บทที่ 4 บ้าไปแล้ว

คเชนทร์ขับรถออกจากบ้านไปอย่างเร็วแรง บนท้องถนนก็มีฝนตกหนัก เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงเก็บเครื่องบินส่วนตัว ซึ่งค่อนข้างห่างไกลจากเมืองไปเล็กน้อย คเชนทร์ต้องขับรถผ่านป่าสนไปจนถึงสนามบินส่วนตัวของตัวเอง เมื่อไปถึงที่นั่นก็มีชายร่างใหญ่หลายคนออกมาต้อนรับ

“เจ้านาย” ชายพวกนั้นทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เทเลอร์อยู่ไหน?” อารมณ์เขาไม่ดี น้ำเสียงจึงดูแข็งกระด้าง

“อยู่ที่ห้องทำงานครับ เจ้านาย”

คเชนทร์เดินตรงไปยังห้องทำงานของเทเลอร์ “คนที่ฉันให้หา นายหาเจอหรือยัง?” คเชนทร์คว้าคอเสื้อของเทเลอร์ขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด

เทเลอร์กำลังนั่งทำงานถึงกับตกใจ “นี่! ใจเย็นๆ ก่อนสิพี่ชาย มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะล้อเล่นกับนายนะ เทเลอร์! คนที่ฉันให้ตามหา นายหาเจอหรือยัง?” น้ำเสียงของคเชนทร์ดุดันเหลือเกิน

ชายหนุ่มที่ชื่อเทเลอร์ถึงกับขนลุก เขาไม่ชอบเห็นท่าทางแบบนี้ของคเชนทร์เลย มันเหมือนมัจจุราชกำลังจะมาเอาชีวิตของเขาเลย

“ผม..ผมยังหาไม่เจอ หากว่าผมหาเจอแล้ว ผมต้องรีบบอกพี่แน่นอน”

คเชนทร์ปล่อยมือที่กำคอเสื้อของเทเลอร์ออก “นายใช้เวลานานเกินไปแล้ว ฉันให้เวลานายอีกหนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้นฉันจะควักลูกตานายแทน”

“ผมไม่เข้าใจจริงๆ เลย ว่าทำไมพี่ถึงสนใจสาวตาบอดคนนั้นด้วย ผู้หญิงที่เพียบพร้อมกับพี่มีตั้งมากมาย แต่พี่กลับไปเลือกเอาผู้หญิงที่ตาบอด แล้วยังหาดวงตามาเปลี่ยนให้เธออีก” เทเลอร์ไม่เข้าใจจริง ๆ

ผู้ชายอย่างคเชนทร์ มีผู้หญิงสวยๆ มากมายที่พร้อมมอบกายและมอบใจให้ คเชนทร์ควรจะเลือกเอาผู้หญิงที่เพอร์เฟคและเหมาะสมกับเขาสิ แต่ทำไม? ทำไมคเชนทร์ต้องเลือกเอาหญิงสาวตาบอดด้วย เขากำลังคิดอะไรอยู่? หรือสมองของเขามีความผิดปกติอยู่กันนะ?

“ผู้ชายเจ้าชู้อย่างนายจะเข้าใจเรื่องหัวใจและความรักได้ยังไง ถึงแม้ว่าเธอจะตาบอดไปตลอดชีวิต ฉันก็ยังต้องการเธอเพียงคนเดียว”

“ผมละอยากรู้จริงๆ ว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอ เธอต่อต้านพี่ถึงขนาดนั้น”

เทเลอร์ยังไม่เข้าใจ เท่าที่เขารู้มานั้น ญาณินเป็นหญิงสาวที่ดื้อรั้นมาก คเชนทร์โอนอ่อนกับญาณินไปมากขนาดนั้น แล้วยังลดตัวเข้าหาเธอก่อนด้วย แต่เธอกลับยิ่งยโสและทำเป็นไม่สนใจใยดีคเชนทร์เลยสักนิด เป็นแค่ผู้หญิงตาบอดคนหนึ่งแท้ๆ แต่กลับเล่นตัวชะมัด

“นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันต้องการ แม้ว่าเธอจะพิการทางสายตา แต่ก็ยังมีนิสัยที่แข็งกร้าวและช่วยเหลือตัวเองได้ เธอไม่เคยชี้นิ้วสั่งใคร และทำทุกอย่างด้วยตัวเอง นี่คือเสน่ห์ของเธอที่ดึงดูดฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เธอคู่ควรที่จะเป็นภรรยาของฉัน”

“เหอะ! ไม่ใช่ว่าพี่ต้องการเธอมาเป็นโล่ของพี่หรอกเหรอ?”

“เธอไม่ใช่โล่ของฉัน!” คเชนทร์ตะคอกเสียงอย่างไม่พึงพอใจ “ฉันเป็นมาเฟีย ยังต้องการใช้ผู้หญิงที่พิการคนหนึ่งมาเป็นโล่ด้วยเหรอ? ฉันต่างหากที่พร้อมจะเป็นโล่ให้เธออย่างไม่มีข้อแม้ นายก็รู้ ว่าโลกของฉันนั้นมืดมิดแค่ไหน ศัตรูรายล้อมไปทั่ว”

“ใช่ไง! และตอนนี้พี่ก็พาเธอเข้าสู่โลกมืดของพี่เรียบร้อยแล้ว”

“ฉันเชื่อตัวเอง ว่าจะปกป้องเธอได้แน่นอน” เขาพูดอย่างมั่นใจ

“เรื่องอื่นพี่มักเข้มแข็งและไม่เคยโอนอ่อน แต่เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว พี่ถึงกับอ่อนปลวกเปลือกได้ถึงขนาดนี้” เทเลอร์เยาะเย้ย

“นั่นมันเรื่องของฉัน ที่แน่ๆ นายต้องรีบหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอภายในหนึ่งเดือน ยาหยีของฉันจะได้เห็นโลกใบใหม่เสียที”

“เชอะ! ยาหยีของฉัน” เทเลอร์เยาะเย้ยเบาๆ ก่อนจะพูดกับคเชนทร์ “แล้วผมจะรีบตามหาให้เจอ”

คเชนทร์เผลอยิ้ม เมื่อคิดว่าญาณินจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง “รอหน่อยนะที่รัก อีกไม่นานคุณจะได้เห็นโลกใบใหม่แล้ว”

เทเลอร์ทำหน้าประหลาดใจและพึมพำกับตัวเอง “นี่! พี่บ้าไปแล้วเหรอ?”