บทที่ 5

ทีมของณิชาได้ข้อมูลที่คิดว่าน่าจะดึงให้ตัวฆาตกรต่อเนื่องหันมาสนใจหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นเหยื่อล่อได้แล้ว ก่อนจะปล่อยข่าวออกไปชนิดฆาตกรต้องรับรู้ได้แน่ๆ ว่าณิชาเป็นคนไทยโดยแม่ของเธอแต่งงานกับพ่อที่เป็นชาวอังกฤษซึ่งมีลูกแล้วหนึ่งคน ปัจจุบันหญิงสาวยังถูกคุมประพฤติในคดีทำร้ายร่างกายน้องสาวต่างบิดา ร้ายแรงไปกว่านั้นยังพบว่าเธอมีสารเสพติดในร่างกายด้วย

อย่าว่าแต่ตัวฆาตกรจะสนใจเลย ณิชาเห็นแล้วยังอึ้ง ประวัติเธอนี่ช่างสวยงามดีแท้ เมื่อปล่อยข่าวออกไปแล้วหญิงสาวก็ปรากฏตัวบ่อยขึ้น ไปทุกที่ที่คิดว่าคนร้ายน่าจะไป โดยเฉพาะจุดที่มีคนไทยอยู่ เข้าไปพูดคุยบางครั้งก็สร้างเรื่องให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ สองสามวันแรกดูจะไม่ได้ผล แต่ย่างเข้าวันที่สี่ก็มีการจับสังเกตได้ว่ามีชายคนหนึ่งมักจะเดินตามณิชาอยู่ห่างๆ อันที่จริงผู้ชายที่ปกปิดใบหน้าด้วยการสวมแว่นตาและใส่หมวกคนนี้ได้สะกดรอยเป้าหมายตั้งแต่เมื่อสองวันที่ผ่านมาแล้ว

“เป้าหมายอยู่ที่ทางทิศตะวันออก พิกัดสองนาฬิกา” ปีเตอร์เอ่ยบอกทางวิทยุสื่อสารขนาดเล็กที่ทีมงานทุกคนเสียบติดกับใบหูซึ่งหนึ่งในนั้นมีณิชารวมอยู่ด้วย อุปกรณ์นี่ดีอยู่หรอก แต่ถ้าไม่เอามาเสียบหูจนเกิดความรำคาญเพราะจั๊กจี้คงดีไม่น้อย บอกตามตรงสายลับอย่างณิชาไม่ปลื้มอุปกรณ์เสริมชนิดนี้สักเท่าไหร่ เสร็จงานแต่ละวันก็ถอดทิ้งเป็นอย่างแรกเลยก็ว่าได้

“เป้าหมายยังไม่เคลื่อนไหว” ทีมงานอีกคนรายงานเข้ามา

“ฉันจะเดินเข้าไปยังซอกตึก ถ้าเขาตามไปก็แสดงว่าใช่” พูดจบเหยื่อล่อก็ลุกเดินออกไป แต่สิ่งที่หญิงสาวคิดกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเป้าหมายที่ว่าอยู่ๆ หายตัวไปพร้อมฝูงชน ดูเหมือนวันนี้พวกเขาจะคว้าน้ำเหลวอีกวัน แต่ทุกฝ่ายก็ไม่ยอมถอดใจ

ณิชากลับไปยังบ้านซึ่งถูกเซ็ทขึ้นมา สิ่งที่เหยื่อล่อทำให้ฆาตกรเห็นคือขณะนี้เธออยู่บ้านตามลำพังกับน้องสาวต่างสายเลือด เธอจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะตอนตีห้าทุกวัน จากนั้นก็ไปมหาวิทยาลัย บางวันก็ออกไปดูหนัง ฟังเพลง ใช้ชีวิตปกติธรรมดา แต่บางครั้งก็ก่อเรื่องวุ่นวายตบตีกับตัวละครอื่นๆ บ้างให้มีสีสัน โดยเฉพาะน้องสาวตัวปลอมของเธอ เรียกได้ว่าสิ่งไหนที่เหยื่อรายก่อนๆ ได้ทำณิชาก็หยิบมาทำหมด

แต่สิ่งที่ณิชาทำมาทั้งหมดกลับแทงใจดำของฆาตกรเข้าอย่างจัง เพราะขณะนี้ได้ซุ่มซ่อนตัวเองเพื่อมองหญิงสาวอยู่ในมุมมืด มือหนากำกระบอกปืนแน่นจนแทบแหลกขณะมองภาพเหยื่อรายต่อไปทุบตีทำร้ายร่างกายน้องสาวในบ้านอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่ไฟในบ้านจะปิดลง เพราะตัวละครสองตัวเล่นกันจนเหนื่อยแล้วนั่นเอง แต่คนที่ไม่สนุกด้วยกลับตัดสินใจที่จะปลิดชีพเหยื่อรายต่อไปของเขาให้เร็วขึ้น ‘พรุ่งนี้’ คำสั้นๆ ที่ก้องอยู่ในความคิดก่อนจะยิ้มเหยียด

“ฉันจะได้ลงข่าวอีกแล้ว ลงข่าวดังไปทั่วโลก…หึหึ” เสียงหัวเราะน่ากลัวชวนขนลุกดังขึ้นในลำคอคล้ายพญามัจจุราชที่แสนร้ายกาจ ก่อนที่เจ้าของเสียงหัวเราะนั้นจะค่อยๆ เคลื่อนตัวหายไปกับความมืด พรุ่งนี้ต้องมีข่าวดังที่สะเทือนขวัญคนไปทั้งประเทศ ไม่สิ...ต้องทั้งโลกถึงจะสะใจ

เช้ามืดของวันรุ่งขึ้นณิชาออกไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะเช่นทุกวัน แม้จะง่วงแต่วันนี้เธอกลับตื่นตัวเป็นพิเศษ สัญชาตญาณบางอย่างบอกให้เธอระวังตัวเอาไว้ บรรยากาศรอบตัวคล้ายกับมีบางสิ่งบางอย่างไม่น่าไว้วางใจ มันเงียบผิดปกติไปจากทุกวันจนณิชารู้สึกได้ ขณะวิ่งอยู่หญิงสาวก็เลื่อนมือมาสัมผัสกับมีดสั้นที่พกติดตัวอยู่ ก่อนจะกดหูฟังคุยกับทีมงาน

“เช้านี้มีอะไรผิดปกติบ้างไหม”

“ยังไม่มี” หนึ่งในทีมงานที่ปลอมตัวเป็นคนเก็บขยะเอ่ยขึ้น คำถามของณิชาทำให้ปีเตอร์ซึ่งกำลังวิ่งในสวนสาธารณะอีกคนถามขึ้น เขาอยู่ไม่ไกลกับเธอมากนัก

“มีอะไรหรือเปล่าชีต้า”

“แค่ซิกเซ้นส์น่ะไม่มีอะไร” ณิชาบอกปัด ก่อนจะวิ่งของเธอต่อไป แต่ขณะที่วิ่งอยู่นั้นเสียงรถที่ชนกันก็ดังขึ้น จากนั้นรถคันหนึ่งมลายหายไปในพริบตาเพราะกองเพลิงลุกท่วมสร้างความอลหม่านได้มาก ณิชาและทีมงานหยุดกึกหันไปมองทันที ความที่มีเลือดตำรวจข้นกว่าอื่นใดทุกคนจึงรีบรุดไปช่วยคนที่ได้รับบาดเจ็บจนแทบลืมหน้าที่หลัก แต่ณิชากลับถูกห้ามเอาไว้ เพราะถ้าเข้าไปกลัวจะเสียแผน ปีเตอร์ให้ทีมงานแจ้งตำรวจในพื้นที่เข้ามาคุมสถานการณ์ แต่ความวุ่นวายก็ยังไม่ได้ลดน้อยลงไป ทำให้คนที่ซุ่มดูอยู่ยิ้มอย่างพอใจ วันนี้ช่างเป็นวันดีสำหรับเขาจริงๆ ดูอะไรๆ ก็เป็นใจเสียหมด ทำให้เหยื่อเขาอยู่ตามลำพังแบบไม่ต้องลงมือทำอะไรเลยด้วยซ้ำ นึกแล้วก็ต้องขอบใจรถสองคันนั้นที่เกิดขับมาชนได้จังหวะแบบนี้

หางตาของณิชามองเห็นชายคนหนึ่งที่เอาแต่ยืนมองเธอ ไม่ได้มองไปยังรถที่ไฟลุกท่วมทั้งๆ ที่เหตุการณ์นั้นน่าสนใจมากกว่า หญิงสาวหันกลับไปมองตรงๆ สายตาทั้งคู่ประสานกันก่อนที่ชายคนนั้นจะยิ้มให้ แต่ช่างเป็นยิ้มที่เยือกเย็นเสียเหลือเกิน จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินจากไปโดยไม่วายกวักมือให้หญิงสาวเดินตามไปด้วย ณิชาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ซิกเซ้นส์ ของเธอบอกให้ตามผู้ชายคนนี้ไปอย่าให้คลาดสายตา

หญิงสาวใช้ความระมัดระวังเต็มที่ในการสะกดรอย แต่อยู่ๆ กลับมีสัญญาณแทรกเข้ามาในวิทยุสื่อสารของเธอดังมากจนกลบเสียงของทีมงานไปเสียแล้ว ณิชาต้องถอดมันทิ้งไปแม้จะไม่อยากทำก็ตามที ก่อนจะจับจ้องไปยังเป้าหมายที่เห็นหลังไวๆ เมื่อเดินพ้นสวนสาธารณะมาก็เป็นตึกขึ้นสลับเรียงเป็นแถว ชายคนนั้นหายเข้าไปในซอกตึกข้างหน้า เส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวซ้ายบ้างขวาบ้างสลับกันให้วุ่นวาย แต่ที่ณิชาไม่หลงเพราะเหมือนกับชายคนนั้นจงใจรอเพื่อให้เธอตามไป เมื่อพ้นทางแคบระหว่างซอกตึกก็เป็นทางเชื่อมที่เดินเชื่อมไปยังโกดังเก่า ณิชายังคงตามไปห่างๆ คอยสังเกตรอบข้างไปด้วย เพิ่งรู้ว่าที่นี่มีโกดัง สิ่งที่คิดทำให้เอะใจขึ้นมา