ตอนที่3.แล้วคุณจะเรียกฉันว่าอะไรดีคะ”

ภูผานิ่งงันกับคำพูดแสนซื่อ ประโยคธรรมดาที่แทบละลายหัวใจที่แกร่งเป็นหินผาให้ทลายลง แต่เขาก็เก็บอาการไว้จนมิดชิด

“เอ่อ ว่าแต่..” หญิงสาวทำท่าเก้อเขิน “คุณชื่ออะไรคะ ดูเหมือนจะเคยได้ยินคุณหมอเรียกคุณแต่ฉัน จำไม่ได้”

“ภูผา”

“แปลกดีนะคะ ภูผา”

“ไม่แปลก แต่เธออาจจะไม่เคยได้ยิน ส่วนใหญ่เขาก็เรียกเราว่าภู ถ้าสนิท”

“งั้นหรือคะ” เธอพยักหน้า ก่อนย้อนถาม “แล้วฉันเรียกคุณแบบไหนดี ฉันสนิทกับคุณหรือยัง”

เขาตอบไม่ถูก จะว่ายังไม่สนิท แต่ก็เข้ามาอยู่ร่วมห้อง สนิทงั้นหรือ ชื่อเธอเขายังไม่รู้จัก อย่าว่าแต่ชื่อ ตัวตนที่แท้จริง ใครก็ไม่รู้

“แล้วแต่เธอเถอะ อยากเรียกอะไรก็เรียก”

“งั้นเรียกคุณ ดีกว่า ไม่เรียกชื่อ จะได้ไม่ต้องเหมือนใคร ดีไหม”

ภูผาเลิกคิ้วน้อยๆ รู้สึกแปร่งหูอยู่บ้าง ตอนที่เธอเรียกเขาแบบนี้ ในตอนแรก อย่างว่าล่ะ ส่วนใหญ่เขาใช้ชีวิตอยู่แต่กับเพื่อนสนิท ไม่มีคุณ มีแต่มึงกู อย่างดีก็ข้าหรือเอ็ง กับผู้หญิงรอบตัวก็เรียกพี่ภู หรือไม่ก็ชื่อเขาเฉยๆ

เธอเรียกคุณ ฟังดูทะแม่งหู แต่ก็เหมาะกับตัวเธอ ดูบอบบางเหมือนลูกผู้ดี ทั้งผิวพรรณหน้าตา เขาเพิ่งสังเกต หญิงสาวดูเหมือนคนเมืองมากกว่ามาจากบ้านนอก เธอน่าจะอยู่ที่นี่ ไม่ไกลจากถนนสายที่เจอเขา บางทีเขาอาจจะลองไปเสาะหาญาติของเธอแถวๆนั้น

“แล้วคุณจะเรียกฉันว่าอะไรดีคะ”

นั่นสินะ เธอควรจะมีชื่อ ดูอย่างเมื่อครู่ เขาพยายามเรียกเธอตั้งนาน กว่าจะหันมา

“ชมพู” เขานึกถึงพวงชมพูดอกไม้ที่เธอชี้ชวนให้เขาชม ตอนอยู่หน้ามินิมาร์ท

“ดีจังค่ะ ชมพู ฉันชื่อชมพู”

เธอก็มีชื่อแล้ว สำหรับเขา ความแปลกหน้าค่อยๆหายไปช้าๆ

ภูผารู้สึกตัวตื่นขึ้น ในเวลาที่ยังไม่ควรใช่ เขาขยี้ตาเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงกว่า..

ให้ตายเถอะ ปกติแล้ว ชายหนุ่มจะลุกจากโซฟาหน้าทีวีประมาณบ่ายสามถึงสี่โมงเย็น อย่างเก่งก็บ่ายสอง ก่อนอาบน้ำแต่งตัวไปถึงร้านราวสองทุ่ม

ไม่ใช่เสียงดังรบกวนการนอนแต่เป็นกลิ่นอาหารต่างหากเล่า

ท้องไส้ที่บรรจุแต่เหล้าโดยปราศจากอาหารใดๆ ตั้งแต่เมื่อคืน เขากลับดึกมาก มาถึงก็ล้มตัวลงนอน น้ำไม่ทันอาบ อย่าว่าแต่คิดจะเปิดตู้เย็นหยิบอะไรรองท้อง

ไม่แปลกที่ท้องจะร้องปั่นป่วนประท้วงจนเข้าต้องตื่นลืมตา

ที่แท้ กลิ่นอาหารยั่วยวนโชยกรุ่นในห้องนั่นเองที่ปลุกโสตประสาทให้ตื่นจากหลับใหล

เขาลุกขึ้นนั่ง หันหลังไปมองที่ห้องครัวทางด้านหลัง มองผ่านเคาน์เตอร์บาร์เห็นร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวกำลังง่วนอยู่กับการทำอะไรสักอย่างอยู่หน้าเตา เมื่อเธอหันมาเห็นเขาลุกขึ้นนั่งมองเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวมีสีหน้าตกใจ ดวงตากลมโตฉายแววตระหนก

“ขอโทษค่ะ” เธอค้อมหัวให้ ทำท่าเหมือนคนสำนึกผิด “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณตื่น ฉันว่าค่อยๆ แล้วนะคะ ทุกอย่างไม่ให้เสียงดังรบกวน”

เขาโบกมือ “ไม่ใช่หรอก ฉันรู้สึกหิวน่ะ” ภูผาสารภาพตรงๆ “กลิ่นอาหารของเธอมันเรียกน้ำย่อยในกระเพาะฉันได้ดีจริงๆ”

ว่าแล้ว...ชายหนุ่มก็ดึงผ้านวมออกจากลำตัว ก่อนลุกขึ้นเดินตรงมาหาหญิงสาว

อีกฝ่ายมีสีหน้าตื่นตระหนกกว่าเก่า เผลอยกมือปิดปากเหมือนคนตกใจ แก้มแดงเรื่อขึ้นจนเห็นชัด ก่อนหันหลังให้เขาทันที

ยิ่งกว่าเจอผีหลอก!

ภูผาทำหน้างงๆก้มมองตัวเองหาความผิดปกติด้วยสัญชาตญาณ เขาระบายยิ้มออกมาด้วยความขบขัน

ถึงว่า ทำไมหญิงสาวถึงมีอาการแปลกๆแบบนั้น

…ก็ภูผาอยู่ในกางเกงนอนขาสั้นตัวบางโชว์สัดส่วนตรงกลางลำตัวเด่นชัด รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ทำให้ทุกส่วนสัดเมื่อเหลือเพียงกางเกงตัวเดียวเด่นชัด

ภูผาเปลือยท่อนบน เห็นแผงอกกว้าง หน้าท้องราบเรียบเพราะเขาอาศัยเวลาก่อนจะถึงร้าน แวะเล่นฟิตเนสใกล้ๆร้าน นอกจากบางวันที่เขาสาย แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้เวลาที่นั่นราวหนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ มันอาจจะดูขัดกันสักหน่อย นักดนตรีกลางคืนที่เมาเกือบทุกวันแต่ชอบเล่นกีฬา เหมือนเคยเป็นปกติวิสัย เมื่อก่อน เขาไม่ชอบดื่ม ใช้เวลาก่อนไปทำงานแวะเล่นกีฬา ทำให้กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนแข็งแรง เมื่อหันมาดื่ม เพราะเหตุการณ์บางอย่างในชีวิต เขาก็ยังติดออกกำลังกายเท่าที่พอทำได้