บทที่ 8 มึงแค่แฟน แต่กูอะ ผัว......

บทที่ 8

มึงแค่แฟน แต่กูอะ ผัว......

พอร์ช

ผมเดิมมา ในใจก็นึกห่วงรันที่ไม่รู้ว่าโกรธอะไรผมถึงขนาดไม่อยากเห็นหน้าผมแบบนี้ หรือว่าไอ้พีชจะเล่าอะไรให้รันฟัง โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

“แกไม่ใช่รันนิ...ฉันต้องการเจอรัน ไม่ใช่แก..”

เมื่อหมอนั้นเห็นผมก็ตะโกนออกมา มันเป็นใครกล้ามาเรียก เมียของผม แบบนี้!!!

“แกเป็นใคร บุกมาทำอะไรในบ้านฉัน”

“ฉันเป็นแฟนรัน.....ไอ้พีชมันจับรันมาไว้ที่นี้!! ฉันต้องการรันคืน!!!”

ปัก!!

พอรู้ว่าคนตรงหน้าคือไอ้ วินผมก็ปล่อยหมัดออกไปทันที มันจะมาเอารันไปจากผม ผมไม่มีวันยอมหรอก

“รัน คือของกู มึงไม่มีสิทธิ์ ถ้ายังไม่อยากตายเลิกยุ่งกับพารันซะ!!!”

ปัก!!!

ไอ้วินต่อยผมกลับมา นั้นทำให้ลูกน้องของผมเล็งปืนไปทีมัน

ผมเลยสั่งให้ลูกน้องลดปืนลง ถึงผมจะชอบการเอาชนะ แต่ผมก็ไม่ชอบชนะด้วยการขี้โกงแบบนี้หรอก

“มึงอย่ามาพูดหมา ๆ แบบนี้ กูเป็นแฟนพารัน กูมีสิทธิ์ที่จะเอารันคืน!!!”

“มึงไม่มีสิทธิ!!! มึงเป็นแค่แฟน แต่กูเนี้ยผัวรัน!!! กูพูดขนาดนี้แล้วมึงยังหน้าด้านจะเอาเมียกูอีกไหม!!”

ไอ้วินชะงักทันที ผมรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ส่งผลดีต่อรัน แต่ผมต้องทำให้มันรู้ว่ารันคือของผม ไม่ใช่ของมัน!!

“ไอ้เลว!!! นี้มึงข่มขืนรันใช่ไหม มึงกล้าข่มขืนแฟนกูเหรอ!!”

ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก!!

ไอ้วิน กระหน่ำต่อยผมไม่ยั้ง แต่ผมไม่คิดจะตอบโต้หรอก เพราะนี้คือการชดใช้ที่ผมไปแย่งรันมาจากมัน ผมจะไม่ตอบโต้มันหรอก

“หยุด!!! นะ นายทำอะไรพี่พอร์ช”

เสียงจากข้างหลังผมดังขึ้น ทำให้ไอ้วินหยุดชงักทันที มันปล่อยผมและเดินไปหาต้นเสียง เสียงนี้มัน รันนี้ รันมาที่นี่ได้ยังไง

“รัน!! รันจริง ๆ ด้วย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน รันคนดีของพี่”

ไอ้วินสวมกอดรัน ทันที เฮ้ยมันมากไปแล้ว ต่อยกูกูยอมได้แต่มากอดเมียกูแบบนี้กูไม่ยอมหรอกนะ ผมจึงรีบเดินไปแยกมันออกจากรันทันที พร้อมทั้งโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของ

“มึงอยากตายใช่ไหม!! ถึงได้มากอดเมียกู!!”

“มึงนั่นแหละ ปล่อยแฟนกูซะ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน!!”

“มาถิ่นกูแล้วยังทำปากดี ถ้าวันนี้มึงออกไปครบ 32 สอง อย่าเรียกกูไอ้พอร์ชเลย!!!”

ผมพูด พร้อมจะไปจัดการกับไอ้วินแต่ถูกรัน รั้งไว้ซะก่อน

“ทำไมละรันมันจะมาเอารันไปจากพี่นะ”

“พี่พอร์ชให้รัน คุยกับ ผู้ชายคนนี้ได้ไหมคะ รันแค่อยากถามอะไรเขาบางอย่าง”

“ไม่ได้!! พี่ไม่ให้คุย”

ผมปฏิเสธทันที ถ้าให้รันคุยกับไอ้วิน มีหวังความลับแตกแน่ ๆ ยอมให้คุยกันไม่ได้เด็ดขาด

แต่ไอ้วินก็ใช้จังหวะผมเผลอเขามาจับมือรันไว้

“รันกลับไปกับพี่นะ กลับบ้านของเราไง พี่จะดูแลรันเอง หายโกรธพี่เถอะนะ คนดี”

ปัก!!

ผมถีบมันทันที ที่มันพูดจบประโยค คนดีงั้นเหรอคำ ๆ นี้ผมเท่านั้นที่พูดได้ มันไม่มีสิทธิ์ นี้ผมใจดีกับมันมากไปแล้วสินะ ผมควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ฆ่ามันซะเพื่อไม่ให้มันมาทำลายความรักระหว่างผมกับรันที่กำลังก่อตัวขึ้น ผมคว้าปืนออกมาแล้วเล็งไปที่ไอ้วิน

“มึง ทำมากไปแล้ว เมียกู กูดูแลเองได้ ตอนนี้มึงดูแลชีวิตตัวเองก่อนเถอะ!!”

“พี่พอร์ช อย่านะคะ!! ฆ่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้นะคะ!!”

รันเอาตัวบัง ไอ้วินไว้ ทำไมหรือว่ารันห่วงมัน นี้ยิ่งต้องยิงถึงใหญ่เลย ไอ้เวรนี้

แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนของรันแล้วผมก็ใจอ่อน ยอมลดปืนลง ถ้าคนที่กำลังจะโดนยิงเป็นผมรันจะทำแบบนี้ไหม

“รันอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายเลย อยากจะไปกอดมัน จูบมันก็ตามสบายเลย แม่งเฮ้ย!!”

จากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องทันที ไอ้พอร์ช มึงทำถูกแล้วรันเขาไม่ได้รักมึง ก็ควรปล่อยรันไป แต่เฮ้ย!! นั้นเมียมึงเลยนะโว๊ย!!

ตอนนี้ความคิดของผมกำลังตีกันวุ่นวาย สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเข้าไปในห้องนั้นแล้วอุ้มรันออกมา แต่ก็ไม่ลืมส่งให้ปล่อยไอ้วิน

“ปล่อยมันไป ถ้าเห็นมันบุกรุกเข้ามาอีก ฆ่าได้เลยไม่ต้องรอคำสั่งจากฉัน!!”

ผมพารันมาที่ห้องวางเธอไว้บนเตียง ถ้าจะให้ผมปล่อยรันไปคงทำไม่ได้หรอก เพราะผมรักรันมาก มากยิ่งกว่าชีวิตซะอีก ถึงแม้ผมรู้ว่าในใจรันไม่มีผมก็เถอะแต่ผมยอมนะ ยอมที่จะเจ็บปวดเผื่อแลกกับการให้รันอยู่ข้าง ๆ ผมแบบนี้ตลอดไป

“พี่พอร์ข โกรธรันเหรอ”

“เปล่าครับคนดี พี่ไม่ได้โกรธ”

แต่พี่น้อยใจต่างหากที่รันปกป้องมัน ถ้าเป็นพี่รันคงไม่ทำแบบนั้นหรอกใช่ไหม

“.........”

“........”

“พี่พอร์ชหิวไหมคะ ลงไปหาอะไรกินกันไหม”

“ไม่ละครับ รันลงไปเถอะ”

“............”

“..........”

สถานการณ์กลับมาเงียบอีกครั้ง ตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรกับรันเลยเพราะความน้อยใจที่มันมีอยู่ในใจ

ฟอด ฟอด!!

“-0-” เอาเป็นว่าวันนั้นผมไม่ได้กินนมจากเต้าอย่างเดียวละกัน ถ้าจะให้อธิบายมากก็ไม่ได้กลัวโดนแบน 5555+ ผมก็ขอให้ชีวิตของผมกับรันเป็นแบบนี้ตลอดไป รู้กันแค่สองคนนะว่า ตอนนี้ผมไม่อยากให้รันหายจากความจำเสื่อมเลย ใช่ผมกลัว กลัวว่ารันจะทิ้งผมไปหาไอ้วิน ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไปตามฆ่าไอ้วิน ผมสัญญา