บทที่ 7 ทะเลาะกันเรื่องเตมินทร์

“ขอโทษด้วยนะครับที่วันนี้เกิดความวุ่นวายขึ้น ถ้าใครไม่สบายใจที่จะใช้บริการต่อ ก็สามารถกลับบ้านได้เลย พร้อมส่วนลดเป็นค่าปลอบขวัญ ติดต่อได้โต๊ะชำระเงิน” เขาพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินหลบไป ปล่อยให้พนักงานมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“คุณเตมินทร์ทำแบบนี้ ลูกค้าหายหมดแน่” พนักงานเริ่มหวั่น ๆ แต่เมื่อยืนดูสถานการณ์ครู่หนึ่ง ทุกอย่างยังคงปกติ มีลูกค้าเพียงสองโต๊ะที่ตัดสินใจออกจากร้านไปเพราะความหวาดกลัว หากแต่ส่วนใหญ่ยังคงนั่งดื่มและเมามายบางอย่างอยู่ในร้าน

ขณะที่ภายในห้องลับ เหล่าคนก่อเหตุจำนวนสามคน ถูกการ์ดของร้านลากเข้ามา พร้อมเตมินทร์เดินมาทิ้งกายลงนั่ง แล้วจับจ้องมองสามคนอย่างเงียบ ๆ อย่างใช้ความคิด

“รู้ไหมว่าข้าวของที่เสียหายมูลค่าเท่าไหร่” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาจับผมแบบนี้ คุณไม่ใช่เจ้าหน้าที่บ้านเมือง รู้ไหมว่าผิดกฎหมาย ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว”

“อ่อ..หัวหมอซะด้วย” เตมินทร์พยักหน้าเข้าใจ พลันเลื่อนสายตาไปยังหนุ่มหน้าตี๋ดูซื่อ ๆ อีกคน ที่หน้าบวมแดงจากการถูกทำร้าย

“ทำท่าไหนให้มันต่อยเอาล่ะ” เตมินทร์เอ่ยถาม พลันยกแอลกอฮอล์ขึ้นดื่ม

“เขามายุ่งกับแฟนผมครับ”

“แล้วนายล่ะเกี่ยวอะไรด้วย” เขาหันไปยังชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่ข้างกันอีกคน

“ผมก็แค่ช่วยเพื่อน” เขาตอบสั้น ๆ เพราะหวาดกลัวปืนที่เตมินทร์วางไว้ด้านข้าง

“ที่แท้ก็แย่งผู้หญิง ผมจะให้คุณชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด” เตมินทร์ชี้มือไปยังผู้ชายคนแรกที่หัวหมอใส่เขา ก่อนอีกฝ่ายทำท่าไม่ยอม

“แล้วทำไมต้องเป็นผมคนเดียวล่ะ ข้าวของที่เสียหายก็ฝีมือพวกมันทำทั้งนั้น”

“เพราะนายเป็นคนเริ่ม คนเริ่มก็ต้องจ่าย” เตมินทร์พูดพร้อมจับปืนขึ้นมาด้วยท่าทางราบเรียบ ก่อนคนดื้อรั้นจะก้มหน้าลงไม่โต้เถียง

“พาสองคนนั้นออกไปได้ละ”

“ขอบคุณมากครับ” ทั้งสองยกมือไหว้เตมินทร์ก่อนจะเดินออกไปพร้อมการ์ดเจ้าของร้าน สายตาเข้มจับจ้องมองมายังคนก่อเหตุ แล้วเอ่ยถามเป็นครั้งสุดท้าย

“ตกลงจะรับผิดชอบไหม”

“นายครับ ค่าเสียหายคร่าว ๆ ราว สามหมื่นบาทครับ” เสียงคนของเตมินทร์รายงานเข้ามาพร้อมรอยยิ้มมุมปากของเขาจับจ้องไปยังอีกฝ่าย

“คุณใช้ปืนขู่ผมแบบนี้ ยังไงผมก็ต้องจ่าย แต่ขอให้รู้ไว้แล้วกัน ว่าแบบนี้มันผิดกฎหมาย”

“คุณพูดเรื่องกฎหมายในร้านของผม คุณคิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดแบบนี้” ก่อนอีกฝ่ายชะงัก เลื่อนมองทุกอย่างรอบกายอย่างเงียบ ๆ เมื่อทบทวนแล้วว่า คนตรงหน้าคงมีคนใหญ่โตคอยคุ้มครองอยู่ จึงยอมโอนเงินค่าเสียหายให้แต่โดยดี ก่อนคำขู่ของเตมินทร์จะลอดเข้ามาเป็นครั้งสุดท้าย

“และขอให้จบเรื่องทั้งหมดภายในวันนี้ ถ้าคุณมีปัญหากับผมในภายหลัง ผมไม่เอาคุณไว้แน่” คำขู่ของชายหนุ่มทำให้อีกฝ่ายเดินหันหลังจากไปด้วยความไม่พอใจนัก และนั่นทำให้เตมิ­นทร์ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

ภายในบริษัทใหญ่โต ทินธรนั่งเคียงข้างกับไตรภพอย่างภาคภูมิ ไม่ว่าเขาเสนอความคิดอะไร ไตรภพก็มักจะเห็นดีด้วยเสมอ ทำให้บอร์ดบริหารเห็นถึงความตั้งใจของทินธร หลังจากปิดการประชุมใหญ่ หญิงกลางคนเดินเข้ามาหาไตรภพพร้อมรอยยิ้มแล้วพูดบางอย่างออกมา

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าคุณทินธรจะเป็นคนเก่งและมีความสามารถได้ขนาดนี้ งานที่คุณเตมินทร์ขายให้คู่แข่งไป คุณทินก็สามารถคิดงานใหม่ออกมาได้ทันเวลา และดีกว่าเดิมด้วย คุณไตรภพโชคดีจริง ๆ ค่ะ” คำกล่าวชมของคณะบริหารทำให้ชายกลางคนฝืนยิ้มออกมา ความจริงแล้วเขาอยากให้คำชมนี้เป็นของเตมินทร์ หากแต่ลูกชายก็เหลวแหลกเกินเยียวยา ก่อนวีรดาจะเดินเข้ามาหาสามีแล้วยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ

“ทุกคนเชื่อในความสามารถของทินธรขนาดนี้แล้ว หวังว่าอีกไม่นานตำแหน่งของทินสูงขึ้นกว่านี้นะคะ”

“ผมรู้แล้ว” ไตรภพพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนหญิงกลางคนจะเอ่ยบางอย่าง

“เรื่องที่เตมินทร์ไปเปิดสถานบันเทิง ฉันไม่ห่วงหรอกนะคะ สิ่งที่ห่วงคือคนอย่างเตมินทร์ ไม่มีทางทำอะไรปกติเหมือนคนอื่น อีกไม่นาน เขาจะทำให้บริษัทของเราเสียชื่ออย่างแน่นอน” ทินธรยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตท่าทางของไตรภพอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้มารดาเป็นผู้กดดัน

“คุณช่วยหยุดพูดเรื่องเตมินทร์กับผมสักวันจะได้ไหม” ไตรภพหันมาแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ก่อนวีรดาจะปล่อยยิ้มอ่อน

“ขนาดฉันพูดกับคุณทุกวัน เตมินทร์ยังมีเงินมากมายไปเปิดสถานบันเทิง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ว่าเงินทั้งหมดมาจากคุณ”

“ผมไม่ได้ให้มัน!” ชายกลางคนยืนยัน

“แล้วเตมินทร์เอามาจากไหน” ไตรภพนิ่งเงียบ พลันทำท่าจะเดินหนี เพราะเหมือนเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง

“ขณะที่ทินธรทำงานอย่างหนักเพื่อบริษัท แต่คุณกลับเอาเงินมากมายไปให้เตมินทร์ผลาญ มันถูกนักหรือไง”

“ถ้าคุณไม่รู้อะไรก็เงียบปากลงบ้าง ส่วนเรื่องเตมินทร์ ถ้าเขาทำปัญหาให้ผมอีกเพียงครั้งเดียว ผมก็จะไม่เลี้ยงไว้เด็ดขาด ขออีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ผมเองก็หมดความอดทนกับลูกไม่เอาไหนคนนี้แล้วเหมือนกัน” ชายกลางคนพูดด้วยความโมโห