3

“หมายความว่างานเมื่อคืนที่ผ่านมา แกตั้งใจแต่งตัวแบบนั้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาอย่างนั้นเหรอ!” เพื่อนรักว่าอย่างตื่นเต้น ทันทีที่เพื่อนสาวเล่าให้ฟังอย่างเปิดใจเป็นครั้งแรก...ในขณะที่นั่งทำเล็บด้วยกันในร้านประจำของไอยา

ซึ่งรีวารินผู้ไม่เคยสนใจการทำเล็บมาก่อน...ก็หันมาดูแลความสวยงามทั้งเรือนร่าง จนใครๆก็ต้องแปลกใจ

“แกก็รู้ ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะไปวิ่งไล่จับใคร”

“แกก็เลย ใช้วิธีที่จะทำให้เขามาวิ่งไล่จับแกเองอย่างนั้นใช่มะ!”

“ก็ไม่เชิงหรอก...ฉันแค่หมั้นไส้ที่เขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน มีอย่างที่ไหน...มาถามฉันว่าจะไปงานด้วยไหม ถามเป็นเชิงตั้งใจว่าไม่อยากให้ฉันไปด้วย แล้วก็ควงผู้หญิงคนอื่นไปให้คนนินทาฉันเล่นอีก” เธอว่าอย่างคับแค้นใจ ในชนิดที่ทำเอาไอยาถึงกับขำลั่น

“เดี๋ยวนะ ที่แกอยากให้เขาเป็นฝ่ายถอนหมั้น...นั่นใช่ความต้องการจริงๆหรือเปล่า” รีวารินชะงักกับคำถามเล็กน้อย

“ไอ้อยากให้ถอนมันอยากแน่อยู่แล้ว แต่ฉันรู้แล้วไง...ว่าผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างนายอภิสรรค์ ไม่มีวันถอนหมั้นให้ฉันง่ายๆแน่ๆ”

“เดี๋ยวอีกที...แล้ววิธีที่แกทำอยู่เนี่ย มันจะช่วยให้เขาถอนหมั้นแกได้เหรอ”

“ก็ไม่ไง”

“อ้าว แล้วแกจะทำไปเพื่ออะไรอ่ะ”

“ก็ในเมื่อไหนๆก็จะต้องอยู่ด้วยกันแล้ว...ก็อยู่มันไปแบบนี้แหละ อยู่แบบที่ฉันจะไม่มีวันไปวิ่งตามเขาแน่ๆ” แววตามุ่งมาดของเพื่อนรักไม่ได้ทำให้ไอยาเข้าใจมากขึ้น แต่กลับรู้สึกเป็นห่วงด้วยซ้ำ...เพราะเธอรู้ดีน่ะสิ ว่าคนอย่าง อภิสรรค์ไม่ใช่ใครจะไปเล่นด้วยได้ง่ายๆ

“เข้ามา” เสียงเคาะประตูหน้าห้องไม่ได้เรียกให้สายตาคมกริบผู้สนใจแต่เรื่องงานเท่านั้น หันไปให้ความสนใจได้ นอกเสียจากการเรียกให้เข้ามานั่งรอในห้องอย่างใจเย็นก่อนเท่านั้น

“มีคนมาขอเข้าพบคุณอภิสรรค์ค่ะ”

“ใคร” ถามแบบไม่ยอมละสายตาไปจากเอกสารตรงหน้า ช่วงปิดงบไตรมาสที่สองแบบนี้...เขาต้องอ่านสรุปบัญชีให้มาก

เพราะมันเป็นช่วงเวลาสำคัญที่จะวิเคราะห์ได้ว่าบริษัทมีรายจ่ายเกินบัญชีหรือสูญหายหรือเปล่า...ซึ่งการที่มีหลายสรุปที่ต้องอ่านนี่แหละ ที่อาจจะทำให้เขาอาจจะพลาดได้

“ไม่ได้แจ้งชื่อค่ะ” เขาชะงักเล็กน้อย...ก่อนเหลือบขึ้นมองเลขาสาวผู้ใจเย็นและเรียบร้อยก้มหน้าอย่างสงบอยู่

“ไม่ใช่คนรึ” เสียงเข้มนั้นทำเอาเลขาคนใหม่ชักเริ่มจะสั่น...เธอถูกสอนมาว่า การอยู่กับคนอย่างเขาต้องฉลาด หลักแหลมและตามเขาให้ทัน

“คนค่ะ” แต่เธอก็สมองตีบตันจนคิดคำพูดอะไรที่มันฉลาดกว่านี้ไม่ได้

“ต้องให้สอนงานไปอีกนานแค่ไหน” เขาเริ่มเสียงดัง...จนแขกที่ยืนอยู่หน้าห้องถือวิสาสะเข้ามา

“ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน...ออกไปก่อนเถอะค่ะ” เสียงหวานใสกังวานก้องนั้น...เหมือนน้ำเย็นๆเข้าลูบคนกำลังจะเดือด

“เซอร์ไพร์ท...” เขาว่าพร้อมวางทุกอย่างและออกไปยืนต้อนรับ

คู่หมั้นสาว...ที่มาในชุดสูทสีเขียวเข้ม รับกับกางเกงขาสั้นหรูหรา รีวารินไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ให้เห็น...

แถมการเกล้าผมแบบสาวมั่นที่ไม่ได้เหมือนครูฝ่ายปกครองแต่อย่างใด ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว “ฉันแวะมาชวนคุณไปทานข้าว...ไม่ทราบว่าว่างหรือเปล่า” คนตั้งใจจะเดินเกมส์ให้หนัก...ไม่รีรออะไรทั้งนั้นในตอนนี้

“เดี๋ยวนะ...อะไรเข้าสิงคุณหรือเปล่า” เขาขยับเข้าหา...และตั้งใจจะเชยคางเธอขึ้นมามองกันให้ชัด หากแต่เธอกลับเลี่ยงที่จะไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขาแทน

“ช่วงปิดงบเหรอคะ...เป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีหรือเปล่า?”

“ก็เรียบร้อยดี...คุณล่ะ วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอ?” เธอเลี่ยงที่จะไม่ตอบ และลุกเข้าไปใกล้เขาอีกรอบ

“ว่ายังไงคะ...พอจะมีเวลาให้ดิฉันหรือเปล่า” คนมือไวไม่ได้ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือไป...เขาวางมือสบายๆลงบนสะโพกงอนงาม ที่เมื่อใส่ชุดที่เห็นรูปร่างได้ชัด... เธอก็คือสาวหุ่นดีคนหนึ่ง

“ขอเวลาอีกสัก 10 นาทีได้ไหม?”

“นาทีเดียวก็พอแล้วมั้งคะ...” เธอว่าพร้อมกับดึงปากกาที่เขาถืออยู่ในมือออก และหย่อนเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของตัวเอง

“คุณนี่จริงๆเลย...” เขายิ้มเล็กน้อย ส่ายหัว...ก่อนผายมือเชิญให้เธอเดินนำไป

“คิดยังไง...ถึงชวนผมออกมาทานข้าว” เขาว่า...ขณะนั่งมองเธอตั้งใจรับประทานอาหารแบบไม่ยอมพูดจาอะไร

“ฉันไม่ได้เป็นคนคิด” เธอตอบ...แบบไม่ยอมละวางจากการกิน ส่วนเขา...ได้แต่ขมวดคิ้วขุ่น

“หมายความว่ายังไง?”

“อะไรที่มันเกี่ยวกับคุณ...ฉันไม่เคยคิดหรอกค่ะ” เธอย้ำแบบไม่ยอมเฉลย...จนเขาแววตาขุ่นขึ้น

“คุณคิดว่าคนอย่างผม...จะมาล้อเล่นด้วยได้ง่ายๆอย่างนั้นเหรอ?”

“แล้วคุณล่ะ...คิดว่าคนอย่างฉันมันเป็นยังไง ถึงคิดว่าคนอย่างฉันจะจริงใจไปซะทุกอย่าง” เขาวางช้อนในมือลงเสียงดัง จนโต๊ะข้างๆหันมามอง

“จะเอายังไง พูดมา” ส่วนหนึ่ง...เขารู้สึกเสียหน้าที่เธอมาทำแบบนี้

เขายอมทิ้งงาน...เสียเวลาออกมาด้วย ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆกับผู้หญิงคนไหน แม้แต่เธอ...ที่ได้ชื่อว่าคู่หมั้นเขาก็ไม่เคยคิดจะทำให้มาก่อน

“ไปขอถอนหมั้นซะ...นี่คือคำเตือนจากฉัน”

“หึ...ได้ แล้วเราจะเห็นดีกัน” เขาลุกขึ้นอย่างเสียมารยาท ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่เธอมาชวนเขาทานข้าว...มันไม่ได้สำคัญนักที่เขาอยากจะรู้ให้ได้...

หากแต่ความรู้สึกของเขาต่างหาก...ที่ทำให้เขารู้สึกแย่ เขาไม่ใช่คนที่เธอจะมาปั่นหัวได้ง่ายๆหรอก!