ยอดรักเล่ห์คนเถื่อน

     ประเทศไทย กรุงเทพมหานคร

     บริเวณหลังบ้านคฤหาสน์กฤษนันท์วรกุล ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้และสวนหย่อมมากมายอย่างสวยงาม มีบ่อปลาปลาคราฟที่กำลังว่ายวนกัน อยู่ในอ่างเลี้ยงปลาขนาดเล็ก มีสระบัวขนาดใหญ่ที่กำลังเบ่งบานกลายเป็นสีชมพูอยู่เต็มบ่อ ปรากฏร่างหญิงสาววัยกลางคน ผิวขาว ผมสั้นเพียงบ่า หน้าตาบ่งบอกถึงความสวยงามในอดีตว่าเธอเคยสวยงามแค่ไหน กำลังนั่งให้อาหารปลาด้วยความเพลิดเพลิน พร้อมกับหญิงสาวใช้อีกสองคน

     "คุณหนูกลับมาแล้วหรือยัง"

     "คุณหนูกลับมาแล้วค่ะคุณผู้หญิง แต่ดูเหมือนวันนี้คุณหนูจะทำงานมาเหนื่อย ๆ นะคะ ใบหน้าดูเหมือนไม่ค่อยสดชื่นเลยค่ะ"

     "งั้นเหรอ สงสัยฉันคงต้องไปดูลูกพิณแล้วล่ะ ไม่รู้เป็นอะไรมากหรือเปล่า ช่วงนี้ที่บริษัทคงมีงานยุ่งแน่ ๆ เลย พวกแกเก็บของด้วยนะฉันจะไปดูลูกพิณสักหน่อย"

     "ได้ค่ะคุณหญิง" หญิงสูงวัยกล่าวกับสาวใช้เสร็จก็หันหลังรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที 

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้สาวน้อยรูปร่างบอบบาง สูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร ผิวขาวอมชมพู ผมยาว ดวงตากลมโตราวกับตากวาง ใบหน้ารูปไข่เรียวสวยหวานราวกับนางฟ้าที่อยู่ด้านในหันหน้ากลับมามองที่ประตูทันที ประตูเปิดเข้ามาปรากฏร่างหญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นมารดาอยู่ในชุดผ้าไหมผสมผ้าลูกไม้อย่างสวยงามสมกับฐานะคุณหญิง ผู้เป็นภรรยาของนักธุรกิจชาวไทย ผู้เป็นเจ้าของบริษัทค่ายหนังรวมถึงสื่อสิ่งพิมพ์ และยังเป็นอดีตที่ปรึกษาทางการเมืองให้กับนายกรัฐมนตรีอีกด้วย

     "คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ"

     "ไม่มีอะไรหรอกจ้า เห็นคนใช้บอกกันว่าลูกกลับมาแล้ว แต่ใบหน้าไม่สดชื่นเอาเสียเลยที่บริษัทมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

      "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่วันนี้หนูแค่รู้สึกเหมือนเหนื่อย ๆเพลีย ๆ เหมือนจะไม่สบายตัวเท่านั้นเองค่ะ"

      "ไหนแม่ดูซิ" คุณหญิงกล่าวพร้อมกับก้าวเดินมายืนต่อหน้าบุตรสาวและยกมือมาแตะที่ใบหน้า เพื่อวัดไข้ของสาวน้อยผู้เป็นบุตรสาวอย่างทะนุถนอมและอ่อนโยน

     "ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา หรือว่าลูกจะเหนื่อยเกินไป"

     "หนูไม่เหนื่อยหรอกค่ะ"

      "ถ้าเหนื่อยก็หยุดพักผ่อนบ้างนะลูก บริษัทก็ของเราเอง ว่าแต่พวกพ่อดาราทั้งหลาย ยังตามจีบลูกอยู่หรือเปล่า"

      "ก็มีบ้างนะคะ"

       "แม่ว่าลูกอย่าไปสนใจพวกนั้นเลย เป็นดาราดังอยู่ในสังกัดก็ดีอยู่แล้วยังจะคิดเลื่อนขั้นมาเป็นลูกเขยเจ้าของบริษัทอีก ชายหนุ่มพวกนี้นี่ไม่ไหวเลยจริง ๆ " หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ที่ดาราชายหลายคนในสังกัดบริษัทพยายามที่จะเข้ามาจีบหญิงสาวผู้เป็นลูกสาวเธอ  เพราะสำหรับเธอแล้วเธอมองคนที่เหมาะสมและเป็นนักธุรกิจเช่นเดียวกับครอบครัวเธอเอาไว้ให้ลูกแล้ว

     "คุณแม่อย่าเป็นห่วงเลยค่ะ หนูก็เห็นพวกเขาเป็นเพียงแค่พนักงานคนหนึ่งของบริษัทเท่านั้น"  

     "ดีแล้วล่ะจ๊ะ ที่หนูไม่คิดอะไรด้วย แม่จะได้หายห่วง นอนพักผ่อนเถอะ แม่ไม่กวนแล้วเดี๋ยวแม่จะให้คนยกอาหารเย็นขึ้นมาให้หนูทานบนห้องแล้วกัน"

     "หนูรักแม่นะคะ" สาวน้อยกล่าวและเดินเข้ามากอดมารดาพร้อมกับหอมแก้มทั้งสองข้าง

     "แม่ก็รักหนูเช่นกันจ้ะ"

     พิณฟ้าสาวน้อยที่พึ่งเรียนจบจากอเมริกามาได้ปีกว่า ปัจจุบันดำรงตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัทกฤษนันท์วรกุล มีเดีย จำกัด ด้วยวัยเพียงแค่ยี่สิบสี่ปี คุณหญิงอรทัยและคุณวรภพ กฤษนันท์วรกุล มีบุตรสองคนโดยพิณฟ้าเป็นบุตรสาวคนโต ส่วนคนเล็กเป็นบุตรชายที่อายุห่างจากพิณฟ้าเพียงแค่สามปี

      เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่สั่นอย่างถี่ ๆ บ่งบอกถึงสายเรียกเข้าแต่เช้ามืด

     "ฮัลโหล… ว่าไงอิฐ" สาวน้อยที่พึ่งตื่นนอนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย

     "พี่พิณพรุ่งนี้โอนเงินให้หน่อยสิครับ"

     "ทุกวันนี้คุณพ่อก็ให้นายเยอะแล้วนะ เมื่อไหร่จะเรียนจบสักที"

     "โธ่… พี่ก็รู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ตัดเงินบัตรผมออกตั้งครึ่งหนึ่ง ถ้าพี่ไม่ให้แล้วผมจะไปขอใครล่ะ"

     "ก็อยากเอาไปเลี้ยงสาวนักนี่"

     "เมื่อก่อนอาจใช่ แต่ตอนนี้ผมต้องใช้ทำรายงานสำคัญก่อนจบด้วย เรื่องสาว ๆ ไม่เกี่ยวเลยนะ"

     "ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โอนให้ ออ… พี่ลืมบอกไป คุณพ่อติดต่อนายไม่ได้แต่ฝากพี่บอกนายว่าอย่าลืมมาร่วมประชุมที่บริษัทเสาร์นี้ด้วยเก้าโมง ถ้านายไม่มาคราวนี้คุณพ่อได้ตัดเงินทั้งหมดของนายแน่"

     "น้อมรับคำสั่งเลยครับผม… คุณพี่สาวสุดสวย" ชายหนุ่มกล่าวหยอกล้อพี่สาวของตนเองอย่างอารมณ์ดี

          ทันทีที่สาวน้อยวางสายจากน้องชาย กลับมีสายเรียกเข้ามาใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้เมื่อสาวน้อยมองลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์ กลับเป็นเบอร์ของเพื่อนสาวคนสนิท เมื่อครั้งยังเรียนอยู่ด้วยกันที่อเมริกา แต่พอเรียนจบแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันเพื่อกลับบ้านเกิดของตัวเอง

     "ฮัลโหล สวัสดีจ้าไดอาน่า ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะรู้มั้ย ตั้งแต่เราเรียนจบกันมาต่างคนต่างเงียบหายไปเลยนะ"

      "พอดีฉันงานยุ่งต้องช่วยพี่ชายของฉันดูแล ฟาร์มม้าด้วยน่ะ"

      "น่าเสียดายจริง ๆ ที่ตอนนั้นเธอเคยชวนฉันไปเที่ยวบ้านของเธอ แต่ฉันกลับไม่ว่างที่จะไปเที่ยวกับเธอ เลยอดเห็นความยิ่งใหญ่ของฟาร์มเธอเลย" หญิงสาวกล่าวไปในสายโทรศัพท์กับหญิงสาวที่อยู่อีกมุมหนึ่งของโลก ผู้เป็นเพื่อนสาวที่เรียนมาด้วยกัน

      "แต่ครั้งนี้ ที่ฉันโทรมาก็อยากจะชวนเธอให้มาที่บ้านของฉัน แต่ถ้าครั้งนี้เธอไม่ยอมมา ฉันคงได้โกรธเธอแน่เลย"