ตอนที่2. ได้ยินหรือเปล่า

เขาไม่อยากอธิบายหรือไม่อยากคิดถึงมันกันแน่!

“เมา?” เธอทำหน้างงๆ “คุณดื่มเหล้าทุกวันเหรอคะ เอ่อ...ฉันนี่ก็ดันไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ ขอโทษด้วยค่ะ”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เธอยังยืนนิ่งอยู่กลางห้อง คุยกับเขา ท่าทางเป็นกันเอง เหมือนรู้จักกันมาแสนนาน เขาเสียอีกที่ออกจะประหม่า ไม่น่าเชื่อ ผู้ชายที่เคยห้อมล้อมด้วยสาวๆ กลับรู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้เข้าจริงๆ

“ใช่ ทุกวัน” เขาตอบตรงๆ “ถ้าเธออยู่ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ชิน”

ภูผาถามตัวเอง เขาจะให้เธออยู่ด้วยไปเรื่อยๆอย่างนั้นหรือ นานเท่าไรกัน “ไม่หรอก” เขาตอบเองเสร็จสรรพ เหมือนตอบตัวเองไปด้วย

“เดี๋ยวเธอก็จำได้เอง เธอเป็นใคร บ้านอยู่ไหน รีบๆจำให้ได้ จะได้กลับบ้านซะ”

เธอหน้าเสียไปเล็กน้อย ยิ้มเจื่อน “เลยต้องมาเป็นภาระของคุณ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ระหว่างนั้น เขาก็หิ้วถุงพลาสติกไปวางที่เคาน์เตอร์บาร์เล็กๆที่ใช้เป็นที่เตรียมอาหาร เธอทำท่าจะเข้ามาช่วย

“ไม่ต้องหรอก นั่งอยู่แถวนั่นล่ะ”

หญิงสาวจึงตัดสินใจนั่งอยู่ที่โซฟา หันหน้ามาทางชายหนุ่ม ฟังเขาพูด

“เราไม่ให้ใครมาเป็นภาระ ไม่มีเวลา” เขาพูดเสียงห้วน ชัดเจน อย่างไม่ต้องเกรงใจ

แน่ล่ะ...เคยเกรงใจผู้หญิงคนไหนบ้างเล่า ใครคนหนึ่งถึงได้ไปจากชีวิต แม้จะรัก ยังไม่ยอมง้องอน ปล่อยให้จากไปไม่เคยพบกันอีก

“เราก็แค่กลัวคนที่บ้านเธอจะห่วง ป่านนี้คงตามหากันจ้าละหวั่น”

เธอนิ่งเหมือนนึก เขาหันมอง เห็นเธอทำท่าครุ่นคิดก็ใจอ่อนนึกสงสารเห็นใจ เป็นเขาก็คงแย่ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน คงรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ในโลกคนเดียว

ไม่ต้องบอกก็รู้ ตอนนี้หญิงสาวคงรู้สึกเหมือนเขาเป็นที่พึ่งคนเดียวของเธอ

“ในนี้มีของสด เราซื้อทิ้งไว้ให้ เธอทำกินเองง่ายๆ”

ภูผาบอกเธอ พลางชี้มือไปที่ตู้เก็บของแห้งที่อยู่เหนือเคาน์เตอร์

“ในนี้ก็มีของแห้ง บะหมี่สำเร็จรูป เธออยากกินอะไรก็บอก จะซื้อมาให้”

หญิงสาวยังนิ่งเงียบ ไม่ตอบรับ

“ได้ยินหรือเปล่า”

“.....”

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ร่างบอบบางยังก้มหน้างุด เหม่อลอย

“เฮ้” เขาเรียกดังๆ

“คะ” หญิงสาวจึงรู้สึกตัว เงยหน้ามองเขางงๆ “เรียกฉันหรือคะ”

“ใช่ คุยกับเธอนั่นล่ะ ก็เราอยู่กันสองคน เราบอกว่า ให้เธอทำกับข้าวกินเองนะ จะได้ไม่ต้องลงไปข้างล่าง เราไม่อยากให้เธอไปไหน มันอันตราย เธอไม่รู้จักใคร”

ภูผาอธิบายต่อยืดยาว

“... แล้วไม่ต้องทำเผื่อ เรากินไม่เป็นเวลา ส่วนใหญ่กลางวันเราจะนอน อย่าทำเสียงดังมากก็แล้วกัน”

“คุณไปทำงานที่ไหนคะ” เธอถาม “ตอนกลางคืน”

“เราร้องเพลงในผับ รู้จักไหม ร้านอาหารตอนกลางคืน”

“อืม ดูเหมือนอาจจะเคยไปบ้าง”

“อยากไปเที่ยวหรือเปล่าล่ะ” เขาแกล้งถาม นึกอยู่ว่า ถ้าพาเธอไปจริงๆ เพื่อนในวงคงนั่งกันไม่ติด แต่ละคน เสือผู้หญิง แล้วสวยๆแบบนี้

เธอทำหน้าเจื่อนๆส่ายหน้าไปมา “ไม่ ดีกว่าค่ะ”

“ดีแล้ว ที่นั่นไม่เหมาะกับเธอหรอก ว่าแต่อยู่คนเดียว เวลาเราไม่อยู่ อย่าเปิดประตูให้ใครเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ ถ้าไม่ใช่เรา”

“ทราบแล้วค่ะ” เธอยิ้มในหน้า ค้อมหัวเหมือนเด็กที่กำลังฟังผู้ปกครองอบรม “ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ไม่ได้ห่วง” เขารีบแก้ตัว “ก็แค่ ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นอีก ระหว่างที่เธออยู่ที่นี่ จนกว่าจะเจอครอบครัวเธอ”

“อยากให้ฉันไปจากที่นี่เร็วๆใช่ไหมคะ”

เธอทำเสียงเศร้าๆ ภูผานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงแข็ง หากก็ไม่ยอมสบตาคู่นั้น

“ใช่ บอกแล้วไง เราไม่ว่างพอที่จะมารับภาระใคร”

“ฉันไม่เป็นภาระเด็ดขาดค่ะ รับรอง” เธอรับคำแข็งขัน ท่าทีมุ่งมั่นของหญิงสาวทำให้ภูผารู้สึกผิดอยู่ในใจ เขาพยายามขับไสไล่ส่งผู้หญิงคนนี้มากไปหรือเปล่า ทั้งที่เธอกำลังป่วย ถึงจะไม่ได้ป่วยกาย แต่ก็ใช่จะสมบูรณ์ อย่างน้อยก็เหมือนคนสมองเสื่อมลืมความทรงจำเดิมชั่วครู่

“...จะช่วยคุณดูแลห้องให้สะอาด แล้วก็ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ให้คุณยุ่งยาก”

“เอาเถอะ” ชายหนุ่มตัดบท “ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก เราอยู่ง่ายๆ เธอก็น่าจะอยู่ได้”

“อยู่ได้สิคะ” หญิงสาวยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่นได้ ก็…. ทั้งโลกนี้ฉันรู้จักคุณคนเดียวเท่านั้นนี่คะ”