บทที่ 6 หรือจะให้ป้อนด้วยปาก

เช้าวันรุ่งขึ้น

“อรุณสวัสดิ์ที่รัก”

“คุณ!” ญาณินกรีดร้องอย่างตกใจ “คุณมาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง?” ญาณินตกใจมากเมื่อได้ยินเสียงของคเชนทร์อยู่ในห้องของตัวเอง แล้วยังนั่งอยู่บนเตียงใกล้ตนเองด้วย

“คุณลืมไปแล้วเหรอ? ที่นี่คือบ้านของผม”

“ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ช่างเถอะ แต่นี่มันคือห้องนอนของฉัน คือที่ส่วนตัวของฉัน คุณไม่ควรเข้ามาในห้องนอนของฉันโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต” ญาณินพูดอย่างโมโห และรู้สึกหงุดหงิดมาก ดูไม่เป็นส่วนตัวเอาเสียเลย

“ผมเอาอาหารเช้ามาให้” คเชนทร์ช่วยเอาผ้าห่มออก “มากินเถอะ ผมเอาแซนวิชกับนมอุ่นๆ มาให้”

“ฉันลงไปกินข้างล่างได้ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก” ญาณินปฏิเสธการช่วยเหลือ

คเชนทร์กระชากหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตัก “ที่รัก เธอไร้เดียงสาเกินไปแล้ว คุณทำอะไรไม่สะดวกหรอกหากปราศจากความช่วยเหลือจากคนอื่น ดังนั้น…อย่าดื้อและนั่งกินอาหารดี ๆ เถอะ”

“อร๊ายยย คุณ! เชนทร์! วางฉันลงนะ ฉันกินเองได้”

คเชนทร์อุ้มหญิงสาวไปวางที่โซฟา เขาใช้มีดหั่นแซนวิชเป็นชิ้นเล็กพอดีคำเพื่อจะป้อนเธอ “อ้าปากสิ”

ญาณินเอนตัวไปข้างหลัง “ฉันกินคนเดียวได้ มือฉันไม่ได้พิการ” เธอไม่ต้องการให้ใครมาช่วยเหลือทางด้านนี้ อะไรที่ทำได้ก็จะทำเอง หากยินยอมให้คนอื่นทำให้ทุกอย่าง แล้วเธอจะต่างอะไรกับคนเป็นง่อยกันล่ะ

“ผมบอกให้คุณเปิดปาก” เขาโอบเอวเธอเข้าหาตัวเอง คุณจะให้ผมป้อนดี ๆ หรือให้ผมใช้ปากป้อน

ญาณินหมดคำจะพูดและไม่ขัดขืนต่อ จึงอ้าปากกินอย่างว่าง่าย “ขอบคุณ” เธอเอ่ยตามมารยาท

“เก่งมาก ที่รัก” คเชนทร์ยิ้มอย่างพึงพอใจ “เป็นเด็กดีจริงๆ” เขารู้สึกมีความสุขมาก

“ฉันจะกินเอง ต่อให้ไม่มีคุณฉันก็กินเองได้ คุณออกไปได้แล้ว” ญาณินพูดอย่างไม่มีเยื่อใย

“เอาเถอะ ผมเชื่อว่าอีกไม่นานคุณจะใจอ่อนให้ผมเอง”

“เฮอะ! คุณมั่นใจตัวเองเกินไปหรือเปล่า” ญาณินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะหลงตัวเองได้มากขนาดนี้ ถึงแม้เขาจะทำดีกับเธอ แต่ก็คงหวังอะไรจากตัวเธอด้วยเช่นกันนั่นแหละ แล้วจะให้เธอใจอ่อนยอมรับเขาได้ยังไง

“น้ำตกลงหินทุกวัน หินยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับหัวใจของคนที่เป็นเพียงเนื้อนุ่มๆ ก้อนหนึ่งเท่านั้น”

ญาณินขี้เกียจทะเลาะกับเขา เธอจึงตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้าให้หมด “หมดแล้ว คุณออกไปได้แล้ว”

คเชนทร์ยกแก้วนมใส่มือให้เธอ “ดื่มนมด้วย”

ญาณินดื่มนมจนหมดแก้วแล้วไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้เธออยากไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้าแปรงฟันจะแย่อยู่แล้ว เป็นเพราะคเชนทร์ที่ทำให้เธอต้องทานอาหารโดยที่ยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน มันน่าอายจริงๆ

“อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวผมจะพาออกไปข้างนอก”

ญาณินรีบลุกเดินไปห้องน้ำทันที โดยที่ไม่ถามหรือตอบอะไรเขาสักคำ คเชนทร์จึงได้แต่มองตามหลังเธอไป เขาภูมิใจที่เห็นเธอเดินไปเข้าห้องน้ำได้อย่างเคยชินแล้ว

“คุณจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าผมจะพาไปไหน?”

“ถามแล้วจะได้อะไร ฉันไม่ไปได้ไหมล่ะ”

“ไม่ได้”

“แล้วจะให้ฉันถามทำไม” เธอบอกแล้วปิดประตูห้องน้ำ

คเชนทร์ไม่ได้โกรธที่หญิงสาวมีท่าทางแบบนั้นต่อเขา คงต้องให้เวลาเธอได้ปรับตัวกับเขาสักหน่อย อีกไม่นานคงจะดีขึ้นกว่านี้

ญาณินใช้เวลาในห้องน้ำ 15 นาที เมื่อเปิดประตูออกมา เธอพยายามสูดดมกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของคเชนทร์ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังอยู่ในห้องของตัวเองหรือเปล่า

“คุณเชนทร์ คุณยังอยู่ไหม?” เธอร้องเรียก เพราะไม่ได้กลิ่นเขาแล้ว

“คุณผู้ชายออกไปแล้วค่ะ” รัญดาตอบ

“พี่รัญดาเหรอ?” ญาณินถามแล้วค่อยๆ เดินมาที่ตู้เสื้อผ้า

“ค่ะ คุณผู้ชายให้พี่มาช่วยคุณยาหยีแต่งตัวค่ะ”

“ขอบคุณนะคะพี่รัญดา แต่ฉันทำเองได้ค่ะ” เธอไม่อยากรบกวนคนอื่นให้ช่วยในเรื่องเล็กน้อยของตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้วค่ะ เดี๋ยวพี่จะเลือกชุดให้นะคะ” รัญดาเต็มใจทำ

“ขอบคุณค่ะ” ญาณินขอบคุณและรู้สึกเกรงใจมาก

รัญดาเลือกชุดเดรสแขนกุดสีเนื้อตัวหนึ่งออกมา หากญาณินได้สวมใส่แล้วต้องสวยมากแน่ รัญดาชอบและเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า เห็นเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง เลยอยากให้ญาณินนั้นดูดีและมีสง่าในทุกๆ วัน อยากให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้อย่างมีความสุข

“ได้ชุดแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยใส่นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ญาณินใส่ชุดเรียบร้อย โดยมีรัญดาช่วยรูดซิปข้างหลังให้ เมื่อญาณินหันหน้ามา รัญดาถึงกับตะลึง ญาณินใส่ชุดนี้แล้วสวยมากจริงๆ ด้วย มันเหมาะกับเธอมาก

“สวยมากเลยค่ะ คุณผู้ชายต้องถูกใจมากแน่ๆ”

“เขาคงเคยเห็นสาวสวยที่แต่งตัวแบบนี้มานักต่อนักแล้วล่ะค่ะ เขาจะตื่นเต้นได้ยังไง”

รัญดาไม่ได้สนใจคำพูดของญาณินเลย ถึงแม้คเชนทร์จะเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีและมีสาวๆ เข้าหามากมาย แต่คนที่เขารอคอยมาตลอดนั้น รัญดารู้ดี เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเลยสักคน แม้ว่าจะมีผู้หญิงหลายคนมาเปลือยกายต่อหน้าเขา เขาก็เห็นเป็นเพียงขยะที่รกหูรกตาเท่านั้น เรื่องนี้รัญดารู้ดีที่สุด

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เราลงไปกันเถอะ คุณผู้ชายรออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ”

“พี่รัญดา เขาจะพาฉันไปไหนเหรอ?” ญาณินถามอย่างสงสัย

“ไปงานปาร์ตี้ค่ะ”

“งานปาร์ตี้เหรอ?” ญาณินแปลกใจ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้พาคนตาบอดอย่างเธอไปออกงานด้วยนะ?

“ใช่ค่ะ คุณผู้ชายถึงให้พี่มาช่วยคุณยาหยีแต่งตัวไงคะ บอกให้พี่เลือกชุดที่เหมาะสมให้คุณด้วย”

ที่รัญดาแทนตัวเองว่าพี่ เพราะว่าญาณินนั้นเรียกเธอว่าพี่ก่อน ดังนั้น รัญดาจึงอยากให้ญาณินนั้นไม่กดดันตัวเองจนเกินไป จึงเป็นกันเองกับเธอบ้าง แม้จะรู้ว่าในอนาคตหญิงสาวตรงหน้าจะเป็นนายหญิงของตัวเองก็ตาม คเชนทร์ก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย

“งานปาร์ตี้อะไร? ทำไมเขาต้องพาฉันไปด้วยล่ะ?” ญาณินสงสัยมาก ไม่เข้าใจจริงๆ

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” รัญดาตอบ เพราะเธอก็ไม่รู้จริงๆ “ตอนนี้รีบลงไปเถอะค่ะ คุณผู้ชายให้เวลาพี่มา 30 นาที”

“เหอะ! จะไปที่ไหนเขาก็ไม่แจ้งล่วงหน้าด้วยซ้ำ แล้วให้เวลาแต่งตัว 30 นาทีนี่นะ เขาคิดว่าฉันเป็นหุ่นยนต์ AI หรือไง” ญาณินบ่นอย่างไม่พอใจ