มุกร้อยกะรัต

เลือดสีแดงฉานสลับขุ่นมัวมากมายนองเต็มพื้นไม้เก่า ก่อนจะหยดเป็นทางลึกเข้าไปภายในโกดังซึ่งเป็นสถานที่เกิดเหตุ บ่งบอกว่าเจ้าของกองเลือดเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระเสือกกระสนที่จะหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ร่องรอยของคราบเลือดหายไปอย่างน่าสงสัย แต่ที่แปลกอีกอย่างหนึ่งคือแม้รอบๆ ตัวจะมีเลือดมากมายแค่ไหน ณิชากลับไม่ได้กลิ่นคาวสักนิด หญิงสาวเพ่งมองหาเจ้าของเลือดตรงหน้า ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นหนึ่งนัด

ปัง!

สิ้นเสียงปืนปลิดชีพ ร่างกายที่พยายามซุกซ่อนเพื่อเอาตัวรอดก็ถูกเพชฌฆาตกระชากวิญญาณออกไปอย่างไร้ความปรานี ณิชากระชับมีดสั้นอาวุธประจำตัวที่ใช้ได้ดีแทนที่จะเป็นปืนพกไว้ระหว่างนิ้วเพื่อรอเวลาสังหารหากจำเป็น เธอค่อยๆ เดินอย่างเงียบกริบประหนึ่งนินจาไปยังจุดที่ได้ยินเสียงปืน แผ่นหลังของชายคนหนึ่งที่สะท้อนกับแสงไฟรางๆ ทำให้เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ปลายกระบอกปืนที่อยู่ในมือขวาของชายผู้นั้นเล็งไปยังชายอีกคนที่นั่งพิงผนังโกดังไร้ซึ่งลมหายใจไปแล้ว

“หยุด! ทิ้งอาวุธซะ” เสียงอันทรงพลังแต่ก็ยังไร้ซึ่งอำนาจของ ณิชาสั่งขึ้น แต่ชายคนนั้นกลับหันมายิ้มเหี้ยมให้อย่างน่าเวทนา ใบหน้าในเงามืดบวกกับรอยยิ้มผุดขึ้นประหนึ่งมัจจุราชที่น่ากลัว ณิชาพยายามเพ่งมองเพื่อจดจำใบหน้านี้ แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ต้องการ ภาพช่างพร่าเลือนเสียเหลือเกิน

“เธอ…ต้องตาย” คำพูดของชายตรงหน้าที่ลอยตามลมทำให้ณิชากำหมัดไว้แน่น วันนี้เป็นไงเป็นกัน เธอต้องจับฆาตกรคนนี้ให้ได้ แต่จังหวะที่กำลังจะขว้างมีดในมือออกไปนั้น ณิชากลับรู้สึกคล้ายเกิดแผ่นดินไหวจนร่างกายของเธอโอนเอนไปมา

“ริต้า ริต้า เป็นอะไร ฝันอีกแล้วเหรอ” โซเฟีย รูมเมทสาวสวยชาวออสซี่เพื่อนร่วมห้องในอพาร์ทเม้นท์เขย่าตัวณิชาหรือที่เธอเรียกจนชินว่าริต้าให้ตื่นจากความฝัน เพราะเห็นเพื่อนละเมอเพ้อพูดอะไรไม่รู้เป็นตุเป็นตะ แถมยังพูดเป็นภาษาไทยที่เธอพอจะคุ้นหูแต่ฟังไม่รู้เรื่องเสียด้วย

“หา…ฝันเหรอ” ณิชาสะดุ้งตื่น ก่อนจะตั้งสติเอ่ยตอบเพื่อนไปด้วยภาษาอังกฤษแบบชัดถ้อยชัดคำประหนึ่งเจ้าของภาษาก็ไม่ปาน เธอส่ายศีรษะแรงๆ ไล่ความมึนงง แผ่นดินไหวที่คิดเมื่อครู่คือการเขย่าตัวปลุกเธอให้ตื่นของเพื่อนสาว แล้วที่เธอกำลังจะจับคนร้ายเมื่อครู่ล่ะ อย่าบอกนะว่านั่นคือความฝันอีกแล้ว!

“อื้อ...เป็นตุเป็นตะเชียว อะไรบ้างนะ” พูดไปก็ทำท่าคิด เพราะโซเฟียเองก็สะลึมสะลือเช่นกัน “อ้อ...หยุด! ทิ้งอาวุธซะ แล้วอีกตั้งหลายประโยคด้วย” คนปลุกส่ายหน้าให้ ก่อนจะขยับลงไปจากเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ พักนี้เธอตื่นเช้าผิดปกติโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุกช่วย เหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะนาฬิกาปลุกของเธอบัดนี้เปลี่ยนมาเป็นณิชานั่นเอง

“อ้าว...เหรอ ขอโทษที สงสัยเมื่อคืนเราดูหนังแอ็คชั่นมากไป” คนถูกปลุกส่งยิ้มแห้งๆ ให้ นี่เธอเก็บเอาเรื่องงานไปฝันอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น ชีวิตสายลับจะเก็บความลับอยู่ไหมล่ะเนี่ย ถ้าวันหนึ่งถูกจับตัวไปเค้นเอาความจริงคงตกม้าตายเพราะละเมอนี่แหละ จบกันณิชาเอ๋ย

“หื้อ…เป็นเอามากนะจ๊ะ” โซเฟียส่ายหน้าให้อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเห็นประตูห้องน้ำปิดลงณิชาก็ได้เวลาเขกกระบาลตัวเองให้สาสม ก่อนจะทบทวนความฝัน มิน่าล่ะ...ถึงไม่ได้กลิ่นเลือดสักนิด แต่ภาพทุกภาพล้วนแต่เป็นสถานที่เกิดเหตุจริง เพราะตอนนี้เธอกำลังทำคดีฆาตกรรมชาวเอเชียในอังกฤษอยู่ คนร้ายที่เธอเห็นในความฝันจะใช่คนร้ายตัวจริงหรือแค่ภาพคนที่เธอสมมติขึ้นกันแน่นะ

ณิชาขยี้ผมดำขลับที่ตัดทรงบ๊อบสั้นประบ่าของเธอจนฟูฟ่อง ก่อนจะเป่าลมออกปากหนักๆ ชีวิตของเธอช่างมีสีสันดีแท้ แม้ทุกคนจะรับรู้ว่าหญิงสาวเป็นแค่นักศึกษาระดับปริญญาตรีด้านสื่อสารมวลชนที่บินจากเมืองไทยมาร่ำเรียนถึงที่อังกฤษ การใช้ชีวิตก็ธรรมดาสามัญชนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ใครเลยจะรู้ความจริงว่าภายใต้ความธรรมดานี้มีความไม่ธรรมดาซ่อนอยู่ แต่เธอก็โอ้อวดหรือบอกใครไม่ได้ทั้งนั้น ได้แต่เก็บไว้ภาคภูมิใจอยู่คนเดียว ก่อนจะหันไปหยิบรูปครอบครัวซึ่งวางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาดู หนึ่งคนในรูปนี้ได้จากเธอไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเธอก็ยังมีพ่ออยู่ในใจเสมอ

“แม่คะ ของขวัญวันเกิดแม่ปีนี้ คือความจริงแบบอ้อมๆ ที่ณิชาอยากบอกกับแม่ ถ้าบอกไปแล้วทำให้แม่ช็อก เป็นลมกลางอากาศก็อย่าโกรธลูกคนนี้เลยนะ ลูกขอโทษและยอมรับผิดแต่โดยดี แต่ลูกก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่ ลูกจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด ไม่ให้เสียชื่อว่าเกิดมาเป็นลูกแม่กับพ่อ หรือน้องพี่เชษเด็ดขาด” ณิชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมาดมั่น วินาทีนี้ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจเธอได้แน่นอน หญิงสาวยิ้มแป้นทำให้มองเห็นลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากทั้งสองข้าง ก่อนจะตีหน้าขรึมกับงานที่ได้รับมอบหมายอยู่ในขณะนี้

“คอยดูนะ ฉันจะจับฆาตกรอย่างแกเข้าคุกให้ได้”

“พูดเรื่องหนังอีกแล้วนะริต้า ไปอาบน้ำเดี๋ยวไปมหาวิทยาลัยไม่ทัน วันนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ” โซเฟียที่เดินออกจากห้องน้ำเอ่ยดักคอ เธอหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ณิชาก็ยังนั่งอยู่บนเตียงนอนไม่ขยับสักนิด แถมยังพูดเรื่องเดิมอีก สงสัยจะอินกับหนังที่ดูเมื่อวานมากไป

“จ้า” คนยังไม่อาบน้ำส่งยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะเด้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยความไว มือขวายื่นไปคว้าผ้าขนหนูผืนประจำตัวแล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ พักเรื่องงานเอาไว้ก่อนชั่วคราว เพราะวันนี้เธอมีสอบ สอบเสร็จค่อยกลับมาคิดเรื่องงานอีกครั้ง

โซเฟียยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นว่าณิชาเข้าห้องน้ำไปแล้ว เพื่อนเธอคนนี้น่ารัก เสมอต้นเสมอปลาย เป็นหญิงไทยที่มีไมตรีจิตมากคนหนึ่ง บางครั้งเธอยังสงสัยในบุคลิกของณิชาหรือริต้า ซึ่งชื่อหลังนี้เธอชินที่จะเอ่ยเรียกมากกว่า หญิงสาวมีด้านที่อ่อนโยนน่ารัก แต่บางครั้งก็แข็งแกร่งอย่างบอกไม่ถูก เธอสองคนมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองถึงที่อังกฤษก็เพื่อเรียนหนังสือในสาขาวิชาที่ชอบ ณิชานั้นเรียนสื่อสารมวลชน ส่วนเธอเลือกที่จะเรียนด้านออกแบบ เพราะฝันอยากเป็นดีไซน์เนอร์