บทที่ 6

“ปีเตอร์ ฉันคิดว่าเจอฆาตกรต่อเนื่องคนนั้นแล้ว” ณิชาเอ่ยบอกผ่านวิทยุสื่อสารที่คิดว่ายังคงเสียบหูอยู่ แต่ที่ไหนได้เธอถอดทิ้งไปนานแล้ว สงสัยงานนี้ณิชาต้องฉายเดี่ยว

“ชีต้า...ชีต้าได้ยินไหม ตอบด้วย” ปีเตอร์พยายามติดต่อหาณิชาแต่กลับทำไม่ได้ เธอหายไปจากสายตาเขาตั้งแต่ตอนไหนกัน

“ดูเหมือนเธอจะทิ้งวิทยุติดตามตัวแล้ว” หนึ่งในทีมงานเอ่ยขึ้น เพราะพิกัดของวิทยุสื่อสารในขณะนี้อยู่กับที่ ไม่ได้เคลื่อนย้าย

“บ้าฉิบ! หายไปไหนของเธอ ทำอะไรห่วงตัวเองหน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มสบถกับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามพิกัดสุดท้ายที่ณิชาอยู่กับทีมงาน จากนั้นพวกเขาจึงตามไปจุดที่พบเป็นทางแยกสามทาง ปีเตอร์ขอกำลังเสริมโดยชายหนุ่มแบ่งทีมค้นหา ณิชาออกไปยังแต่ละเส้นทาง ใจภาวนาให้เธออยู่ในเส้นทางที่เขาเลือก เหตุผลหนึ่งเดียวที่ณิชาหายไปแบบนี้ต้องเกี่ยวกับคดีที่กำลังทำอยู่แน่ๆ

คริสรอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ เหตุการณ์รถชนจนเกิดเพลิงไหม้ก็ช่างประจวบเหมาะเสียเหลือเกิน เพราะนั่นเบนความสนใจของทีมงานเขาได้มาก จนต้องปล่อยให้เหยื่อล่ออยู่ตามลำพัง ระหว่างนั้นณิชาคงเห็นอะไรเธอจึงตามไป คริสรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุด้วยอีกคน

เมื่อก้าวเข้ามาในโกดังเก่าที่ส่งกลิ่นอับจนฉุนกึกไปทั้งจมูก ณิชากระชับมีดสั้นในมือเตรียมป้องกันตัวและเตรียมฆ่าหากจำเป็น หญิงสาวสอดส่ายสายตามองหาชายที่สะกดรอยตามมา แต่อยู่ๆ ไฟในโกดังกลับถูกเปิดขึ้น ทำให้หญิงสาวมองเห็นภาพถ่ายที่ถูกติดไว้ตามผนังที่ผุเก่าใกล้พังเต็มที แต่ละภาพช่างสยดสยอง ทุกภาพล้วนแต่เป็นภาพที่ผ่านสายตาเธอมาแล้ว เพราะนี่คือภาพของเหยื่อที่ถูกฆาตกรต่อเนื่องฆ่าอย่างทารุณ ฆาตกรคนที่เธอกำลังตามจับและต้องเป็นคนเดียวกับที่ล่อให้เธอตามมาถึงที่นี่ด้วย

ณิชาได้ยินเสียงฝีเท้าจึงหันไปมองด้วยท่วงท่าระมัดระวัง ชายคนที่เธอสะกดรอยตามมาตอนนี้ยืนมองมายังเธอผู้ซึ่งตั้งให้เป็นเหยื่อรายต่อไปพร้อมทั้งปรบมือให้ประหนึ่งยินดีกับการได้พบหน้ากันครั้งนี้ เขายังคงสวมแว่นกันแดดกับหมวกปิดบังใบหน้าที่แท้จริงอยู่เช่นเคย แต่คนที่ณิชาคิดว่าเป็นฆาตกรกลับไม่เหมือนภาพที่เธอหมกมุ่นคิดจนมักเก็บไปฝันสักนิด ชายคนนี้ดูสะอาดสะอ้านแต่งตัวดีตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่นั่นก็แค่เปลือกนอก

“ยกมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วหมอบลงกับพื้นซะ” คำสั่งของณิชาทำให้ชายตรงหน้าหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เพราะอาวุธของเธอที่ใช้ข่มขู่เขาดูเหมือนจะมีเพียงแค่มีดด้ามเล็กๆ ในมือขวาด้ามเดียวเท่านั้น

“คำสั่งโง่ๆ”

“ฉันบอกให้มือขึ้นแล้วหมอบลงกับพื้น” ณิชาเอ่ยสั่งอีกครั้ง ต่อให้ชายคนนี้จะใช่ฆาตกรคนที่เธอตามหาหรือไม่ก็ตาม แต่เขาก็เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยเป็นฆาตกรอันดับหนึ่ง ไม่อย่างนั้นจะมีรูปคนที่ตกเป็นเหยื่อพวกนี้เหรอ แต่แทนที่จะทำตาม ชายตรงหน้ากลับเดินเข้าหาณิชา เมื่อเห็นว่าเลยระยะปลอดภัยมาแล้วมีดในมือของณิชาก็ถูกขว้างออกไป ครั้งแรกคือการเตือน ไม่เช่นนั้นมีดด้ามเมื่อครู่คงตรงเข้าเป้ากึ่งกลางหน้าผากไม่ใช่แค่เฉียดแก้มไปแบบนี้

ชายคนนั้นยกมือขึ้นปาดเลือดที่กำลังไหลอาบแก้ม มิหนำซ้ำยังใช้ลิ้นเลียเลือดสดๆ ของตัวเองอีก ก่อนจะยิ้มเหยียดออกมาอย่างฆาตกรโรคจิตที่เห็นแล้วณิชาก็ขนลุกซู่

“ฉันชอบเลือดโดยเฉพาะเลือดของคนที่เป็นเหยื่อ เอ๊ะ! หรือนกต่อดี” พูดจบก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง ณิชาตาโต ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอเป็นใครและกำลังทำอะไร แต่เธอไม่มีทางถอยเป็นไงเป็นกัน

“แกรู้”

“ใช่…ฉันรู้ จะบอกให้ฆาตกรไม่ได้โง่หรอกนะ เธอรวมหัวกับตำรวจหน้าโง่พวกนั้นคิดจะล่อให้ฉันมาติดกับดัก แต่ฉันกลับสร้างกับดักล่อให้เธอมาติดกับความตายเสียเอง ฉันสนใจเธอมากเป็นพิเศษและยิ่งสนใจมากขึ้นเมื่อเธอเป็นนกต่อของตำรวจ ถ้าฉันฆ่าเธอได้สำเร็จ ไอ้ตำรวจพวกนั้นก็ต้องดิ้นเป็นหมาจนตรอก ไล่จับฉันเข้าไปอีก ยิ่งไล่จับฉันเท่าไหร่ฉันก็จะฆ่า...ฆ่า...ฆ่า!” พูดไปก็หัวเราะอย่างคนไม่มีสติ ณิชาส่ายหน้าไปมาไม่เข้าใจกระบวนการทางความคิดของชายตรงหน้าจริงๆ อะไรเป็นแรงจูงใจให้เขาคิดแบบนี้กันนะ

“โรคจิตชัดๆ อย่าบอกนะว่าเหตุรถชนจนเกิดระเบิดเมื่อครู่ฝีมือแก”

“ไม่ใช่ แต่ก็ต้องขอบใจเหตุการณ์นั้น เพราะมันทำให้ฉันล่อเธอมาที่นี่ได้คนเดียว”

“แกเป็นใคร ทำไมถึงได้ฆ่าคนอย่างทารุณไปมากมายแบบนั้น” ในเมื่อไม่ต้องปิดบังว่าตัวเองเป็นใคร เธอก็ถามได้อย่างเปิดเผย เป้าหมายของณิชานั้นถูกต้องแล้ว แต่เหมือนเขาจะใจเย็นเสียเหลือเกิน นี่แสดงว่าคอยจับตาเธออยู่ แถมยังฉลาดอีกที่รู้ว่านี่คือแผนของตำรวจ แต่ก็ยังฉลาดไม่พอที่กล้าล่อชีต้าอย่างเธอให้ออกมาพบแบบนี้ คิดเหรอว่าผู้หญิงจะอ่อนแอเสมอไป

“ฉันเป็นพระเจ้ายังไงล่ะ พระเจ้าที่สามารถบันดาลให้ใครเป็นหรือตายก็ได้ คนพวกนั้นก็เหมือนเธอ ไม่สมควรจะอยู่บนโลกนี้” ณิชาแทบไม่เชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน

“สิ้นคิด มนุษย์ไม่สามารถบงการให้ใครเป็นหรือตายได้หรอก”

“ไม่ใช่ ฉันคือพระเจ้า แล้ววันนี้พระเจ้าอย่างฉันจะบันดาลให้เธอตาย...ตาย! ตายอย่างทรมานเหมือนขยะพวกนั้น ตายด้วยมือฉันช้าๆ” น้ำเสียงแหบๆ ที่ลอยมาตามลมทำเอาคนฟังขนลุกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ลืมหน้าที่

“แล้วทำไมต้องเป็นคนเอเชีย”

“ขยะพวกนั้นมันแย่งของรักของฉันไปหมด แย่งทุกอย่างที่เป็นของฉัน ฉันจะฆ่ามันทุกคน ฆ่ามัน...ฆ่า” ขณะพูดคำว่าฆ่าและตาย ชายตรงหน้ายังคงแสดงท่าทางปกติไม่ได้สะทกสะท้านเพียงนิด

“รังเกียจอะไร พวกเขาไปทำอะไรให้แกถึงต้องฆ่า”

“อีกไม่นานเธอก็ต้องตายตามพวกนั้นไป แต่ฉันใจดีมักจะเล่าให้เหยื่อฟังก่อนตายเสมอว่าคนพวกนั้นทำอะไรผิดไว้พระเจ้าอย่างฉันถึงต้องลงโทษ” ขณะพูดก็หยิบปืนพกออกมาถือไว้พร้อมทั้งจ่อปลายกระบอกปืนมายังณิชาผู้เป็นเหยื่อ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้หลบไปไหน เพราะมั่นใจว่าถ้าผู้ชายคนนี้ลั่นไกปืนเมื่อไหร่ มีดในมือเธอก็ถึงตัวเขาเช่นเดียวกัน แล้วครั้งนี้ก็ไม่ใช่แค่การเตือน