บทที่ 7 สายที่ไม่ควรรับ

บทที่ 7

สายที่ไม่ควรรับ

พีช

ผมพารัน ไปที่สวนสาธารณะ เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกสับสน หรือไม่สบายใจ ผมจะมานั่งที่นี่ และเมื่อไหร่ที่ผมมานั่งที่นี่ รันก็มักจะมานั่งเป็นเพื่อนผมเสมอ นึกถึงตอนนั้นแล้วผมก็อดอมยิ้มไม่ได้

“พีชเป็นอะไร ยิ้มคนเดียว บ้าหรือเปล่า”

ผมชอบนะที่เธอเรียกผมแบบนี้ มันทำให้นึกถึงวันที่ผ่านมา เธอมักจะทำให้ผมยิ้มได้ตลอด เฮ้ย แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้ชอบพารันหรอกนะ ผมไม่หักหลังพี่ชายตัวเองหรอก

“พีช.....เรื่องที่ฉันถามนายเมื่อตอนนั้น ตอบฉันได้ไหม.....”

จู่ ๆ รันก็พูดขึ้นมามันทำให้ผมชะงักทันที เอาไงดีละ ในเมื่อรันอยากรู้ความทรงจำที่ผ่านมาของเธอ ผมรู้ว่ารันลืมอะไรไป สิ่งที่รันลืมนั้นก็คือ ไอ้วิน แฟนของรัน ผมได้ข่าวว่าตอนนี้ไอ้วินกำลังหาตัวรันอยู่ผมก็สงสารมันนะ แต่จะให้ผมทำยังไงละในเมื่อพี่ชายของผมก็รักรันไม่ต่างจากมัน ผมรู้ถ้ารันจากไปพี่พอร์ชต้องเหมือนหมาบ้าแน่ ๆ

“ว่าไงละ”

“ไปขี่จักรยานกันไหม เมื่อก่อนเธอชอบซ้อนท้ายฉันมากเลยนะ”

ผมพูดพร้อมพารันไปเช่าจักรยาน ใช่แล้วละ ผมกำลังหาทางหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของรัน ผมไม่อยากโกหกเธออีกแล้ว

“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”

รันทำแก้มป่อง นี้งอนผมอยู่สินะ แต่สายตาของรันก็ชำเลืองมองจักรยานที่ผมกำลังจะขี่ อยากขี่ก็ไม่บอก

“อยากขี่ไหมล่ะ เดี๋ยวฉันจะสอนให้”

“จริงนะ!!”

เธอกระโดดเกาะที่แขนผมด้วยความดีใจ อยากขี่จริง ๆ สินะ ผมให้รันไปนั่งแล้วผมก็ประคองรถไว้

“อย่าสั่นสิรัน มันง่ายจะตาย เชื่อสิ เอาละไป”

รันค่อย ๆ ปั่นจักรยานไป โดยมีผมคอยเดินประคองอยู่ด้านหลัง ดูเธอจะมีความสุขมาก ๆ เลย

“ดูสิ พีช ฉันขี่ได้แล้ว ง่ายนิดเดียวเอง”

แหม ถ้าผมไม่จับไว้คงล้มไปแล้วละ แล้วนี่ยังมาดีใจอีก

“รัน นี้เก่งที่สุดในโลกเลย”

“นี้พีชจอมกวนประสาท ได้โปรดมารับโทรศัพท์ด้วย พารันคนสวยรำคาญแล้วนะ”

เสียงโทรศัพท์ผมเองและ ก็รันนั่นแหละเป็นคนอัดเสียงตัวเองมาตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าของผม พวกเราต่างอัดเสียงของกันและกันเอาไว้ เป็นเพื่อนสนิทที่แปลก ๆ ดีใช่ไหมล่ะ 555

“เฮ้ย นั้นเสียงฉัน ทำไมถึงได้เป็นเสียงเรียกเข้านายละ”

“มันคือความลับ”

และผมก็หันไปสนใจโทรศัพท์ทันที พี่พอร์ช งั้นเหรอ สงสัยจะรู้แล้วว่าผมพารันออกมาข้างนอก

(ไอ้พีช...รันอยู่กับแกใช่ไหมแกรีบพารันกลับมาเลยนะ แกอยู่ไหนเดี๋ยวฉันส่งคนไปรับ)

นั้นไง ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย พี่ก็ให้พรซะแล้ว

“เดี๋ยวผมพารันกลับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

(เดี๋ยวนี้!!...นี้คือคำสั่ง!!)

“อย่ามาสั่งผม....ไม่แน่นะผมอาจพารันไปเจอไอ้วินก็ได้”

(ไอ้พีช!!!)

พี่พอร์ชเรียกชื่อผมด้วยความโกรธ พึ่งเคยรู้สึกว่าชนะพี่พอร์ชเป็นครั้งแรก ความรู้สึกชนะมันเป็นแบบนี้สินะ พี่พอร์ชก็เหมือนกันไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา แล้วแบบนี้รันจะได้ออกมาดูโลกภายนอกไหมเนี้ย

“แค่นี้นะ ที่นี่สัญญาณไม่ดีเลย”

ผมตัดสายทิ้งทันที ก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่พอร์ชเวลาหึงมันจะเป็นยังไง

“พี่พอร์ช โทรมาเหรอ”

“อืม..มาให้ฉันขี่มั่งเธอไปนั่งซ้อนท้ายไปอะ เอาโทรศัพท์ฉันไปเล่น”

ผมส่งโทรศัพท์ให้รัน และจัดการขี่จักรยานซะเอง ผมพารันขี่ดูบรรยากาศ ไปในที่ ๆ เธอชอบไปนั่งเล่นเป็นประจำ

“นี้พีชจอมกวนประสาท ได้โปรดมารับโทรศัพท์ด้วย พารันคนสวยรำคาญแล้วนะ”

“พีช โทรศัพท์”

“รับเลย ฉันขี่จักรยานอยู่ คงพี่พอร์ชแหละมั่ง”

คิดไปคิดมา การที่พี่พอร์ชหึงโหดอาจจะไม่ใช่ผลดีสำหรับผม

“ฮัลโหล ค่ะ.....ใช่ค่ะฉันพารัน........วิน..วินไหนเหรอคะ....อ๋อเราอยู่ที่สวนสาธารณะค่ะ...”

ผมฟังพารันคุยโทรศัพท์ แต่เมื่อกี้ผมได้ยินว่า วิน งั้นเหรอ อย่าบอกนะว่า ไอ้วินนะ

เวรแล้วไง ผมรีบแย่งโทรศัพท์มาจากพารันทันที

“แกมีอะไรโทรมาทำไม”

(รันอยู่กับแก ให้ฉันคุยกับรัน)

“เสียใจวะ ตอนนี้รันไม่อยากคุยกับแก แค่นี้นะ”

ผมตัดสายทิ้งทันที รันทำเรื่องให้ผมอีกแล้วไหมล่ะ ตอนนี้ไอ้วินมันรู้แล้วว่ารันอยู่กับผมแถมรู้แล้วด้วยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน

“กลับบ้านกันเถอะ”

“คนชื่อวินเป็นใครเหรอ”

“อย่าไปสนใจเลย”

หลังจากนั้นผมก็พารันกลับบ้านมาทันที พอถึงบ้านก็พบว่าพี่พอร์ชนั่งรอพวกเราอยู่ ตายแน่ไอ้พีช พี่พอร์ชยิ้มให้รัน แต่ไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาทางผม รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเงาหัวเลยแฮะ

“รันไปไหนมาเหรอ รู้ไหมพี่ตามหาเราแทบแย่”

“พี่พอร์ช รันยังไม่อยากเห็นหน้าพี่พอร์ชตอนนี้ ขอโทษนะคะ”

แล้วรันก็วิ่งหน้าแดงขึ้นไปบนห้องเลย อ้าวเฮ้ย รันทำแบบนี้พี่พอร์ชก็ฆ่าพีชนะสิ เริ่มรู้สึกเหมือนรังสีอำมหิตแล้วละ พอมองไปก็เป็นไปตามคาดพี่พอร์ชมองมาที่ผมด้วยสายตาต้องการคำตอบ จะให้ผมตอบอะไรละก็ผมไม่รู้

“แกบอกอะไรรัน ทำไมรันถึงไม่อยากเห็นหน้าฉัน!!”

“โถ่ พี่เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวนะ ผมแค่พารันไปสวนสาธารณะก็เท่านั้น”

พี่พอร์ชเดินตรงมาที่ผม พี่แกคงไม่คิดจะฆ่าน้องตัวเองหรอกใช่ไหม ถ้าพี่พอร์ชรู้ว่าไอ้วินมันรู้แล้วว่ารันอยู่กลับพวกเราผมจะมีสภาพศพเป็นแบบไหนเนี้ย

“แกคงไม่ได้ปิดบังอะไรฉันใช่ไหม”

“ไอ้พีช!!เอารันคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะโว๊ย!!”

เสียงนี้มัน!!! ไอ้วิน!! เวรแล้วไงกู

“คุณพอร์ชครับเราจับผู้บุกรุกได้ มันบอกว่าเป็นแฟนคุณหนูพารันนะครับให้เอาตัวมาเลยไหมครับ”

ลูกน้องคนสนิทของพี่พอร์ชมารายงาน ชัดเลยไอ้วินแน่ ๆ ผมว่าผมไปเตรียมโลงศพไว้เลยดีกว่า

“พามันไปที่ห้องด้านหลัง ส่วนแกไอ้พีช ฉันจะกลับมาจัดการกลับแก ไอ้น้องเวร!!”

แล้วพี่พอร์ชก็เดินไป ผมว่านะ จองวัดไว้เลยดีกว่าชัวร์สุด รันนะรัน เธอทำฉันลำบากอีกแล้ว พี่พอร์ชรักเธอซะขนาดนี้ยังจะกลัวโดนทิ้งอีกเธอนี้มันซื่อบื้อจริง ๆ