บทที่ 9 หึงหวง

ญาณินนั่งอยู่ที่โต๊ะตามลำพัง ในเวลาเดียวกันบริกรก็เอาน้ำเปล่ามาให้ หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีคนมานั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ เธอ

“สวัสดีครับ” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

ญาณินตกใจจนผงะเล็กน้อย นี่ไม่ใช่เสียงของคเชนทร์ กลิ่นกายก็ไม่ใช่ด้วย แล้วเขาเป็นใคร?

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” ชายผู้นั้นเอ่ยอีกครั้ง

“ที่นั่งตรงนี้มีคนนั่งอยู่แล้วค่ะ เขาแค่ไปเข้าห้องน้ำ” ญาณินไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นใคร เธอจึงระมัดระวังตัวเอาไว้ก่อนจะดีกว่า

“ผมรู้ว่าคุณมากับคุณเชนทร์ครับ ผมชื่อเป็นหนึ่ง เป็นลูกของคุณเพทายครับ” เป็นหนึ่งแนะนำตัว

“คุณคือเจ้าของงานวันเกิดใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” เป็นหนึ่งตอบ “ขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้เลยนะครับ” เขารู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก ถูกใจเลยล่ะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไร แค่นั่งฟังเพลงแบบนี้ก็พอ”

เป็นหนึ่งรู้สึกประทับใจกับความงามของญาณิน แม้ว่าเธอจะยังพูดคุยกับเขาอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สบตากับเขาเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เป็นหนึ่งก็ไม่ได้ถือสาอะไร

“คุณชื่ออะไรครับ?” เป็นหนึ่งอยากทำความรู้จักญาณินให้มากกว่านี้

“ฉัน….”

“ยาหยี ที่รัก!”

ญาณินยังไม่ทันได้บอกชื่อของตนเอง คเชนทร์ก็กลับมาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบที่เป็นหนึ่งเข้ามาตีสนิทกับเธอแบบนี้ จะว่าไปแล้ว เขาไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้เธอต่างหาก

“คุณเชนทร์ คุณกลับมาแล้วเหรอ?” เป็นหนึ่งเอ่ยทักทายแล้วย้ายไปนั่งเก้าอี้ตัวถัดไป ตัวนั้นก็คืนให้คเชนทร์นั่งเหมือนเดิม

“คุณมีเรื่องอะไรคุยกับคนรักของผมเหรอ?” คเชนทร์ถาม พร้อมกับทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“ผมเห็นว่าเธอนั่งอยู่คนเดียว ในฐานะเจ้าของงาน ผมเลยเข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนครับ” เป็นหนึ่งตอบ ถึงยังไงก็ต้องไว้หน้าเขาบ้าง ด้วยฐานะของคเชนทร์ แม้แต่พ่อของเขายังไม่กล้ามีเรื่องด้วยเลย

“ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว คงไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ แขกของคุณยังมีอีกมากมายในงาน ไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้หรอก” คำพูดของคเชนทร์นั้นตั้งใจไล่เป็นหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกไปตรงๆ ก็ตาม

“คุณเชนทร์! ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นล่ะ? คุณเป็นหนึ่งเป็นเจ้าของงาน จะเข้ามาทักทายก็ไม่เห็นแปลก” ญาณินรู้สึกไม่พอใจ คเชนทร์ทำแบบนี้มันอาจทำให้เป็นหนึ่งเสียหน้าต่อแขกในงานได้ ‘คนนิสัยไม่ดี’ เธอบ่นพึมพำ

คเชนทร์รู้สึกไม่พอใจต่อท่าทีของญาณินที่ดูจะเข้าข้างเป็นหนึ่ง “ผมไม่ได้อนุญาตให้คุณคุยกับคนแปลกหน้านิ”

“คนแปลกหน้าที่ไหน เขาเป็นเจ้าของงาน แล้วเขาก็แค่เข้ามาทักทายเท่านั้น”

“ข้ออ้างน่ะสิ” คเชนทร์กำหมัดแน่น “ตามผมมา” เขากระชากเธอให้เดินตามไปด้านนอก

“ปล่อยฉันนะ!” หลังจากหยุดเดิน ญาณินสะบัดแขนออกอย่างแรง

“ฟังนะยาหยี ป้าคุณขายคุณให้ผมแล้ว ตอนนี้คุณเป็นของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์”

“ฉันไม่ใช่ของคุณ! คุณแค่- อ๊ะ!”

ญาณินถูกจับกระแทกเข้าผนัง คเชนทร์จับคางเธอแล้วบีบอย่างแรง

“ถึงแม้ว่าคุณจะปฏิเสธหรือไม่ยอมรับ แต่ยังไงคุณก็ยังเป็นของผมอยู่ดี” คเชนทร์โมโหถึงขีดสุด ปกติเขาก็เป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว ทุกวันนี้ที่เขาดูอ่อนโยนและใจเย็นขึ้นก็เป็นเพราะเธอ แต่ตอนนี้เธอกำลังจุดประกายความบ้าคลั่งให้เขาแล้ว

“อืออออออออ”

ญาณินพยายามดิ้นหนีออกจากวงแขนของคเชนทร์ ปากของเธอกำลังถูกเขาบดจูบอย่างรุนแรง เป็นหนึ่งก็อยากรู้ว่าคเชนทร์พาญาณินออกมาด้านนอกทำไม สุดท้ายก็ต้องตกใจเมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังกอดจูบกันอยู่ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเป็นหนึ่งจึงมีแต่ความผิดหวัง แต่ครู่หนึ่งก็กลับมามีความหวังอีกครั้ง

ญาณินผลักคเชนทร์ออกพร้อมกับตบหน้าเขาไปหนึ่งครั้ง “หยุดสักที! คุณก้าวล้ำขอบเขตของฉันมามากเกินพอแล้วนะ!” เธอตะคอก แค่เขาแนะนำเธอให้คนอื่นว่าเธอนั้นเป็นภรรยาในอนาคตของเขาก็เกินพอแล้ว

“เราสองคนจะมีขอบเขตอะไรกัน คุณอย่าลืมนะว่าที่คุณมาอยู่กับผมจนถึงตอนนี้เพราะอะไร” คเชนทร์พยายามสงบสติอารมณ์

“ฉันรู้ว่าเพราะอะไร! แต่ตอนนี้คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ คุณกำลังบังคับฉันและทำร้ายฉัน” น้ำตาของเธอไหล ไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายและรุนแรงกับเธอมากขนาดนี้

ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าเขานั้นเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่อบอุ่นและอ่อนโยนมาก ไม่คิดว่า แค่มีผู้ชายเข้ามาคุยกับตัวเอง เขาก็บ้าคลั่งได้ถึงเพียงนี้แล้ว

“ผมขอโทษ เรากลับบ้านกันเถอะ” คเชนทร์เห็นน้ำตาของหญิงสาวก็รู้สึกผิด เมื่อกี้เขารุนแรงกับเธอจริงๆ

เพียงแค่ครึ่งชั่วโมง คเชนทร์ก็พาญาณินกลับมาถึงบ้านแล้ว เพื่อความสะดวกของญาณิน คเชนทร์จึงอุ้มเธอขึ้นไปยังห้องนอน เขาวางเธอลงบนเตียงช้าๆ และถอดรองเท้าให้ด้วย

“ตอนที่อยู่ในงาน ผมเห็นว่าคุณไม่ค่อยได้ทานอะไรเลย ตอนนี้คุณหิวหรือเปล่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน และเอาใจใส่

“ไม่! ฉันอยากอาบน้ำและพักผ่อนแล้ว” น้ำเสียงเธอแข็งกระด้าง

ผู้หญิงตรงหน้าเหมือนจะยังไม่หายโกรธ คเชนทร์ก็กังวลมากจึงเอ่ยไปอีกครั้ง “ยาหยี ผมขอโทษ ผม-” เขาพูดได้แค่นั้น ก็ถูกญาณินพูดตัดก่อนแล้ว

“คุณคเชนทร์ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว คุณออกไปได้แล้ว” น้ำเสียงของเธออ่อนลง แต่ก็ยังแข็งอยู่

คเชนทร์ทำได้เพียงพยักหน้าแล้วออกไปจากห้อง เขาสบถด่าตัวเองอยู่ในใจ ‘เชี่ยเอ๊ย ทำไมถึงใจร้อนแบบนี้วะ!’ เขาด่าตัวเอง เขาควรควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้ และไม่ควรไปจู่โจมญาณินจนทำให้เธอตกใจมากขนาดนั้น เป็นไงล่ะ? ตอนนี้เธอแทบไม่อยากหายใจร่วมห้องกับเขาแล้ว

คเชนทร์เปิดประตูห้องพร้อมกับลูบริมฝีปากตัวเอง เขาแอบยิ้มและรู้สึกชอบกับการที่ได้จูบญาณินเมื่อครู่นี้ เขารู้สึกพึงพอใจ แม้ว่าจะทำให้ญาณินโกรธและไม่พอใจก็ตาม

หลังจากที่คเชนทร์ออกจากห้องไปแล้ว ญาณินก็จับริมฝีปากตัวเองพร้อมกับเผลอยิ้มออกมา แม้ว่าตัวเองจะถูกคเชนทร์บดจูบอย่างบ้าคลั่ง แต่การจูบของเขาก็อ่อนโยนมาก มันทำให้เธอใจเต้นแรง และยังรู้สึกฟินด้วย เธอยังรู้สึกว่า เธออยากจะจูบกับเขาอีกสักครั้ง เพียงแต่เธอไม่มีความกล้า และก่อนหน้านี้ที่เธอโมโหเขา ไม่ใช่เพราะโกรธที่เขาจูบ เพียงแต่เป็นเพราะเขาไม่มีเหตุผล