ตอนที่ 10 ดื้อได้อีก

ภายในห้องครัวหลังร้าน

เจตภพเหวี่ยงแขนออกจากมือเรียวโมโหพลอยลดากล้าดุเขาเพื่อปกป้องคู่ขาเก่า

“รีบห้ามเชียวนะ กลัวผัวเก่าโดนต่อยปากล่ะสิ”

“อย่าหยาบคายทำตัวเป็นอันธพาลฉันไม่ชอบ!”

“ก็แม่งกวนตีน”

“คุณเจต” พลอยลดานิ่วหน้ากอดอกขึงขังไม่ชอบให้เขาทำตัวเกเรเอาแต่ใจ เจตภพหอบหายใจฟึดฟัดหงุดหงิดหัวเสียไม่เลิก

“ผมเกลียดขี้หน้าไอ้คนที่เปิดซิงพลอย”

“พี่ธนาเป็นผัวคนที่เจ็ดของฉันย่ะ” เธอแกล้งพูดประชดหมั่นไส้คนงอแง

“คนที่เจ็ด ! แล้วผมคนที่เท่าไหร่” เจตภพยืนอึนแทบช็อคเมื่อได้ยิน

“น่าจะคนที่....สิบเอ็ดหรือไม่ก็สิบสองนี่แหละลืมนับ”

“เจ็บ จุก ใจสลาย” หน้าสลดห่อไหล่คอตกมือกุมอกคล้ายว่าเจ็บปวดหัวใจเกินทน พลอยลดาปรายตามองท่าทางของเขาแล้วรีบหันหลังหนีเพื่อซ่อนรอยยิ้ม

“เว่อร์ สมัยนี้หญิงชายเท่าเทียมกันทีคุณยังมีอะไรกับผู้หญิงไปทั่ว ถ้านับกันจริง ๆ ฉันคงเป็นคนที่หนึ่งพันของคุณแล้วมั้ง”

“อื้ม ผมไม่เคยนับซะด้วยสิ”

“เยอะจัด” เธอหันขวับมองเคืองแล้วเก็บล้างของใช้เตรียมตัวปิดครัว

“ก็ผมจำได้แค่คุณ เหมือนเพิ่งเคยมีเซ็กซ์ครั้งแรกกับคุณ” เสียงทุ้มอ่อนนุ่มย่องเบามาข้างหลังคล้องโอบกอดเอวคอดแล้วซบคางลงไหล่บางออดอ้อน

“อย่า” สายตาสวยเหล่พลางดุคนเอาแต่ใจ

“ขอจูบนิดเดียว คิดถึงไม่เจอตั้งสองวัน” หน้าหล่อคลอเคลียแก้มเนียนเธอเอียงมองเคลิ้มสายตาคมเหลือบมองริมฝีปากอมชมพูอวบอิ่มค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหากันด้วยแรงดึงดูดยากจะห้ามใจ พลอยลดาหลับตาพริ้มรับรสจูบแสนละมุนสูดกลิ่นกายหนุ่มของเขาที่คุ้นเคยแล้วค่อย ๆ ถอนจูบมองสบตากัน เจตภพตาหวานเชื่อมเม้มริมฝีปากเคลื่อนมือตะปบก้นสาวบีบอย่างมันเขี้ยว

“คนดื้อ” เธอเหล่มองดุ

“ดื้อกว่านี้ได้อีกนะ” คิ้วเข้มยักขึ้นยิ้มกริ่ม พลอยลดากระตุกมุมปากเกือบลืมเผลอยิ้มไปกับเขาลึก ๆ แล้วเธอก็ชอบความกวนของเขาถูกจริตฝีปากกล้าและดื้อดึงเก่งคล้าย ๆ กัน ไม่เหมือนที่ผ่านมาเพราะวิชาชีพการงานที่ดีทำให้พบเจอแต่คนดี ๆ มีมารยาทและสุภาพเข้าหายิ่งเธอเป็นคนนิ่ง ๆ เลยกลายเป็นว่าทุกอย่างช่างไร้สีสัน

“มองผมเคลิ้มเลยนะ”

“เพ้อเจ้อ ออกไปได้แล้วจะทำงาน” พลอยลดาหันหนีหลบความเขินอายเกือบเก็บความสุขไว้ไม่ไหว เจตภพทำท่าจะเดินออกแต่วกกลับมาหอมแก้มเนียนอีกหนึ่งฟอดพลอยลดาผงะตกใจหน้าตาเหลอหลา เขาอมยิ้มขำก่อนจะเดินออกไปหน้าร้าน

หลังเคาน์เตอร์ร้าน

ปรางกับกระต่ายเตรียมเก็บอุปกรณ์ทำเครื่องดื่มล้างที่ซิงค์ เมื่อเจตภพออกมาจากห้องครัวแล้วกำลังจะเดินผ่านพวกเธอไป

“เขาคุยกับพี่พลอยแบบไหนกันนะพี่” กระต่ายกระซิบกระซาบกับปรางแต่เจตภพได้ยินหยุดชะงักหันมองนิ่งไม่สบอารมณ์

“ขอโทษด้วยค่ะ น้องเขาสงสัยเพราะ” ปรางหน้าเสียรีบออกตัวแก้ต่างให้กระต่าย เจตภพเลิกคิ้วขึ้นไม่แยแสก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาหยิบแบงค์ปึกใหญ่โยนลงข้างซิงค์ล้างแก้ว

“ค่าสงสัยแล้วอย่าเอาเรื่องผมกับพลอยไปพูดต่อ” เสียงทุ้มเรียบนิ่งแล้วเดินเมินไปเฉย ๆ

“นิสัยคนรวยชอบเอาเงินฟาดหัวคิดว่าจะซื้อพวกเราได้ด้วยเงินเหรอ” ปรางนิ่วหน้าบ่นไม่ค่อยชอบใจแล้วหันมามองเงินข้างซิงค์ล้างแก้วเห็นกระต่ายกำลังจับเรียงแบงค์พันขึ้นมานับ

“กระต่าย!”

“ซื้อได้อยู่นะคะ ถ้าพี่ปรางไม่เอาให้กระต่ายหมดเลยก็ได้ค่ะ” กระต่ายยิ้มแหยกระพริบตาปริบ ๆ ปรางเดินเข้ามาใกล้แล้วแบมือ

“แบ่งเท่า ๆ กันเลย” ปรางอมยิ้มขำกับกระต่ายแล้วนับแบงค์พันแบ่งกัน

เจตภพเดินออกมานอกเคาน์เตอร์ตรงไปหาธนาที่นั่งดื่มกาแฟสบายอารมณ์อยู่ในร้าน เขานั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามจ้องมองเคืองไม่เป็นมิตร ธนามองหน้าเขาแล้วเขี่ยกล่องกระดาษทิชชูส่งให้

“เช็ดคราบลิปสติกออกก่อนไหม?” ธนาชี้นิ้วลงขอบปากบางบนของเจตภพเปื้อนลิปสติกสีส้มอ่อนเหมือนสีลิปสติกบนปากของพลอยลดา เจตภพนิ่วหน้าหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดขอบปากเห็นสีลิปสติกสีส้มบนกระดาษทิชชูเลยพอเข้าใจว่าทำไมปรางกับกระต่ายถึงซุบซิบนินทาเขากับพลอยลดา

“นายเป็นผัวคนที่เจ็ดของพลอยจริงมั้ย” เจตภพเอ่ยถามตรงไปตรงมา ธนาที่กำลังจิบกาแฟเกือบสำลัก

“พลอยบอกอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ พลอยบอกว่านายไม่ใช่คนที่เปิดซิงเขา” เขาอยากรู้ความจริงเพราะลึก ๆ ในใจไม่เชื่อว่าเธอจะผ่านผู้ชายมากมายขนาดนั้น

“ผมเป็นผู้ชายคนแรกของพลอย” ธนากระตุกยิ้มเหนือกว่าทำให้เจตภพขบกรามมองเคืองไม่พอใจ

“แต่นั่นก็คืออดีตที่ผมเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของพลอย”

“ดูภูมิใจเนอะ”

“แน่นอน พลอยไม่ใช่คนเปิดใจให้ใครง่าย ๆ ถ้าคุณอยากได้ก็ต้องเหนื่อยหน่อย” ธนายักคิ้วยียวนพลางยิ้มเยาะชายหนุ่มทรงนักเลงไร้มารยาทไม่มีทางที่พลอยลดาจะลดตัวลงมาพัวพันด้วย

“บังเอิญว่าได้กันแล้วซะด้วยสิ” เจตภพหัวเราะเย้ยสะใจ

“พลอยยอมให้คนไม่มีมารยาทอย่างคุณเข้าใกล้ได้ยังไง” ธนานิ่วหน้านิ่งไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาพูด

“ก็พลอยไม่ต้องคิดเยอะเพราะเราสองคนไม่ได้จริงจังแค่สนุกแล้วแยกย้าย ไม่ได้หวังคบสร้างครอบครัวด้วยกันสักหน่อย” คำพูดของเจตภพยิ่งทำให้ธนาตกใจและเป็นห่วงคุณภาพชีวิตของแฟนเก่า

“ร้านใกล้ปิดแล้วค่ะ” พลอยลดาเดินปรี่มาแทรกการสนทนาของชายทั้งสอง ธนากับเจตภพเงยมองหน้าเธอพร้อมกัน

“เชิญกลับกันไปได้แล้วค่ะ” เสียงหวานอ่อนลงเหลือบมองสองหนุ่มอย่างอึดอัด

“ได้พี่จะกลับเลย” ธนาเขยิบตัวลุกขึ้นส่งยิ้มให้แล้วเดินออกจากโต๊ะ

“กลัวสาวนี่หว่า” เจตภพลอยหน้าลอยตาปากแขวะไม่เลิก ธนาชะงักหันมาหาพลอยลดาอีกครั้ง

“เลือกให้ดี ๆ นะพลอยไม่ใช่คว้าอะไรก็ได้เหมือนเสี่ยงดวง พี่เป็นห่วง” ธนาน้ำเสียงเรียบนิ่งแล้วหันหลังกลับเดินไป

“ไอ้นี่มันกวนโว้ย” เจตภพกำมือมองเคืองคู่อริทำตัวสุขุมมาเหนือแต่ชอบหลอกเหน็บด่าคนอื่นแบบแนบเนียน พลอยลดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก็เพราะเจตภพทำนิสัยเกเรปากเสียก็ต้องโดนธนากวนประสาทกลับเป็นธรรมดา......