บทที่ 1 โทษทีฉันกำลังมีอารมณ์ ^^ (NC นิด ๆ)

บทที่ 1

โทษทีฉันกำลังมีอารมณ์ ^^ (NC นิด ๆ)

(พอร์ช)

ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองรอบ ๆ โรงพยาบาลงั้นเหรอ จริงสิ ผมโดนลอบยิงนี้นา นี้คงเป็น คนหนึ่งช กับพอล น้องชายของผมแน่ ๆ ที่พามาส่งโรงพยาบาล ผมประมาทไป เป็นถึงมาเฟียแท้ ๆ ทำไมผมถึงดูไม่ออกว่ามีหนอนอยู่ในองค์กร ต่อให้จับหนอนได้มันก็โดนฆ่าปิดปากก่อนทุกที คนที่อยู่เบื้องหลังมันต้องไม่ธรรมดาสินะ ต่อให้ไม่ธรรมดาขนาดไหนมาดูกันหน่อยว่าแกจะซ่อนฉันได้นานแค่ไหน แกอยากเล่นฉันจะเล่นกับแกเอง

“โถ่เว๊ย!! รัน ทำไมไม่รับวะ หายไปไหนวะ แม่งเฮ้ย!!”

เสียงสบทอย่างหัวเสียของพีชดังออกมาจากโซฟาข้าง ๆ มันดูหัวเสียมากเลยทีเดียว ดูเหมือนว่ามันจะพยายามโทรหาใครบางคนอยู่หลายครั้ง

“ไอ้พีชมันเป็นอะไร”

“คืองี้ครับพี่พอร์ช ก็เพื่อนมันหายตัวไปนะครับ ตามหามาอาทิตย์นึ่งแล้วยังไม่มีข่าวเลย ตอนนี้ผมก็ส่งคนให้ไปช่วยหาข่าวแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไร มันเลยหัวเสียแบบนี้”

ใครกันนะที่ทำให้ พีชมันหัวเสียเป็นหมาบ้าได้ขนาดนี้ คงไม่ใช่ยัยเพี้ยนนั้นหรอกนะ พอนึกถึงหน้ายัยนั้นทีไรหัวใจมันจะเต้นแรง ทุกครั้งที่มองรูปยัยเพี้ยนนั่นจะต้องเกิดอารมณ์ทุกที ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริงด้วยซ้ำ แถมยัยนั้นยังเด็กกว่าผมตั้งหลายปี

“พี่ก็ฟื้นแล้วงั้นผมขอตัวนะ ผมมีคนที่ต้องหา”

“ผมเองก็ต้องไป พอพี่ไม่อยู่งานในส่วนของพี่ต้องย้ายมาที่ผมหมดเลย”

ผมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ไม่นานพวกมันก็ออกไป ตอนนี้เลยมีแค่ผมอยู่ในห้องคนเดียว เบื่อโว๊ย เอาปืนออกมาเช็ดดีกว่า ผมจัดการหยิบปืนใต้หมอนออกมาเช็ดทันที

“นี้โรงพยาบาลนะไอ้พอร์ช ไม่ควรเอาปืนออกมาเช็ดแบบนี้มันอันตราย ฉันสามารถจับแกได้นะ”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง พบว่าเป็นไอ้เฟียส เพื่อนสนิทผมเอง ไอ้นี่มันบ้า พ่อมันเป็นถึงหัวหน้ามาเฟีย แต่มันดันไปเป็นตำรวจ มันเลยไม่ค่อยกินเส้นกับลูกน้องของพ่อมันเท่าไหร่

“ได้ข่าวว่าแก เข้าโรงพยาบาลแต่ฉันไม่มีเวลามาเยี่ยมแกโทษทีวะ”

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจฉันต่างหากที่ต้องขอโทษที่ไปงาน อาฮันเตอร์แค่วันเดียว”

ใช่ผมโดนยิงหลังกลับจากงานศพของคุณอา ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของผม

“งั้นแกก็ไถ่โทษให้ฉันสิ เอาเข้ามาได้แล้ว!!”

ไอ้เฟียส ตะโกนออกไปข้างนอก คือมันจะรู้ไหมว่าโรงพยาบาลเขาห้ามใช้เสียงนะ ลูกน้องของไอ้เฟียสเข็นเตียงของใครคนหนึ่งมาไว้ข้าง ๆ ผม มันเล่นตลกอะไรของมันวะเนี้ย

“อะไรของแกวะ นี้ของเยี่ยมไข้ฉันรึไงวะ”

“ประมาณนั้น เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่รู้ว่า ใครฆ่าพ่อฉัน ฉันอยากให้พวกแกคุ้มครองพยานให้ฉันหน่อย เพราะฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกแก”

“แล้วทำไม พยานแกถึงมีสภาพเป็นแบบนี้วะ”

“โดนฆ่าปิดปาก โชคดีที่รอดมาได้ แต่ก็เกือบตายเหมือนกัน นี้พึ่งออกจากห้อง ICU ยังไงก็ฝากแกดูแลด้วยละกัน ฉันต้องไปทำงานต่อ หายเร็ว ๆ”

ปัง!!

แล้วไอ้เฟียสก็เดินออกไป ให้มันได้อย่างนี้สิ อยู่ดี ๆ ก็มีภาระเพิ่ม ไหนดูสิว่าหน้าตาเป็นยังไง ผมเดินลงจากเตียงแล้วเดินไปหาเตียงที่อยู่ข้าง ๆ

“ไหนขอดูหน้าหน่อย เฮ้ย พารัน”

ผมต้องตกใจสุด ๆ เมื่อคนที่นอนอยู่นั้นคือพารัน คนที่ผมหลงรักทั้งที่เห็นแค่รูปถ่าย และการฟังชีวิตประจำวันของพารันในจากไอ้พีช

ใครจะคิดละว่าจู่ ๆ พารันนี้จะมานอนอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้ นั้นไงพอเห็นหน้ายัยนี้ผมก็มีอารมณ์แล้ว ดูสิเธอมีอิทธิพลกับอารมณ์ของผมขนาดไหน

“ฉันรักเธอมาตั้งนาน ขอหอมสักทีคงไม่เป็นไรมั่ง”

ฟอด ฟอด

ผมหอมแก้มพารันทั้งสองข้าง แต่เหมือนผมคิดผิดเพราะยิ่งได้ สัมผัส ได้กลิ่นจากตัวเธอ มันยิ่งทำให้ผมมีความต้องการในตัวเธอมากขึ้นไปอีก ตอนนี้แก่นกายความเป็นชายของผมมันแข็งเต็มที่แล้ว นั้นหมายความว่าผมต้องปลดปล่อย

แต่จะให้ผมลักหลับพารันคงทำไม่ได้ ผมรักเธอมากเกินกว่าจะทำลายโดยเธอไม่ยินยอม งั้นก็ต้องชักธงสิ ผมเดินไปล็อกประตูห้องแล้วกลับมานอนที่เตียง จัดการกับปัญหาข้างหน้า

“พารันอย่าพึ่งตื่นมาตอนนี้นะ”

ผมกำลังจินตนาการว่า พารันกำลังร่วมรักกับผมอยู่ ร่างของเธอเปลือยของเธออยู่ด้านบนตัวผม เธอค่อย ๆ ขยับร่างขึ้นลงอย่างช้า ๆ และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

“รันจ๋า พี่ต้องการเธอ ซี๊ด”

“คุณเล่นอะไรอยู่เหรอ”

จู่ ๆ พารันที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นยืนข้างเตียงผมมาตอนไหน พูดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งทันทีแต่มือก็ยังขยับขึ้นลงต่อ

“โทษทีนะพารันที่ต้องให้เธอเห็นพี่ในสภาพแบบนี้ แต่โทษทีพี่กำลังมีอารมณ์ หยุดไม่ได้จริง ๆ”

“ให้ฉันเล่นด้วยคนสิ.......ว่าไงให้ฉันเล่นด้วยได้ไหม ฉันอยากเล่นไอ้นี่มั่ง ไหนให้ฉันเล่นมั่ง”

“เฮ้ย!!... อะ...อะ..อ้า....ซี๊ด..”

พารันปัดมือผมออกแล้วเธอก็ทำหน้าที่แทน นั้นมันยิ่งทำให้ผมเสียวขึ้น มือของเธอนุ่มมาก ผมมองหน้าของพารัน เหมือนเธอสนุกกับมันเธอขยับมือขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

“ดูสิยิ่งขยับมือขึ้นลงเร็ว ๆ มันยิ่งแข็งขึ้นเรื่อยๆ เลย นายทำได้ไงอะ”

“ซี๊ด......แบบนั้นแหละรันจ๋า.....พี่จะไม่ไหวแล้ว.....ซี๊ด”

“คุณเป็นอะไร เจ็บเหรอฉันขอโทษ”

พารันรีบปล่อยมือทันที แต่ผมก็คว้ามือเธอมาไว้ที่เดิม ให้เธอก็ทำหน้าที่ต่อ

“ไม่เธอทำดีแล้ว...ซี๊ด.....รันจ๋าอย่าทรมานพี่สิ......ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว....จะแตกแล้ว......แตกแล้ว....พี่รักเธอนะพารัน”

ผมดึงเธอเข้ามากอด แต่ดูเหมือนเธอจะตกใจรีบพลักผมออก ผมมองเธออย่างไม่เข้าใจ ก็เมื่อกี้เธอยังช่วยผมอยู่เลย

“ทำไมละก็เมื่อกี้เราสองคนยัง....”

“ก็เราแค่เล่นด้วยกันไม่ใช่เหรอ ว่าแต่เมื่อกี้มันคืออะไรเหรอสนุกดีอะ”

หะอะไรเนี้ย พารันหาว่าผมเล่นงั้นเหรอ ขนาดเด็ก 3 ขวบเห็นยังรู้เลยว่าผมทำอะไรแต่พารันกับไม่รู้เรื่องแถมยังหาว่าผมกำลังเล่นอะไรอีก ยัยนี้ไม่เคยเรียนเพศศึกษาหรือไงเนี้ย

“ว่าไงละ มันอะไรไอ้นั่นนะ”

“เออ...คือ...อย่าสนใจเลยพารัน”

“พารันใคร??? ฉันเหรอ ฉันชื่อพารันเหรอ”

เธอทำหน้างง อะไรอย่าบอกนะว่าจำชื่อตัวเองไม่ได้นะ หรือว่าความจำเสื่อม ผมมองผ้าพันแผลที่พันรอบหัวของเธอมีแผลที่หัวด้วยเหรอ

“ใช่เธอชื่อ พารัน เธอจำได้ไหมว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน”

พารันส่ายหัวทันที พารันความจำเสื่อมงั้นเหรอ ดีละ ฟ้าได้ส่งโอกาสมาให้ผมแล้ว หึ หึ หึ ผมจะได้เมียเด็กก็คราวนี้แหละ ถึงผมจะอายุมากกว่าเธอแต่ช่างปะไร อายุเป็นเพียงตัวเลข รู้แค่ว่าเธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น

“พี่ชื่อ พอร์ทเป็นแฟนเธอ เราอยู่บ้านเดียวกันห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน เธอจำได้หรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ พี่พอร์ท รันจำไม่ได้ แต่รันเชื่อพี่นะ พี่ดูเป็นคนดี”

แน่นอนละต้องจำไม่ได้ ก็มันไม่ใช่เรื่องจริงนิ แต่ช่างสิ ไม่ช้าเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว สู้มาเป็นเมียฉันตอนนี้ไม่ต้องจีบให้ยุ่งยาก ไว้ค่อยทำให้รักทีหลังก็ได้ เอาละ คราวนี้ พี่จะกินเธอให้ไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลย หึ หึ หึ