บทที่ 9 ผู้ชายแปลกหน้าที่รู้สึกคุ้นเคย

บทที่ 9

ผู้ชายแปลกหน้าที่รู้สึกคุ้นเคย

ณ.ตึกใหญ่ใจกลางเมือง

“ไหน แกอธิบายมา ซิ ว่าทำไมยัยเด็กนี้ ยังมีชีวิตอยู่อีก ไหนแกว่าจัดการได้ไง โช”

น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในห้อง ตอนนี้ออสก้ากำลังหัวเสีย เมื่อได้รู้ข่าวร้ายจาก โช ลูกน้องคนสนิทว่า เด็กสาวที่เป็นพยานในการฆ่าฮันเตอร์ ยังมีชีวิตอยู่

ถ้าเรื่องที่เขาฆ่าฮันเตอร์ถูกเปิดโปง ตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียก็จะหลุดมือไปแน่ๆ เขาไม่มีทางยอมเด็ดขาด เขาแลกอะไรไปเยอะเพื่อให้ได้มันมา

“จัดการเด็กนั้นซะ”

“คือว่า.....ตอนนี้เด็กนั้นอยู่ในการดูแลของไอ้พอร์ชครับ พวกเราเลยไม่สามารถที่จะทำอะไรยัยนั้นได้”

“ว่าไงนะ!!! ไอ้พอร์ชะมัดมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย”

ทันทีที่รู้ว่าพอร์ชศัตรูคู่อาฆาตมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยมันก็ยิ่งทำให้ออสก้าโมโหมากกว่าเดิม เพราะตอนนี้เขากำลังแย่งตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียกับพอร์ชอยู่

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของไอ้เฟียสแต่ผมได้ข่าวมาว่าเด็กนั้นความจำเสื่อม ตอนนี้พวกนั้นเลยยังไม่รู้ว่าเราเป็นคนฆ่า ไอ้ฮันเตอร์”

“ยังไงก็ชั่ง หาทางกำจัดยัยเด็กนั้นซะ ก่อนที่ไอ้พอร์ชจะรู้เรื่องแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกเบื้องบน”

“ครับผมจะรีบจัดการเรื่องนี้”

“รู้ใช่ไหมว่าถ้าคราวนี้แกพลาด จะเกิดอะไรขึ้น”

ออสก้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา โชรู้ว่าถ้าเขาทำพลาด นั้นหมายถึงชีวิตเขา

“ครับ”

ออสก้า หันไปสนใจกับไวน์ ที่อยู่ตรงหน้า เขาจิบมันเล็กน้อย และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะเขาพึ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก และถ้ามันเป็นแบบที่เขาคิด ทุกอย่างมันก็จะง่ายขึ้น

“โช แกไปสืบมาซิว่า ไอ้พอร์ชกับยัยเด็กนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง ถ้ามันเป็นแบบที่ฉันคิด ตำแหน่งหัวหน้า มันก็อยู่แค่เอื้อมของฉันแล้วแหละ”

“เจ้านายคงไม่ได้หมายถึง......”

“ใช่!! ถ้ายัยเด็กนั้นเป็นคนสำคัญสำหรับไอ้พอร์ช ยัยเด็กนั้นก็เป็นหมากตัวสำคัญสำหรับฉันเลยแหละ”

พารัน

ฉันออกมาสูดอากาศ ที่สวนหน้าบ้าน ที่นี่สงบจริง ๆ ที่นี่เหมือนสวนสาธารณะที่พีชเคยพาฉันไปเลยละ พอมานั่งที่นี่แล้วมันทำให้ฉันรู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวาตั้งเยอะ

‘รัน!! รันจริง ๆ ด้วย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน รันคนดีของพี่’

‘รันกลับไปกับพี่นะ กลับบ้านของเราไง พี่จะดูแลรันเอง หายโกรธพี่เถอะนะ คนดี’

จู่ ๆ ภาพของ ผู้ชายคนนั้นก็โผล่ขึ้นมาบนหัว ผู้ชายที่มองฉันด้วย แววตาแห่งความรัก ความห่วงใย ฉันสัมผัสถึงมันได้ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นห่วงฉันจริง ๆ เขาเป็นใครกันนะ

“รัน รัน ได้ยินพี่ไหม”

เสียงนี้มัน ผู้ชายคนนั้น ใช่ฉันจำไม่ผิดแน่ ๆ ฉันกวาดสายตามองรอบ ๆ เพื่อหาที่มาของเสียง ก็พบผู้ชายคนนั้นที่นั่งแอบอยู่ข้างพุ่มไม้

“คุณ??”

“รันเราต้องคุยกันนะ”

ผู้ชายคนนั้นมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคน ก็เดินออกมาจากพุ่มไม้แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน

“คุณ เข้ามาได้ยัง ไง ถ้ามีใครเห็น คุณจะตายได้นะ”

“ช่างมันสิ ยังไงวันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างไม่แคร์ แถมยังพูดเหมือนสนิทกับฉันมากเลย

“คุณเป็นใครคะ เรารู้จักกันด้วยเหรอ”

“ขอร้องละรันอย่าทำเป็นเหมือนไม่รู้จักพี่ได้ไหม อย่าทำเป็นเหมือนว่าเราไม่ได้รักกัน รันทำแบบนี้พี่เสียใจนะรู้ไหม”

ผู้ชายคนนั้นจับมือของฉันไปกุมไว้

“ปล่อย ฉันเถอะค่ะ ถ้าพี่พอร์ชมาเห็นเขา เขาจะเข้าใจผิดนะคะ”

ฉันดึงมือออกโดยทันที แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับมีสีหน้าโกรธ เมื่อได้ยินฉันเรียกชื่อพี่พอร์ช

“คนที่รันควรจะแคร์คือพี่ ไม่ใช่ไอ้ชั่วนั้น!!! รันเป็นแฟนพี่รันต้องแคร์พี่คนเดียว เข้าใจไหมรัน เข้าใจไหมวะ!!!”

ผู้ชายคนนี้จับฉันเขย่าไปมา พร้อมกับตะโกนใส่หน้าฉันด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้ป่าเถื่อนที่สุด

“หยุดทำแบบนั้นกับรันได้แล้วไอ้วิน รันเขาจำแกไม่ได้”

เสียงนั้นดังมาจากด้านหลังของฉัน มันทำให้ ผู้ชายที่ชื่อวิน ปล่อยฉัน ฉันหันไปก็พบว่าเป็นพีช

“แกหมายความว่าไง”

“ก็อย่างที่ฉันพูดรันความจำเสื่อมเลยจำแกไม่ได้ ถึงแกจะเขย่ารันให้ตายยังไงก็จำแกไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้ รันก็เป็นแฟนพี่ฉันไม่ใช่แก ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปซะ”

พีชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง วินมองฉันด้วยสายตาเว้าวอน เขาดูสับสน เสียใจ จู่ ๆ วินก็คุกเข่าต่อหน้าฉัน ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยแววตาเว้าวอน มีน้ำใส ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของวิน เขาร้องไห้งั้นเหรอ

“คุณทำอะไรนะ ลุกขึ้นนะ”

“ไอ้วิน นี้แก...”

“ขอร้องละรันได้โปรดจำพี่ให้ได้ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีรัน พี่รักรันมาก รันจำได้ไหม เราสัญญาว่าเราจะไปทะเลด้วยกันไง พี่มาทำตามสัญญาแล้วนะรันจำนี้ได้ไหม”

วินค่อย ๆ หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า พอมองชัด ๆ แล้วพบว่ามันเป็นสร้อย สร้อยที่พี่พอร์ชขว้างทิ้งเมื่อวันนั้น

“สร้อยที่พี่ซื้อให้รันในวันครบรอบเป็นแฟนกันของเราไง รันจำได้ไหม เราสัญญากันไงถ้ารันเรียนจบปริญญาตรีเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน เราจะมีบ้านเล็ก ๆ มีสวนหน้าบ้านให้ลูกของเราวิ่งเล่น ไง พี่จะออกไปทำงานส่วนรันก็อยู่บ้านคอยทำกับข้าวไง รันจำได้ไหม ได้โปรดเถอะรันจำให้ได้ จำให้ได้ว่าเราเป็นแฟนกัน จำให้ได้ว่าเราสองคนรักกันมากแค่ไหน ได้โปรดจำให้ได้ พี่ขอร้อง”

“ไอ้วิน....”

วินร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เขาได้แต่พร่ำขอร้องให้ฉันจำเขาให้ได้ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ภาพของฉันกับผู้ชายคนนี้ลอยขึ้นมาเต็มหัวไปหมด มันทำให้ฉันปวดหัวขึ้นมา ปวด ปวดมาก ๆ

นี้นะเหรอความทรงจำที่หายไปของฉัน ความทรงจำที่สำคัญ

“พี่มาพา รันกลับบ้าน กลับบ้านของเราไง กลับไปกับพี่นะรัน กลับไปแล้วเราจะไปเที่ยวทะเลกันนะ รันชอบทะเลพี่จำได้”

วินยิ้มให้ฉันทั้งน้ำตา ถึงเขาจะยิ้มแต่แววตาของเขาเศร้ามาก ๆ น้ำตาของฉันมันไหลไม่ยอมหยุด

“ฉันคงให้รัน ไปกับแกไม่ได้หรอกไอ้วิน เพราะถ้าฉันปล่อยให้รันไปกับแก คนที่จะตกอยู่ในสภาพนี้ก็คือพี่ฉัน ฉันคงทนดูพี่ฉันเป็นแบบแกไม่ได้ มันอาจจะเป็นการเห็นแก่ตัว แต่ฉันเชื่อว่าตอนนี้ พารันเองก็รักพี่พอร์ชเหมือนกัน”

“พูดเอาแต่ได้ รันไม่มีทางรักคนที่ข่มขืนรันแน่ ๆ ”

วินมองพีชด้วยสายตาอาฆาต นี่มันอะไรกัน สรุปแล้วผู้ชายคนนี้เป็นแฟนฉันงั้นเหรอ แล้วพี่พอร์ชละ พี่พอร์ชเป็นอะไรกับฉัน แล้วทำไมต้องมาหลอกฉันแบบนี้ด้วย

“มึงเข้ามาที่นี่ได้ยังไง!!!”

เสียงนี้มัน พี่พอร์ช!!

พี่พอร์ชเดินเข้ามาหาฉันแล้วดึงเข้าไปหาตัว

“มึงอย่าแตะต้องตัวรันนะปล่อยรันเดี๋ยวนี้”

วินลุกขึ้น แล้วตะโกนออกมาอย่าโมโห ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว

“กูเป็นแฟนรัน ทำไมก็จะทำไม่ได้ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”

“มึง!!!”

“ไอ้พีช ฝากรันหน่อย”

พูดจบพี่พอร์ชก็เข้าไปสู้กับวิน ดูแล้วพี่พอร์ชจะเป็นต่อ ทั้งสองคนสู้กันอยู่นาน จน วินเสียท่าและพ่ายแพ้ให้กับพี่พอร์ช

“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ถ้าแกมาที่นี่อีกแก ตาย!! แต่แกก็ยังมา แกกล้าท้าทายฉัน ฉันก็จะสอนให้รู้ว่า มาเฟียอย่างฉันไม่ใช่คนที่แกจะมาท้าทายได้!!!”

เกร๊ก ๆ

พี่พอร์ชถือปืนขึ้นมาจ่อที่หัววินหมายจะเอาชีวิต ฉันรู้ว่าคราวนี้พี่พอร์ชเอาจริงพี่พอร์ชจะฆ่าผู้ชายคนนั้นจริง ๆ วินกำลังจะตาย พอรู้ว่าวินกำลังจะตายฉันก็วิ่งเข้าไปกอดวินทันที

“รัน!!!”

เสียงพี่พอร์ชดังขึ้นทันทีเสียงพี่พอร์ชดูโกรธมากฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน พอรู้ว่า วินกำลังจะตายขามันก็เดินไปเอง

“รัน รันจำพี่ได้แล้วใช่ไหม รันจำเรื่องของเราได้แล้วใช่ไหม!!”

เสียงของวินแสดงออกมาถึงความดีใจ วินกอดฉันไว้แน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป เปล่าหรอกฉันจำไม่ได้ ฉันแค่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีความสำคัญสำหรับฉันและเขาก็ตายไม่ได้ ก็เท่านั้น

“รัน!! ออกมาจากมันเดี๋ยวนี้!!!”

“พี่พอร์ชปล่อยวินไปเถอะนะคะ รันให้เขาตายไม่ได้จริง ๆ”

พอฉันพูดแบบนั้นพี่พอร์ชก็ยิ่งดูโมโหใหญ่เลย

“พี่สั่งให้ออกมาไงรัน!!”

พี่พอร์ชกระชากฉันออกมาอย่างแรง แววตาของพี่พอร์ชดูเสียใจมาก ๆ ที่ฉันทำแบบนั้นลงไป

“พี่พอร์ช รันขอละนะคะอย่าฆ่าวินเลย”

ฉันเว้าวอนขอให้พี่พอร์ชปล่อยตัววินไป แต่ไม่เป็นผล พี่พอร์ชกลับมองฉันด้วยสายตาเจ็บปวด พอเห็นสายตาพี่พอร์ชแล้วฉันก็ใจหายวูบทันที พี่พอร์ชกำลังเสียใจเพราะฉัน

“ไอ้พีช เอาไอ้เวรนี้ไปขังไว้ ห้ามปล่อยมันถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากฉัน!!”

“ครับพี่”

พีชก้มหน้ารับคำสั่ง พี่พอร์ชหันมามองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า

“แค่นี้เธอคงพอใจสินะ”

พี่พอร์ชพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไปเลย ฉันควรทำไงดี

ฉันวิ่งตามพี่พอร์ชไป พบว่าพี่พอร์ชกลับมานั่งที่ห้อง ฉันควรง้อพี่พอร์ชสินะ

30 นาทีผ่านไป

“พี่พอร์ช รันขอโทษ..........”

“............”

“อย่าเงียบแบบนี้สิคะ รันใจไม่ดีนะ”

“................” เงียบ

ฉันนั่งง้อ พี่พอร์ชมาเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่พี่พอร์ชไม่แม้แต่คิดจะสนใจฉันเลย โอเค ยอมรับว่าเมื่อวานฉันผิดจริง ที่เลือกจะปกป้องผู้ชายคนนั้น แทนที่จะเป็นพี่พอร์ช ฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันเป็นอะไรเหมือนกัน จู่ ๆ ขามันก็วิ่งไปเองเฉยเลย

“พี่พอร์ช คุยกับรันหน่อยสิคะ รันไม่ชอบที่พี่เป็นแบบนี้เลย”

“หึ!! รันไม่ชอบงั้นเหรอแล้วรันคิดบ้างหรือเปล่า ว่าการที่รัน ไปเที่ยวกับไอ้พีชโดยที่ไม่บอกพี่ พี่จะชอบไหมแล้วการที่รันไปกอดไอ้เวรนั้นต่อหน้าพี่ พี่จะเสียใจหรือเปล่า รันเคยสนใจบ้างไหมความรู้สึกพี่นะ เคยไหม!!”

พี่พอร์ชจับฉันเขย่าไปมา แววตาพี่พอร์ชดูเจ็บปวด นี้ฉันทำผิดกับพี่พอร์ชอีกแล้วเหรอ ฉันทำให้พี่พอร์ชเจ็บปวด มันเป็นเพราะฉัน

“พี่พอร์ช...”

“พอเถอะรันพี่จะไม่บังคับรันอีกแล้ว ต่อไปนี้พี่จะให้ไอ้พีชมาดูแลเราแทนพี่”

“หมายความว่าไงคะ”

อย่านะพี่พอร์ชอย่าพูดคำนั้นออกมา ฉันยังไม่พร้อมที่จะฟัง

“ต่อจากนี้ไป เธอไม่ใช่คนของพี่อีกแล้ว เธอจะไปกอดกับใครจะไปไหนมาไหน พี่จะไม่คอยเป็นห่วงเราอีกแล้วลาก่อนนะรัน”

“แต่เราเป็นแฟนกันนะ!!!”

พี่พอร์ช มองฉัน ฉันรู้ว่าพี่พอร์ชพยายามมาก ที่จะไม่ใจอ่อนกับฉัน

“แฟนงั้นเหรอใจรันไม่มีพี่อยู่ในนั้นด้วยซ้ำ”

พี่พอร์ชเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันยืนอยู่ในห้องคนเดียว ฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้น้ำตาของฉันมันกำลังไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม!!!

พอรู้ว่าต่อไปจะไม่มีพี่พอร์ชอีก ฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจของฉันอย่างช้า ๆ ฉันรู้สึกเหมือนไม่อย่ามีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“โอ๊ย!!”

จู่ๆ ภาพของฉันที่กำลังร้องไห้ ก็โผล่ขึ้นมาบนหัว ภาพของ ผู้ชายที่ชื่อวิน กำลังต่อว่าฉัน ภาพที่ฉันเสียใจ ปวดหัวทำไมปวดหัวแบบนี้ มันปวดจนฉันทรงตัวไม่อยู่

พึบ!!

“เฮ้ย รัน!!!”

ฉันมองภาพเบลอข้างหน้า พีชเหรอ ทำไมไม่เป็นพี่พอร์ชละ ทำไม แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป