทำไมมึงไม่พอใจเหรอ จะตบกูคืน แต่หน้าตาหวานๆ อย่างมึงกูขอให้ตบคืนด้วยปากนะ”

“พี่แม้ง!” ติวเตอร์ลุกขึ้นชี้หน้าพี่หมอเจมส์อย่างเอาเรื่อง

“หยุดๆ ไอ้เจมส์มึงจะไปแกล้งติวเตอร์มันทำไมว่ะ เฮียขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะติวเตอร์”

“เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่หมอพะนายนะครับผมจะทำเป็นลืมๆ” พูดจบติวเตอร์ก็หยิบกระเป๋าเป้สะพายบ่าเดินขึ้นอาคารตามฟองจันทร์ไปอย่างคนกำลังหงุดหงิดไม่ต่างไปจากเพื่อนสาวที่เดินไปก่อนหน้านี้

บันทึกของหมอพะนาย

เวลา 20.00นาที

ตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงตอนนี้หนูฟองของผมเธอก็ยังคงมีอารมณ์พร้อมที่จะเหวี่ยงใสผมถ้าผมเข้าใกล้เธอหรือไม่บางทีก็จะห่วงใยผมเกินปกติจนผมอยากให้เธอห่วงผมแบบนี้บ่อยๆ มันรู้สึกดียังไงไม่รู้

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก หนูฟองเปิดประตูให้เฮียหน่อยครับทำอะไรอยู่เหรอครับ”

ตอนนี้ผมพยายามเคาะประตูเรียกหนูฟองให้เธอออกมาเปิดประตูให้แต่เรียกจะห้านาทีอยู่แล้วยังไม่ออกมาเปิดจะว่านอนหลับก็ไม่น่าจะใช้ตอนนี้พึ่งจะสองทุ่มเองนะ

“ก๊อก ก๊อก …โป๊ก!” เอ่อ…

“โอ๊ย!!! พี่หมอพะนายต่อยฟองทำไมเนี้ย” เอ่อใช้แล้วครับเมื่อกี้ผมยั้งมือไว้ไม่ทันจริงๆ จากเคาะประตูกลายเป็นต่อยหนูฟองเข้าไปเต็มๆ นี้มึงยังจีบเธอไม่ติดเลย ยังจะไปทำร้ายร่างกายเธออีกเหรอเนี้ยไอ้พะนาย

“พะพี่หมอคะ ช่วยพาฟะฟองกลับเข้าไปนั่งบนโซฟาหน่อยค่ะ ฟอง! ไม่ไหวแล้ว!!!” เสียงหนูฟองช่วยดึงสติของผมที่ช็อกกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไปพักหนึ่ง

“หนูฟองเป็นอะไรครับทำไมหน้าซีดปากซีดไปหมดอย่างนี้!”

“เป็นวันแดงเดือดค่ะ” อะไรนะวันแดงเดือดหมายถึงวันนี้มีบอลนัดสำคัญเหรอทำไมไอ้คิงมันไม่ได้บอกผมละ

“วันนี้วันแดงเดือดคือมีบอลแมตช์สำคัญหรือครับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่หนูฟองหน้าซีดปากซีดอย่างนี้ละครับ”

“บ้าเหรอฮ่าๆ พี่หมอพะนายโอ๊ย!ปวดท้องจัง!ฟองหมายถึงว่าฟองปวดท้องประจำเดือนค่ะ วันนี้รอบเดือนมา”

“อ้าวเหรอ พี่เรียนหมอมาสามปีไม่เคยรู้มาก่อนว่าวันแดงเดือดคือผู้หญิงใช้เรียกแทนประจำเดือนนึกว่าเป็นบอลแมตช์สำคัญชะอีก” ผมถึงกับเกาหัวเลย อายสุดๆ ตัวเองเรียนหมอแท้ๆ แต่กับไม่รู้

“ค่ะ ฟะฟองวานให้พี่หมอพะนายไปซื้อยาแก้ปวดประจำเดือนที่ร้านขายยาข้างล่างให้หน่อยซิคะ”

“ได้ครับแต่ยาแก้บรรเทาอาการปวดประจำเดือนที่เฮียเคยเรียนมามันมีหลายยี่ห้อแล้วผลของฤทธิ์ยาบางตัวก็อาจจะเป็นอันตรายได้นะครับกินเยอะไม่ดีนะ”

“เอ่อพะพี่หมอค่ะไปซื้อมาให้ฟองก่อนนะเอายี่ห้อนี้นะคะ ฟองกินเป็นประจำ ตอนนี้ฟองปวดมากจะไม่ไหวอยู่แล้ว!”

“ได้ครับเอาถุงประคบร้อนมาด้วยไหมครับตามที่เฮียเคยเรียนมามันช่วยได้นะ”

“ไปซื้อมาเถอะค่ะฟองขอร้อง!”