บทที่ 3 ศัตรูหมายเลข 1

บทที่ 3

ศัตรูหมายเลข 1

“พี่พอร์ช ผมหายัยนั้นไม่เจอเลย พี่ช่วยให้คนช่วยผมออกตามหาหน่อยสิ”

ผมถอยห่างจากพารันและหันไปมองเจ้าของเสียง นั้นคือพีช ดูมันหงุดหงิดมาก ๆ ที่หาตัวพารันไม่เจอนี่มันจะรู้ไหมว่าคนที่มัน ตามหานะอยู่ตรงหน้ามันแล้ว

“พีชแก เลิกหงุดหงิด สักทีเถอะวะ พารันอยู่นี้ไง”

ผมชี้ไปที่พารันที่นั่งอยู่บนเตียง ข้าง ๆ ผม พอ พีชเห็นพารันก็วิ่งเข้ามาสวมกอดทันที ไอ้พีชแกทำมากไปแล้วโว๊ย นั้นแฟนพี่แกนะ!!!

“รัน รันมาทำอะไรที่นี่ รู้ไหมพีชหารันให้ทั่วไปหมด รู้ไหมพอพีชได้ฟังข้อความเสียง พีชเป็นห่วงรันมากแค่ไหน รัน พีชบอกรันแล้วไง วันที่รันไม่มีใครหรือรู้สึกเหงาให้นึกถึงพีช เพราะอย่างน้อยก็ทำให้รันรู้ว่ายังมีพีชที่อยู่ข้าง ๆ รัน”

ถ้ามันไม่ใช่น้องผมนะ ผมให้ลูกน้องมาลากออกไปนานแล้ว แกจะกอดอะไรนักหนาวะ นั้นว่าทีเมียพี่แกนะโว๊ย

“คุณคะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ เดี๋ยวแฟนฉันจะเข้าใจผิด”

พารัน ดันไอ้พีชออกจากอ้อมกอดและหันมามองหน้าผม ดีมากจ๊ะ รันของพี่ ส่วนไอ้พีชก็เหมือนจะมองหาอะไรอยู่ แล้วก็ทำหน้าไม่เข้าใจ

“ไอ้วินไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย”

“วินเหรอ?”

ใช่ ไอ้วินเหรอ มันเป็นใคร ทำไมพอพารันได้ยินชื่อนี้แล้วสีหน้าถึงได้เศร้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่าไอ้วินมอไซร์ เนี้ยเป็นแฟนของพารัน ไม่ได้ตอนนี้พารันเป็นสิทธิ์ขาดของผมคนเดียวเท่านั้น ไอ้วินมอไซร์นั้นไม่มีสิทธิ์

“วิน คือใครเหรอ??”

“อ้าวรัน ไอ้วินก็คือ ฟะ....อุ๊บ -x-” พอร์ชเอามือปิดปากพีชไว้

“อย่าไปสนใจเลยนะรัน พี่ว่ารันคนดีของพี่พักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ขอออกไปคุยธุระกับไอ้พีชแปบนึงนะ”

“แต่ว่า.....”

“อย่าดื้อ ครับสิคนดี”

“ค่ะ”

หลังจากที่คุยกับพารันเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลากไอ้พีชออกมาจากห้องทันที ตอนนี้หน้าของมันมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด แต่ยังถามไม่ได้เพราะตอนนี้ลูกน้องของผมอยู่เต็มไปหมด

“พวกแก!! ออกไปให้หมด!!!!”

ผมตะโกนออกไปเหมือนที่ชอบทำ เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้จะไม่มีใครเกรงกลัวผม ตอนนี้ทุกคนออกไปอยู่ชั้นล่างหมดแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นกับรัน ทำไมรันมาอยู่ที่นี้ แล้วยังทำเหมือนจำไอ้วินไม่ได้อีก แล้วทำไมพี่ต้องเรียกรันว่า คนดีของพี่ด้วยละ”

นั้นไงละ ถามมาเป็นชุดเลย

“พารันเป็นพยานในเหตุการณ์ที่อาฮันเตอร์ถูกฆ่า ไอ้เฟียสเลยให้พวกเราคุ้มครองเธอ เพราะคนที่จะฆ่าอาฮันเตอร์ได้มันคงไม่ได้กระจอก ถ้ามันรู้ว่าพารันยังมีชีวิตอยู่ละก็ มันคงส่งคนมาฆ่าปิดปากพารันแน่”

“งั้นผมจะเข้าไปถามรันว่าใครเป็นคนฆ่า อาฮันเตอร์เราจะได้จัดการมันรันจะได้ปลอดภัย”

“ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้พารันความจำเสื่อม เพราะหัวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง”

“ถึงว่าทำไมถึงจำไอ้วินไม่ได้”

“ถ้าแก เข้าใจแล้วฉันก็ขอตัว”

ผมเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่ไอ้พีชก็มาขว้างหน้าผมไว้

“พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมอีกข้อ ว่าทำไมพี่ถึงเรียกรันว่า คนดีของพี่ พี่ทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนกับรันยังงั้นแหละ”

“ก็ฉันเป็นแฟนพารันนิ ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ ต่อจากนี้ไปให้ทุกคนทำเหมือนกับว่าพารันเป็นผู้หญิงของฉัน ฝากแกบอกทุกคนด้วยละกัน”

“เดี๋ยว!! พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้รันพึ่งอายุ 18 แถมมีแฟนแล้ว พี่จะใช่โอกาสที่รันความจำเสื่อมมาหลอกรันแบบนี้ไม่ได้ ถ้ารันหายความจำเสื่อมแล้วพี่จะทำยังไง ในเมื่อรันมีคนที่รักอยู่แล้ว”

“ถึงตอนนั้น ฉันก็ทำให้พารันก็รักฉันแล้วละ อีกอย่างแกห้ามพูดถึงไอ้วิน ให้พารันฟังอีก ฉันไม่ชอบ!!!”

ปัง!!!

ผมปิดประตูอย่างอารมณ์เสีย ใช่ผมต้องทำให้พารันรักผมก่อนที่เธอจะหายความจำเสื่อม ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด ต่อให้ต้องขังเธอไว้ตลอดไปผมก็จะทำ

“พี่วิน พี่วิน อย่าไป พี่วินอย่าทิ้งรัน”

จู่ ๆ พารันก็ละเมอเรียกเชื่อไอ้วินมอไซร์นั้น ไม่นะพารันเธอต้องเรียกชื่อพี่สิไม่ใช่ชื่อมัน ทำไมวะทำไม ทั้งที่เธอความจำเสื่อมอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงได้เรียกชื่อมัน

ปัก ปัก ปัก!!!

ผมใช่มือต่อยกำแพงระบายอารมณ์ จนเลือดไหลออกมามากมายและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล ใช่ผมทั้งโมโหแล้วก็น้อยใจพารันแต่ฉันไม่สนวันนี้เธอละเมอชื่อมัน แต่รออีกหน่อยฉันจะทำให้เธอครางชื่อฉันเลยคอยดู ส่วนไอ้วินมอไซร์ศัตรูหมายเลข 1 นั้น อย่างหวังเลยว่าผมจะยกยัยนี้ให้ ไม่มีวัน!!!