บทที่ 2 สัญญาของพวกเรา

บทที่ 2

สัญญาของพวกเรา

ผมทำผิดต่อพารันอีกแล้วครับ ก็เธอนะสิดันถามถึงเรื่องที่เธอทำไมถึงความจำ ผมไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงดีก็เลยตอบไปว่า เธอน้อยใจผมที่ผมไปมีผู้หญิงคนอื่น เธอเลยคิดฆ่าตัวตาย แต่ว่าเธอดันลื่นล้มหัวฟาดห้องน้ำก่อน และดูเหมือนพารันจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด

“รันคงรักพี่พอร์ชมากสินะคะ แต่ทำไมพี่พอร์ชต้องไปมีผู้หญิงคนอื่นด้วยค่ะ พี่พอร์ชไม่รักรันเหรอ”

รันทำหน้าน้อยใจ แต่มันน่ารัก โถ่โว๊ย อย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวฉันทนไม่ไหวจับเธอกดขึ้นมาจะทำยังไง

“รักสิครับรักมากด้วย หายโกรธพี่นะครับคนดี พี่สัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้พี่นะรัน”

ผมยืนนิ้วก้อยไปหาเธอ ใครจะไปเชื่อว่ามาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างผม จะมาทำอะไรแบบนี้

“ค่ะ รันยกโทษให้พี่พอร์ชก็ได้...แต่พี่พอร์ชห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ”

“ได้สิพี่สัญญา ว่าพี่จะมีกิ๊กโดยที่ไม่ให้รันจับได้”

ประโยคหลังพูดเสียงแผ่วเบา ไม่ให้รันได้ยิน ก็นะ ถึงผมจะมีกิ๊กมากมาย แต่คนที่ผมแคร์ที่สุดก็คือ พารัน ผมหันไปมองหน้าพารัน ทำไมนะยิ่งมองยิ่งน่ารัก ถ้านี้ไม่ใช่โรงพยาบาลนะ พารันคงไม่ได้อยู่ในสภาพมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวแบบนี้หลอก หึ หึ หึ

“พี่พอร์ช มองหน้ารันทำไมเหรอคะ”

พารันถามผม เธอเอียงคอด้วยความสงสัย มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักขึ้นไปอีก ผมคงมองเธอนานเกินไปสินะ ก็เธอน่ารักสะจนผมละสายตาจากเธอไปไม่ได้เลยนี้นา อ๊าย!!ผมอยากหอมแก้มยัยนั้น แต่ทำไม่ได้ เอ๊ะ หรือได้???

“รันจ๋า รันคงไม่ได้ลืมสัญญาของเราใช่ไหม” ผมแกล้งทำหน้าเศร้า

“สัญญา??? สัญญาอะไรเหรอคะ???”

หึ หึ หึ ถามแบบนี้ก็เข้าทางนะสิ ผมจึงแกล้งตีหน้าเศร้าต่อไป

“ก็สัญญาที่ว่า รันกับพี่จะต้องหอมแก้มกันทุกวันไงรันจำไม่ได้เหรอ วันนี้เรายังไม่ได้หอมกันเลยนะ” “