บทที่ 6 ความเจ็บปวดที่เลือกเอง

บทที่ 6

ความเจ็บปวดที่เลือกเอง

พารัน

อ๊าย...เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไป การกระทำของฉันเมื่อคืนส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะยาปลุก แต่อีกส่วนนี้สิ มันมาจากความต้องการของฉันล้วน ๆ เลย แล้วแบบนี้ฉันจะสู้หน้าพี่พอร์ชได้ยังไง ฉันค่อย ๆ ยกแขนพี่พอร์ชออกจากตัวของฉัน

“จะไปไหนเหรอรัน”

เฮ้ย!!

มาทะลึ่งตื่นอะไรตอนนี้รันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่เลยนะ พี่พอร์ชดึงฉันเข้าไปกอดทันที

ตึก ๆ ตึก ๆ

หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นอีกแล้ว

“ปะ...ปล่อยรันเถอะค่ะ รันจะไปอาบน้ำ”

ปากฉันก็บอกให้พี่เค้าปล่อย แต่ทำไมร่างกายมันไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของพี่พอร์ชเลยสักนิด อ้าว เฮ้ย ไอ้ร่างกายนี่ ทำไมเชื่อฟังคำสั่งเจ้าของ

“รัน...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้รันรู้ไว้นะ ว่าพี่รักรันมาก มากยิ่งกว่าชีวิตพี่ซะอีก”

ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ

“พี่พอร์ช ช่วยหยุดทำให้ใจรันเต้นแรงได้ไหมคะ รันจะหัวใจวายอยู่แล้ว”

ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าลง เพราะรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้แดงมาก ๆ

“ไหนให้พี่ลองจับดูสิ ว่าเต้นแรงจริงหรือเปล่า หึ หึ หึ”

พี่พอร์ชพูดจบก็ใช้มือ บีบคลึงที่หน้าอกฉัน ฉันพยายามดึงมือพี่พอร์ชออกแต่ไม่เป็นผล

“เต้นแรง จริง ๆ ด้วยแฮะ หึ หึ”

“พี่พอร์ชปล่อยรันนะคะ รันจะไปอาบน้ำ”

“งั้นเหรอ”

พี่พอร์ชผละออกจากฉันและอุ้มฉันตรงไปที่ห้องน้ำ เฮ้ย พี่พอร์จจะทำอะไร อย่าบอกนะว่า

“เดี๋ยว พี่ไปช่วยรันถูหลังเอง”

“ม่ายยยยยยยยยยย”

หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ฉันอาบน้ำสุดสยิวนั้นเสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วหนีพี่พอร์ช ออกมา ไม่ไหว พี่พอร์ชชักจะหื่นเกินไปแล้ว เอ๊ะ!! นั้นพี่พลอย

“รัน อยู่นี้เอง เมื่อคืนพี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้เอายาไปให้ รันไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” ???

“คือ...ว่า..” จะว่าไงดีละ ก็เมื่อคืนมันเป็นซะยิ่งกว่าเป็นซะอีก

“เฮ้ย!! หน้าแดงทำไม หรือว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

ฉันเอามือลูบหน้า หน้าแดงเหรอ พี่พลอยมองฉันด้วยสายตาจับผิด

“เปล่าหรอกค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนพี่พลอยเป็นไงบ้าง”

“หลับเป็นตายจ๊ะ ก็อีตาพีชนะสิ ดันเอายานอนหลับมา กรอกปากพี่ พี่เลยหลับแล้วก็ไม่ได้เอายาไปให้รันเลย พูดแล้วโมโหชะมัด”

ฉันเลยยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่พลอย

“ขอทางหน่อยได้ไหม ฉันจะไปทำงาน”

เสียงของคนข้างหลังทำให้พวกเราหันไปมองพบว่าเป็น พี่พอล พอพี่พลอยเห็นว่าเป็นพี่พอลก็เข้าไปกอดทันที น่ารักจริง ๆ พี่พลอยดูจะรักพี่พอลมากเลยละ

“กินอะไรหรือยัง เขาเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองด้วยน้า อยากกินใช่ไหมล่ะ”

“ไม่...ปล่อยฉันได้แล้วพลอยดาวฉันจะไปทำงาน”

พี่พอลตอบแบบไร้เยื่อใย พี่พลอยดูสีหน้าสลดเล็กน้อย แต่ก็ฝืนยิ้มไว้ พี่พลอยคลายอ้อมกอดจากพี่พอล

“ฮั่นแน่ งอนเหรอที่เมื่อคืนเขาไม่ได้ไปบอกฝันดีนะ หายงอนเขาเถอะนะ”

“ไร้สาระ ถอยไปพลอยดาวเธอกำลังทำฉันสาย”

โหดร้ายที่สุด พี่พอลใจร้าย พี่พลอยเดินห่างออกมาแต่สีหน้าก็ยังคงยิ้มอยู่

“งั้น เย็นนี้เขาจะทำอาหารให้ตัวเองเป็นการไถ่โทษนะ”

“ไม่ต้อง เย็นนี้ฉันจะพาฮานะไปกินข้าวคงไม่มีเวลามาทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก”

แล้วพี่พอลก็เดินออกไป พี่พอลทำเกินไปแล้ว ทำไมถึงได้พูดทำร้ายจิตใจพี่พลอยดาวแบบนี้ ฉันหันไปหาพี่พลอยดาวที่ตอนนี้ยังปั่นหน้ายิ้มอยู่ แต่ฉันรู้ว่าภายในใจพี่เขาต้องกำลังเสียใจอยู่แน่ ๆ

“พี่พลอย ไม่เป็นไรนะคะ”

“ว้าว พี่หิวข้าวจังเลย ขอตัวก่อนนะ”

พูดจบพี่พลอยก็เดินออกไป ทำไมพี่พลอยถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ ฉันสัมผัสได้ว่าพี่พลอยกำลังเสียใจ

“เฮ้!! รันคนสวยมายืนทำอะไรตรงนี้”

คงไม่มีใครในที่นี้เรียกฉันด้วยชื่อเพี้ยน ๆ แบบนี้ได้ นอกจาก อีตาพีชแล้วและ หมอนั้นเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน จะว่าไป ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเคยกับหมอนี้มากกว่าพี่พอร์ชอีก

“รู้ไหมพี่พอร์ชตามหาเธอให้วุ่น แถมยังบังคับให้ฉันมาหาเธออีก เธอทำฉันลำบากอีกแล้วนะรัน”

พีช ใช้มือยีผมฉันจนฟู จริง ๆ นะฉันว่าฉันเหมือนรู้สึกคุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้

“เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นยัยพลอยดาวเลย”

“พี่พลอย พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้”

พอนึกถึงพี่พลอยแล้วฉันก็รู้สึกเศร้าทุกที ถ้าพี่พอร์ชทำแบบนั้นกับฉัน ฉันคงเสียใจมากแน่ ๆ

“เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้าแบบนี้ พี่พอร์ชทำอะไรเธอ “

“เปล่าฉันแค่สงสารพี่พลอย ทำไมพี่พอลถึงใจร้ายกับพี่พลอยแบบนี้ละ”

“ฟังฉันนะ พลอยดาวเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้เอง ใครก็ช่วยอะไรพลอยดาวไม่ได้หรอก”

พีชพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า พี่พลอยเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้เองเหรอ แล้วชีวิตฉันละ จะเป็นแบบนี้หรือเปล่า

“รัน ทำไมทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”

“พีช ชีวิตฉันจะเป็นแบบพี่พลอยหรือเปล่า ฉันเลือกถูกใช่ไหม”

เมื่อพีชทำหน้าเสียทันทีที่ฉันเริ่มกระวนกระวาย แต่จู่ ๆ พีชก็กอดฉัน ทำให้หน้าของฉันซุกอยู่ที่อกของเขา

“ใจเย็น ๆ นะ เธอต้องเชื่อมั่นในตัวพี่พอร์ชสิพารัน”

ไม่รู้ทำไมยิ่งพีชปลอบฉันยิ่งคิดมาก ถ้าพี่พอร์ชเบื่อฉันละ ถ้าพี่พอร์ชทำเย็นชาแบบนั้นกับฉันละ ฉันจะทำยังไง ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ

“ฉันจะทำยังไง ถ้าไม่มีพี่พอร์ช ฉันคงไม่เข้มแข็งเท่าพี่พลอยหรอกนะพีช”

“พี่พอร์ชไม่มีทางทำแบบนั้นกับเธอหรอก ถ้าพี่ฉันทำจริงทำเนี้ยแหละจะเป็นคนจัดการให้เธอเอง อย่าร้องสิ เชื่อฉันเถอะพี่พอร์ชรักเธอยิ่งกว่าชีวิตของเขาซะอีก”

“พีช..”

“รู้ไหม เมื่อก่อนเธอไม่ได้ขี้แยแบบนี้นะ เธอนะโคตรเข้มแข็งเลย แถมปากแข็งอีกต่างหาก เป็นอะไรก็ไม่ยอมบอกจนฉันต้องเดาใจเธอตลอดเลย”

พีชพูดจบ ก็อมยิ้มออกมา ฉันนะเหรอเข้มแข็ง ฉันเนี้ยนะ ไม่น่าเชื่อเลย แต่ว่าทำไมมันเหมือนกับว่าฉันลืมเรื่องบางอย่างไปนะ

“พีช..คือว่า..ช่วยเล่าเรื่องก่อนที่ฉันจะความจำเสื่อมให้ฉันฟังได้ไหม” ???

“ทำไมถึงอยากรู้ละ เธอไม่ชอบชีวิตแบบนี้เหรอ” ??

พีชถามฉันด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ว่าเหมือนฉันจะลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไป เหมือนมันสำคัญสำหรับฉันมาก ฉันแค่อยากรู้ว่าความทรงจำนั้นมันคืออะไร”

“…........”

พีช ก้มหน้าหลบสายตาฉัน เหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ รู้สึกเหมือนพีชจะลำบากใจเลย ความทรงจำของฉันมันหดหู่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ

“รัน...ไปที่หนึ่งกับฉันหน่อยได้ไหม”

ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบตกลง พีชก็อุ้มฉันเดินไปที่รถ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดคุยกันเลย ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้พีชกำลังสับสนกับเรื่องอะไรสักอย่างอยู่ แต่ว่านี้เป็นครั้งแรกสินะ ที่ฉันได้ออกมานอกบ้านหลังจากออกจากโรงพยาบาล