3

ถูกทำร้ายร่างกายไม่พอ หรานชุนเจียวยังเจอคำด่าทอร้ายกาจ ยามนั้นจึงพยายามจะลุกขึ้นยืน เนื่องจากหูได้ยินเสียงลูกสาวร้องไห้ และโยนข้าวของอยู่ไม่ไกล หากยังดีที่แม่นางน้อยไม่ต้องเห็นเรื่องร้ายแรงของผู้ใหญ่ ด้วยเนียนหรือป้าคนรับใช้ในบ้าน ช่วยดูแลพวกเขาไว้ให้

อึดใจต่อมา หรานชุนเจียวรีบถอยหลบน้ำสกปรกที่มีคนตั้งใจนำมาสาดใส่ร่าง ทว่าพอถอยไปได้สองก้าว ก็ถูกมือใหญ่ๆ รวบเอวไว้จากด้านหลัง

หรานชุนเจียวสะดุ้งโหยง รีบปัดป้องตัวเอง แต่ใครคนนั้นแสดงความหื่นกระหาย ทั้งบีบเอว บีบแขนอย่างไม่ให้เกียรติ คนผู้นี้หาทางเกาะแกะนาง และพยายามจะข่มเหงทุกครั้งที่มีโอกาส

“ฮ่า ๆ ๆ ท่านแม่ พี่รองไม่อยู่แล้ว และนางน่าสงสาร ให้พี่สะใภ้อยู่ที่นี่ต่อเถอะ นอนห้องเก็บฟืนก็ได้ อย่างน้อยก็ช่วยทำอาหาร ทำงานบ้าน คอยหาเงินให้เราใช้ และกะ ก็ ข้าอยาก... เห็นของสวยๆ งามๆ ให้ชุ่มชื่นหัวใจทุกวัน แล้วอันที่จริงนะ อาเจียวก็ยังอายุน้อย ร่างกายบอบบาง ให้ข้าได้ปกป้องนางแทนพี่รองที่กลายเป็นผี นับว่าประเสริฐสุด”

ไป๋หนิวมองลูกชายที่ยืนตัวไม่ตรง และมีกลิ่นสุราลอยออกจากร่างเฉินรั่วต้ง

“เสี่ยวต้ง...แม่บอกกี่ครั้งแล้ว โสเภณียังมีศักดิ์ศรีกว่านังคนแซ่หราน แล้วเจ้าจะกินไม่เลือกอย่างนี้หรือ พอคลำดูเห็นว่าไม่หาง ก็จะจับมาทำเมีย เฮอะ...ถ้าขัดคำสั่งแม่ จงเลือกเอาเถอะ อยากอยู่สบายๆ ในเรือนนี้ หรือว่าไปนอนข้างถนน”

“โอ้ อาเจียว... ข้าช่วยแล้วนะ แต่ท่านแม่ไม่ตกลง ตะ ต่อจากนี้ขอให้โชคดีแล้วกัน คนงาม”

เฉินรั่วต้งว่าแบบลิ้นพันกัน เพราะเขาดื่มหนักตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นเช้าก็ยังดื่มต่อ

ชายหนุ่มทำตาหวานมองหรานชุนเจียว อีกฝ่ายรู้สึกว่ามันน่าสะอิดสะเอียด เหลือเกิน พอก้าวไปอีกทาง น้ำถังหนึ่งก็สาดใส่ร่างจนเสื้อผ้าเปียกไปหมด เปียกไม่พอยังมีกลิ่นเหม็นเน่าด้วย

หรานชุนเจียวไม่เข้าใจว่า เหตุใดคนพวกนี้ถึงร้ายกาจกับตนนัก พอจะเอ่ยปากพูดสิ่งใดอีก น้องชายก็โผล่เข้ามาในห้องโถง ก่อนเกิดเสียงหวีดร้องตามมา

“ไอ้เด็กปีศาจ ใครให้ปล่อยให้มันเข้ามาในเรือนนี้”

ไป๋หนิวว่า และส่งเสียงเตรียมไล่น้องชายของหรานชุนเจียว ทว่าศีรษะนางถูกจับโขกกับผนังบ้าน มันคือการแก้แค้นให้พี่สาวนั่นเอง

“โอ๊ย...แจ้งศาลเมืองเดี๋ยวนี้ ให้ทหารมาจับพวกมันไปขังคุกให้หมดทุกคน”

ไป๋หนิวร้อง และนางขวัญผวาด้วยคาดไม่ถึงว่าตนนั้นจะถูกหรานปู้เจ๋งทำร้ายได้

ฝ่ายคนรับใช้กำลังจะทำตามมาช่วยไป๋หนิว แต่แม่บ้านเนียนเข้ามาขวาง พร้อมขอร้อง เนื่องจากนางเป็นคนรับใช้สกุลเฉินมาหลายปี ที่นางมาอยู่เรือนนอกนั้นเป็นการฝากฝังของคุณชายรองขอให้ดูแลหรานชุนเจียว อีกทั้งอดีตนายใหญ่เฉินก็ให้เกรียตินางมาก ด้วยตอนเล็กๆ สตรีนางนี้เป็นเพื่อนเล่นเขา

ดังนั้นคนอื่นๆ จึงไม่อยากมีปัญหากับจางเนียน ทั้งเกรงใจก็ส่วนหนึ่ง อีกอย่างต่างเห็นว่าหรานชุนเจียวถูกรังแกจนน่าสงสาร ฝ่ายนั้นดูเหมือนได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

“โอ๊ย ดูเถิด นังหรานเจียว มันเป็นสโภณีดีๆ นี่เอง ตัวบดซบเจ๋งเกอก็คงเป็นลูกขอทาน เร็วๆ เสี่ยวต้ง... เอาเลือดหัวมันออกมาล้างเท้าให้ข้า”

ไป๋หนิวสั่งลูกชาย ทว่าฝ่ายนั้นเมาหนัก แค่ยืนทรงตัวก็ทำแทบไม่ได้ เมื่อหรานชุนเจียวมองไปยังน้องชายตน ก็รวบรวมแรงเท่าที่พอหลงเหลือ เอ่ยเสียงแหบแห้งออกมา

“อย่าก่อเรื่อง...เสี่ยวเจ๋ง.. ไปเร็ว ไล่คนพวกนี้ออกไปจากบ้านเรา!”

หรานชุนเจียวบอกน้องชายอย่างนั้น ก่อนยกมือคลำที่หน้าผาก และพบว่าเลือดไหลออกมาไม่หยุด นางปวดศีรษะตุบๆ และดวงตาเหมือนจะปิดลงให้ได้

“เสี่ยวเจ๋งเร็วข้าไม่ไหว ปะ ป้าเนียน อย่าให้คนใจร้ายเข้าใกล้ ลูกสาวข้า”

และนั่นคือเสียงสุดท้ายของเจ้าของร่างที่สามารถสื่อสารกับทุกคน ก่อนที่จะมีผู้อื่นจะมาสวมร่างนี้แทน

จากนั้น เรือนนอกหลังนี้ก็ตกอยู่ในความตึงเครียด และมีกลิ่นอายความตายโอบคลุม