บทที่ 5 เอาใจใส่อย่างดี

คฤหาสน์

ญาณินยืนอยู่หน้ากระจกเหมือนมองหาเงาของตัวเอง แม้เธอจะมองไม่เห็นแต่เธอก็ยังอยากจินตนาการว่าตอนนี้ชุดที่เธอสวมใส่อยู่นั้นคงจะสวยงามมาก เธอจับใบหน้าของตัวเองและนึกจินตนาการว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอนั้นจะเป็นเช่นไร จะสวยหรือขี้เหร่กันแน่

ญาณินกำลังคิดหลงตัวเองว่าเธอคงจะมีใบหน้าที่สวยสดงดงาม ไม่งั้นมหาเศรษฐีอย่างคเชนทร์คงไม่เอาผู้หญิงที่พิการตาบอดอย่างเธอหรอก

ญาณินนึกย้อนไปในวันที่เธอได้ยินคเชนทร์กับป้าของเธอคุยกัน วันนั้นเธอยังไม่รู้ว่าคเชนทร์กับป้าของเธอทำธุรกิจอะไรกัน และป้าของเธอติดหนี้เขายังไง ทุกครั้งที่ป้าของเธอบอกว่าติดหนี้เขา ป้ามักพูดเสมอว่าที่ป้าเป็นหนี้ก็เพราะเธอ แต่สิ่งที่เธอได้ยินทั้งสองคนคุยกันนั้นมันไม่ใช่เลย ป้าจะติดหนี้เขาเพราะเธอได้ยังไง?

“คุณอุษณีย์ คุณคิดว่าคุณจะจ่ายหนี้ให้ผมโดยการยกหลานสาวให้ผมงั้นเหรอ? คุณคิดว่ามันคุ้มกันไหม?” คเชนทร์เอ่ยถามด้วยถ้อยคำเรียบเฉย

“คุณคเชนทร์คะ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่พูด คุณก็คิดว่าฉันจะมองไม่ออกเหรอคะ? คุณทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันติดหนี้คุณ เอาเงินมาล่อในตอนที่ฉันติดหนี้พนัน ให้เงินฉันเพื่อต่อทุน สุดท้ายเงินพวกนั้นก็เข้ากระเป๋าของคุณอยู่ดี ทุกอย่างที่คุณทำนั้นไม่ใช่เพื่อหลานสาวของฉันจริงๆ เหรอ?” อุษณีย์พูดทุกอย่างเท่าที่ตัวเองคาดคิดได้

คเชนทร์แสยะยิ้ม “คุณคิดว่าคุณมองผมออกสินะ?” เขายิ้มเย็น รู้สึกไม่ชอบใจที่มีคนรู้ทันความคิดของตัวเองและยังเปิดเผยต่อหน้าอีก นี่มันไม่ใช่ว่าเปิดโปงเขาและทำให้เขาเสียหน้าหรอกเหรอ

อุษณีย์ยิ้มอย่างได้ใจและคิดว่าตัวเองชนะ จึงไม่รู้สึกเกรงกลัวอะไรอีก “หรือว่ามันไม่ใช่ล่ะคะ? เพราะหากเป็นเช่นนั้น ฉันต้องขอโทษด้วยที่ปรักปรำคุณ ไม่เช่นนั้น คุณรอฉันก่อนอีกสักครึ่งเดือนได้ไหม ฉันจะขายหลานสาวคนนี้ให้กับมหาเศรษฐีคนอื่น แล้วจะรีบเอาเงินมาจ่ายหนี้ให้คุณ”

“คุณคิดว่าจะขายหลานสาวได้สักเท่าไหร่ล่ะ?” คเชนทร์กำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจ แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

“ถึงแม้ว่าหลานสาวของฉันจะตาบอด แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่สวยสดงดงาม ความบริสุทธิ์ของเธอย่อมต้องมีคนต้องการ สมัยนี้มีคนอยากได้เมียน้อยที่ว่านอนสอนง่ายเยอะแยะถมไป ยิ่งหลานสาวของฉันมองไม่เห็น เธอก็จะอยู่แค่ในบ้านและสร้างความสุขให้กับพวกเขาได้เท่านั้น พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีปัญหากับเมียหลวงในภายหลังแล้ว”

“คุณมองเกียรติของหลานสาวคุณต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ?” คเชนทร์ขบกรามแน่น

อุษณีย์ไม่สนใจความโกรธของเขา “เธอมันก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง หากฉันยังเลี้ยงเธอต่อไป คนที่ลำบากก็คือฉัน สู้ขายเธอไปไม่ดีกว่าเหรอ ฉันยังได้เงินมาใช้หนี้คุณด้วย”

“ได้! ผมจะยอมรับหลานสาวของคุณมาเพื่อล้างหนี้ก้อนนี้ และจะมอบเงินให้อีกก้อนหนึ่ง แต่หลังจากนี้ไป คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเธออีก”

ทุกประโยคที่ทั้งสองคนคุยกัน ญาณินได้ยินเต็มสองหู เธอน้ำตาตกและคิดไม่ถึงเลยว่าป้าของเธอจะมองเธอเป็นภาระขนาดนี้ เงินประกันชีวิตของพ่อและแม่เธอนั้นมากถึงสิบล้านบาท หากเธอคำนวณช่วงเวลา 7 ปีที่อุษณีย์รับเธอมาเลี้ยงนั้น คงใช้สำหรับเธอไม่ถึงหนึ่งล้านด้วยซ้ำ เงินสิบล้านก็คงเหลือมากพอ

ญาณินถูกอุษณีย์รับเลี้ยงตามยถากรรม แม้แต่การรักษาดวงตาเธอก็ปฏิเสธไม่รักษาเพื่อไม่อยากฟุ่มเฟือยเงินก้อนนี้ แต่อุษณีย์กลับล้างผลาญเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อและแม่ของเธอทิ้งไว้ให้จนหมดสิ้น แล้วยังพูดกรอกหูเธอทุกวันอีกว่าตัวเองนั้นเป็นคนทำงานหาเลี้ยงเธอ และเป็นหนี้ก็เพราะเธออีก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ญาณินหลุดออกจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอเช็ดผมอยู่หน้ากระจกและจินตนาการถึงตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมถึงคิดถึงคำพูดที่ผ่านมาของอุษณีย์และคเชนทร์ไปได้ ตอนนี้เธอหลุดออกจากความคิดนั้นแล้วเพราะเสียงเคาะประตู

คเชนทร์เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม “คุณอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?” เขาถาม พร้อมเดินไปหยิบผ้าขึ้นเช็ดผมให้

ญาณินถอยหลังไปหนึ่งก้าว “อย่าแตะต้องฉัน” เธอระวังตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะมาดีหรือร้าย ชายหญิงอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองคงดูไม่ปลอดภัย

คเชนทร์ดูตะลึงเล็กน้อยกับทัศนคติของหญิงสาวตรงหน้า เธอระวังตัวเองกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธและหลีกหนีเขามากขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแต่ทำอะไรไม่ได้ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ปฏิบัติกับเขาแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นคงมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว

คเชนทร์ข่มอารมณ์เอาไว้ “ผมแค่เข้ามาดูคุณเท่านั้น ไม่ต้องกลัวผม ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ แค่อยากให้คุณอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเท่านั้น ขาดเหลืออะไรก็ให้บอกทันที” เขาพูดอย่างอ่อนโยน

“ฉันไม่ขาดเหลืออะไร คราวหน้า..คุณให้พี่รัญดามาถามฉันก็ได้ ไม่ต้องให้ถึงมือคุณหรอก” น้ำเสียงของเธอเย็นชาและระแวดระวัง

คเชนทร์ไม่สนใจคำพูดของหญิงสาว “ผมช่วยเป่าผมให้คุณนะ จะได้รีบนอนพักผ่อน”

ญาณินยกมือขึ้นห้าม “ไม่! ไม่ต้อง! เรื่องนี้ฉันทำเองได้” เธอห้ามเขา น้ำเสียงนั้นจริงจังมากว่าต้องการหลีกเลี่ยงชายคนนี้

“โอเค งั้นคุณรีบพักผ่อนนะ” คเชนทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลก่อนจะก้มหน้าลงจูบหน้าผากเธอไปหนึ่งครั้ง

“คุณ!” ญาณินตกใจแล้วยกมือขึ้นจับหน้าผาก

“ราตรีสวัสดิ์ครับ ยาหยี” คเชนทร์เอ่ยแล้วเดินออกจากห้องไป

ญาณินยังคงตกตะลึงและยืนค้างต่อการกระทำของคเชนทร์ นี่เขาจูบเธอจริง ๆ ใช่ไหม? เขาเป็นคนดีหรือคนไม่ดีกันแน่? แต่การปฏิบัติอย่างดีของเขา 2-3 วันมานี้ก็ไม่ได้แย่เลยใช่ไหม? เขาไม่ได้เอาเธอมาเพื่อหวังผลประโยชน์อะไรใช่ไหม? ญาณินจมอยู่กับความคิดนี้อยู่เนิ่นนานจนเผลอหลับไปจนถึงเช้า