บทที่ 3 คนเย็นชา

@ห้องอาหาร..

บนโต๊ะอาหารที่ทั้งยาวและใหญ่ มีอาหารที่หรูหรามากมายวางอยู่ บนโต๊ะยังถูกประดับไปด้วยดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ ซึ่งทำให้บรรยากาศดูสดใสและโรแมนติกมาก

เชนทร์นั่งอยู่หัวโต๊ะด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา เขาจ้องมองไปยังบันไดเวียนเพื่อรอยาหยีอย่างใจจดใจจ่อ หวังว่าเธอจะรีบลงมาที่ห้องอาหารในไม่ช้านี้

เชนทร์จิบไวน์ในแก้วเป็นครั้งคราวเพื่อคร่าเวลา ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะไม้เท้าพร้อมร่างของหญิงสาวที่เขารออยู่เดินลงมาจากบันไดชั้น 2

เชนทร์แทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงเมื่อเห็นร่างหญิงสาวที่สวมชุดเดรสสีชมพูอ่อนแขนกุด กระโปรงยาวถึงเข่า ผมยาวถูกมัดรวบไปไว้ข้างหลัง เผยให้เห็นลำคอที่ขาวยาวอย่างละเอียด ชุดเดรสแขนกุดเผยให้เห็นถึงผิวที่ขาวเนียนดั่งหิมะแรก

เชนทร์แทบจะไม่กะพริบตาเมื่อเห็นถึงความสวยงามตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้สวยจริง ๆ ริมฝีปากที่ทาด้วยลิปกลอส ทำให้ริมฝีปากบางดูวาวใสอวบอิ่ม น่าจูบมาก

“ฉันต้องทานอาหารกับใคร?” ญาณินเอ่ยถาม

“กับฉันเอง” คเชนทร์เอ่ย

ญาณินไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินเสียงของคเชนทร์ ก็เขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้นี่ ต้องนั่งกินข้าวกับเขาก็ไม่แปลก เพียงแต่ญาณินอยากรู้ว่าต้องนั่งกินกันกี่คนเท่านั้น จึงเอ่ยถามออกไป “แค่ 2 คนเหรอ?”

“ใช่ หรือเธออยากให้ใครมานั่งกินด้วยอีกล่ะ?” เชนทร์นั่งพิงเก้าอี้แล้วกอดอกจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

“ก็แค่ถามเท่านั้น” ญาณินเพียงไม่คาดคิดว่า บ้านหลังใหญ่แบบนี้จะมีคเชนทร์อยู่เพียงคนเดียว นี่เขาไม่มีครอบครัวอาศัยอยู่ด้วยเลยเหรอ? เธอคิดจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม

“งั้นก็กินข้าวกันเถอะ เธอมีอะไรที่กินไม่ได้หรือเปล่า?” เชนทร์ถามอย่างใส่ใจ

“ฉันกินได้ทุกอย่าง เพียงแต่ฉันไม่ชอบกินหอมแดง ฉันไม่ชอบกลิ่นของมัน” ญาณินบอกตามตรง เพราะหากไม่บอกไว้ก่อน วันหลังมีอาหารที่ใส่หอมแดง เธอก็คงไม่แตะ มันจะทำให้คนที่เห็นมองว่าเธอเลือกกินหรือเรื่องมากไปเปล่าๆ สู้บอกไปตั้งแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า

คเชนทร์มองไปยังคนรับใช้ที่ยืนอยู่บริเวณนั้น “ได้ยินแล้วใช่ไหม?”

“ได้ยินแล้วค่ะ คุณผู้ชาย” สาวใช้ตอบอย่างเคารพ

ญาณินและคเชนทร์นั่งกินข้าวกันอย่างเพลิดเพลิน คเชนทร์เผลอจ้องมองริมฝีปากของญาณินขณะเคี้ยวอาหารด้วยความรู้สึกพึงพอใจ นี่คงเป็นอาหารมื้อแรกที่เขารู้สึกว่ามันอร่อยและมีความสุขมากที่สุด เพียงแค่มีญาณินนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน คเชนทร์ก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจจนแทบไม่แตะอาหารเลยด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก”

“แต่ฉันอยากนอนแล้ว” ญาณินปฏิเสธ

“ไปไม่นานหรอก” คเชนทร์อยากให้ญาณินไปกับเขาจริง ๆ จึงพยายามพูดโน้มน้าวใจ

“แต่ฉันง่วงมาก” ญาณินยังคงปฏิเสธ

คเชนทร์รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางการแสดงออกของญาณินจริงๆ แต่เขาก็ทำได้เพียงหงุดหงิดเท่านั้น เขาหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์หงุดหงิดนั้นเอาไว้

“ได้ งั้นคืนนี้เธอก็นอนพักผ่อนให้เพียงพอ แต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้ปฏิเสธฉันอีก”

คเชนทร์ลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินจากไป ปล่อยให้โต๊ะอาหารเหลือเพียงญาณินนั่งอยู่เพียงลำพัง เธอยังมีท่าทีที่สงบโดยไม่คิดสิ่งใด นั่งทานอาหารที่อร่อยตรงหน้าต่อไปจนหมด