ตอนที่ 9 คบกันอยู่เหรอ

ชุมชนแออัดบ้านไม้เก่าเรียงติดกันข้างคลองบำบัดน้ำในเมืองกรุง

หญิงสูงวัยร่างท้วมผมดำแซมหงอกติดที่หนีบรวบผมด้านหลัง นั่งซักผ้าในกะละมังใบใหญ่แล้วมีวางข้าง ๆ อีกหลายตะกร้าทั้งของตัวเองกับผัวและของลูกสาวกับลูกผัวของลูก

“แม่” น้ำหวานสาววัยรุ่นเดินท้องโย้ถือสมาร์ตโฟนเดินดุ่มมาหาแม่หน้าตาตื่น

“เรียกอะไรหนักหนาวะอีหวาน ข้าวปลาก็เตรียมไว้ให้กินแล้วลูกขี้ลูกเยี่ยวก็หัดเช็ดให้มันบ้าง อะไรกู ๆ เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว” บงกชโวยวายขยี้ผ้าด้วยความโมโหทั้งทำงานบ้านปิ้งไก่ย่างขายหาเงินเลี้ยงลูกกับผัวลูกไม่เป็นโล้เป็นพายและหลานชายวัยสองขวบยังไม่รวมท้องลูกสาวที่ใกล้คลอดอีกหนึ่งคน

“แม่ก็ด่าไม่ดู หนูจะเอาคลิปมาเด็ดมาให้ดูซะหน่อย”

“วัน ๆ เล่นแต่โทรศัพท์ช่วยแม่งานบ้านบ้างก็ดีนะ”

“ก็หน้าที่แม่จะมาโยนให้หนูได้ไง” น้ำหวานบ่นอุบไม่พอใจทำเอาบงกชสะอึกกับคำพูดของลูกแล้วก้มหน้ารับกรรมห้ามบ่นเพราะตนเลี้ยงลูกมาให้สุขสบายและทำทุกอย่างจนลูกทำอะไรเองไม่เป็น

“นี่แม่อินฟลูที่หนูติดตามอยู่เขาไปเที่ยวคาเฟ่ต์แล้วถ่ายติดนังลูกสาวตัวดีของพ่อมาด้วย” น้ำหวานนั่งข้างแม่แล้วยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้แม่ดูคลิปที่ถ่ายติดพลอยลดาลูกของเมียเก่าพ่อของเธอที่ร่ำรวยแต่เอาตัวรอดคนเดียวไม่เลี้ยงดูพ่อที่ป่วยอัมพฤกษ์แล้วทิ้งภาระไว้ให้ครอบครัวเมียใหม่

“มันหนีไปอยู่ที่ไหน?”

“พลอยลดาคาเฟ่ต์ อยู่ไกลเหมือนกันนะแม่คงต้องใช้เงินเดินทางเยอะเลยแหละ”

“บอกผัวแกให้เตรียมตัวห้ามทำพลาดอีก แม่จะรีบไปเปียแชร์เอาเงินหมื่นเดินทางไปรับทรัพย์หลายล้านพวกเราจะได้สบายกันแล้ว” บงกชยิ้มกริ่มแพรวพราวเจ้าเล่ห์กับลูกสาวที่เคยรวมหัวกันทำลายชื่อเสียงของพลอยลดาจนชีวิตพังซ้ำร้ายกว่านั้นคือให้ลูกเขยตัวเองจ้องขืนใจลูกสาวของเมียเก่าสามีเพื่อนำคลิปมาแบล็คเมลแต่ตอนนั้นถูกพลอยลดาฉีดสเปรย์พริกไทยเข้าหน้าทำให้ลูกเขยทำไม่สำเร็จ ทว่าตอนนี้จะไม่มีทางพลาดซ้ำสอง......

สองวันหลังคืนเร่าร้อน

พลอยลดาคาเฟ่ต์

พลอยลดาเก็บดอกไม้หลากสีสันข้างคูน้ำเช่นทุกวัน ตอนนี้เธอปิดเสียงเตือนข้อความของเจตภพที่เด้งเข้ามารบกวนและสติ๊กเกอร์นับร้อยทุกวันจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลยต้องเปิดดูทีเดียวตอนเย็นแล้วส่งเพียงสติ๊กเกอร์หนึ่งอันให้กับเขา

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับเจ้าของร้าน” เสียงทุ้มคุ้นเคยทำมือเรียวชะงักแววตาล่อกแล่กก่อนจะหันมองชายข้างหลัง

“พลอยเก็บดอกไม้ไปตกแต่งขนมค่ะ พี่ธนาล่ะมาทำอะไรที่นี่?”

“มาหาขนมเค้กอร่อย ๆ กินสักหน่อย” ธนาหนุ่มหล่อขาวตี๋สวมแว่นดูสะอาดสะอ้านแต่งตัวสบาย ๆ ในวันหยุด

“เดินทางมาไกลขนาดนี้ใช้วันหยุดพักร้อนเป็นแล้วเหรอคะ” พลอยลดายืนขึ้นพร้อมกับตะกร้าใส่ดอกไม้เต็มมือ

“ฝึกแพทย์จบรุ่นก็เลยหาเวลาพัก”

“ดีค่ะไม่งั้นร่างกายจะทรุด” เธอปรายตามองเขาเล็กน้อยแล้วเดินนำเข้าไปในร้านโซนแอร์ที่ล้อมด้วยห้องกระจก

พลอยลดาเดินหน้านิ่งมายังหน้าเคาน์เตอร์ ปรางเห็นว่าธนามาเลยชวนกระต่ายเดินไปเช็ดโต๊ะนอกร้านทันที

“รับเค้กชิ้นไหนดีคะ?” พลอยลดาหันมาหาธนาที่ยืนก้มอยู่หน้าตู้เค้ก

“แนะนำให้พี่หน่อยสิ”

“พี่จะกินเอง หรือซื้อฝากลูกเมียจะได้แนะนำถูก”

“กินคนเดียว ถ้าเอาไปฝากคงเป็นเรื่อง” ธนาเงยมายิ้มเล็กน้อย พลอยลดาถอนหายใจก่อนจะแนะนำเค้กที่เขาชอบ

ด้านปรางกับกระต่ายเช็ดฝุ่นบนโต๊ะคอยชะเง้ออยากรู้อยากเห็นอยู่นอกกระจก

“นั่นใครเหรอพี่ปราง?”

“หมอธนาแฟนเก่าพลอย”

“หูย...หล่ออย่างกับหนุ่มเกาหลี” กระต่ายลากเสียงยาวเคลิ้มหลงในความหล่อเหลาคุณหมอ

“เขาแต่งงานมีลูกมีเมียแล้วย่ะ” ปรางนิ่วหน้าหมั่นไส้ท่าเขินของกระต่าย

“อ้าว มีลูกแล้วยังทำหน้าตาเจ้าชู้ใส่พี่พลอยอยู่เลย”

“เขารักของเขาเนอะ ที่ต้องแยกกันเพราะแม่แฟนไม่ปลื้มถึงกลับจะตัดขาดลูกตัวเอง พลอยเลยตัดปัญหาเลิกเองให้มันจบไป”

“พี่พลอยใจเด็ดเหมือนกันนะเนี่ย”

“แน่ละ พลอยเจอเรื่องแย่ตั้งแต่เด็กพ่อมีเมียน้อยบ้านแตก พอโตมาแม่ก็ป่วยหนักต้องทำงานเสริมหาเงินด้วยเรียนไปด้วยแล้วยังถูกตราหน้าจากสังคมว่าอกตัญญูไม่เลี้ยงดูพ่อ เหอะ จะให้เลี้ยงยังไงไหวทำกับพลอยกับแม่ไว้แสบมากแล้วยังหาเรื่องทำให้พลอยต้องเสียเงินหลายสิบล้าน แม่แฟนก็กีดกันชีวิตพังแล้วพังอีก ถ้าไม่สตรองคงประสาทกินไปแล้ว” ปรางเสียงเศร้าสงสารเพื่อนและเพราะเป็นเพื่อนข้างบ้านกันมาตั้งแต่เด็กทำให้ปรางรู้ทุกเรื่องของพลอยลดา

“ไม่น่าถึงได้แข็งทื่อไม่ค่อยอ่อนโยน” เจตภพยืนอยู่ข้างหลังสายตามองตรงเข้าไปในร้าน ปรางกับกระต่ายสะดุ้งหันขวับหน้าตาเหลอหลา

“อุ้ย! คุณมายืนฟังตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ปรางกับกระต่ายสะดุ้งหันขวับหน้าตาเหลอหลา เจตภพเหล่มองพนักงานทั้งสองแล้วสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินดุ่มเข้าไปในร้านโดยไม่ตอบคำถามของพวกเธอ

“ว่าแต่พลอยแข็งทื่อตัวเองก็ใช่ย่อย” ปรางขมวดคิ้วบ่นอุบ

“สองคนนี้ดูเหมาะกันดีนะคะ” กระต่ายแซวตาใส

“พี่ว่าทรงนี้น่าจะตีกันตาย” ปรางส่ายหน้าเพราะรู้จักนิสัยไม่ยอมคนของเพื่อนถ้าเจอคนอย่างเจตภพคงไม่มีใครยอมใครเป็นแน่

ภายในร้านห้องกระจก

พลอยลดาจัดเค้กและครัวซองในกล่องหยิบใส่ถุงยื่นให้ ธนารับไว้แล้วยืนมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น

“พี่ดีใจนะที่ได้เห็นพลอยมีความสุขดี” ธนาเสียงสั่นยังคงหวังดีกับเธอเสมอ แม้ตัวเองไม่อาจขัดคำสั่งแม่ต้องแต่งงานมีครอบครัวแต่เขาก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ค่อยกลับบ้านเพื่อหลบหน้าภรรยาที่เขาไม่ได้รัก เพราะภายในใจยังรักแต่พลอยลดา

“ขอบคุณนะคะ พี่ธนากลับไปเถอะค่ะตัวป่วนมาแล้ว” สายตาสวยมองไปทางด้านหลังธนาเห็นเจตภพกำลังเดินหน้าตึงเข้ามาใกล้ ธนาหันมองข้างหลังแล้วหันกลับมาหาเธอ

“คบกับเขาอยู่เหรอ?”

“ก็ไม่เชิง” เธอหลบตาลงตอบเสียงอ่อน ธนารู้สึกปวดใจท่าทางของเธอทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอสนิทกับเขา

“ซื้อเสร็จแล้วกลับเลยไหมครับ” เจตผมเดินจ้องหน้าธนาที่กำลังมองพลอยลดาไม่วางตา

“ยังครับ ว่าจะนั่งดื่มกาแฟสักแก้ว” ธนาหันมามองกลับท้าทาย

“ร้านปิดแล้ว เชิญ!” เจตภพเสียงแข็งเมื่อถูกยียวน

“เอาเอสเพรสโซ่หวานน้อยหนึ่งแก้ว” ธนาสั่งกาแฟไม่แยแส เจตภพของขึ้นผลักไหล่หนุ่มตี๋อย่างเอาเรื่อง

“เฮ้ย! จะกวนตีนเหรอวะ”

“หยุดนะ!” พลอยลดาดุเสียงดังลั่นร้านทำให้คนพาลชะงักมองเธอตาขวาง พลอยลดาจึงเดินอ้อมออกจากเคาน์เตอร์กวักมือเรียกปรางกับกระต่ายให้เข้ามาดูแลลูกค้าแล้วดึงแขนเจตภพให้เดินไปกับเธอ…..