มาเฟีย อยากได้เมียเด็ก

บทนำ

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องดังทั่ว ทำให้ทุกคนรู้ว่าฝนกำลังจะตก แต่ดูเหมือนพารันหญิงสาววัยยี่สิบผู้เพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มาจะไม่ได้เกรงกลัวกับเสียงฟ้าร้องนั้นเลยสักนิด เธอยังคงเดินต่อไป แม้ตอนนี้ฝนได้ตกลงมา แต่เธอก็ไม่คิดที่จะเดินหลบฝนแต่อย่างใดในหัวเธอได้แต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่

‘กรี๊ด!!!!’

‘ตอง!!! เธอทำอะไร เอากระจกกรีดแขนตัวเองทำไม!!’

พารันวิ่งเข้าไปหาใบตองเพื่อนสนิท ที่จู่ ๆ ก็เอากระจกกรีดแขนตัวเอง

‘เกิดอะไรขึ้น!!’

วินวิ่งเข้ามาในห้อง ภาพที่เขาเห็นคือแขนของใบตองมีเลือดไหลเป็นจำนวนมาก ข้าง ๆ มีพารันแฟนสาวกำลังหน้าตาตื่น ในมือของเธอถือเศษแก้วที่มีเลือดติดอยู่ นั้นทำให้วินคิดว่าพารันเป็นคนทำร้ายใบตอง

‘พี่วิน ช่วยตองด้วย รัน รัน’

ใบตองวิ่งไปหาวิน นั้นทำให้พารันไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอหันไปหาวินก็พบว่าวินกำลังมองเธอด้วยสายตาผิดหวัง นั้นยิ่งทำให้พารันไม่เข้าใจกับอาการของวิน

‘รัน ทำไมต้องทำร้ายตองด้วย พี่บอกแล้วว่าระหว่างพี่กับตองไม่ได้มีอะไรกัน นอกจากคำว่าพี่ชายน้องสาว ทำไมรันถึงไม่เชื่อพี่ ทำไมถึงต้องทำร้ายตองด้วย ตองเป็นเพื่อนรันนะ!!’

‘พี่วินพูดอะไร รันไม่ได้ทำร้ายตอง จริง ๆ นะ ตองต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง ตองเอากระจกกรีดแขนตัวเอง รันไม่ได้ทำ บอกพี่วินไปสิตอง ว่าเธอทำอะไร!!’

พารันหันไปหาใบตอง แต่ใบตองกับทำท่าที่หวาดกลัวเธอ และหลบข้างหลังวิน

‘อย่าทำร้ายฉันเลยนะรัน ฉันกลัวแล้ว ฉันไม่ได้ จะแย่งพี่วินไปจากเธอจริง ๆ นะ’

‘พารัน พี่ผิดหวังในตัวเราจริง ๆ ตองเป็นเพื่อนเรานะ ขอโทษตองเดี๋ยวนี้’

ตอนนี้พารัน ได้แต่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอเสียใจที่ใบตองทำกับเธอแบบนี้ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม แต่ที่ทำให้เธอเสียใจที่สุดนั้นคือ วินไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลย แถมยังให้เธอขอโทษอีก เธอน้อยใจแต่ไม่สามารถแสดงอาการออกไปได้

‘ไม่!! รันไม่ผิด’

‘พารัน!! พี่ไม่คิดเลยว่ารันจะเป็นคนแบบนี้ ที่แท้รันนิสัยแบบนี้สินะ พ่อแม่ถึงได้ทิ้งไปอยู่เมืองนอก ถ้ารันยังทำนิสัยแบบนี้พี่คงต้อง พิจารณาความสัมพันธ์ของเราแล้วละ พารัน!!’

วินจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาด้วยความโมโหนั้นทำให้ พารันยืนนิ่งมองวินด้วยความผิดหวัง ทั้งที่พารันคิดว่าวินจะเข้าใจเธอที่สุดแต่เปล่าเลย วินไม่เคยรู้จักตัวตนของเธอสักนิด

ตอนนี้น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่แรกได้ไหลออกมา ไม่ใช่ครั้งแรกที่วินเลือกจะเชื่อคนอื่นแทนที่จะเชื่อพารัน กี่ครั้งแล้วที่เธอยอมแบบนี้ บางทีความรักของเธอกับวินอาจจะมาถึงทางตันแล้วก็ได้ พารันมองวินอย่างตัดพ้อ

‘เราเลิกกันเถอะ ในเมื่อพี่วินคิดว่ารันเป็นแบบนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่พี่จะทนคบคนแบบรัน อีกต่อไป’

พารันพูดจบ ก็วิ่งออกมาทันที วินพยายามจะตามออกไป แต่ก็ถูกใบตองรั้งไว้

(กลับสู่ปัจจุบัน)

'แกมันเด็กเหลือขอ พอฉันรับแกมาเลี้ยงก็มีแต่เรื่อง!!!'

'ทำไมต้องเป็นแกที่รอด เอาชีวิตลูกชายฉันคืนมา เอาคืนมา เพราะแกนังตัวซวย'

'ถ้าแกรู้สึกผิดที่ทำลูกชายฉันตายจริงทำไมแกไม่ตาย ๆ ไปซะ'

‘พารัน!! พี่ไม่คิดเลยว่ารันจะเป็นคนแบบนี้ ที่แท้รันนิสัยแบบนี้สินะ พ่อแม่ถึงได้ทิ้งไปอยู่เมืองนอก'

พารันเดินตามถนนอย่างสิ้นหวัง พร้อมกับเสียงพ่อแม่บุญธรรมของเธอ ที่ดังเข้ามาในหัว ทั้งสองได้แต่โทษที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้พี่ชายบุญธรรมของเธอต้องตาย ได้แต่สาปแช่งให้เธอตายไป

เพราะเหตุการณ์ที่เธอสูญเสียพี่ชายบุญธรรมทำให้สภาพจิตใจของพารันในตอนนั้นแย่ลง เธอต้องหยุดเรียนไปหลายปีกว่าสภาพจิตใจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำให้เธอต้องเรียนมัธยมปลายในวัยยี่สิบ ด้านพ่อแม่บุญธรรมเมื่อเห็นว่าเธอบรรลุนิติภาวะแล้วก็ทอดทิ้งเธอไว้และย้ายไปอยู่ต่างประเทศ

พวกเขาต่างโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะเธอ

"ไม่เหลือใครแล้วสินะ ถ้าวันนั้นเป็นฉันตายแทนพี่ก็คงจะดีสินะ ทุกคนคงมีความสุขกว่านี้"

พารันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มสมเพชตัวเองออกมา หรือเธอไม่ควรเกิดมาเลยต่างหาก ถ้าตายตอนนี้ได้ก็ดีนะสิ เผื่อจะชดเชยให้พี่และคนพวกนั้นได้

ปัง ปัง ปัง!!

เสียงปืนทำให้พารันสะดุ้งทันที เสียงปืนนั้นมันดังมาจากโกดังใกล้ ๆ นี้เอง ไม่รู้อะไรดลใจทำให้พารันวิ่งเข้าไปในโกดัง สิ่งที่เธอเห็นคือ ผู้ชายชุดดำจำนวนมาก กำลังเล็งปืนไปที่ผู้ชายผมสีดำที่ยืนอยู่กลางวงล้อมถึงแม้จะมีปืนเล็งมาที่ตนเองมากมาย แต่เขาไม่เคยเกรงกลัว แววตาคู่นั้นนิ่ง ไม่มีวี่แววความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“หึ ๆ ฉันมีข้อเสนอให้แก ฮันเตอร์ ถ้าแกยกอำนาจทางฝั่งของแกให้ฉันทั้งหมด ฉันจะปล่อยแกไป แต่ถ้าไม่แกก็ตายอยู่ที่นี้ เลือกเอาว่าแกจะเลือกข้อไหน”

“ไอ้ออสก้า..แก!!.... ฉันจะไม่มีทางยกอำนาจฝั่งของฉันให้แกเป็นอันขาด ไม่ว่าจะยังไง......อีกอย่างฉันจะไม่ตายเพราะคนที่ตายจะเป็นแกไม่ใช่ฉัน!!”

พูดจบฮันเตอร์ก็วิ่งเข้าไปหมายจะทำร้ายออสก้าทันที แต่จู่ ๆ ขาของเขาก็ไม่มีแรง นั้นจึงทำให้ฮันเตอร์ทรุดลงไปกลับพื้น ออสก้ายิ้มอย่างพอใจ

“ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ หึ”

“แกทำอะไรกับฉัน ไอ้ออสก้า!!”

“แกไม่ต้องรู้ว่าฉันจะใช้วิธีไหน แต่ตอนนี้แกกำลังจะตายด้วยมือฉันแกรู้แค่นี้ก็พอ ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ปล่อยให้แกเหงานาน ฉันจะรีบส่งลูกและหลานของแกตายตามแกไป!!”

ปัง ปัง!!

สิ้นเสียงปืน ร่างของมาเฟียหนุ่ม นามว่า ฮันเตอร์ ก็ร่วงลงไปนอนกับพื้น

เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของพารันตลอด ตอนนี้ภาพของฮันเตอร์ที่กำลังจะตาย มันทำให้พารันต้องทำอะไรสักอย่าง

“หยุดนะ!!”

พารันวิ่งไป ผลักออสก้า แล้วไปดูอาการของฮันเตอร์ที่ตอนนี้หายใจช้าลงเรื่อย ๆ การปรากฏตัวของพารันนั้นทำให้ลูกน้องของออสก้าเล็งปืนมาที่พารัน

“ไม่นะ อย่าตายนะ อย่าตาย คุณห้ามตายนะ”

พารันพยายาม ใช้มือห้ามเลือดเอาไว้แต่ดูเหมือนจะสายเกินไปเพราะฮันเตอร์ได้เสียชีวิตลงแล้ว

“เอายังไงดีครับ คุณออสก้า”

ลูกน้องของออสก้าเอ่ยถาม แล้วมองไปที่พารัน

“เด็กคนนี้เห็นทุกอย่างหมดแล้ว เด็กนี้เป็นอันตรายสำหรับฉัน จัดการเด็กคนนี้ซะ!!”

ปัง!!

สิ้นเสียงออสก้า เสียงปืนก็ดังทันที ตามด้วยร่างของพารันที่นอนลงไปกับพื้น ลูกน้องของออสก้าคิดจะยิงอีกครั้งเพื่อจบงาน

“แย่แล้วครับคุณออสก้า ตำรวจแห่มาที่นี่ครับ ถ้าไม่รีบหนีตอนนี้เราคงไม่รอดแน่”

“โถ่โว๊ย!! ทำไมมันต้องมาเวลานี้ด้วยวะ”

ออสก้าสบถอย่างหัวเสีย นั้นทำให้ลูกน้องคนสนิทต้องเตือนสติ

“คุณออสก้าครับ ผมว่าเราหนีก่อนดีกว่าถ้าโดนจับได้ตอนนี้ทุกอย่างที่เราทำมามันจะสูญเปล่านะครับ ไอ้ฮันเตอร์ก็ตายไปแล้ว ส่วนเด็กนี้ก็น่าจะไม่รอดถึงรอดเราก็มาจัดการทีหลังก็ได้ ผมว่าเราหนีก่อนเถอะครับถ้าเรื่องที่เราฆ่าไอ้ฮันเตอร์ถูกเปิดโปงละก็เราจะแย่นะครับ”

ออสก้าคิดไปตามที่ โช ลูกน้องคนสนิทบอก ใช้ถ้าเขาโดนจับตอนนี้ทุกอย่างก็จะพัง คิดได้ดังนั้น ออสก้าและลูกน้องจึงหนีไปจากโกดังทันที

ทางด้านพารันที่นอนจมกองเลือดอยู่ เธอได้ยินทุกอย่างที่ โชพูด ถึงเธอรอด เธอก็จะโดนตามฆ่าอยู่ดี ยังไงก็ตายสินะ เธอกำลังจะตายในเมื่อชีวิตเธอไม่เหลืออะไรแล้ว การจากไปแบบนี้คงดีที่สุด

‘จำไว้นะ รัน วันที่เธอไม่มีใครหรือรู้สึกเหงาให้นึกถึงฉัน เพราะอย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้ว่ายังมีฉันที่อยู่ข้าง ๆ เธอ’

จู่ ๆ เสียงของพีชก็ดังขึ้นในหัวของพารัน จริงสิก่อนเธอจะตายเธอโทรไปลาหมอนั้น อย่างน้อยหมอนั้นก็ดีกับเธอตลอด พารันพยายามลุกนั่งและกดหาโทรพีชด้วย สติที่มีไม่มาก

(ไม่สามารถติดต่อหมายเลขที่ท่านเรียกได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ.....)

“พีช...นี้พารันนะ แปลกใจใช่ไหมที่ฉันเป็นคนโทรหานาย ฉันแค่จะโทรมาขอบคุณนายสำหรับทุกอย่าง แล้วก็จะโทรมาลา ฉันจะไปอยู่ในที่ ๆ แสนไกล ที่ ๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะที่ที่ฉันไปมันสงบมากและฉันก็สบายดีถ้าอยู่ที่นั้น ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปบอกด้วยตัวเอง เอาละนายก็รักษาตัวด้วยนะ อย่าลืมคิดถึงฉันละ.........ละ..ละ...ลาก่อนนะ........”

ปัก!!!

พารันไม่มีแรงที่จะทรงตัวจึงทำให้ล้มลง หัวไปกระแทกกลับพื้น

“คุณครับคุณ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ รถพยาบาลมาหรือยังวะ!!! คุณได้ยินผมไหมห้ามหลับนะ!!”

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ไหวแล้วละ”

แล้วพารันก็หมดสติลง ในทำให้ เฟียส หายใจไม่ทั่วท้องเพราะถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปนั้นหมายความว่า เขาจะไม่มีทางรู้เลยว่าใครเป็นคนที่ฆ่า พ่อของเขา