ตอนที่ 1.คุณว่า สวยไหม

“สวยจังค่ะ”

ภูผาเดินออกมาจากร้านมินิมาร์ทยี่สิบสี่ชั่วโมงตรงใต้ถุนคอนโด เขามองเห็นหญิงสาวกำลังยืนดูดอกพวงชมพูที่พันเถาอยู่กับต้นยอแถวข้างทางไม่ไกลจากรถมอเตอร์ไซค์ของเขา เธอก้มลงมองมันใกล้ๆเหมือนเด็กเจอของเล่นถูกใจ

ดวงตาคู่สวยเป็นประกายจ้า เธอหันมามองเขา “คุณว่า สวยไหม”

ภูผานิ่งไปครู่ ไม่เคยมีใครมาชวนชี้ชมให้ดูดอกไม้ ที่เคยได้ดอกไม้จากสาวๆที่เป็นแขกในร้านเวลาที่มาฟังเขาร้องเพลงก็เป็นคนละอารมณ์กับตอนนี้ต่างกัน ทั้งที่ก็ดอกไม้เหมือนกัน ผู้หญิงแปลกหน้าเหมือนกัน ผิดกันก็แต่ผู้หญิงเหล่านั้น สายตาเชิญชวนเย้า บ่งความหมายบางอย่างเมื่อยื่นดอกไม้ให้ แต่กับผู้หญิงคนนี้

ไม่ใช่!

“รีบไปเถอะ เดี๋ยวเราต้องไปทำงาน”

เขาบอกหญิงสาว ก่อนที่เธอจะเดินตามหลังชายหนุ่มอย่างว่าง่าย เขาพาเธอขึ้นลิฟต์มาห้องพักที่อยู่ชั้นบนสุดของคอนโด ที่นี่ถือเป็นย่านที่พักชั้นดีที่อยู่นอกเมือง คอนโดเรียงรายเหมือนแท่งสี่เหลี่ยม มีสิ่งอำนวยความสะดวกครับครัน เหมือนชุมชนเล็กๆ รอบๆมีต้นไม้ใหญ่เรียงรายรื่นรมย์

ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวยังเดินตามหลังภูผาเงียบๆ เธอไม่ได้ใส่ชุดกี่เพ้าที่ติดตัวมาเพียงชุดเดียวในวันที่เขาพบเธอ ภูผาขอร้องให้พยาบาลช่วยหาเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยน

เขาเก็บกี่เพ้าชุดนั้นที่จ้างซักแห้งเรียบร้อยใส่ถุงพลาสติกแพ็ค อย่างดี เก็บไว้ให้เธอ ร้านซักรีดยังบอกเขาว่า ชุดกี่เพ้าสวยมากผ้าเนื้อดีราคาคงสูงลิ่ว เจ้าของร้านทักว่า ยังกับชุดเจ้าสาวในประเพณีจีน

เจ้าสาวอย่างนั้นหรือ? เขาคิดเล่นๆ หรือหญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้หนีการแต่งงานออกมาในคืนดึก นึกเล่นๆแล้วเขาก็ขำตัวเองที่จินตนาการเป็นตุเป็นตะ ใครไม่รู้คงนึกว่า เขาชอบดูละครน้ำเน่าหรือไม่ก็อ่านนิยายมากไป

วันนี้...

ร่างบอบบางจึงอยู่ในเสื้อผ้าฝ้ายติดกระดุมกับกระโปรงผ้าลายดอกไม้เล็กๆที่พยาบาลใจดีคนหนึ่งเสียสละมาให้ เสื้อผ้ายังใหม่เหมือนไม่เคยผ่านการสวมใส่ เข้ากับหญิงสาวได้ดีทีเดียว ท่าทางอ่อนหวานซื่อใสของเธอไม่ต่างจากดอกไม้เล็กๆที่ดูน่าทนุถนอม

ภูผาหยุดยืนที่หน้าห้องพัก ไขประตูเข้าไป

ก่อนหน้านี้เขาให้แม่บ้านช่วยมาทำความสะอาดห้องนอนเล็กที่เคยใช้เป็นห้องเก็บของ หาเครื่องนอนง่ายๆมาวาง เสียสละตู้เสื้อผ้าของเขาให้เธอ ถึงจะยังไม่มีเสื้อผ้าสักชุดก็ตามเถอะ

ปกติ... ภูผาทำความสะอาดห้องพักของเขาเอง ทำแบบลวกๆ พอที่เขาจะไม่รู้สึกว่ามันจะสกปรกเกินไป ชายโสดใช้ห้องเป็นแค่ที่นอน จะอะไรกันมากมายเล่า เดือนหนึ่งถึงค่อยเรียกแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดครั้งใหญ่ เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับโลกส่วนตัวของเขาแม้แต่เพื่อนสนิทในวงยังนับครั้งได้ที่เขาจะอนุญาตให้มาเยือน

โลกส่วนตัวเคยสูง ทว่า วันนี้กลับต้องรับหญิงสาวที่ไม่เคยรู้จักเข้ามาอยู่ร่วมชายคาด้วยความจำเป็น

“เข้ามาสิ”

เขาบอกเธอหลังกดเปิดสวิตช์ไฟดาวน์ไลน์ ทั้งห้องกลายเป็นสีส้มนวลๆสลัวแต่สบายตา หันไปเห็นร่างนั้นยังคงยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู

“ปิดประตูด้วย รองเท้าเปลี่ยนทิ้งไว้ที่หน้าห้องนั่นล่ะ เราไม่ค่อยได้ทำความสะอาดห้องหรอกนะ ฝุ่นมันจะเยอะหน่อย แต่วันก่อนให้แม่บ้านมาทำแล้ว ห้องเล็กนั่น ยกให้เธอ”

เธอมองตามที่เขาชี้มือ พลางพยักหน้ารับคำ “ค่ะ ที่จริงฉันนอนตรงไหนก็ได้ ที่โซฟา”

หญิงสาวชี้มือไปที่โซฟาหน้าทีวีกับเครื่องเสียงที่ตั้งอยู่กลางห้อง ถัดจากตู้หนังสือเล็กๆเลยไปเป็นห้องครัวบิลว์อินเล็กๆมีเครื่องครัวแบบทันสมัยที่ดูออกว่า เจ้าของห้องไม่ค่อยได้ใช้งานนัก ก่อนถึงประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงหลังห้อง มีม่านยาวๆปิดผนังกระจกไว้

“เธอเป็นผู้หญิง เข้าไปนอนในห้องนั่นล่ะ อีกอย่าง เวลาเราเมาๆกลับมา บางทีก็ขี้เกียจเดินเข้าห้องโซฟานั่นมันที่ประจำของเรา”

เขาตอบง่ายๆ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรยืดยาวไปกว่านั้น ไอ้ที่ไม่อยากเข้าไปนอนในห้องตัวเองเพราะอะไรกันแน่