บทที่ 4 ของแทนใจของคนรักเก่า

บทที่ 4

ของแทนใจของคนรักเก่า

(พารัน)

ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้ 1 อาทิตย์แล้ว หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล พี่พอร์ชก็พาฉันมาพักที่บ้าน ที่นี่ใหญ่มากเลย มีคนใส่ชุดดำอยู่เต็มไปหมด ฉันเข้ามาตอนแลกก็นึกว่างานศพใคร จริงสิ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่า ฉันมีคนที่รู้จักหลายคนแล้ว มีทั้งพี่พอล น้องชายของพี่พอร์ช พี่พอลฉลาดมากเลยละ แต่ดันซื่อบื่อเรื่องผู้หญิง แล้วก็พีช น้องชายอีกคนของพี่พอร์ช ตานี้นะฉันเผลอเป็นไม่ได้มือไวอย่างกับปลาหมึก คนสุดท้ายฉันนี้ภูมิใจที่สุด คือ พี่พลอยดาว พี่พลอยเป็นคู่หมั้นกับพี่พอล เป็นพี่สาวที่แสนดีของฉัน ฉันสนิทกับพี่เขามาก ๆ เลยอาจเป็นเพราะทั้งบ้านมีแค่พวกเราที่เป็นผู้หญิงก็ได้มั่ง

“คิดอะไรอยู่เหรอรัน พี่เรียกเราตั้งนาน”

ฉันกับพี่พลอย มาเดินเล่นที่สวนนะ

“เปล่าค่ะ เมื่อกี้พี่พลอยพูดว่าอะไรนะคะ”

“พี่บอกว่ารันโชคดีจังที่ได้นอนห้องเดียวกับคนที่รัก ดูพี่สิ เป็นคู่หมั้นกันแท้ ๆ กับต้องนอนแยกห้องกัน อุตส่าห์เอาขนมหวานใส่พานมาให้ขนาดนี้แล้วยังไม่กินอีก”

“รันว่าเราเข้าบ้านดีกว่านะคะ นี้ก็ดึกแล้วด้วย”

“แหม กลัวอีตาพอร์ชรอที่เตียงไม่ไหวหรือไง นี้ถ้าอีตาพอลขยันทำการบ้านแบบตาพอร์ชบ้างก็คงดี”

ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่เข้าไป ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่พลอยหมายถึงอะไร แต่ถ้าถามไปคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ๆ ไว้ค่อยไปถามพี่พอร์ชก็ได้ หลังจากที่แยกกับพี่พลอยแล้วฉันก็เดินเข้าห้องทันที พบว่าพี่พอร์ชใส่ชุดนอน นั่งรออยู่ที่เตียง ฉันจึงไปนั่งข้าง ๆ

“ไปไหนมาเหรอ พี่นั่งรอตั้งนาน”

“พอดีว่ารันไปเดินเล่นกับพี่พลอยมาค่ะ จริงสิพี่พอร์ชคะ พี่พลอยบอกว่าพี่พอร์ชขยันทำการบ้านหมายความว่าไงเหรอคะ พี่พอร์ชมีการบ้านอะไรที่ต้องทำเหรอคะ”

“คือว่า.........พี่ว่าเรานอนกันดีกว่า นี้ก็ดึกแล้ว”

พี่พอร์ช ดันให้ฉันนอนลงไปกับที่นอน แล้วพี่พอร์ชก็เอาหน้ามาไซร์ซอกคอของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกขนลุก มือของพี่พอร์ชเริ่มปลอด กระดุมฉันทีละเม็ดเผยให้เห็นเนินอกของฉัน

“พี่พอร์ช จะทำอะไรเหรอคะ ปลดกระดุมเสื้อรันทำไม”

“พี่อดทนมาตั้งหลายวันแล้วนะ รันพี่ขอได้ไหม”

เสียงของพี่พอร์ชเว้าวอนของอะไรบางอย่างจากฉัน

“พี่พอร์ชอยากได้อะไรละคะ ถ้ารันให้ได้รันก็จะให้”

“จับดูสิ เห็นไหมมันต้องการรัน”

พี่พอร์ชจับมือของฉันให้ไปลูบที่ส่วนล่างของเขา ที่ตอนนี้แข็งและดันกางเกงออกมาจนเห็นได้ชัด ฉันก็ยังไม่เข้าใจพี่พอร์ชอยู่ดี

“สร้อยนี้ถอดออกก่อนนะ พี่ทำอะไรไม่ถนัด”

“ไม่ได้นะ”

ฉันพลักพี่พอร์ช ให้ออกห่างนั้นทำให้พี่พอร์ชตกเตียงทันที พร้อมทั้งในมือยังคว้าสร้องของฉันไปด้วย ไม่รู้ทำไมฉันถึงหวงสร้อยเส้นนั้นมาก เหมือนกับว่าผูกพันกับมัน

“รัน นี้เธอพลักพี่ เพราะสร้อยเส้นเดียวเนี้ยนะ!!”

“ขอสร้อยมาคืนให้รันเถอะนะคะ”

ฟิ้ว!!

“งั้นเดียวพี่ซื้อให้ใหม่”

พี่พอร์ชโยนสร้อยของฉันออกหน้าต่างไป พี่พอร์ชทำมากเกินไปแล้วนะ ฮือ ๆ

“ไม่เอารันจะเอาอันนั้น ฮือ ๆ รันเกลียดพี่พอร์ช!!”

ฉันวิ่งออกมาทั้งน้ำตา จุดมุ่งหมายก็คือที่ ๆ พี่พอร์ชปาสร้อยนั้นลงไป ที่จริงฉันไม่ได้เกลียดพี่พอร์ชหรอกแค่โมโหเท่านั้นเอง ฉันมาหยุดที่พุ่มไม้ ที่ดูรกมาก ๆ เอาน่าสู้ ๆ พารัน

แสงพระอาทิตย์ปลุกให้ฉันตื่นขึ้น ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องนี้มันห้องพี่พอร์ชนี้ ฉันมานอนอยู่ที่นี้ได้ยังไง ก็จำได้ว่าลงไปหาสร้อยแล้วก็จำไม่ได้แล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ รัน มาให้พี่ตีซะดี ๆ ดึกขนาดนั้นลงไปข้างล่างทำไมมันอันตรายรู้ไหม นี้ถ้าพอร์ชไม่ลงไปอุ้มรันขึ้นมาป่านี้รันได้นอนข้างล่างไปแล้ว”

พี่พลอยทำสีหน้าดุใส่ฉัน พี่พอร์ชอุ้มฉันขึ้นมาเหรอ แล้วพี่พอร์ชไปไหนละ

“มองหาพอร์ชเหรอ โน้น อยู่ข้างล่างโน้น หลังจากที่อุ้มรันขึ้นมา หมอนั้นก็ลงไปหาอะไรสักอย่างด้านล่างนะดูจริงจังมากเลยนะ ทั้งที่จริง ๆ แล้วหมอนั้นอยากให้ลูกน้องหาให้ก็ได้แต่ไม่ยอมบอกจะหาเอง แปลกคนจริง ๆ”

“พี่พอร์ช...”

ฉันลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งไปหาพี่พอร์ช ที่กำลังแหวกพุ้มต้นไม้หา สร้อยอยู่

“แม่งเฮ้ยไปอยู่ไหนของมันวะ ทั้งที่โยนลงมาตรงนี้แท้ ๆ ”

ฉันสังเกตเห็น มือของพี่พอร์ชตอนนี้เต็มไปด้วยแผล ที่เกิดจากกิ่งไม้ นี้ฉันทำอะไรลงไป แค่สร้องเส้นเดียว ทำให้พี่พอร์ชเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ

น้ำตาของความรู้สึกผิดไหลออกมา ฉันเข้าไปเตะที่ไหลของพี่พอร์ช เพื่อเป็นการบอกให้เขาหยุด

“รัน!! ร้องทำไม”

“พี่พอร์ช พี่พอร์ชไม่ตะ....”

“รัน พี่สัญญานะว่าพี่จะหาให้เจอ เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้อีกนะ”

พี่พอร์ชพยายามเอามือปาดน้ำตาของฉัน ทำไมพี่พอร์ชถึงเป็นคนดีแบบนี้ ทั้งที่ฉันเป็นคนผิดแท้ ๆ พี่พอร์ชดึงฉันให้เข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ตึก ๆ ตึก ๆ

อ้อมกอดของพี่พอร์ชมันอบอุ่นมาก ๆ มันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมละ ทำไมฉันถึงอยากให้พี่พอร์ชกอดฉันไปแบบนี้นาน ๆ แต่ถ้าพี่พอร์ชกอดฉันต่อไป ฉันต้องตายเพราะหัวใจวายแน่ ๆ

“อย่าเกลียดพี่เลยนะรัน อย่าไปจากพี่ พี่สัญญาไม่ว่ารันอยากได้อะไรพี่ก็จะหามาให้ แต่ขอร้องละ อย่าเกลียดพี่ได้ไหม”

“พี่พอร์ช รันไม่ได้เกลียดพี่นะคะ รันว่าเรามาหาสร้อยกันดีกว่าเนาะ”

พี่พอร์ชปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด พี่พอร์ชยิ้มให้ฉัน แต่ฉันรู้สึกได้ว่าพี่พอร์ชกำลังเศร้า เสียใจ แต่เพราะอะไรละ หรือว่าฉันคิดไปเอง